Το 2004 ο ΣΥΡΙΖΑ συμμετέχει για πρώτη φορά στις βουλευτικές εκλογές με κεντρικό σύνθημα την ενότητα της αριστεράς και καταγράφει ποσοστό 3,26%.
Το 2007 και πάλι έχει την ενότητα της αριστεράς, ψηλά στην εκλογική ατζέντα του και καταγράφει ποσοστό 5,04%. Στις εκλογές του 2009, παρά την κρίση που προκλήθηκε από την αποχώρηση του Αλέκου Αλαβάνου, ο ΣΥΡΙΖΑ καταφέρνει και πάλι με το σύνθημα της ενότητας της αριστεράς να καταγράψει ποσοστό 4,60%.
Η πρόταση αυτή δεν αποτέλεσε ποτέ όλα αυτά τα οκτώ χρόνια αντικείμενο δημόσιου διαλόγου, αντιπαράθεσης ή κριτικής. Μόνο ίσως το ΚΚΕ, με το γνωστό απαξιωτικό τρόπο του, αφιέρωνε κάποιες «παραπολιτικές» μπηχτές, του τύπου ότι είναι πυροτέχνημα για εκλογική επιβίωση ή ότι πάσχει από ενότητα ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ, για να διεκδικεί ενότητα για όλη την αριστερά.Ως μονολιθικό κόμμα, δεν μπορεί να κατανοήσει την πολυχρωμία και τον πλουραλισμό, ούτε φυσικά τη δημιουργική σύνθεση. Πάσχει από την αρρώστια των βεβαιοτήτων σε μια εποχή κοινωνικής ρευστότητας.
Το 2010, ήρθε η αποχώρηση της ανανεωτικής πτέρυγας από το ΣΥΝ και από την Κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ τεσσάρων βουλευτών, αλλά και η συγκρότηση της ΔΗΜΑΡ.Πλήγμα για την ιδέα της ενότητας της αριστεράς που υπηρετούσαμε. Αλλά εμείς ως ΣΥΡΙΖΑ επιμέναμε. Και πάλι όμως μας αγνοούσαν, μια και η ΔΗΜΑΡ, κατέγραφε στις δημοσκοπήσεις υψηλά ποσοστά και επιπλέον ήταν και «υπεύθυνη πολιτική δύναμη».
Ώσπου η πρόταση μας απέκτησε κοινωνική αποδοχή. Τότε άρχισε μια ιδέα, μια πολιτική πρόταση που είναι στοιχείο της πολιτικής μας ταυτότητας, να αποτελεί το κεντρικό ζήτημα της δημόσιας αντιπαράθεσης. Γιατί συναντήθηκε με τη γενικευμένη ανάγκη πολιτικής διεξόδου και κοινωνικών προσδοκιών και την αυτοπεποίθηση μιας κοινωνίας που συγκροτεί τις αντιστάσεις της.Για να συκοφαντηθεί ως μη ρεαλιστική, ως ανεδαφική, ως τέχνασμα, ως πολιτική απάτη.
Από ποιους; Από όλο το πολιτικό φάσμα. Ο καθένας με τη σκοπιμότητα του και με τα επιχειρήματα του. Με κοινό στόχο να κοντύνουν τα ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ και να απογοητεύσουν την κοινωνία. Όσο η κοινωνία προκρίνει και επιθυμεί μια κυβέρνηση συνεργασίας της αριστεράς, τόσο οι παραλήπτες της πρότασης μας αρνούνται πεισματικά, ακόμα και την ιδέα της συζήτησης, πόσο μάλλον την πραγμάτωση της.
Έτσι όμως τα μόνα που ευνοούνται είναι τα σχέδια του δικομματισμού και της Τρόϊκα. Το μεν ΚΚΕ μας κάνει μαθήματα κομμουνιστικής ορθοδοξίας και μας χρεώνει ότι ταυτίζουμε κυβέρνηση και εξουσία. Η δε ΔΗΜΑΡ, τρέμει μήπως με μια τέτοια κυβέρνηση, διαταραχθούν οι μνημονιακές ισορροπίες με την ΕΕ και το ευρώ.
Όμως ο ΣΥΡΙΖΑ-Ενωτικό Κοινωνικό Μέτωπο, επιχειρεί να συνεχίσει αυτή την περιπέτεια της ιδέας της ενότητας της αριστεράς, προεκλογικά και κυρίως μετεκλογικά.
Μακάρι ο δικομματισμός να μην μπορέσει να συγκεντρώσει 151 βουλευτές και να πάρει αυτή η περιπέτεια και άλλη πιο ουσιαστική μορφή.
Ο πολιτικός χρόνος που περνάμε, είναι ο πιο συμπυκνωμένος που έχουμε περάσει ποτέ. Ιδέες, προτάσεις, ανατροπές και συσχετισμοί, κρίνονται όχι σε βάθος χρόνου, αλλά εδώ και τώρα.
Δεν υπάρχει χειρότερη κατάντια από την ανοικτή «διαπαιδαγώγηση» της κοινωνίας στην παρανομία και στον χρηματισμό. Η κυβέρνηση έχει ευθύνη και πρέπει να την αναλάβει
