Parkway Drive: Η ομαδική θεραπεία ήταν ό,τι καλύτερο έχουμε κάνει

Έδωσαν ίσως την καλύτερη συναυλία του περασμένου καλοκαιριού στην Ελλάδα, με τη headline εμφάνισή τους στο φεστιβάλ Release Athens να έχει περάσει σε εκείνες των μεγάλων εκπλήξεων για όποιους ήρθαν για πρώτη φορά σε επαφή με ένα live των Parkway Drive. Και για να ευχαριστήσουν το κοινό, συμπεριέλαβαν την Αθήνα στη φετινή ευρωπαϊκή τους περιοδεία, την Τρίτη 11 Ιουνίου, στο Floyd. Έγιναν η κορυφαία μπάντα του σύγχρονου metal καταφέρνοντας να φέρουν πολλούς νέους ακροατές και ανανεώνοντας ένα ιδίωμα. Για να το πιστέψετε, δοκιμάστε να το ζήσετε. Για να μάθουμε περισσότερα, συνδεθήκαμε, με τον αεικίνητο frontman των Parkway Drive, Winston McCall.

Χαιρετίσματα από την Αθήνα και ευχαριστίες για τη δύναμη και τη συντροφιά που έχουν δώσει οι στίχοι και η μουσική σας. Και συγχαρητήρια για την εκπληκτική σας εμφάνιση στην Ελλάδα, το περασμένο καλοκαίρι, στο φεστιβάλ Release Athens. Ποιες είναι οι αναμνήσεις σας;

Αρχικά σας ευχαριστώ πολύ. Πολύ ευγενικά λόγια. Αυτό είναι πολύ, πολύ ευγενικό. Είναι πολλά τα καλά σχόλια. Σας ευχαριστώ πολύ που κάνουμε αυτή τη συνέντευξη. Το φεστιβάλ Release Athens πέρυσι ήταν απολύτως καταπληκτικό. Οι συναυλίες που έχουμε παίξει στην Ελλάδα είναι πάντοτε μια κορυφαία στιγμή για εμάς. Υπάρχει τόσο πολύ πάθος στο κοινό, τόση ενέργεια. Το επίπεδο ενέργειας στην Ελλάδα είναι πάντα πολύ, πολύ υψηλό και πολύ, πολύ θετικό. Το φεστιβάλ Release Athens ήταν το αποκορύφωμα των εμπειριών μας μέχρι στιγμής πέρυσι. Πάντα θεωρούσα την Ελλάδα ένα όμορφο μέρος, με όμορφους ανθρώπους, όμορφο φαγητό, όμορφη χώρα. Και όλα αυτά τα βιώνουμε όταν καταφέρνουμε να έρθουμε σε περιοδεία εκεί. Οπότε το ότι επιστρέφουμε είναι πολύ, πολύ φοβερό για εμάς.

Επισκέπτεστε, λοιπόν, ξανά την Ελλάδα αυτό το καλοκαίρι, στις 11 Ιουνίου, για μια πολυαναμενόμενη ζωντανή εμφάνιση στο Floyd Live Music Venue. Κατά τη γνώμη σας, ποια είναι η διαφορά μεταξύ μίας συναυλίας σε έναν μεγάλο κλειστό χώρο σε σύγκριση με ένα υπαίθριο φεστιβάλ;

Ένταση. Νομίζω ότι ένας συναυλιακός χώρος, απλώς και μόνο επειδή υπάρχουν τοίχοι, πιέζει την ενέργεια μέσα, νομίζω ότι ένα φεστιβάλ είναι μια απελευθέρωση όπου η ενέργεια μεγαλώνει και μεγαλώνει και μεγαλώνει, αλλά επειδή είναι υπαίθριο, μοιάζει περισσότερο με γιορτή. Σε έναν κλειστό χώρο, η ένταση της ενέργειας εξακολουθεί να περιορίζεται μέσα στον χώρο, γεγονός που δημιουργεί μια ατμόσφαιρα που μπορεί να χτίζεται και να χτίζεται, και βρίσκεσαι κάπου όπου μπορείς να γευτείς τον ιδρώτα, μπορείς να νιώσεις τους ανθρώπους δίπλα σου. Οι φωνές γίνονται τόσο δυνατές τραγουδώντας, που μπορεί να είναι πιο δυνατές και από την μπάντα. Όλα αυτά τα πράγματα δεν μπορείς να τα έχεις σε ένα φεστιβάλ. Είναι απλά μια διαφορετική εμπειρία. Είναι και τα δύο καταπληκτικά, αλλά πρόκειται για δύο διαφορετικά πράγματα.

