ΠΑΣΟΚ και ΝΔ χρεοκόπησαν τη χώρα με την πελατειακή, κρατικοδίαιτη, λαϊκίστικη πολιτική των δανεικών για σχεδόν τέσσερις δεκαετίες. Ο ΣΥΡΙΖΑ αντιστάθηκε με λύσσα μετά το 2010 σε όποια προσπάθεια εξορθολογισμού αυτής της καταφανώς κοινωνικά άδικης και στρεβλής οικονομίας και του κράτους της. Τα διάχυτα ψέματα και ο άκρατος λαϊκισμός του τον οδήγησαν στην εξουσία από μια κοινωνία που αρνούνταν να αλλάξει, εμμένοντας στις φρούδες φαντασιώσεις που τις έθρεψαν οι προηγούμενοι και που τις ενισχύουν οι τωρινοί. Ακόμη και σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία αποφεύγει τις μεγάλες μεταρρυθμίσεις που είναι αναγκαίες για τη διάσωση της χώρας και απλά μικροδιαχειρίζεται τα συμφέροντα των κρατικοδίαιτων πολιτικών πελατών του. Ακόμη και σήμερα, στο και πέντε, με περίπου 5.000.000 πολίτες (3.080.000 συνταξιούχους, 1.400.000 ανέργους και 600.000 δημοσίους υπαλλήλους) να περιμένουν απελπισμένα να «τραφούν» από τους 2.600.000 εργαζόμενους (2.000.000 στον ιδιωτικό τομέα και 600.000 αγρότες). Τα οικονομικά νούμερα δεν βγαίνουν. Η κατάσταση της χώρας είναι μάλλον μη αναστρέψιμη και οδηγεί με αργή διολίσθηση λόγω της εκ του Μνημονίου πρόσκαιρης χρηματοδότησης των ελλειμάτων, στην οικονομική κατάρρευση που δεν θα αργήσει. Δυστυχώς, θα επισυμβεί σε μια εκρηκτική γεωπολιτική συγκυρία στη γειτονιά μας: Ιράκ, Συρία και Τουρκία βρίσκονται σε διαδικασίες διάλυσης ή και αναθεώρησης συνόρων. Η τεράστια σε αριθμούς μετανάστευση των δύσμοιρων πολιτών αυτών των χωρών περνά μέσα από τη χώρα μας και επιτείνει τα προβλήματά της.
Με τις πολιτικές που επαγγέλεται να εφαρμόσει ο ΣΥΡΙΖΑ ελάχιστες είναι οι ελπίδες αντιστροφής της μοίρας μας. Οι τόσο αναγκαίες πολιτικές που θα αυξήσουν τις επενδύσεις, την επιχειρηματικότητα και τελικά τη δημιουργία πολλών θέσεων εργασίας δεν είναι μέσα στο πολιτικό του DNA. Η μικροδιαχείριση του υπ’ αριθμόν ένα προβλήματός μας, της ανεργίας (1.400.000 άνεργοι), δεν δίνει λύσεις, απλά μετακυλά το πρόβλημα για αργότερα. Η ανεργία τελικά θα καταπιεί τον άκρατο λαϊκισμό των κυβερνώντων. Όταν σε μία σοβαρή ασθένεια αντιμετωπίζεις τα συμπτώματα και όχι τις αιτίες της, απλώς καθυστερείς το μοιραίο. Δυστυχώς, μάλλον θα πρέπει να ετοιμαζόμαστε για την επόμενη μέρα. Όμως, η τόσο αναγκαία στο πολιτικό σύστημα Κεντροδεξιά δεν λέει να εκσυγχρονιστεί, προτάσσοντας όπως φαίνεται στην «ανανέωση» της ηγεσίας της ένα εξωκοινοβουλευτικό νέο επιφαινόμενο της συντηρητικότερης λαϊκής Δεξιάς, των νευμάτων στη ναζιστική Ακροδεξιά. Η «νέα» Κεντροαριστερά μάλλον καταλαμβάνεται απατηλά από τον ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος έχει σχεδόν καταπιεί το πολιτικό του κακό χρησιδάνειο ΠΑΣΟΚ.
Στηριγμένος στο ασύστολο πολιτικό ψέμα, στην ιδεοληψία και σε ένα νέο ηγετικό πρόσωπο, επιτομή της πολιτικής απάτης και του λαϊκίστικου τακτικισμού. Το μέγεθος των κοινωνικο-οικονομικών προβλημάτων της χώρας θα αναδείξει τα όριά του πολύ σύντομα. Στον κομματικό μικρόκοσμό του παίζει εν ου παικτοίς. Ο θυελλώδης μακρόκοσμός μας, όμως, είναι πολύ μεγάλη και σκληρή μπουκιά για τα δόντια του.
Η χώρα χρειάζεται απεγνωσμένα ένα μεγάλο κεντρώο, φιλελεύθερο, ευρωπαϊκό κόμμα του πολιτικού ορθολογισμού, των κοινωνικά δίκαιων μεταρρυθμίσεων, της αξιοκρατίας και του δικαίου παντού. Ένα κόμμα με έντιμα στελέχη με γνώση και συναίσθηση της ευθύνης προς την πατρίδα. Προπάντων, ένα δημοκρατικό κόμμα που θα αφουγκράζεται την κοινωνία και τις παραγωγικές της δυνάμεις. Γιατί μόνο έτσι θα μπορέσει να πείσει και να κινητοποιήσει τους πολίτες για τις εκ των ων ουκ άνευ κατακλυσμιαίες μεταρρυθμίσεις στη Δημόσια Διοίκηση, την Οικονομία, την Εργασία, τη Δικαιοσύνη, τη Παιδεία. Το Ποτάμι έχει την καθοριστική, υπαρξιακή του ευκαιρία στο συνέδριό του το Δεκέμβριο να παίξει το ρόλο του καταλύτη της εμπυρήνωσης του κεντρώου χώρου. Ένα ανοικτό, δημοκρατικό, καθαρά πολιτικό συνέδριο που δεν θα διακατέχεται από στείρο οργανωτισμό, μπορεί να υπηρετήσει μια τέτοια ιστορική προοπτική. Ένα συνέδριο που θα συζητήσει προτάσεις για τα πελώρια προβλήματα της χώρας και όχι για ενδο-κομματικές ισορροπίες και προσωπικά βολέματα. Στο συνέδριο είναι χρήσιμο να δοθεί η ευκαιρία να εκφραστούν δίχως ψήφο επίσης μέλη ή στελέχη από τις πολιτικά όμορες πολιτικές δυνάμεις που ασφυκτιούν σε κόμματα, τα οποία λόγω του βεβαρημένου παρελθόντος τους δυσκολεύονται να πείσουν την κοινωνία για τις όποιες σημερινές καλές τους προθέσεις.
17°
