Ο Πάνος Καμμένος ήταν πεπεισμένος εκείνο το μεσημέρι της προηγούμενης εβδομάδας πως η κάλπη θα τον ορίσει ρυθμιστή. Στην ουσία το κόμμα του ακολουθεί μία «αντρεϊκή» στρατηγική. Το «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο» μετατρέπεται στο «Εκτός Ευρώπης και εντός δραχμής» χωρίς να ομολογείται αλλά και στο « Ελλάς - Ρωσία - Κίνα... συμμαχία». Οι δημοσκόποι οι οποίοι ανιχνεύουν την terra incognita των μετακινούμενων ψηφοφόρων αναγνωρίζουν τη δυναμική του κόμματος του Πάνου Καμμένου δίνοντάς του ακόμη και διψήφιο ποσοστό. «Εγώ θέλω ένα 15%» ακούστηκε να μονολογεί ο κ. Καμμένος εκείνο το μεσημέρι. Στην ουσία οι Ανεξάρτητοι Έλληνες συσπειρώνουν τις προσδοκίες της ακατοίκητης περιοχής στην αυθαίρετη ζώνη του… «Ελληνέμπορα».
Η υπερδεξιά συσπείρωση των πικραμένων της ελληνικής κοινωνίας είναι μια παλιά υπόθεση που ανιχνεύεται από την αρχή τους 20ού αιώνα. Είναι η ρευστή μάζα της «κατηφούς μειοψηφίας», η οποία στις μέρες μας ρίζωσε σε μία πολιτική πλατφόρμα που ορίζεται από τον Παπαθεμελή έως τους καμένους της Δεξιάς και από τον Καρατζαφέρη έως τον εθνο-λαϊκό πυρήνα του ΠΑΣΟΚ. Είναι ενδεικτικό ότι ο εκπρόσωπος του λαϊκού ανδρεϊσμού, ο τότε άρχων της δημόσιας τηλεόρασης, ο Σπύρος Χατζάρας, μετακόμισε στο κόμμα του ΛΑΟΣ, διατηρώντας, αλίμονο, την ίδια πολιτική φρασεολογία. Δηλαδή, για να καταλάβουμε, ο αυθεντικός εκφραστής του Παπανδρεϊσμού ελέω Μαρούδα και ο αυθεντικός εκφραστής της Λαϊκής Δεξιάς Γιώργος Τράγκας βρίσκονται αυτή τη στιγμή σε θέση εξαπτέρυγων του Καρατζαφέρη.
Δρυός πεσούσης πας ανήρ ξυλεύεται και αυτό κάνει με επιτυχία ο Πάνος Καμμένος. Τουλάχιστον ως προς την πολιτική ορολογία, η Λαϊκή Δεξιά περισσότερο ανήκει στους Καρατζαφέρη - Καμμένο παρά στον Πάνο Παναγιωτόπουλο. Κάπως έτσι εξυφαίνεται η «Μεγάλη Συνωμοσία» στην οποία και οι δύο κοινοβουλευτικοί άνδρες αναφέρονται καθημερινά, εξαίροντας τις θεωρίες του Πατέρος Παΐσιου και αλληθωρίζοντας προς τον Ηγούμενο Εφραίμ, σύγχρονο εκπρόσωπο πασών των Ρωσιών και του Βλαδίμηρου Πούτιν προσωπικώς.
Από εκεί πηγάζει η μη αυθόρμητη, πλην όμως καθοδηγούμενη, άποψη των Ανεξαρτήτων Ελλήνων πως τα λεφτά υπάρχουν, αλλά από τη Ρωσία και την Κίνα.
Το ζήτημα είναι πως οι θεωρίες περί δραχμής και περί εθνικής ανεξαρτησίας με υποσχετική για δανεισμό από τη Μόσχα και το Πεκίνο γίνονται πιστευτές στα λαϊκά προάστια της Δυτικής Αττικής, αλλά και στον Γέρακα, τον Εύοσμο και τις Συκαιές. Ο μέσος πολίτης δεν γνωρίζει τα χρηματοπιστωτικά. Ούτε ξέρει το πώς λειτουργεί το σύστημα. Απλά νιώθει στο πετσί του τη φτώχεια του και ονειρεύεται τις λύσεις που του προτείνουν. Έχει χάσει την εμπιστοσύνη του στην Ευρώπη, ζηλεύει και μισεί τους Γερμανούς, αντιπαθεί τους Αμερικάνους και πιστεύει πως τα καμένα μυαλά της Υπερδεξιάς θα του προσφέρουν τον ποταμό Πακτωλό στο πιάτο.