Ξεκινήσατε το 2003 στην Αυστραλία, στο Byron Bay, από τα υπόγεια και τις αυλές των σπιτιών των γονιών σας. Και μετά από 21 χρόνια και επτά στούντιο άλμπουμ, περιοδεύετε σε ολόκληρο τον πλανήτη, αφήνοντας τον κόσμο κατάπληκτο. Από πού προέρχεται όλη αυτή η ενέργεια;

Είναι το πάθος μου. Είναι το πάθος μας. Θέλω να πω, είναι το ίδιο μέρος, όπως όταν ξεκινήσαμε. Όταν ξεκινήσαμε τους Parkway Drive στα υπόγεια και στις αυλές, ήταν επειδή ήμασταν πέντε φίλοι που τους άρεσε να παίζουν μουσική. Μας άρεσε να παίζουμε heavy metal. Όλα τα υπόλοιπα που ήρθαν μετά από αυτό ήταν απλά ευκαιρίες, ευκαιρίες να παίξουμε σε νέους ανθρώπους, ευκαιρίες να ταξιδέψουμε και να παίξουμε σε νέους ανθρώπους, ευκαιρίες να ηχογραφήσουμε ένα άλμπουμ. Κάθε φορά που αυτές οι ευκαιρίες έρχονταν, για εμάς, ήταν κάτι ξεχωριστό γιατί ήταν κάτι περισσότερο. Είναι περισσότερες εμπειρίες, περισσότερες προκλήσεις, περισσότερες αναμνήσεις, περισσότερος ενθουσιασμός. Είναι η ζωή μας. Σε καμία περίπτωση δεν ήταν ποτέ βαρετή. Για εμάς, κάθε ευκαιρία είναι μια ευκαιρία παραπάνω από ό,τι φανταζόμασταν ποτέ ότι θα είχαμε, και αυτό συνεχίζεται και συνεχίζεται και συνεχίζεται και συνεχίζεται. Με τα χρόνια, γίναμε καλύτεροι σε αυτό που κάνουμε και έχουμε τόσες πολλές ευκαιρίες να κάνουμε την τέχνη μας καλύτερη και να προσφέρουμε περισσότερα σε αυτό που κάνουμε. Αλλά όλα αυτά προέρχονται από τον ίδιο ενθουσιασμό και την ενέργεια της δημιουργίας και του να μοιραζόμαστε τη δημιουργία με τους ανθρώπους.

Ποιες είναι οι σκέψεις σας όταν συνειδητοποιείτε ότι εκατομμύρια άνθρωποι ακούν τη μουσική σας κάθε μέρα;

Είναι τρελό. Είναι τόσο τρελό. Αυτό είναι ακριβώς το πιο δύσκολο πράγμα για μένα να καταλάβω, γιατί είναι πραγματικά... Δεν μπορείς να το βάλεις στο μυαλό σου και να βγάλει νόημα. Δεν ξέρω αν είναι κατανοητό για άλλους, εγώ δεν μπορώ. Είμαι πάντα ταπεινός όταν βλέπω τον αριθμό των ανθρώπων, ακόμα και όταν είναι απλά αριθμοί σε μια οθόνη ενός εκατομμυρίου downloads ή plays ή οτιδήποτε άλλο. Είναι πάντα συγκλονιστικό. Αλλά αυτό που με σοκάρει είναι όταν μπαίνει πρόσωπο σε αυτό, όταν κάποιος που δεν γνωρίζω, ένας άγνωστος στο δρόμο με σταματάει και μου λέει: «Έι, ακούω τη μουσική σου», «Είμαι θαυμαστής σας», ή «Σε ευχαριστώ που δημιουργείς επάνω σε αυτό που κάνεις» ή «Σε είδα σε μια συναυλία, λατρεύω το συγκρότημά σας». Είναι σοκαριστικό να μπορεί κάποιος να ξέρει ποιος είμαι και να νιώθει αυτή τη σύνδεση εξαιτίας αυτού που έχω δημιουργήσει, είναι τρελό. Σκέφτομαι αυτό το ένα άτομο, αλλά όταν σκέφτομαι το ένα εκατομμύριο τέτοιων ατόμων, είναι πάρα πολύ.

