Έχουμε όλοι γίνει κοινωνοί των μεγάλων αλλαγών που χαρακτηρίζουν το πολιτικό σκηνικό των τελευταίων χρόνων. Ανέδειξαν καινούργιες δυνάμεις, κατήργησαν άλλες, ενώ και όσοι πολιτικοί σχηματισμοί κατάφεραν να «κρατηθούν», μεταπλάστηκαν. Και συνεχίζουν να μεταπλάθονται.
Πού βρισκόμαστε τώρα: Διανύσαμε μία περίοδο κατακερματισμού και, όπως όλα φανερώνουν, περνάμε σε μία νέα περίοδο πόλωσης. Δύο μεγάλα κόμματα, δύο πολιτικοί αρχηγοί που –και οι δύο– διανύουν τη δεκαετία των 40, με διαφορετική όμως αφετηρία και αντίληψη.
Το στοιχείο αυτό, ειδικά για τον ΣΥΡΙΖΑ, που αποτελεί το νέο πρωταγωνιστή στο πολιτικό σκηνικό, μετά τη ραγδαία διεύρυνση των εκλογικών ποσοστών του, είναι σημαντικό και δεν θα ήταν χρήσιμο να αγνοηθεί. Τον καλεί σε μετασχηματισμούς για την επίτευξη της σταθεροποίησής του μέσω της περαιτέρω διεύρυνση της βάσης του, που θα μπορούσε να τον καταστήσει αυτοδύναμο συντελεστή.
Στην κατεύθυνση αυτή, ειδική σημασία πρέπει να δοθεί στο χώρο της σοσιαλδημοκρατίας. Είναι και ο χώρος όπου κατά την προηγούμενη περίοδο εντοπίστηκαν οι μεγαλύτερες και ολέθριες για τους άλλοτε σχηματισμούς ανακατατάξεις. Άλλωστε, αριστερότερα υπάρχουν ήδη δύο σχήματα∙ το ένα εκ των σπλάχνων του ΣΥΡΙΖΑ με υπαρκτές πλέον τις διαφοροποιητικές γραμμές και μάλιστα χωρίς αυτό να έχει κοστίσει σε ποσοστά, στοιχείο που και αυτό με τη σειρά του δίνει σαφές στίγμα ενός αιτήματος των πολιτών «προς τη σοσιαλδημοκρατία». Ενώ οι παλαιοί σχηματισμοί στο χώρο αδυνατούν, όπως όλα δείχνουν, να ανασυνταχθούν και οι νέες προσπάθειες που κατά καιρούς επιχειρούνται εμφανίζονται ατονικές ως προς το λαϊκό τους έρεισμα, δημιουργούνται συνθήκες για την επισφράγιση της σχέσης ΣΥΡΙΖΑ - σοσιαλδημοκρατίας.
Πρακτικά ο ΣΥΡΙΖΑ, αυτό το χώρο έχει καταλάβει. Δεν έχει όμως ακόμη παγιώσει. Ο ισχυρισμός ότι μέσα από αυτή την προσέγγιση κινδυνεύει να απωλέσει τα διαφοροποιητικά από τον αντίπαλό του χαρακτηριστικά είναι λαθεμένος. Οι πολίτες μπορούν να αναγνωρίσουν (έχω ήδη υποστηρίξει σε παλαιότερο κείμενό μου με τίτλο «Έχει νόημα να μιλάμε για Αριστερά και Δεξιά;») τη διαχρονική αξία της διάκρισης Αριστεράς - Δεξιάς, ως σχήμα κατανόησης των τάσεων, του πρίσματος δηλαδή μέσα από το οποίο διαθλώνται οι πολιτικές. Ο κόσμος της σοσιαλδημοκρατίας θα μείνει στον ΣΥΡΙΖΑ, όχι όμως με και εξαιτίας του θυμού, αλλά με και εξαιτίας της στρατηγικής που θα αναπτυχθεί. Για να το πω απλά: Κανείς –όταν τουλάχιστον θέλει να έχει επαφή με τη συνθήκη και την εποχή– δεν μπορεί να παραμένει για πάντα θυμωμένος. Το θυμό διαδέχεται το αίτημα για στρατηγική, το αίτημα για ένα αξιόπιστο σχέδιο βηματισμού, που να υπηρετεί εμφατικά τις αξίες του κοινωνικού κράτους, χωρίς να καθηλώνεται σε εμμονές.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, απομακρυνόμενος από τα στερεότυπα που γνώριζε, πρέπει να κινηθεί στη κατεύθυνση του ότι πλέον αποτελεί κόμμα εξουσίας και επομένως εκφράζει μεγαλύτερα αιτήματα, κάτι απέναντι στο οποίο δείχνει ορισμένες φορές αμήχανος. Καθοριστική στην κατεύθυνση αυτή είναι η επιλογή των προσώπων. Τα πρόσωπα που πλαισιώνουν τα κομβικά κυβερνητικά επιτελεία δεν είναι αναγκαίο να προέρχονται αποκλειστικά από τα αποθέματα του προϋπάρχοντος δυναμικού – κάτι τέτοιο περιορίζει τις επιλογές, προκρίνονται συχνά ακατάλληλες λύσεις που πλήττουν την εικόνα του κόμματος, παρά ενισχύουν την εμπιστοσύνη των πολιτών απέναντί του. Απεναντίας, σε συγχρονισμό με το υπάρχον δυναμικό χρειάζεται νέα στελέχωση και με πρόσωπα που προέρχονται από –και συνομιλούν με– το χώρο της σοσιαλδημοκρατίας και μπορούν με το ύφος, τη στάση και τα επιχειρήματά τους να τον εκφράσουν.
Αυτό θα δημιουργήσει όχι μόνο προοπτική πολιτικής διάρκειας αλλά και ωφέλιμο περιεχόμενο για την πορεία της χώρας.
11°
