Εκτός από τους Άραβες πετρελαιάδες και κάποιους αναντάμ παπαντάμ αριστοκράτες, ελάχιστοι είναι εκείνοι που έχουν δικά τους σπίτια στα αστικά κέντρα των ευρωπαϊκών χωρών. Θα΄λεγε κανείς ή ότι είναι πάμπτωχοι ή ότι διακατέχονται από κανά νομαδικό ιδεώδες, πλην όμως δεν ισχύει ούτε το ένα ούτε το άλλο. Αυτό που ισχύει είναι ότι τα ακίνητα εκεί είναι πανάκριβα, κάτι σαν να συμπεριλαμβάνεται στην τιμή τους ο ΕΝΦΙΑ μιας ζωής, και κάτι παραπάνω. Το σπίτι μου, το κάστρο μου, λένε οι αγγλοσάξονες, εννοώντας συχνά μια τρύπα με πατώματα που χάσκουν και υδραυλικά που σφυρίζουν σα να κουρδίζει η φιλαρμονική του Λονδίνου. Το θέμα είναι ότι, οι μέσοι αστοί βολεύονται σε νοικιασμένα σπίτια λίγων τετραγωνικών, καμιά σχέση με τα μαυσωλεία που χτίζουμε εμείς εδώ, μια στρώση μάρμαρο, μια στρώση παρκέ και καραμελωμένα πλακάκια Καρύστου για γαρνιτούρα.
Είναι δύσκολο να απορρίψεις μια τέτοια οικογενειακή οικονομική πολιτική χωρίς να λάβεις υπ όψιν σου την ανάγκη του Έλληνα για λίγη ασφάλεια μέσα σ’ ένα τόσο χαοτικό πλαίσιο. Προϊόντος του χρόνου και των στεγαστικών δανείων, το φάσμα του «στρώμα έχουνε τη μαύρη γης/προσκέφαλο λιθάρια», πήρε πολλούς στο λαιμό του. Το είχε επισημάνει εγκαίρως ο Βαγγέλης Γιαννόπουλος: αυτό που κατά βάσιν θα απειλούσε την ελληνική Δημοκρατία θα ήταν ένα «κωλόσπιτο». Εκείνα τα χρόνια όμως, ποιος έδινε σημασία σε τέτοιες γραφικότητες;
Όχι πως ζηλεύω το έχει των πολιτικών μας ή γιατί είμαι καχύποπτη, η διαχείριση όμως των οικονομικών τους με αποκαρδιώνει και δεν μου αφήνει ούτε σταγόνα αισιοδοξίας για το μέλλον αυτής της χώρας. Και είναι τω όντι απελπιστικό να βλέπεις ανθρώπους του κόσμου, με ισχύ και με ακαδημαϊκά προσόντα αξιοζήλευτα να επενδύουν σε ντουβάρια ή να τα κάνουν μασούρι, δηλαδή μικρόψυχες αποταμιεύσεις, αποφεύγοντας, σαν το διάβολο το λιβάνι, να ρίξουν τα χρήματά τους σε όποιας μορφής παραγωγική διαδικασία, πράγμα που με πάθος και αίσθημα πατριωτικού καθήκοντος έκαναν οι προηγούμενες γενιές οικονομικά εύρωστων πολιτών.
Εντωμεταξύ ο έξω κόσμος τούς καλεί να τον γνωρίσουν, να συγχρωτιστούν και να τον ανακαλύψουν, επενδύοντας στη δημιουργική σχέση με τον άλλον, σ΄αυτό το λυτρωτικό πάρε – δώσε που σε προστατεύει από τον εαυτό σου και ταυτόχρονα σε φέρνει πιο κοντά του.
Είμαι ικανή να χώσω τη μύτη μου σε πολλά δυσώδη θεματάκια καθημερινής μικροπολιτικής, το «πόθεν έσχες» των πολιτικών όμως, ω ναι, αυτό μού φέρνει τρόμο.
14°