Τι δεν θα ξεχάσετε ποτέ από τις μέρες και τις νύχτες που προσπαθούσατε ως underground μπάντα να διαδώσετε τη μουσική σας;

Δεν θα ξεχάσω ποτέ πώς είναι να κοιμάσαι στο τσιμέντο. Δεν θα ξεχάσω ποτέ να παίζω για δύο άτομα, και να γυρίζω στους φίλους μου και να τους βλέπω να χαμογελούν ενώ παίζουν, και να ξέρω ότι αυτό είναι που αγαπάμε να κάνουμε. Επειδή αυτό συμβαίνει τώρα. Παίζω σε 1.000 ανθρώπους ή παίζω σε 80.000 ανθρώπους ή έχω παίξει σε δύο ανθρώπους και γυρίζω και τους χαμογελάω και είναι το ίδιο χαμόγελο. Είναι το ίδιο πράγμα. Απλά εξακολουθούμε να το κάνουμε. Αυτό είναι που δεν ξεχνάω ποτέ και γι’ αυτό συνεχίζω να το κάνω.

Πράγματι, μεγάλη υπόθεση. Νομίζω ότι ένα από τα επιτεύγματα των Parkway Drive είναι ότι έχετε οπαδούς από πολλά διαφορετικά μουσικά στιλ. Πώς το εξηγείτε αυτό;

Νομίζω ότι είναι η ενέργεια. Νομίζω ότι η ενέργεια των Parkway Drive είναι μοναδική. Δεν ξέρω πώς ακριβώς είναι μοναδική, αλλά ξέρω ότι υπάρχει κάτι σε αυτό που κάνουμε και στον τρόπο που το δημιουργούμε, το οποίο συνδυάζεται εντέλει. Φαίνεται ότι οι άνθρωποι συνδέονται με τη μουσική μας, ακόμα και αν δεν τους αρέσει το heavy metal. Για πολλούς είμαστε η πρώτη metal μπάντα που ακούν. Μερικές φορές αυτό συμβαίνει επειδή ο φίλος τους ή η οικογένειά τους είπε: «Ελάτε να δείτε αυτό το συγκρότημα ζωντανά. Ξέρω ότι δεν σας αρέσει, αλλά ελάτε, θα το απολαύσετε». Και τότε το απολαμβάνουν. Τώρα το βλέπω να συμβαίνει και με παιδιά. Είμαστε συγκρότημα εδώ και 20 χρόνια και ξαφνικά, οι φίλοι μας που έχουν εξάχρονα παιδιά θέλουν να ακούσουν τους Parkway Drive. Το ακούν στο αυτοκίνητο και λένε, μου αρέσει αυτή η μουσική. Δεν γνωρίζουν κάποιο διαφορετικό είδος. Δεν ξέρουν τι είδος ήχου είναι, αλλά συνδέονται με τη μουσική. Υπάρχει κάτι εκεί που νομίζω ότι συνδέει, σε ένα επίπεδο που δεν χρειάζεται να καταλαβαίνεις τα μουσικά είδη. Απλά δημιουργεί με φυσικό τρόπο αυτή τη σύνδεση. Αν ήξερα την απάντηση, θα ήμουν τυχερός άνθρωπος. Είναι απλά μέρος της μαγείας.

Υπάρχει κάποιο τραγούδι των Parkway Drive με το οποίο νιώθετε προσωπικά συνδεδεμένος; Αν ναι, ποιο και γιατί;

Υπάρχουν τόσα πολλά. Η μεγαλύτερη σύνδεση για μένα αυτές τις μέρες, νομίζω, είναι το “Wild Eyes”, λόγω της υμνικής φύσης του τραγουδιού και των στίχων, αλλά κυρίως λόγω της σύνδεσης με το κοινό. Αισθάνομαι ότι αυτό είναι το τραγούδι που έχει... Δεν είναι το πιο τέλειο τραγούδι των Parkway Drive, αλλά είναι το τραγούδι που νομίζω ότι έχει την τέλεια ενέργεια. Είναι το τραγούδι που βγάζει την ενέργεια από εμένα και την ενέργεια από το κοινό με τον τέλειο τρόπο και απογειώνει τα πάντα. Κάθε φορά που το παίζουμε, μου δημιουργεί μια ξεχωριστή στιγμή. Υπάρχουν τραγούδια που με κάνουν ευτυχισμένο, και θυμωμένο και λυπημένο, και όλα αυτά τα διαφορετικά πράγματα, και είναι όλα πολύ προσωπικά για μένα, αλλά αυτό, επειδή νομίζω ότι είναι η απόλυτη σύνδεση με τους περισσότερους ανθρώπους, είναι αυτό που με χτυπάει πραγματικά.

