Aυτό που είναι συγκλονιστικό στην υπόθεσηΠολλάκη δεν είναι μόνο η αγένεια και το λεξιλόγιο του «μαυροπουκαμισά» αναπληρωτή υπουργού Υγείας. Είναι το ότι ο κ. Τσίπρας έκανε πως ψιχαλίζει την ώρα που ο υπουργός του φτύνει τους πάντες, ακόμη και τον ίδιο. Πάλι καλά για τον κ. Τσίπρα που έχει ανοσία και ο ίδιος στην αγένεια και δεν κατάλαβε πως τον πήραν τα «σάλια». Την ίδια στιγμή ο Πορτογάλος πρωθυπουργός απέπεμπε τον υπουργό Σοάρες (γιο του παλιού σοσιαλιστή ηγέτη και πρωθυπουργού) για ανάλογο παράπτωμα. Το συγκλονιστικό είναι πως την προάσπισή του υπουργού ανέλαβε μια πανεπιστημιακός, η κυρία Φωτίου, ένας άνθρωπος που διδάσκει νέους ανθρώπους και υποτίθεται είναι φορέας μετάδοσης γνώσης και ηθικής συμπεριφοράς. Ευτυχώς που ο βράχος της χρυσαυγής, ο κάτοχος της ευρεσιτεχνίας του εγέρθητι Γερμενής δεν έκανε κάποια μήνυση για κλεπταποδοχή «προϊόντων αγένειας», τα οποία ο ίδιος και οι φίλοι του πωλούν σε τιμές ευκαιρίας στην πολιτική αγορά. Φοβήθηκε πως αν το έκανε, θα πήγαινε η κυρία Βαγενά να τον γιουχαΐσει και δεν θα το άντεχε.
Αλλά ως εδώ τα αστεία, γιατί το θέμα είναι πολύ σοβαρό και ξεπερνά τον αγενέστατο κ. Πολάκη. Το πρόβλημα δεν είναι αυτός, αλλά οι πολλάκηδες. Θα ήταν άδικο να θεωρήσουμε πως όλοι οι συριζαίοι είναι πολάκηδες και όλοι οι πολάκηδες συριζαίοι. Ούτε βεβαίως όλοι οι πανεπιστημιακοί μας έχουν τη συμπεριφορά της κυρίας Φωτίου. Το πρόβλημα είναι η πολιτικοποίηση των διαφόρων εκδηλώσεων αγένειας στο δημόσιο χώρο, όπως τα στερεοφωνικά που δουλεύουν στο φουλ μέσα στις πολυκατοικίες, τα κινητά που δεν σταματούν ακόμη και στις θεατρικές αίθουσες, τα κομπολόγια που κτυπούν στους κινηματογράφους, οι καταστηματάρχες που δεν σέβονται την ησυχία των παραθεριστών, οι τηλεφωνικές συνομιλίες μέσα στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς που αποκαλύπτουν όλες τις λεπτομέρειες για την ιδιωτική ζωή των συνομιλούντων, η βάναυση συμπεριφορά κατά των αδέσποτων, πολλές φορές και κατά των ίδιων των δικών μας οικόσιτων ζώων και πολλά άλλα τέτοια.
Τέτοιες συμπεριφορές, βεβαίως, συναντώνται και σε άλλα δυτικά κράτη. Λιγότερες αλλά υπάρχουν. Το θέμα αφορά την πολιτικοποίηση αυτών των συμπεριφορών. Ή, για ιστορικούς λόγους, η μη ενσωμάτωση στην Ελλάδα των αναγκαίων κανόνων για την ανθρώπινη συμβίωση δεν μένει μόνο στο επίπεδο της ατομικής συμπεριφοράς του ιδιώτη Πολάκη. Δημιουργεί τον πολιτικό Πολάκη. Τον πολιτικό που αρέσει. Τι νομίζουμε, τυχαία ήταν τα χειροκροτήματα όλων όσοι παρακολουθούσαν την ομιλία του; Ομιλία που έγινε μάλιστα σε κοινό επιστημόνων. Αν μάλιστα ανάμεσα τους ήταν και Κρητικοί σαν αυτούς που εκφράζει ο ίδιος, και όχι σαν τους πραγματικούς Κρητικούς, τότε σίγουρα αυτοί θα αισθάνονται τύψεις που τη στιγμή που το ίνδαλμά τους έθαβε τους δημοσιογράφους «τρία μέτρα κάτω από τη γη», δεν σηκώθηκε ούτε ένας να βροντοφωνάξει «τσε βάλε». Αλλά δεν πειράζει ήρθε η υπουργός Φωτίου να αποκαταστήσει τη «κρητική έκφραση αποκατάστασης αξιοπρέπειας» καταθέτοντας το δικό της επιστημονικό «τσε βάλε». Ευελπιστώ, πως αν λόγω και της επιστημονικής ιδιότητάς της κληθεί κάποια φορά σε διεθνές συνέδριο και την εκνευρίσει κανείς, δεν θα τον θάψει «three feet under».
Σίγουρα και ο υπουργός, άνθρωπος είναι, και μπορεί κάποια στιγμή να εκραγεί από συμπεριφορές που τον θίγουν, όπως η επίσης απαράδεκτη αναφορά του «δημοσιογράφου» σε σκύλους του υπουργού. Η άλλη πλευρά της αγένειας, που λέγαμε. Παρόλα αυτά η ανθρώπινη φύση έχει βρει έναν τρόπο για να ακυρώνει τα ξεσπάσματά της. Αυτό τον τρόπο τον λένε εσωτερικευμένο καταναγκασμό και εκφράζεται με τη λέξη «συγγνώμη». Συγγνώμη όχι προς το «δημοσιογράφο», αλλά προς τους υπόλοιπους, προς την κοινωνία. Αντί αυτού ο υπουργός συνέχισε και το συνέχισε πολύ χειρότερα.
Ο κ. Πολάκης είναι η μετατροπή του ιδιωτικού συμφέροντος και συμπεριφοράς σε δημόσιο συμφέρον και κυβερνητική δημόσια συμπεριφορά. Στο πρόσωπό του η αγένεια δεν εξωτερικεύεται μόνο ως ατομική συμπεριφορά, αλλά και ως έκφραση μιας πολιτικής στάσης και επιλογών. Ο μεγαλύτερος όμως κίνδυνος είναι να θεωρήσουμε πως η αγένεια τoυ κ. Πολάκη και ο υπερθεματισμός της κυρίας Φωτίου, η ύπαρξη της γιουχαΐστριας κυρίας Βαγενά και πολλών άλλων τέτοιων απειλεί να εμφανίσει ως μια και μοναδική Αριστερά, την αγενή Αριστερά. Θα ήταν όμως πολύ άδικο αυτό για όλους τους άλλους αριστερούς και όλες τις άλλες Αριστερές.
