Το Ποτάμι του Σαμαράκη

Όταν τον Γενάρη ο ΣΥΡΙΖΑ κυριαρχούσε στις εκλογές, ο Τσίπρας και η παρέα του φαντασίωναν τους εαυτούς τους ως τους μεγάλους rock πολιτικούς stars που θα έφερναν την επανάσταση στην Ευρώπη, κάτι ανάμεσα σε Tσε Γκεβάρα και Rolling Stones που θα έσπαγαν τα τσιμέντα, θα έκλειναν στη φορμόλη τους φιλελέδες και τους συντηρητικούς, και θα έκαναν χιλιάδες αφιονισμένες θαυμάστριες να τους ζητούν να υπογράψουν αυτόγραφα στα γυμνά στήθη τους. Αντί για αυτό υπέγραψαν ένα ακόμη μνημόνιο. Το χειρότερο από τα 3, με τα σκληρότερα υφεσιακά μέτρα με 95% φόρους. Τουλάχιστον πρόλαβαν να διόρισουν στο δημόσιο μερικούς συγγενείς τους. 


Επειδή δεν μπορούσε να υπογράψει τη διαγραφή Βαρούφ, Λαφάζ, Ζωή και να σουτάρει τα υπόλοιπα γραφικά βαρίδια από το κόμμα του, προτίμησε να μη ματώσει ο ίδιος, επέλεξε και υπέγραψε την παραίτησή του, ο πρώτος πρωθυπουργός με 7μηνη σύμβαση stage. Μετά ήρθαν οι μέλισσες των εκλογών. 
Ήδη οι «ψαγμένες» κομματικές γραφίδες του αριστερού θεωρητικού μπλα μπλα μπλα αναρωτιούνται πόσο δύσκολα για τη χώρα ο Τσίπρας θα καταφέρει μέσα στο ’16 και ’17 να δανειστεί και να αποπληρώσει 10 και 14 δις ευρώ αντίστοιχα από το χρέος. Οι ίδιοι μαθητευόμενοι μάγοι που εύκολα κατηγορούσαν την κυβέρνηση Παπανδρέου, όταν για το 2010 έπρεπε να βρει 30 δις ευρώ για το χρέος (τα 23,5 δις στο δίμηνο του «Καστελόριζου» Απρίλιος-Μάιος) και να βρει επιπλέον 24 δις για το πρωτογενές έλλειμμα που είχε αφήσει προίκα ο Καραμανλής ο ανέμελος. Άλλα μέτρα, άλλα σταθμά; Ή απλά κατανοούν την ανικανότητά τους;

Οι εκλογές μεθαύριο είναι η απάντηση σε ένα ερώτημα που δεν υπήρξε ποτέ. Αντί να πάμε στο προφανές από τον Ιούνιο, το μεγάλο σχηματισμό των 5 κομμάτων με πρωθυπουργό π.χ. τον Νίκο Διαμαντούρο, ο Τσίπρας επέλεξε να το παίξει Βενεζουέλα Μαντούρο και να κάνει εκλογές πρώτα και μετά κυβέρνηση των 5 κομμάτων με Διαμαντούρο, με την ελπίδα να μην μπουν στη Βουλή τα λαφαζάνια και του πετούν πέτρες. Ο πρώην πρωθυπουργός, «κουρασμένος» μετά από τις 19 ώρες διαπραγμάτευσης του τελευταίου 7μήνου, απέδειξε αφενός πόσο καλός τακτικιστής κομματικός αρχηγός είναι και αφετέρου πόσο ανίκανος και ακατάλληλος ηγέτης πρωθυπουργός.