Είστε ένας πολύ χαρισματικός frontman που καταφέρνει να συνδεθεί με το κοινό του. Πώς αισθάνεστε όταν γίνεστε ένα με το κοινό κατεβαίνοντας από τη σκηνή;

Είναι απίθανο! Μου μοιάζει τόσο φυσικό! Μεγάλωσα στην punk -rock σκηνή, και η σύνδεση γινόταν γιατί δεν υπήρχε διαχωρισμός του ροκ σταρ από το κοινό. Ήταν κάτι ανθρώπινο και προσβάσιμο. Όταν είμαι στη σκηνή, είναι πολύ αυθεντικό αυτό, νιώθω ένας άνθρωπος και όλη η τρέλα που συντελείται στη σκηνή, είναι αυτό που φέρνει η συγκεκριμένη μουσική. Ψάχνω τη σύνδεση με το κοινό. Όση πιο πολύ μπορώ να πάρω, τόσο καλύτερα αισθάνομαι. Να μπορέσω να βρεθώ ανάμεσά τους και να τραγουδήσω μαζί τους πρόσωπο με πρόσωπο, να νιώσω την ενέργεια, τον ιδρώτα, είναι ό,τι πιο κουλ μπορεί να συμβεί και με κάνει τόσο χαρούμενο. Αυτές είναι οι πιο εορταστικές στιγμές, έτσι μοιάζει μια γιορτή, δεν πρόκειται για τη συναυλία αυτή καθαυτή, πρόκειται για μια κοινότητα.

Έχετε punk, hardcore, αλλά και metal στοιχεία στη μουσική σας. Ποιο σας αρέσει περισσότερο, τι εκτιμάτε σε κάθε ένα από αυτά τα μουσικά στιλ;

Για μένα, η ενέργεια καθενός από αυτά, είναι μοναδική. Υπάρχει μια ωμή ενέργεια μέσα στο punk rock, υπάρχει μια ορμή και βαρύτητα στο hardcore, υπάρχει μια τεχνική, και η μελωδία, και μια πρόκληση μέσα στο metal και τη δομή του, και στη συνέχεια υπάρχουν άλλα πράγματα όπως η folk και άλλα τέτοια στοιχεία μέσα στη στιχουργική μου, τα οποία αναδεικνύουν μια ειλικρίνεια και ένα ανθρώπινο στοιχείο, το μήνυμα πίσω από αυτό που προσπαθώ να βάλω εκεί μέσα. Όλα αυτά αναμειγνύονται μαζί, χρησιμοποιώντας όλα αυτά τα αγαπημένα στιλ για να δημιουργηθεί το μοναδικό σάντουιτς. Είναι όπως οι ταχύτητες στο αυτοκίνητο, πάντοτε ξέρεις πότε πρέπει να αλλάξεις ταχύτητα για να πάρεις το καλύτερο κομμάτι τέχνης, αν αυτό που σας λέω βγάζει νόημα.

Πώς αντιμετωπίζετε την πίεση και τις προκλήσεις που συνοδεύουν τη ζωή ενός παγκοσμίου φήμης μουσικού;

