Την οικονομική αποτυχία της ΕΕ επισημάνει, σαν πρώτιστη αιτία του αποτελέσματος στη Βρετανία, ο πρόεδρος της Δράσης κ. Θόδωρος Σκυλακάκης, σε μια πρωτότυπη και ουσιαστική δήλωση σήμερα Παρασκευή μεσημέρι, με την οποία κρίνει το χθεσινό Brexit. Ο κ. Σκυλακάκης αναπτύσσει, επίσης, ενδιαφέροντα στοχασμό σχετικά με την εμμονικά παλιά θέση της Ευρώπης στο σύγχρονο αναπτυσσόμενο κόσμο.
Ολόκληρη η δήλωση:
«Χρειάζεται πολύς χρόνος δουλειάς, σοβαρότητα και ευθύνη για να χτίσεις αλλά ελάχιστος χρόνος και πολλά πυρομαχικά για να γκρεμίσεις ένα οικοδόμημα.
Ο βρετανικός λαός, μετά από τα ολέθρια λάθη μιας ανάξιας ηγεσίας, που για έναν ιδιοτελή προεκλογικό ελιγμό άνοιξε τους ασκούς του Αιόλου, πήρε −οριακά έστω− την απόφαση να φύγει προς το άγνωστο. Οι κοινωνίες πάντοτε διέθεταν πολιτικούς τύπου Φάραζ και Τραμπ, που είναι έτοιμοι να εκμεταλλευτούν αδίστακτα τους φόβους, τις αγωνίες και τις προκαταλήψεις των λαών. Αυτοί όμως θα παρέμεναν περιθωριακές και ακραίες φωνές, αν το πολιτικό και οικονομικό κατεστημένο της Ευρώπης δεν τους τροφοδοτούσε τόσο προκλητικά με κάθε είδους πυρομαχικά.
Μπορεί κανείς να απαριθμήσει πολλά: κακοδιαχείριση και στρουθοκαμηλισμός στη διαχείριση των ευρωπαϊκών κονδυλίων, μη τήρηση των κανόνων (π.χ. Συνθήκη του Μάαστριχτ) από τους ίδιους τους ισχυρούς που τους είχαν θεσπίσει, προκλητικά προνομιακή μεταχείριση των βιομηχανικών και πιστωτικών κολοσσών, σε σχέση με τους απλούς πολίτες. Πάνω από όλα όμως, το βασικό πρόβλημα της Ευρώπης σήμερα είναι η οικονομική της αποτυχία. Η Ευρώπη δεν είναι ανταγωνιστική στο νέο διεθνή καταμερισμό εργασίας, γιατί το ευρωπαϊκό κατεστημένο καθυστερεί για λόγους μικροπολιτικής να κάνει τα αυτονόητα που θίγουν τα δικά του μικροπολιτικά συμφέροντα, με πιο προκλητική αποτυχία την άρνησή του να δημιουργήσει μια πραγματικά ενιαία αγορά (δεν υπάρχει στην ουσία ούτε στην ενέργεια, ούτε στο τραπεζικό σύστημα, ούτε στη μετακίνηση εργαζομένων κλπ).
Η οικονομική αποτυχία οδηγεί σε οικονομική στασιμότητα, έξαρση της κοινωνικής ανισότητας και προσωπικό αδιέξοδο για όσους έχουν λιγότερα εργασιακά προσόντα, που αποστασιοποιούνται από τις (αποτυχημένες στον ηγετικό τους ρόλο) ελίτ και προκαλούν διαδοχικές εκρήξεις που συνταράσσουν ολόκληρο το ευρωπαϊκό οικοδόμημα.
Υπάρχει απάντηση, ή η Ευρώπη θα οδηγηθεί προς την άβυσσο της πολυδιάσπασής και θα παρακολουθεί ως γηραιά και διαρκώς φτωχοποιούμενη Ήπειρος τις νέες οικονομικές αυτοκρατορίες να ανατέλλουν; Η γνώμη μου είναι ότι η στατική και παθητική Ευρώπη, που προσπαθεί απλώς να διατηρήσει κεκτημένα, που δεν δικαιολογούνται από την οικονομική της ικανότητα, δεν έχει κανένα μέλλον.
Ο δρόμος είναι ένας και μόνος: Αποτελεσματικότερη Ευρώπη. Ευρώπη που θα ολοκληρώσει (με όσους το θέλουν πραγματικά), με σοβαρότητα και ικανότητα το εγχείρημα όχι μόνο της ενοποίησης άλλα και της ανάκτησης της ικανότητάς της να ανταγωνίζεται αποτελεσματικά και να δημιουργεί νέο πλούτο για τους λαούς της και όχι προνόμια για τις ελίτ της. Τότε μόνο οι διάφοροι Φάραζ, Λεπέν και οι υπόλοιποι θα πάψουν να έχουν σημασία».