Από τα υπάρχοντα πολιτικά κόμματα μόνο δύο λένε την αλήθεια, ότι θα πρέπει να δουλέψουμε σκληρά και να ματώσουμε για να διορθώσουμε τις ανισότητες μεταξύ των πολιτών και ότι εύκολες λύσεις δεν υπάρχουν χωρίς τη δική μας συμμετοχή στο κοινό ταμείο. Στις προηγούμενες εκλογές ψήφισα το Κίνημα, ψήφισα τις μεταρρυθμίσεις Παπανδρέου το 2009-11, αλλά οι επίμονοι εργατικοί «κηπουροί» του δεν τον ακολούθησαν γιατί ήξεραν ότι θα έχαναν και αυτοί. Οπότε έτσι έχασαν και χάσαμε όλοι. Σε αυτές τις εκλογές δεν κατεβαίνει, γιατί αφενός όσους έπεισε τότε να ψηφίσουν Κίνημα τον Ιανουάριο δεν φτάνουν, αφετέρου γιατί οι 152.557 ψηφοφόροι δεν καταφέραμε να πείσουμε ούτε έναν ακόμη ο καθένας μας να ψηφίσει ό,τι και εμείς. Θεωρώ ότι όσο και να δικαιωθεί η πολιτική των μεταρρυθμίσεων του 2009-2011 και όσοι αντιμνημονιακοί τραχανοπλαγιάδες τσιπροκαμμένοι και σαμαροβενιζέλοι να παραδεχτούν τις ηλιθιότητες που υπόσχονταν τότε, κανένας Έλληνας πολίτης δεν θα δικαιώσει αυτόν που μόνος του έλεγε την αλήθεια, γιατί έτσι θα κατηγορεί ευθέως τον εαυτό του για τις βλακείες που μηρυκαστικά τρεφόταν για Ρώσους, Κινέζους, τσαμπουκάδες, προδότες, πόκερ, πετρέλαια, χρεοκοπία, διαγραφή χρέους, δραχμές και άλλα ψεκασμένα. Κανείς δεν θα παραδεχτεί ότι ο ίδιος έκανε λάθος, πάντα θα πρέπει να υπάρχει ένας αποδιοπομπαίος τράγος. Για αυτό βολεύει να φταίει ο Παπανδρέου και η πραγματικότητα, όχι ο καθρέφτης μας. Γιατί όταν στις 19 Μαΐου 2010 έληγε ομόλογο ύψους 8,5 δισ. και κανείς δεν μας δάνειζε, αν η Ελλάδα δεν το πλήρωνε, τα 30 δις που ήταν οι μισθοί και οι συντάξεις εκείνης της χρονιάς θα μετατρέπονταν σε χαρτιά υγείας Aργεντινής. Κανείς «μάγκας» από τους επόμενους που κυβέρνησαν δεν έκανε το παραμικρό από ό,τι υποσχέθηκε για άλλα μείγματα πολιτικής και για τσαμπουκάδες που θα έσκιζαν μνημόνια. Αντιθέτως τα μνημόνια που ψήφισαν ήταν χειρότερα από το πρώτο και η χώρα εξακολουθεί να είναι στην επικίνδυνη ζώνη.

Πριν λίγες ημέρες ο κος Τσίπρας απαντώντας στην ερώτηση της Σ. Κοσιώνη στο άνευρο debate γιατί άφησε να «πλανάται η σύγχυση περί εναλλακτικής πρότασης από τη Ρωσία» έλεγε «Ποτέ δεν πήγα να ζητήσω χρήματα. Μία χώρα που είναι υπερχρεωμένη 340 δισ. χρέος δεν μπορεί να ζητά κάλυψη από εταίρους που βρίσκονται εκτός πλαισίου Ευρωζώνης». για τους οπαδούς του. Δεν είναι η πρώτη φορά που λέει ψέματα. Δυστυχώς κάθε επιχείρημα-κουβέντα του μνημονιακού Τσίπρα αντιτίθεται σε κάποιο ψέμα-παρλαπίπα του πρόσφατου παρελθόντος. Ποιος ήταν αυτός που το 2012, σπέρνοντας διχόνοια και στοχοποιώντας τη λογική, έλεγε: http://www.syriza.gr/article/id/45486/Synenteyksh-toy-Proedroy-ths-K.O.-... «Στη ζωή δεν υπάρχουν μονόδρομοι και αυτό μας το αποδεικνύουν όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας. Στην Κύπρο υπάρχει μια κυβέρνηση της αριστεράς, σε άλλες συνθήκες, σε μικρογραφία των προβλημάτων που έχουμε εδώ στην Ελλάδα, αλλά ο κ. Χριστόφιας κατάφερε να δανειστεί από τη Ρωσία του Πούτιν 2,5 δις ευρώ και να μην μπει στο ΔΝΤ και να αποφύγουμε να έχουμε και τις δύο χώρες του ελληνισμού στο ΔΝΤ και την επιτήρηση. Η Ελλάδα είχε δυνατότητες και διαπραγμάτευσης και αναζήτησης εναλλακτικών πηγών δανεισμού. Δεν το έκανε ποτέ, όμως, γιατί ο κ. Παπανδρέου και η κυβέρνησή του υλοποιούσε προειλημμένες αποφάσεις. Έχω επανειλημμένα τοποθετηθεί. Πρόκειται για ένα προμελετημένο και προσχεδιασμένο έγκλημα το οποίο αρνήθηκε να υλοποιήσει ο Καραμανλής και γι’ αυτό και αποχώρησε στην ουσία από την εξουσία, δέχθηκε όμως με θέρμη να το υλοποιήσει ο κ. Παπανδρέου. Ξέρει να δικαιολογήσει πια γιατί (με τα δικά του λόγια) συνεχίζει το «εγκληματικό σχέδιο»; Μπορεί να πει έστω ένα συγνώμη στους πολίτες;