Είναι πρόκληση. Θα μπορούσαμε να το κάνουμε μεγαλύτερη πρόκληση, αλλά πιστεύω είμαστε πολύ τυχεροί γιατί έχουμε δουλέψει πολύ επάνω στην ψυχική υγεία, κι εγώ προσωπικά, και για την μπάντα, για να διασφαλίσουμε την αμοιβαία υποστήριξη, οι οικογένειές μας στηρίζουν απόλυτα αυτό που κάνουμε, και οι fans μας στηρίζουν επίσης, εμάς και ό,τι κάνουμε. Πολλά μπορούν να ειπωθούν για τον πυρήνα των fans, που μοιάζει απαλλαγμένος από κάθε τοξική τάση, έχουμε πάρει πολλή εμπιστοσύνη για να δοκιμάσουμε νέα πράγματα, για να μπορέσουμε να δημιουργήσουμε δίσκους που θα αναμετρηθούν με τους προηγούμενους που φτιάξαμε, σε άλλα συγκροτήματα αν συμβεί κάτι τέτοιο μπορεί να ακούσουν «Σε μισώ» ή να λάβουν mail μίσους, ενώ εμάς αυτή η σχέση μας τοποθετεί σε πολύ προνομιακή θέση. Είμαστε παθιασμένοι με το να είμαστε επαγγελματίες με τις δημιουργίες μας. Εξασκούμαστε, έχουμε όραμα και έλεγχο γι’ αυτό που κάνουμε, και όλα τα παραπάνω προέρχονται από την επιθυμία για πρόκληση, επιθυμία εκτέλεσης και σύνδεσης της τέχνης και να αξίζουν τον χρόνο όσων έρχονται να μας δουν. Με αυτόν τον τρόπο, διασφαλίζουμε ότι δεν θα υπάρχουν λάθη, και το τελικό αποτέλεσμα θα είναι άρτιο. Κάθε βηματισμός στη σκηνή, είναι διασκέδαση και μόνο.

Έχετε μιλήσει ανοιχτά για την ομαδική θεραπεία στην οποία υποβλήθηκαν οι Parkway Drive. Πόσο κρίσιμη ήταν αυτή η διαδικασία για την εξέλιξη της μπάντας;

Τόσο πάρα πολύ κρίσιμη. Γιατί χωρίς αυτήν, δεν θα υπήρχαν οι Parkway Drive. Τόσο απλά. Είναι δύσκολο να το εξηγήσω, αλλά, είχαμε φτάσει σε ένα σημείο που είχαμε πιέσει, είχαμε πιέσει, είχαμε πιέσει, και η πίεση ήταν εκεί, υπαρκτή. Δεν επικοινωνούσαμε καλά μεταξύ μας, οπότε δεν μπορούσαμε να στηρίξουμε ο ένας τον άλλον. Και ενώ η μπάντα πήγαινε καλά, όλοι βιώναμε την πίεση και την απομόνωση, και η ομαδική θεραπεία μας βοήθησε να καταλάβουμε γιατί είχε χαθεί η επικοινωνία μας και τι χρειαζόταν να κάνουμε για να κατανοήσουμε ο ένας τον άλλον ως άνθρωποι, ως φίλοι, τι χρειαζόταν για να συνδεθούμε ξανά. Θέλαμε να παραμείνουμε φίλοι, θέλαμε να μη διαλυθεί η μπάντα, αλλά δεν είχαμε ιδέα πώς να επικοινωνήσουμε και να καταλάβουμε ο ένας τον άλλον και αυτό, στο τέλος της ημέρας, είναι που φέρνει τον τερματισμό οποιασδήποτε σχέσης. Γνωρίζω σίγουρα ότι 3 από τα 5 μέλη της μπάντας ήταν έτοιμα να αποχωρήσουν, ανάμεσά τους συμπεριλαμβάνομαι κι εγώ, αλλά δεν θέλαμε να φύγουμε. Για καλή μας τύχη, επιλέξαμε την ομαδική θεραπεία, και ήταν ό,τι καλύτερο έχουμε κάνει. Η μπάντα βρίσκεται αυτή τη στιγμή στα καλύτερά της, εξαιτίας αυτής της απόφασης.

Τι σας συναρπάζει στο σέρφινγκ; Ποιο είναι το καλύτερο μέρος στον κόσμο για να δαμάζεις τα κύματα με τη σανίδα σου;