Με τέτοιους όρους εξυφαίνεται το προεκλογικό σκηνικό στη χώρα μας. Από τη στιγμή μάλιστα που ο κ. Καμμένος δημόσια ανακοινώνει πως βρίσκεται σε «συζητήσεις» με τον ΣΥΡΙΖΑ και κανείς Αλέξης Τσίπρας δεν τον διαψεύδει κατηγορηματικά, τότε το ζήτημα της αριστερής ταυτότητας προσλαμβάνει διαστάσεις ψυχολογικού δράματος. Μία τέτοια πτυχή του δράματος εντοπίστηκε και στη Δημοκρατική Αριστερά όταν ο «συνοδοιπόρος» Μάκης Γιομπαζολιάς, ακραιφνής «Ανδρεϊκός» και αρκούντως ενταγμένος …τότε στο «Βαθύ ΠΑΣΟΚ» αλλά συνεργαζόμενος με τη ΔΗΜΑΡ, πρότεινε ως χώρο αποθήκευσης μεταναστών τα ξερονήσια του Αιγαίου, αποδεχόμενος την πρόταση που προ μηνών έκανε ο Διονύσης Σαββόπουλος.
Ευτυχώς η ΔΗΜΑΡ αντέδρασε. Για να καταδειχθεί το μέγεθος της ασάφειας και της συγχύσεως αρκεί να αναφερθεί πως, προ ημερών, γνωστό στέλεχος του Υπουργείου Πολιτισμού προσήλθε στα γραφεία της ΔΗΜΑΡ προκειμένου να ενταχθεί στο δυναμικό της και ως υποψήφιος στις εκλογές. Πρόκειται για τον ανεκδιήγητο τυπάκο ο οποίος ως ανώτερος αξιωματούχος του υπουργείου εκτελεί καθήκοντα διαμεσολαβητή όταν κάποια υπόθεση κολλήσει μεταξύ εργολάβων και Κεντρικού Αρχαιολογικού Συμβουλίου και όταν η οικοδομή του τάδε επιχειρηματία χτίζεται πάνω σε κάποια πλαγιά περιοχής Natura. Αυτός ο τυπάκος, ο κατεξοχήν εκφραστής του καθεστώτος διαφθοράς στο ΥΠΠΟ, ήθελε να εκλεγεί με τη ΔΗΜΑΡ. Πρόκειται για οπερέτα ή για δράμα; Μάλλον το δεύτερο.
Οι νεοσύστατες χώρες της Βαλτικής εορτάζουν τον Μάρτιο τους αγώνες κατά του σοβιετικού ζυγού. Η Λετονία λοιπόν, αυτή η άκρως δημοκρατική χώρα, εόρτασε την απελευθέρωσή της από τη Μόσχα παρασημοφορώντας ως «εθνικούς ήρωες» μερικές δεκάδες πολιτών που επάνδρωσαν τα Waffen SS του Αδόλφου. Αυτό συνέβη προ ημερών. Ο πρωθυπουργός της Λετονίας εξήγησε από τηλεοράσεως πως είναι ανοησία να θεωρεί κανείς τους άνδρες των SS ως εχθρούς. Αντιθέτως, οι καημένοι πολέμησαν για την απελευθέρωση της πατρίδας τους από τους κομμουνιστές. Παρατηρούμε δηλαδή πως η ανάγνωση της Ιστορίας είναι μία υπόθεση πολύπλοκη και σχετίζεται άμεσα με τα δεδομένα της Ψυχιατρικής.