Ο πολιτικός που τώρα πια ισχυρίζεται ότι επέλεξε το μνημόνιο γιατί ανακάλυψε ότι υπήρχε σχέδιο grexit: «Το σενάριο του Grexit δεν ήταν σενάριο, ήταν σχέδιο για να μείνει ο ΣΥΡΙΖΑ αριστερή παρένθεση. Δεν ήταν μόνος του ο Σόιμπλε που είχε φέρει στο τραπέζι το time out», στις 15/1 διαβεβαίωνε τους πολίτες: «Το Grexit το έστειλαν στα σκουπίδια οι ίδιοι οι Ευρωπαίοι. Ακόμα και οι σκληροί του Βερολίνου δεν το μνημονεύουν πια. Τη φυγή των καταθέσεων την έστειλαν στα αζήτητα οι ίδιοι οι καταθέτες. Και την ασφάλεια του τραπεζικού συστήματος την εγγυάται πια η ίδια η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Και φυσικά την εγγυάται με τον πιο απόλυτο και αποφασιστικό τρόπο ο ΣΥΡΙΖΑ. Και όχι εκείνοι που προπαγανδίζουν τα άδεια ΑΤΜ, επειδή είναι άδειοι από επιχειρήματα». Μαζί με τον ΜεΪμάρ στην τηλεοπτική οθόνη θυμίζουν ξέγνοιαστους καφενόβιους που συναγωνίζονται σε ατάκες.

Στις εκλογές μεθαύριο θα ψηφίσω ό,τι και στις ευρωεκλογές πέρσι. Δεν δέχομαι την ουδέτερη στάση του Θεοδωράκη το 2009-11, αν και χλιαρά υποστήριζε την ανάγκη του μεταρρυθμιστικού έργου της περιόδου, και δεν συγχωρώ ότι για μερικά share και like παραπάνω άφησε να γεννηθεί ο παράλογος κόσμος του κομπογιαννίτη Γιάνη Βαρουφάκη στο Protagon. Όμως η λάσπη που δέχεται το Ποτάμι από τα κομματικά troll, αντί να το μπαζώνει, παρασέρνεται από τα νερά του, και το πρόγραμμά του είναι η μοναδική ροή λογικής από τα κόμματα που κατεβαίνουν στις εκλογές. Όποιος άκουγε στο debate θα καταλάβαινε ότι οι υποσχέσεις του για φορολογία, πολεοδομίες, ανάπτυξη, άνοιγμα επαγγελμάτων είναι επιλογές και έχουν ήδη γίνει νόμοι του κράτους το 2009-11. Αυτοί οι νόμοι και οι επιλογές είναι που μένει να εφαρμοστούν. Εδώ οι 100 σημαντικότερες μεταρρυθμίσεις της περιόδου 2009-11. Και εδώ το πρόγραμμα που κατεβάζει το Ποτάμι, κι αν βρείτε ουσιώδεις διαφορές εξηγήστε μου το λόγο που τα δύο κόμματα δεν κατεβαίνουν μαζί. Πέρα από την αλήθεια του αποδιοπομπαίου τράγου. Έστω και έτσι μου αρκεί ότι το Ποτάμι εμμέσως πιστεύει σε αυτές, και θα τις βελτιώσει, και θα τολμήσει περισσότερα, γιατί πολλά από τα στελέχη του έχουν ιδιαίτερα αξιόλογο έργο και τεχνογνωσία, και οι υπόλοιποι έχουν όρεξη για τρέξιμο και για δουλειά. Και ότι η κοινωνία εξ ανάγκης είναι περισσότερο δεκτική.