Σερφάρω από τα 6 μου. Είναι κομμάτι του εαυτού μου, η σύνδεση με τον ωκεανό, πάντα ζούσα κοντά στη θάλασσα, πάντα κολυμπούσα, από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου σερφάρω. Η σύνδεσή μου με τον ωκεανό είναι κάτι δύσκολο να το εξηγήσω σε κάποιον που δεν κάνει σέρφινγκ, όμως η ενέργεια, η συγκέντρωση, η γαλήνη του περιβάλλοντος που σου δίνει, το αίσθημα του να είσαι αβοήθητος στη φύση, όταν τα κύματα είναι ψηλά και πρέπει να επιβιώσεις, όλα αυτά είναι πολύ εθιστικά. Είναι ένα όμορφο κομμάτι της φύσης να βουτάς και να σερφάρεις, το να καβαλάς τα κύματα είναι πιθανότατα το μικρότερο χρονικό κομμάτι που καταναλώνεις σερφάροντας. Στις τρεις ώρες σέρφινγκ, πιθανότατα θα πιάσεις 5 κύματα και κάθε κύμα διαρκεί 15 δευτερόλεπτα. Την υπόλοιπη ώρα την περνάς μέσα στον ωκεανό και έτσι οι σέρφερ καταλαβαίνουν τη φύση. Το συστήνω σε όλους, σημαίνει πολλά περισσότερα από το να είναι ένα ακόμη σπορ, το αγαπώ. Όσο για το καλύτερο μέρος, αγαπώ τη Χαβάη, και αγαπώ επίσης και τον τόπο διαμονής μας, το Byron Bay, το λατρεύω, έχει υπέροχα κύματα, έχει δελφίνια, έχει καρχαρίες, έχει χελώνες. Στη Χαβάη πηγαίνω πάντοτε για την πρόκληση.

Υποθέτω έχετε ταξιδέψει πολύ στη ζωή σας περιοδεύοντας με τους Parkway Drive. Ποιο είναι το πιο όμορφο μέρος που έχουν δει τα μάτια σας στον πλανήτη γη;

Αυτή είναι μια καλή ερώτηση, πολλές φορές απαντώ «εκεί που μένω», γιατί όντως είναι πολύ όμορφα, το μέρος εκείνο που είναι μοναδικό και θα θυμάμαι για πάντα, χωρίς να είναι ταξίδι με τους Parkway Drive, απλώς ταξίδευα, είναι διασχίζοντας κοιλάδες λάβας του ηφαιστείου στη Χαβάη. Γιατί διέσχιζα ένα τοπίο που δεν έμοιαζε με τίποτα από όσα είχα δει στον πλανήτη Γη. Ήταν κρύο, πετρώδες, φτιαγμένο από μαύρο γυαλί, και μετά βγήκαμε κατά τη διάρκεια της νύχτας με τον οδηγό και έβρεχε γυαλί μέσα από το σεληνόφως, έτσι όπως έπεφτε η λάβα χαμηλά και ο ατμός ανέβαινε ψηλά. Σαν άνοιγες το φακό σου, όλος ο ουρανός λαμποκοπούσε γυαλί, γυαλί που έπεφτε στο δέρμα σου επάνω και μετά εξατμιζόταν. Ήταν ανεξήγητα μαγικό, μία από τις πιο τρελές εμπειρίες που βίωσα στη ζωή μου, το έκανα ένα απόγευμα και έμοιαζε σαν να είμαι σε άλλον πλανήτη. Υποθέτω αυτά δημιουργεί αυτός ο πλανήτης.

Τι κάνετε για να φορτίσετε τις δημιουργικές σας μπαταρίες;

Ακούω μουσική, πηγαίνω στο γυμναστήριο 5 φορές την εβδομάδα επειδή η άσκηση με βοηθάει να παραμείνω συγκεντρωμένος, να βρίσκομαι στη φύση γενικά, διαβάζω, οτιδήποτε μου δίνει έμπνευση και επίγνωση τι γίνεται γύρω μου, ότι φορτίζει τη δημιουργικότητά μου. Γνωρίζοντας πότε είσαι και πότε δεν είσαι δημιουργικός βοηθάει, επειδή μερικές φορές θέλεις να φτιάξεις κάτι, θέλεις να γράψεις ένα τραγούδι, και δεν σου βγαίνει ούτε μια πρόταση, ούτε μια μελωδία, και άλλες φορές καθώς οδηγώ, μια σύνθεση θα σχηματιστεί στο κεφάλι μου και σκέφτομαι ότι πρέπει να σταματήσω όπου βρω και να δουλέψω εκείνη τη στιγμή για να μην το ξεχάσω. Και πραγματικά θα σταματήσω, θα ψιθυρίσω τη μελωδία και θα γράψω τους στίχους στο κινητό μου και μετά θα σκεφτώ ότι τώρα είμαι δημιουργικός, μετά θα γυρίσω σπίτι και θα σταματήσω. Η σπίθα σβήνει, μέχρι να ανάψει ξανά.