Η Ελλάδα αρνείται να συγκριθεί με τη Λετονία ή τη Λιθουανία και καλά κάνει. Πώς είναι δυνατόν ωστόσο οι δημοσκοπήσεις, όσο προβληματικές κι αν είναι, να καταδεικνύουν πως η «Χρυσή Αυγή» ενισχύεται, πως η Υπερδεξιά των Καρατζαφέρη και Καμμένου αναβαθμίζεται σε ρυθμιστή και πως το μείζον ζήτημα της προεκλογικής εκστρατείας θα είναι ο αντιευρωπαϊσμός με ολίγη δόση από εθνοτική ψύχωση που εκφράζεται με το πογκρόμ προς τους μετανάστες; Πώς είναι δυνατόν να βγαίνουν λάδι τα φασιστικά έμβρυα της Σχολής Δοκίμων και να συζητείται ήδη η συγκρότηση πολιτοφυλακών από εφέδρους, ώστε να παρέμβουν σε περίπτωση επικράτησης του χάους;
Πολλοί λαοί έχουν «αυτοκτονήσει» κατά καιρούς. Είναι η πρώτη ωστόσο φορά που ένας λαός αυτοκτονεί στην εποχή του διαδικτύου. Προσλαμβάνει χαρακτήρα ζωντανής πολιτικής εκπαίδευσης μία σάρωση των διαδικτυακών τόπων που ακμάζουν στην Ελλάδα του 2012. Στη συντριπτική πλειοψηφία τους αναπαράγουν μύθους, ψεύδη, δοξασίες και θεωρίες συνωμοσίας. Όλα αυτά αναπαράγονται στη συνέχεια από θλιβερές τηλεοπτικές φιγούρες στα κανάλια της συμφοράς και του οχετού που ακμάζουν και ως παραφυάδες του συστήματος. Υποτιμήσαμε αυτές τις πηγές άρθρωσης φασιστικού λόγου στο παρελθόν και μειδιούσαμε με τα καμώματα των τρωκτικών του φασιστικού λόγου στις οθόνες των περιφερειακών τηλεοπτικών σταθμών και των καναλιών δεύτερης διαλογής. Και όμως. Αυτές οι φωνές αγκάλιασαν τους «αγανακτισμένους» πολίτες και βήμα βήμα πρόσφεραν από το Facebook και τις αφιερωμένες ιστοσελίδες τους τροφή για να συμπληρώσουν τα κενά που άφησε πίσω της η απαξίωση του πολιτικού συστήματος.
Σήμερα οι δημοσκόποι επιχειρούν να ανιχνεύσουν το φαινόμενο και η πασιέντζα δεν βγαίνει. Ανακαλύπτουν έντρομοι την επέλαση της Υπερδεξιάς και πιστοποιούν την εμφάνιση της σκληρής Ακροδεξιάς την ίδια ώρα που καταγράφουν την ενίσχυση των κομμάτων της Αριστεράς, τα οποία έχουν ξεπεραστεί από τη δυναμική τους και εγκλωβίζονται στην αποδοχή μιας αναληθούς πραγματικότητας.
Ένας έμπειρος στην πολιτική και δυστυχώς πρόωρα συνταξιοδοτούμενος λόγω συνθηκών, πρώην ΚΚΕ και μετά ΠΑΣΟΚ, πρώην συνεργάτης του Παπανδρέου και τώρα επίμονος παρατηρητής, ο Βαγγέλης ο Παπαχρήστος, μου είχε πει προ μηνών:
«Η επερχόμενη Βουλή θα είναι η χειρότερη της Μεταπολίτευσης. Θα εκλεγούν λαμόγια, ψώνια, ανέντιμοι και καιροσκόποι». Είναι ηλίου φαεινότερο πως 40 ημέρες πριν από την κάλπη επιβεβαιώνεται και όλα δείχνουν πως ο δρόμος αυτός είναι δίχως γυρισμό. Παραφράζοντας τον Σλοβένο Σλαβόι Ζίζεκ μπορούμε να καταλήξουμε αβασάνιστα στο εξής: η Αριστερά, εδώ και πολλές δεκαετίες ζει με την παράνοια πως μεταξύ Ουάσιγκτον και Νέας Υόρκης υπάρχει ένα κέντρο λήψης αποφάσεων που ελέγχει τα πάντα. Μακάρι να υπήρχε. Τότε θα ήμασταν πιο ήσυχοι διότι κάποιοι θα αντιδρούσαν ορθολογικά. Έλα όμως που δεν υπάρχει!
10°
