Κεντροαριστερά: Ζητούνται πολιτική πρόταση και ηγέτης

Η φτώχεια δεν φέρνει μόνο γκρίνια, φέρνει και πρωτοβουλίες. Όταν βλέπεις τη ΝΔ να προηγείται στην εκτίμηση ψήφου γύρω στις 18 μονάδες από τον δεύτερο (ΣΥΡΙΖΑ) και 21 από τον τρίτο (ΠΑΣΟΚ) καταλαβαίνεις ακόμα και συ ο κεντροαριστερός πολίτης ότι κάτι πρέπει να κάνεις. Όταν η ακρίβεια καλά κρατεί, η ασφάλεια χωλαίνει, η παιδεία ασθμαίνει, το βαθύ κράτος εξουδετερώνει τις όποιες μεταρρυθμίσεις και ο Κ. Μητσοτάκης παραμένει πολιτικά κυρίαρχος αντιλαμβάνεσαι ότι κάτι λάθος κάνεις. Και είναι αστείο να καμώνεσαι ότι δεν βλέπεις πως είναι κάτι πιο βαθύ αυτό που σε κρατάει πίσω. Και ακόμα πιο αστείο είναι να ερίζεις άνευ λόγου με τον συγκάτοικο στην κεντροαριστερή πολυκατοικία.

Πολλοί είναι αυτοί που αναρωτιούνται τι έχουν να χωρίσουν αυτό το ΠΑΣΟΚ με αυτόν τον ΣΥΡΙΖΑ και στέκονται απέναντι, και μάλιστα σε μια εποχή ισχνών αγελάδων για την κεντροαριστερά. Καταλαβαίνουν ότι το πολιτικό στυλ των ηγετών τους είναι τελείως διαφορετικό, οι ιστορίες των κομμάτων ανταγωνιστικές αλλά οι εποχές αλλάζουν και το κοινό πολιτικό συμφέρον μετατοπίζεται. Όταν φαντάζει απίθανο ο ένας να εκμηδενίσει τον άλλον, όταν είναι τελείως χλωμό κάποιος εκ των δύο να φύγει μπροστά και να πλησιάσει αισθητά τον προπορευόμενο, είναι λογικό να σκέφτονται το παραδοσιακό «ισχύς εν τη ενώσει». Ένα ενιαίο κόμμα με επικεφαλής ένα πολιτικό πρόσωπο κοινής αποδοχής.

Ποιος μπορεί να νικήσει τον Μητσοτάκη και να ηγηθεί της Κεντροαριστέρας

Αν οι ευρωεκλογές επιβεβαιώσουν τις δημοσκοπήσεις, η θέση και των δύο ηγετών της κεντροαριστεράς θα είναι άκρως επισφαλής. Διότι μια νέα συντριβή από τον μισητό εχθρό τους δύσκολα θα γίνει ανεκτή τόσο από το κοινό όσο και από τα στελέχη των κομμάτων τους. Η πρωτιά του Α. Τσίπρα στο πρόσφατο γκάλοπ ως ηγέτη της Κεντροαριστεράς είναι ένα μήνυμα των ψηφοφόρων που δεν μπορούν να αγνοήσουν. Στην ίδια μέτρηση, βεβαίως, το ίδιο κοινό θεωρεί κατά 52,6% ότι κανείς δεν μπορεί να νικήσει τον Μητσοτάκη, πράγμα που δείχνει ότι εκεί έξω είναι εγκατεστημένο πλέον το αίσθημα του κυρίαρχου κόμματος. Και αυτό δεν αλλάζει με πολιτικές οι οποίες, εκ των πραγμάτων, έχουν αποτύχει. Ούτε η Ελλάδα πεινάει, ούτε καταλύθηκε το κράτος δικαίου, ούτε το μιντιακό σύστημα καταδιώκει την αντιπολίτευση. Αλλού είναι τα σημαντικά προβλήματα της χώρας. Και μέσα σε αυτά περίοπτη θέση κατέχει και η αντιπολίτευση. Είναι και αυτή ένα πρόβλημα.

Ο κόσμος των μεγάλων κομμάτων ψηφίζει έχοντας στο μυαλό του την προοπτική της νίκης. Η προσδοκία ρυθμίζει τις πολιτικές συμπεριφορές της πλειοψηφίας των πολιτών. Τα στελέχη και τα μέλη πορώνονται και βγαίνουν στις γειτονιές όταν υπάρχει ελπίδα να βρεθούν στην εξουσία. Να αναλάβουν τα πόστα του κράτους και να καρπωθούν τα οφέλη. Όταν η προοπτική της νίκης είναι πίσω 20 μονάδες, με τι κουράγιο θα βγουν όλοι αυτοί στους δρόμους; Όταν συναντούν κόσμο που δεν πιστεύει σε καμιά δήθεν ανατροπή, αποκαρδιώνονται και ολιγωρούν. Συνεπώς η πρωτοβουλία κάποιων στελεχών και των δύο κομμάτων που προβάλλουν το «μοντέλο Δούκα» στη κεντρική πολιτική σκηνή είναι μια απέλπιδα προσπάθεια για κάτι καινούργιο και διαφορετικό.

