Αγανακτισμένοι καθιερώθηκε να αποκαλούνται τα πλήθη που συρρέουν κατά χιλιάδες καθημερινά απέναντι από τη Βουλή, εδώ και μέρες, διαμαρτυρόμενα για την ασυνάρτητη πολιτική της κυβέρνησης, που πλήττει κυρίως και βασικά τις πλατειές λαϊκές μάζες. Ε, λοιπόν οι μάζες διαμαρτύρονται! Έτσι! Ακηδεμόνευτα! Συναισθηματικά! Χωρίς πρόγραμμα. Διαμορφώνοντας τα πράγματα μέρα με τη μέρα. Αναζητώντας μιας κάποιας μορφής αυτοοργάνωσης. Αναζητώντας τη συντροφικότητα. Την αλληλεγγύη. Τον αλτρουισμό. Τον συναισθηματικό δεσμό! Ένα κίνημα μαζικό, ειρηνικό και ακέφαλο. Απουσιάζει ο ηγέτης, η ηγεσία. Όχι η καθοδήγηση, η ηγεσία. Εκείνος ή εκείνοι που θα μετουσιώσουν το συναίσθημα σε ορθό λόγο. Θα δώσουν νόημα στους στεναγμούς και θα γίνουν μπροστάρηδες στα αιτήματα τους. Θα τα κάνουν πολιτική πράξη!
Όλοι αυτοί οι άνθρωποι που μαζεύονται στο Σύνταγμα κάθε βράδυ συσπειρωμένοι γύρω από τη βασική ιδέα «όχι άλλη κοροϊδία» αγωνιώντας για την καθημερινή τους επιβίωση, περιμένουν ότι η επόμενη μέρα θα είναι διαφορετική. Ελπίζουν και το σημαντικότερο πιστεύουν ότι έχουν δίκαιο! Δεν τους ενδιαφέρει ούτε τι θα γίνει με το ΔΝΤ ούτε με την ΕΕ ούτε με την ΟΝΕ. Ξέρουν ότι έχουν δίκαιο και ότι εάν τα πράγματα δεν αλλάξουν μέσα, στη χώρα μας, στις μεταξύ μας σχέσεις και στις σχέσεις πολιτών και πολιτείας, θεσμών και πολιτών, τότε δεν πρόκειται να γίνει τίποτα. Οπότε τι σημασία έχουν άραγε όλοι οι άλλοι, οι ξένοι; Εμείς τι κάνουμε; Από μας εξαρτώνται τα πάντα και από την κυβέρνηση που διαπραγματεύεται.
Στο χέρι μας είναι λοιπόν να γίνει μια κυβέρνηση που να διαπραγματεύεται σε όφελος του λαού, του τόπου και των παιδιών. Ποιός λοιπόν θα αναλάβει την ευθύνη; Αυτό είναι το διακύβευμα, η καυτή πατάτα. Κι εδώ τα πράγματα μοιάζουν από τραγικά έως κωμικοτραγικά. Αποκαλύπτουν και δικαιώνουν, χωρίς ωστόσο να απαλλάσσουν, τους «αγανακτισμένους». Κόμματα και ηγεσίες αναθεματίζουν ή εξυμνούν, αλλά ως «ευγενικοί» που είναι δεν αποτολμούν να «σπάσουν» την «ιερή» απόφαση των αγανακτισμένων: έξω τα κόμματα! Τι κάνουν; Κρύβονται πίσω από τα προσχήματα επαναλαμβάνοντας για μια ακόμη φορά την κακομοιριά, την υποκρισία και την ασυναρτησία του ελληνικού πολιτικού συστήματος. Επαναλαμβάνουν την αδυναμία τους για τη χάραξη σοβαρής πολιτικής στρατηγικής, αναλαμβάνοντας τις ευθύνες τους, μαζί με τον κόσμο. Μαζί με τους αγανακτισμένους.
Έτσι, οι αγανακτισμένοι θα μείνουν «ορφανοί». Ορφανοί έφηβοι. Όπως εκείνοι που τους αποκαλούν «χούλιγκαν». Επαναστάτες χωρίς αιτία! Έτσι, γιατί οι γονείς τους καλυπτόμενοι πίσω από την τρεχάλα της καθημερινότητας, τους παράτησαν απ’ τα τρία, και μετά έχασαν την επαφή. Ήταν αργά πια! Είναι αργά πια να φτάσεις έναν έφηβο που τρέχει με γκάζια στη λεωφόρο, να τον κάνεις ώριμο υποκείμενο, γιατί πλέον τον φοβάσαι. Είσαι αλλού!
Είναι αργά, πολύ αργά να φτάσεις ένα πλήθος που ξεχειλίζει από συναίσθημα και τρέχει καθημερινά, όταν εσύ κρύβεσαι στις κομματικές σου διαδικασίες και στις ιδεολογικές σου ψευδαισθήσεις. Είναι αργά, πολύ αργά για να το μετατρέψεις σε πολιτικό κίνημα, γιατί φοβάσαι μη χάσεις τα πενιχρά σου κεκτημένα. Ωστόσο είναι αργά, πολύ αργά για κεκτημένα, αλλά ακόμη δεν τόχεις πάρει χαμπάρι. Είσαι αλλού!
13°
