Αν κάτι µου φαίνεται προβληµατικό στην περιβόητη ανακοίνωση της Τρόικας, είναι ότι αρχίζουν να µοιάζουν ανησυχητικά µε Έλληνες. Λένε δηλαδή κι αυτοί µια σαχλαµάρα παραπάνω. Τσάµπα είναι. Στη χώρα που 7 χρόνια σαπίζουν τα Ολυµπιακά Ακίνητα, στη χώρα που το 2010 δεν έχει καταλήξει ακόµα αν το κράτος µπορεί να διαθέτει αναψυκτήρια, ξενοδοχεία, καζίνα, να φτιάχνει ζάχαρη, τσιγάρα και να πουλάει παγωτά, στη χώρα που αναρωτιέται αν δηµόσιοι υπάλληλοι πρέπει να είναι τα µοντέλα της σχολής Καλών Τεχνών και οι αναβάτες του Ιπποδρόµου, στη χώρα που συζητάει ένα χρόνο αν τα φαρµακεία θ’ ανοίγουν το Σάββατο, σε 5 χρόνια θα αξιοποιήσουµε τη δηµόσια περιουσία και θα έχουµε έσοδα 50 δις. Εύκολα.
Στην πραγµατικότητα η Τρόικα αυτή τη φορά, για να συνδράµει την Ελλάδα στις αγορές, συµπεριφέρθηκε όπως οι εταιρείες στο ελληνικό χρηµατιστήριο όταν έχουν άσχηµα αποτελέσµατα: εξαπολύουν τα παπαγαλάκια που γράφουν για νέες ελπιδοφόρες επενδύσεις της «Χρεοκοπία Dynamic Α.Ε.», οι οποίες θα αποφέρουν µεγάλα κέρδη στο µέλλον. Η µετοχή κάνει µερικά λίµιτ απ, πουλάνε, παίρνουν µια ανάσα. Κανονικά, το περίφηµο θέµα των αποκρατικοποιήσεων και αξιοποιήσεων ύψους 50 δις θα ’πρεπε να το αντιµετωπίσουµε µε ένα ειρωνικό σήκωµα του φρυδιού: αν πιστεύετε ότι θα το φάνε αυτό οι αγορές, είσαστε πολύ αισιόδοξοι.
Γιατί ήδη ξέρουµε ότι από τα 71.000 ακίνητα ιδιοκτησίας ∆ηµοσίου, ζήτηµα είναι αν µπορούµε άµεσα να ασχοληθούµε µε τα 100, ξέρουµε ότι από την τεράστια, αξίας 270 δις, ακίνητη περιουσία του κράτους, το 40% είναι ήδη καταπατηµένο από ιδιώτες. Των οποίων οι πολιτικοί εκφραστές φωνάζουν «όχι στις ιδιωτικοποιήσεις, όχι στην εκποίηση του δηµόσιου πλούτου». Γιατί τον έχουν ιδιωτικοποιήσει ήδη αυτοί, για την πάρτη τους.
Παρ’ όλα αυτά, από την προηγούµενη Παρασκευή το απόγευµα, η χώρα βρίσκεται ξανά στη γνώριµη κατάσταση, στο γήπεδο που ξέρουν όλοι, στην µπάλα που έµαθαν. Κορόνες, κατηγορίες για προδοσία, εκποίηση της δηµόσιας περιουσίας, η φιλτάτη πατρίδα µας ακρωτηριάζεται, πουλάνε την Ακρόπολη ο ένας, τη θάλασσα και τις παραλίες ο άλλος, νυν υπέρ πάντων αγών, αντισταθείτε. Οι χαµηλόβαθµοι υπάλληλοι λένε οι πολιτικοί υψηλής πνοής που χρεοκόπησαν τη χώρα τους, υπάρχουν όρια αξιοπρέπειας λένε οι πολιτικοί που δεν οδήγησαν στη δικαιοσύνη ούτε ένα σκάνδαλο, δεν θα µας δώσουν µαθήµατα οι µέτριοι λογιστές λένε οι εκπρόσωποι του εµπορικού κόσµου που όταν χρεοκοπεί ο κλάδος τους συζητάνε αν θ’ ανοίγουν µία ή δύο Κυριακές το χρόνο τα καταστήµατα.
Η Ν∆, της οποίας ο αρχηγός το καλοκαίρι δήλωνε ότι µε τόσα ακριβώς, τα 50 δις που θα ’βρισκε σε ενάµιση χρόνο, θα ’λυνε τα προβλήµατα, τώρα από τη µια πανηγυρίζει ότι δικαιώθηκε και από την άλλη καταγγέλλει την κυβέρνηση για εκποίηση. Ταυτοχρόνως.