Τα τρία χρόνια μέχρι τις επόμενες κάλπες είναι αρκετά για να αναζητηθεί ένας κοινός τόπος, για τη συγκρότηση ενιαίου μετώπου απέναντι στη ΝΔ. Για ένα ενιαίο πολιτικό πλαίσιο και έναν αρχηγό κοινής αποδοχής. Όχι βέβαια τον Αλέξη Τσίπρα, τον άνθρωπο που συνειδητά οδηγούσε τη χώρα στα θυμαράκια. Ένα σχήμα που θα συνενώσει όχι μόνο τις σημερινές δυνάμεις των δύο κομμάτων, αλλά θα γίνει πόλος έλξης και των κεντρώων που σήμερα επιλέγουν συνειδητά την κάλπη της ΝΔ. Φυσικά και οι ηγεσίες τόσο του ΠΑΣΟΚ όσο και του ΣΥΡΙΖΑ δεν δείχνουν διατεθειμένες να συζητήσουν κάτι τέτοιο, αλλά όταν βρεθούν μπροστά στον τοίχο της σκληρής πραγματικότητας ίσως αναγκαστούν. Και ο τοίχος λέγεται κάλπη. Και έρχεται κατά πάνω τους. Με φόρα. 

Σχετικό Άρθρο

Πολιτικη & Οικονομια Σε κλοιό εσωστρέφειας ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ

Τόνια Ζαραβέλα 13.06.2024, 07:20

Η πολιτική πλατφόρμα πάνω στην οποία θα κληθεί να συζητήσει η ενιαία κεντροαριστερά

Βεβαίως και το πρόβλημα δεν είναι μόνο η κακή χημεία μεταξύ των σημερινών ηγετών, ούτε η χαώδης διαφορά των στιλ, ούτε η ιστορία. Το βασικότερο είναι η πολιτική πλατφόρμα πάνω στην οποία θα κληθεί να συζητήσει η όποια ενιαία κεντροαριστερά. Διότι ο χώρος έχει πολύ, μα πολύ παρωχημένες απόψεις. Ο χώρος αυτός δεν είναι πλέον προοδευτικός, όσο και αν θέλει να επικαλείται αυτό το επίθετο με κάθε ευκαιρία. Πρόοδος σημαίνει καινοτομίες και δημιουργική προσαρμογή σε κάθε εποχή που διαμορφώνεται από την τεχνολογία και τις αγορές και όχι απλώς γκρίνια και άρνηση. Αν δεν μπορεί να αποδεχθεί ούτε τα μη κρατικά πανεπιστήμια τι να συζητήσουμε;

Η κεντροαριστερά σήμερα ούτε ανανεωτικό αναπτυξιακό σχέδιο έχει, ούτε σοβαρή άποψη για το παραγωγικό και δημογραφικό μέλλον της ΕΕ. Ούτε καθοριστικές μεταρρυθμίσεις προτείνει για το κράτος, ούτε υπερασπίζεται ως ύψιστο αγαθό την ασφάλεια, ούτε πασχίζει για καλύτερες δημόσιες υπηρεσίες, ούτε προβάλλει τεκμηριωμένα το οικολογικό της όραμα. Τις συντεχνίες συνεχίζει να θωπεύει, την αξιολόγηση να αντιμάχεται, το παρωχημένο αγροτικό μοντέλο να υπερασπίζεται, την εκπαιδευτική αβελτηρία να διακονεί, μισθούς του αέρα να μοιράζει και την παραγωγικότητα να υπονομεύει. Αποπνέει μια μιζέρια που δεν την αφήνει να γίνει πλειοψηφική.

Η σημερινή ελληνική «σοσιαλδημοκρατία» φαίνεται να πιστεύει ότι η αναδιανομή και η μείωση των ανισοτήτων πρέπει να προηγούνται της παραγωγής, γιατί αυτές είναι που θα γεννήσουν δήθεν τη βιώσιμη ανάπτυξη. Και αυτό συχνά βγαίνει προς τα έξω. Και γι΄ αυτό δεν έλκει το ψαγμένο κοινό του κέντρου. Το πολιτικό της πρόβλημα είναι ότι η κεντροδεξιά με όλες τις αδυναμίες της την έχει ξεπεράσει. Όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά σε όλη την Ευρώπη. Οι αγκυλώσεις του παρελθόντος και η αντικαπιταλιστική λογική είναι η τροχοπέδη της. Και ως εκ τούτου θα αρκείται στις χαμηλές πτήσεις ελπίζοντας σε μια επόμενη καταστροφική κρίση που θα ανεβάσει και πάλι τον λαϊκισμό στην πρώτη σελίδα.  Αλλά με τέτοια σχέδια δεν γίνεται δουλειά. Χώρια που μια νέα κρίση θα βγάλει νέα «μεταπολιτικά» τέρατα από το ντουλάπι για τα οποία η λέξη κεντροαριστερά θα είναι άγνωστη. Ήδη κάποια κυκλοφορούν ανάμεσά μας.