O Φαήλος Κρανιδιώτης «είναι απλό μέλος του κόμματος που επικοινωνεί [sic] τις απόψεις του», αναφερόταν στην ανακοίνωση που εξέδωσε η Νέα Δημοκρατία, θέλοντας να κατασιγάσει κάπως το σάλο και τις αντιδράσεις που προκάλεσε η δήλωση του στενού πολιτικού φίλου και συνεργάτη του Αντώνη Σαμαρά περί «ντιντήδων» και «βαψομαλλιάδων».
Διερωτάται κανείς: μια ολόκληρη παράταξη, η οποία μάλιστα ισχυρίζεται ότι διεκδικεί την εντολή του λαού για να κυβερνήσει τη χώρα (δεν είναι, ας πούμε, η Χρυσή Αυγή ή το ΜΛΚΚΕ), δεν έχει έναν άνθρωπο στο Γραφείο Τύπου της, στη Γραμματεία της, κάπου τέλος πάντων, που να ξέρει να συντάξει δυόμισι φράσεις ελληνικά;
Στα ηγετικά κλιμάκια της Νέας Δημοκρατίας θα πρέπει καταρχάς να μάθουν, λοιπόν, ότι το ρήμα «επικοινωνώ» δεν είναι μεταβατικό (δεν επικοινωνώ κάτι σε κάποιον, αλλά επικοινωνώ με κάποιον, για να γίνω ακόμα πιο σαφής). Αφού το μάθουν αυτό, θα μπορούσαν ίσως να προχωρήσουν και σε συζητήσεις για «μηδενισμό του δημόσιου χρέους σ’ ένα μόλις χρόνο» ή για την «επανίδρυση του κράτους». Πάντως, το «επικοινωνεί τις απόψεις του» της κομματικής ανακοίνωσης είναι, από γλωσσική άποψη, αντίστοιχο με το «λήξ’το, ρε», που με αγωνία φωνάζουν προς το διαιτητή του αγώνα οι οπαδοί ομάδας η οποία προηγείται 1-0 στο 92΄ και κινδυνεύει να δεχτεί την ισοφάριση.
Ας μη μείνουμε όμως στα γλωσσικά. Απ’ όπου και «να την πιάσει» κανείς τη Νέα Δημοκρατία, την ίδια αίσθηση αποκομίζει: απουσία σοβαρών και τεκμηριωμένων εναλλακτικών προτάσεων, ανυπαρξία νέων ιδεών, αμηχανία, αοριστολογία. Σε όλα αυτά προσθέστε και το εξαιρετικά χαμηλό επίπεδο του στελεχικού δυναμικού της, στοιχείο που κάθε άλλο παρά δευτερεύον είναι.
Μια παράταξη που κατά το παρελθόν είχε στελέχη όπως ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος και ο Κωνσταντίνος Τσάτσος, ο Παναγής Παπαληγούρας και ο Γιώργος Ράλλης, ο Μιχάλης Παπακωνσταντίνου και ο Τζαννής Τζαννετάκης, ο Στέφανος Μάνος και ο Ανδρέας Ανδριανόπουλος (ανεξαρτήτως αν συμφωνούσε ή όχι κανείς με τις απόψεις όλων αυτών· μιλάμε για το επίπεδο του πολιτικού τους λόγου), είναι πράγματι λυπηρό, για την ίδια την παράταξη αλλά και για τη χώρα, να φιλοδοξεί να κυβερνήσει με το σημερινό στελεχικό δυναμικό της, με τα λεβεντόπαιδα του Δικτύου 21 και με τους Ψωμιάδηδες, με τους Παναγιωτόπουλους (τομεάρχης Εξωτερικών, παρακαλώ!) και τους Μαρκόπουλους, με τους Στυλιανίδηδες και τους Κικίλιες.
Άλλωστε, μια ματιά στη σκιώδη κυβέρνηση (τρομάρα της…), που ανακοίνωσε σχετικά πρόσφατα ο Αντώνης Σαμαράς, πείθει για του λόγου το ασφαλές. Σκιώδεις υπουργοί πλαισιώνονται από δύο και τρεις σκιώδεις υφυπουργούς, μόνο και μόνο για να βολευτούν όσο το δυνατόν περισσότεροι με μια θεσούλα. Ή μάλλον, με μια ψευδαίσθηση θεσούλας, αφού πολλά από αυτά τα «αξιώματα» αντιστοιχούν σε περίπου μηδενικές αρμοδιότητες και σε ανύπαρκτους ρόλους. Πρόκειται, με άλλα λόγια, για ένα ιδιότυπο «θέατρο… σκιών».
Όχι, δεν με έπιασε ο πόνος για τη Νέα Δημοκρατία, της οποίας άλλωστε ουδέποτε υπήρξα υποστηρικτής, οπαδός ή ψηφοφόρος. Απλώς, να, η απόδοση μιας κυβέρνησης, και επομένως και ο καλύτερος ή χειρότερος τρόπος με τον οποίο αυτή κυβερνά τη χώρα, εξαρτάται εν μέρει και από το επίπεδο, από την ποιότητα, της αντιπολίτευσης που έχει απέναντί της.
Η αντιπολίτευση, και ειδικότερα η αξιωματική, πρέπει να εμπνέει στον πολίτη την αίσθηση ότι είναι έτοιμη να κυβερνήσει αν χρειαστεί, ότι μπορεί να αποτελέσει αξιόπιστη εναλλακτική λύση. Προς το παρόν όμως, οι μόνοι που δείχνουν να εμπνέονται από το πρόγραμμα της Νέας Δημοκρατίας και να πιστεύουν στο λαμπρό άστρο και μέλλον του κόμματος είναι ο σκληρός πυρήνας των οπαδών της, πλαισιωμένος από παλιούς (Δίκτυο 21) και νέους («Αυριανή») φίλους του αρχηγού της.
9°