Και η κυβέρνηση που το καλοκαίρι ειρωνευόταν τις µαγικές λύσεις του Χάρι Πότερ, σήµερα τις παρουσιάζει ως εφικτές. Όσο για την Αριστερά, από τη στιγµή που έχει µετατρέψει την πολιτική σε θεωρία συνωµοσίας, κάθε µέρα θα επιβεβαιώνεται. Πάντα κάποιοι θα βυσσοδοµούν εναντίον µας. Και όλοι µαζί καταγγέλλουν την Τρόικα, τους επικυρίαρχους, τους ξένους, τη Μέρκελ. Εδώ ήρθαµε.
Κανείς δεν ξέρει τι ακριβώς έγινε εκείνη την Παρασκευή. Έλλειψη τακτ από τους «φονκσιονέρ» που αποφάσισαν ότι εάν είναι φυσιολογικό να αποκαλούνται τέταρτο Ράιχ, Βέρµαχτ, Χούντα, στρατός κατοχής, τότε έχουν κι αυτοί το δικαίωµα να πουν τη γνώµη τους για τον «ιερό αγώνα της συνταγογράφησης»; Προσπάθεια του Πασόκ να ενσωµατώσει τα συνθήµατα της αντιπολίτευσης µε µια ρελάνς «χτυπάω το χέρι στο τραπέζι και λέω ως εδώ»; Πανικοβλήθηκαν από την αντιµετώπιση των κρατικοδίαιτων Μέσων Ενηµέρωσης που βρήκαν µια ευκαιρία να πιέσουν για «επιδοτήσεις» διάσωσης; Το βέβαιο είναι ότι πολλές διαφορετικές επικοινωνιακές τακτικές εφαρµόστηκαν αυτές τις µέρες, αλληλοσυγκρουόµενες, που οδήγησαν για άλλη µια φορά στην κακοφωνία, στη σύγχυση, στον αποπροσανατολισµό από τα πραγµατικά προβλήµατα. Για άλλη µια φορά στα τηλεοπτικά παράθυρα, αποτυχηµένοι πολιτευτές, επαγγελµατίες της αντίστασης, πατριώτες του καφενείου και φίλοι του λαού, έδωσαν τη µάχη για να µην πουληθεί η Ακρόπολη.
Αν για την αντιπολίτευση είναι πια συνηθισµένο φαινόµενο, για την κυβέρνηση τα επικοινωνιακά αυτά παιχνίδια είναι καταστροφικά. Η πολιτική έχει και εκπαιδευτικό ρόλο. Οι µεταρρυθµίσεις δεν γίνονται µε κόλπα αλλά µε αλήθειες, µε επιχειρήµατα, µε πειθώ. Αν έστω και για επικοινωνιακούς λόγους υιοθετείς το λόγο του λαϊκισµού, µιλάς και συ για ανεξαρτησία της χώρας που απειλείται από τους ξένους, τότε υπονοµεύεις όλη την προσπάθεια αλλαγής της παρωχηµένης Ελλάδας.
Είναι κάποιοι που λένε όλο και πιο συχνά ότι αν ήταν σήµερα εδώ ο Αντρέας όλα θα ήταν πιο εύκολα. Και εννοούνε τη µεγαλειώδη ικανότητα του συχωρεµένου να οδηγεί το λαό εκεί που πρέπει πείθοντάς τον ότι πάει ακριβώς απέναντι. Να υπογράφει τη συµφωνία για τις βάσεις και να αφισοκολλεί όλη την Αθήνα µε το σύνθηµα «έξω οι βάσεις του θανάτου». ∆εν το πιστεύω. Όχι µόνο γιατί είναι υποτιµητικό για τους πολίτες, αλλά και γιατί είδαµε πού οδήγησε την ελληνική κοινωνία η αποµάκρυνση από την πραγµατικότητα. Οι σηµερινές κρίσιµες συνθήκες δεν είναι καιρός για επικοινωνιακές τακτικές. Μόνο για αλήθειες, σκληρή αυτογνωσία, επίµονη προσπάθεια. Από µηχανής θεός δεν υπάρχει. Όχι ότι δεν πρέπει να γίνει αξιοποίηση της δηµόσιας περιουσίας, αλλά χωρίς αλλαγή του ξοφληµένου µοντέλου καµία πώληση κρατικού ακινήτου δεν θα µας σώσει από την πτώχευση. Η µάχη για τα «ασηµικά» είναι ψεύτικη. Έχουν σκουριάσει. Χρειαζόµαστε οπτικές ίνες.
Δυστυχώς, η χώρα οδεύει σε ένα ακόμα εφιαλτικό αδιέξοδο. Το πολιτικό προσωπικό έχει διαγράψει από τη μνήμη του τα χρόνια και τις σκληρές συνέπειες της κρίσης.
12°