Στο «Ζητείται ελπίς» του Aντώνη Σαμαράκη το 1954, στο διήγημά του το «Ποτάμι» δύο στρατευμένοι παρακούοντας τις διαταγές κολυμπούν στο ίδιο ποτάμι και όταν αντιλαμβάνεται ο ένας τον άλλον δεν μπορούν να ξεχωρίσουν αν είναι στο ίδιο χακί στρατόπεδο. «Δεν μπορούσε να τραβήξει. Το ποτάμι δεν τους χώριζε τώρα, αντίθετα τους ένωνε. Δεν μπορούσε να τραβήξει. Ο Άλλος είχε γίνει ένας άλλος άνθρωπος τώρα, χωρίς άλφα κεφαλαίο, τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο». Ο φόβος τούς όπλισε με τα τουφέκια τους και ο φόβος νίκησε, ακόμη και όταν ο ένας τους κατάλαβε αργά χτυπημένος από τη σφαίρα του άλλου ότι εχθρός δεν υπάρχει, μόνο φόβος χειραγωγημένος.

Στη χώρα μας αντί να ζητάμε να εκλέγουμε και να ακούμε πολίτες (ακόμη και αν δεν το ζήτησαν ποτέ) όπως ο Αντώνης Σαμαράκης, επιλέγαμε πολιτικάντηδες μέγα Αλέξανδρους όπως ο Αντώνης Σαμαράς. Από την ίδια κουτσαβάκικη σχολή συνέχισαν ο Τσίπρας και ο Καμμένος. Στη Βουλή που πέρασε καταφέραμε με την ψήφο μας οι 280 από τους 300 να είναι χειρότεροι και από 300 τυχαίους που θα διορίζαμε στη θέση τους ενώ έπιναν τον καφέ τους αραχτοί στην πλατεία. Σε λίγες ημέρες θα το τερματίσουμε εξασφαλίζοντας πλούσια βουλευτική αποζημίωση και σύνταξη, μετά τους δολοφόνους χρυσαυγίτες, και στο σόι του κύριου Λεβέντη. Συνειδητά και με απόλυτη ελληνική σοφία. 


Πιστεύει πια κανείς ότι αν στο δημοψήφισμα έβγαινε το «ναι», το μνημόνιο του «ναι» θα διέφερε έστω μια λέξη από το μνημόνιο του Τσίπρα; Οι εκλογές αυτές είναι το ίδιο «άχρηστες» με το δημοψήφισμα. Τα αποτελέσματα θα είναι παρόμοια με τις εκλογές του Μαΐου του ’12, τα δύο μεγάλα κόμματα κοντά χωρίς μεγάλη διαφορά και «λεβέντικες» πολυδιασπασμένες επιλογές των ψηφοφόρων. 


Οι εκλογές όμως θυμίζουν αρκετά τις εκλογές του 2007, όταν καιγόταν η χώρα και η ελληνική κυβέρνηση πέταγε χαρταετό και προκήρυσσε εκλογές για οικονομικούς λόγους για να κλείσει προϋπολογισμό που θα αντιμετώπιζε την κρίση και ο Καραμανλής πήρε περισσότερους ψήφους από το 2004 και τίναξε την μπάνκα και τη χώρα στον αέρα. Πιθανότατα τα μέτρα που θα πάρει η νέα κυβέρνηση Τσίπρα-Μεϊμαράκη θα είναι χειρότερα από αυτά που είχε να αντιμετωπίσει 2 μήνες πριν, και κάπου εκεί στο βάθος θα πρέπει να βρεθεί λύση στο πρόβλημα της ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών και δυστυχώς το κούρεμα καταθέσεων είναι ακόμη στο τραπέζι. Το Ποτάμι δεν θα έχει κανένα όφελος να συμμετέχει σε αυτή την κυβέρνηση. Και δεν θα μπορεί να προσφέρει τίποτα απολύτως από τη λογική και τη στοιχειοθετημένη αντιδημοφιλή επιχειρηματολογία του στον Ελληνα πολίτη από τις καρέκλες των υπουργών. Αν μείνει εκτός και μαζέψει τους ανένταχτους επίμονους κηπουρούς και τους νέους ψηφοφόρους θα είναι η επόμενη διακυβερνητική πρόταση και επιλογή. Αν καταλάβουμε κάποτε ότι σε αυτή τη χώρα δεν είμαστε εχθροί και ότι κερδισμένοι θα είμαστε μόνο αν όλοι μας μοιραζόμαστε και παίρνουμε τουλάχιστον αυτό που αξίζουμε, θα καταλάβουμε ότι το Ποτάμι του Σαμαράκη είναι η χώρα μας, είναι η Ευρώπη, είναι αυτό που ζητάμε να κάνουν οι άλλοι ενώ δεν το κάνουμε εμείς.