Τι σημαίνει ελευθερία για εσάς, τόσο στην προσωπική όσο και στην καλλιτεχνική έκφραση;

Πιστεύω πως ελευθερία είναι η αλήθεια του εαυτού. Ελευθερία είναι η δυνατότητα να ζήσεις αληθινά και να βιώσεις τον κόσμο με την απλότητα του ανθρώπου που είσαι, προσωπικά και πολύ έντιμα νιώθω εντελώς ελεύθερος, επειδή είμαι πολύ τυχερός. Αυτό δεν ισχύει για κάθε άνθρωπο στον πλανήτη, εξαιτίας του πώς λειτουργεί ο κόσμος, και πρέπει να δουλέψουμε επάνω στο πώς μπορούμε να το αλλάξουμε αυτό, γιατί πολύ απλά πιστεύω ότι η ελευθερία να ζεις όντας ο εαυτός σου και ακολουθώντας το μονοπάτι σου, είναι ακριβώς ο ορισμός της ζωής. Είναι πρόκληση να βρεις τον αληθινό εαυτό σου και το μονοπάτι σου, αλλά η ελευθερία να μπορείς να κυνηγήσεις αυτή την πρόκληση και να βρεις αυτό που είσαι, νομίζω ότι αυτό είναι η ανθρώπινη ύπαρξη.

Με το άλμπουμ “Darker Still”, κερδίσατε το θαυμασμό τόσο των ακροατών όσο και των κριτικών για τη δημιουργικότητά σας, καθώς και για την αναζωογόνηση του «σκληρού» ήχου. Έχετε ξεκινήσει τη διαδικασία δημιουργίας του επόμενου άλμπουμ σας; Ποιος είναι ο μεγαλύτερος στόχος που έχετε θέσει ως συγκρότημα για τα επόμενα χρόνια;

Έχουμε ξεκινήσει να γράφουμε μουσική, δεν ξέρουμε τι θα συμβεί μαζί της, αλλά αυτή τη στιγμή δημιουργούμε, δεν είμαστε μια μπάντα που θέλει πισωγυρίσματα, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι θα αλλάξουμε απλά και μόνο για την αλλαγή. Όλα είναι σε στρώσεις, κάθε φορά που κάνουμε καινούργιο άλμπουμ μαθαίνουμε κάτι νέο, και επιλέγουμε πώς να το χρησιμοποιήσουμε, ανάλογα με το πώς νιώθουμε, νομίζω πως έχουμε νέα μουσική, αλλά για να φτάσουμε να το πούμε «νέο άλμπουμ», για να μπορέσουμε να πούμε κάποια πρώτα πράγματα για το concept και τον ήχο είναι αρκετά νωρίς, αλλά είμαστε οι Parkway Drive και ποτέ οι δουλειές μας δεν είναι ίδιες με τις προηγούμενες, τίποτα δημιουργικό δεν βγαίνει μέσα από την άνεσή μας, πάντοτε προχωράμε μπροστά. Για την ώρα, ξέρω ότι γράφουμε μουσική και αυτό είναι πραγματικά διασκεδαστικό!

Θα θέλατε να μοιραστείτε μαζί μας πώς γνωρίσατε τον Bret Gurewitz, τον θρυλικό κιθαρίστα των Bad Religion και ιδρυτή της Epitaph Records; Πώς σας βοήθησε η εμπιστοσύνη που σας έδειξε;

