Παρασκευή 14.10, στάση λεωφορείου στον ΟΤΕ στο Μαρούσι στην κάθοδο της Κηφισίας. Περίπου 6 άτομα περιμένουν ήδη και σιγοψήνονται στον ήλιο αφού το παγκάκι με το σκέπαστρο χωράει μόνο 2-3. «Πόση ώρα περιμένετε;» «Περίπου 15’» μου απαντούν, ατάκα που με γεμίζει θάρρος μια και οι πληροφορίες στη κολώνα της στάσης λένε ότι τα λεωφορεία Α7, Β7, Ε7 και 550 που ξεκινούν από την Κηφισιά και διασχίζουν την Κηφισίας περνούν ανά 15’. Φευ, η ώρα περνάει και λεωφορείο πουθενά. 35 λεπτά μετά κι ενώ η ώρα έχει πάει 3 παρά τέταρτο, τα άτομα στη στάση έχουν γίνει 15 γεγονός που αφήνει παγερά αδιάφορους ως φαίνεται τους οδηγούς και των 4 λεωφορείων που σύμφωνα με τους συνεπιβάτες μου «αυτό κάνουν κάθε μέρα. Εδώ και 1 μήνα αντί για 15 λεπτά που λέει η στάση τα λεωφορεία περνούν ανά 1 ώρα και μάλιστα όλα μαζί, καθώς όπως φαίνεται κάποιοι από τους οδηγούς τα λένε στην αφετηρία». «Πάλι καλά, -αντιτείνει μία ευτραφής κυρία- τουλάχιστον τώρα περνάνε, την εποχή που έκαναν απεργίες ακόμα και τις μέρες που υποτίθεται δούλευαν περνούσαν άδεια και έγραφαν «Εκτός λειτουργίας» σε πολλές περιοχές. Η ώρα περνάει, οι συζητήσεις για χαμένες εργατώρες στην αναμονή των στάσεων λεωφορείων φουντώνουν, ο ήλιος μας καίει αλλά λεωφορεία πουθενά. Κανένα από τα τέσσερα. 15.00 ακριβώς κι ενώ έχει περάσει πάνω από μία ώρα αναμονής για πολλούς που περίμεναν πριν από εμένα, βλέπουμε να φτάνει το πρώτο 550 με μία άμορφη μάζα επιβατών. Είναι τόσο στιβαγμένοι ο ένας πάνω στον άλλο που η πόρτα δεν κλείνει. Οι πιο θαρραλέοι –ή όσοι έπρεπε κάποια στιγμή να φτάσουν στη δουλειά τους- ανέβηκαν.
Οι υπόλοιποι μείναμε να συζητάμε περιμένοντας το επόμενο, καθότι η πολύωρη αναμονή είχε βοηθήσει στη σύσφιξη των σχέσεών μας. 15.10 –κάτι ήξερε η ευτραφής κυρία ότι έρχονται όλα μαζί- φτάνει και το Α7 στην ίδια περίπου κατάσταση και οι εναπομείναντες αφήσαμε την ανωτερότητα που δείξαμε 10 λεπτά πριν και επιβιβαστήκαμε σε αυτό. Φαίνεται όμως ότι ο οδηγός –αυτός που έκανε 1ώρα και ένα τέταρτο να έρθει- βιαζόταν ιδιαιτέρως και δε θεώρησε απαραίτητο να περιμένει να επιβιβαστεί μία ηλικιωμένη κυρία, κλείνοντας την πόρτα σχεδόν πάνω της. Ο εκνευρισμός της αναμονής, του συνωστισμού, αλλά και του κλεισίματος της πόρτας οδήγησε σε χορωδιακού τύπου παράπονα των επιβατών προς τον οδηγό. «Πρόσεχε, θα τη σκοτώσεις μεγάλη γυναίκα» «Τώρα σε πήρε ο πόνος να βιαστείς, μία ώρα περιμέναμε» κτλ. «Τα παράπονά σου στον νέο Υπουργό τον Ραγκούση, κι αν δε σας αρέσει να παίρνετε ταξί»! ήταν η μόνη απάντησή του. Και ως δια μαγείας τα παράπονα σταμάτησαν. Ίσως γιατί κάποιοι απαξίωσαν να συνεχίσουν τον διαπληκτισμό, ίσως γιατί κατάλαβαν ότι οι εργαζόμενοι στα μέσα συγκοινωνίας (όπως και στις υπόλοιπες ΔΕΚΟ) έχουν θεωρήσει δεδομένο ότι οι επιχειρήσεις τους ανήκουν όπως τότε στις απεργίες, και μας κάνουν την χάρη που μας «παίρνουν κι αν δεν μας αρέσει να πάρουμε ταξί». Ίσως πάλι γιατί κάποιοι συμφώνησαν με τον οδηγό, μεταξύ των οποίων κι εγώ. Γιατί έχεις δίκιο φίλε μου. Και να τα κάνω εγώ τα παράπονά μου στον Ραγκούση, όσο εσύ είσαι μόνιμος τίποτα δε θα αλλάξει. Ούτε ο χρόνος αναμονής, ούτε το να κλείνεις την πόρτα πάνω στη γυναίκα, ούτε η συμπεριφορά σου. Έχεις δίκιο. Η λύση θα ‘πρεπε να ήταν πιο δραστική
14°
