Διαβάζω ότι, με βάση τις πιο πρόσφατες δημοσκοπήσεις, η Νέα Δημοκρατία δείχνει να αποκτά σταθερό προβάδισμα έναντι του ΠΑΣΟΚ. Παρά την ικανοποίηση που αυτή η διαπίστωση θα γεννά ασφαλώς στο σκληρό πυρήνα των οπαδών της, η αίσθησή μου –και όχι μόνο η δική μου, βέβαια – είναι ότι η ΝΔ δεν έχει και πολύ αέρα στα πανιά της.
Ας μην ξεχνάμε ότι η δημοφιλία της κυβέρνησης βρίσκεται στο ναδίρ, με μόλις το 15-20% να δηλώνει ότι θα ψήφιζε ΠΑΣΟΚ αν οι εκλογές γίνονταν αύριο. Προφανώς αιτία γι’ αυτή την κατρακύλα είναι τα σκληρότατα αλλά και εμφανώς σπασμωδικά μέτρα που έχει λάβει η κυβέρνηση Παπανδρέου, τα οποία μάλιστα πλήττουν καίρια και στρώματα που αποτελούσαν την παραδοσιακή εκλογική πελατεία του ΠΑΣΟΚ. Και όμως η ΝΔ, παρά τη λαϊκίστικη αντιπολιτευτική τακτική της, δεν φαίνεται να έχει τα «προσδοκώμενα» οφέλη. Ο κόσμος νιώθει παραζαλισμένος από τα μέτρα που του έρχονται κατακέφαλα σχεδόν καθημερινά, αγανακτεί με τη βλαχοδημαρχική αμετροέπεια του Βενιζέλου, αλλά ουδόλως αυτό σημαίνει πως είναι έτοιμος να εμπιστευτεί τις τύχες της χώρας στον Σαμαρά.
Ο λόγος του αρχηγού της ΝΔ δείχνει μάλλον να επιδιώκει να μαζέψει στο μαντρί όλους –ή τουλάχιστον τους περισσότερους– παραδοσιακούς ενοίκους της «πολυκατοικίας», παρά να απευθύνεται προς το κέντρο, προς το λεγόμενο μεσαίο χώρο, για να ηγεμονεύσει εκεί. Αντ’ αυτού(;) η ηγεσία της ΝΔ φαίνεται να ρίχνει ιδιαίτερο βάρος στη διαμόρφωση καλών σχέσεων με τον… Θεό, από τον οποίο άλλωστε, κατά τον Σαμαρά, θα κριθεί εν πολλοίς το μέλλον της χώρας. Αυτός είναι, προφανώς, ο λόγος που ο αρχηγός της ΝΔ δεν παραλείπει στις δημόσιες εμφανίσεις του να αναφέρεται με τα καλύτερα λόγια σε Αυτόν ή στην ευρύτερη οικογένειά Του (βλέπε σχετικά και εορτή της Παναγίας, τον Δεκαπενταύγουστο). Ίσως πάλι, έχοντας φάει κατσάδα ακόμα και από τους ομοϊδεάτες του στην Ευρώπη, αναζητά απεγνωσμένα συμμάχους σε Γη και… Ουρανό.
Απασχολημένος και απορροφημένος, λοιπόν, με θέματα όπως ο πανηγυρικός εορτασμός των 200 χρόνων από το 1821, η επαναφορά(;) κειμένων του Παπαδιαμάντη στα σχολικά βιβλία (προφανώς, κάποιος του είπε ότι έχουν αντικατασταθεί με κείμενα του Μπρετόν, του Χένρι Μίλερ και του Μπουκόφσκι), ή η αποτροπή τυχόν διείσδυσης των ιδεών του «διεθνισμού» στη χώρα, ο πρώην ηγέτης της Πολιτικής Άνοιξης δεν δείχνει να ενδιαφέρεται ιδιαίτερα για τον ενδιάμεσο χώρο. Κι όμως, καλό θα ήταν για τον Σαμαρά και τους συμβούλους του να εντρυφήσουν κάπως περισσότερο στην πολιτική ιστορία της χώρας. Αν το έκαναν, θα διαπίστωναν ότι την Ελλάδα την κυβερνά όποιος κερδίζει το κέντρο.
Με άλλα λόγια, οι δύο μεγάλες παρατάξεις έχουν ένα συμπαγή πυρήνα οπαδών που εκτιμάται στο 30-35% του εκλογικού σώματος για την καθεμιά. Αν προσθέσει κανείς και το 10-15% της παραδοσιακής αριστεράς, φτάνει στο 80-85%. Το υπόλοιπο 15-20% είναι ο κρίσιμος εκείνος όγκος ψηφοφόρων που, μετακινούμενος, δίνει τη νίκη στη μια ή την άλλη παράταξη. Αυτό έγινε το 1956-63 με τον Καραμανλή, το 1964 με τον Γεώργιο Παπανδρέου, το 1974-81 και πάλι με τον Καραμανλή, με τον Ανδρέα Παπανδρέου το 1981-89, με τον Μητσοτάκη το 1989-93, ξανά με τον Ανδρέα το 1993-96, με τον Σημίτη το 1996-2004, με τον Καραμανλή τον ελάσσονα το 2004-09 και με τον ΓΑΠ το 2009.
Όπως είναι φανερό, αρκεί μια απλή ανάγνωση αριθμών και στοιχείων για να καταλήξει κανείς σε αυτό το συμπέρασμα. Ίσως, όμως, η (πολιτική) ανάγνωση αριθμών να μην είναι το φόρτε τους για τον Σαμαρά και τους επιτελάρχες του. Ποιος ξέρει, μπορεί να κυριαρχεί η άποψη ότι αρκούν η βοήθεια του Θεού ή της Παναγίας (εναλλακτικά; συμπληρωματικά;) και οι προσευχές «στα χαρακώματα», για να γίνει κάποιος πρωθυπουργός. Έτσι, απτόητοι και ανυποψίαστοι, έμπλεοι ενθουσιασμού και πατριωτικής έξαρσης, οι επιτελείς της ΝΔ (νομίζουν ότι) μπορούν να «λακτίζουν προς κέντρον». Λαγοί την πτέρην έσειον, κακόν της κεφαλής των. Και καλόν της δικής μας κεφαλής, βεβαίως, βεβαίως.
8°