Αυτό είναι τελείως τρελό. Αρχικά ψάχναμε για δισκογραφική να κυκλοφορήσουμε τα τραγούδια μας και κανείς δεν ήθελε επειδή ήμασταν από την Αυστραλία και καμία Αυστραλιανή μπάντα δεν περιόδευε εκτός της Αυστραλίας. Εμείς νιώθαμε ότι δεν μπορούμε να βγούμε σε περιοδεία εκτός της χώρας εάν δεν είχαμε κυκλοφορήσει τα τραγούδια μας, και είχαμε κολλήσει. Καθώς ήμασταν σε περιοδεία στην Ευρώπη, γιατί τελικά είπαμε «πάμε να το κάνουμε», ο Peter από τη Burning Heart Records που συνδέεται με την Epitaph Records, άκουσε το πρώτο μας άλμπουμ που είχε κυκλοφορήσει στην Αυστραλία, το έδωσε στον Bret και του είπε να μας τσεκάρει. Ο Bret ήθελε να μας κάνει τον δίσκο, και αυτό ήταν τόσο παρανοϊκό για εμάς, γιατί εκείνη την εποχή, η Epitaph Records ήταν punk - rock δισκογραφική. Ήμασταν οι πρώτοι heavy αυτής της εταιρίας, οπότε το “Killing a Smile” ήταν μία πολύ διαφορετική κυκλοφορία για την Epitaph. Για εμάς ήταν ένα όνειρο που έγινε πραγματικότητα, τον Bret δεν τον είχαμε συναντήσει μέχρι που πήγαμε περιοδεία στην Αμερική και μας είπε ότι θα έρθει να μας δει και μετά θα βγαίναμε έξω. Ναι, καλά! Βρισκόμασταν στο βαν και ο κύριος Bret εμφανίζεται από τη γωνία και συστήνεται· γεια παιδιά, είμαι ο Bret, είστε στην εταιρία μου τώρα. Είμαι σίγουρος ότι θα πεινάτε, παρήγγειλα πίτσες να φάμε πριν βγείτε να παίξετε. Αυτή ήταν η αρχή, είδε τη συναυλία μας, μας έδωσε feedback του τι είδε, είναι ο άνθρωπος που εμπιστευόμαστε γιατί είναι πάντοτε ειλικρινής μαζί μας, ευθύς, με τις καλές συμβουλές του, γι’ αυτό και παραμένουμε στην Epitaph Records, είναι ένας εκπληκτικός φίλος που έχει μείνει μαζί μας από την αρχή. Πάντοτε ενθουσιάζομαι να του δείχνω τη νέα μουσική μας και να τον ρωτώ «πώς σου φαίνεται, Bret;» Και πάντοτε τον ακούω όταν μου λέει «αυτό είναι καλό» ή «αυτό θα μπορούσε να είναι καλύτερο».

Πολλά συγκροτήματα αγωνίζονται να ζήσουν από τη μουσική. Ξέρω ότι εσείς το καταφέρατε αυτό. Αν δεν ήταν έτσι, πιστεύετε ότι θα ήσασταν ακόμα εδώ ή θα τα παρατούσατε;

Ναι, αυτή είναι μια καλή ερώτηση. Δεν ξέρω, έχει ενδιαφέρον γιατί είναι σκληρό να βγάζεις τα προς το ζην και αν δεν τα βγάζεις τότε δεν μπορείς να παίξεις μουσική. Φτάνει το σημείο που αναλαμβάνει η ζωή από εκεί και πέρα. Το είδα με πολλά συγκροτήματα, να είναι αρκετά μεγάλοι και να περνούν 5-10 χρόνια με μόνη απασχόληση την μπάντα, καμία άλλη εργασία, όμως αν η μπάντα δεν σου παρέχει κάποιο μέλλον, πρέπει να σκεφτείς μία άλλη καριέρα για τον εαυτό σου, για την οικογένειά σου, γιατί η μπάντα δεν θα το κάνει αυτό για σένα. Εκεί πρέπει να γίνει μια επιλογή. Για καλή μας τύχη, για εμάς δούλεψε. Πριν τη μπάντα, είχαμε δουλέψει σε καφετέριες, σε βιντεοκλάμπ, σε μπαρ με χυμούς, ή άνεργοι. Όταν ξεκινήσαμε με την μπάντα, για εμάς ήταν μπάντα ή τίποτα. Το τίποτα ήταν ο οδηγός μας για να πετύχουμε μόνο, κάναμε σκληρές επιλογές, κάποιοι από εμάς έκαναν επιπλέον πράγματα για να μη χρειαστεί να το κάνουν εξωτερικοί συνεργάτες, και όλες αυτές οι επιλογές μας έφτασαν να μπορούμε να κινούμε τη μηχανή μας μπροστά.

Είστε ένας πολύ επιτυχημένος άνθρωπος, έχετε εμπνεύσει ανθρώπους να γίνουν μουσικοί, πώς ορίζετε την επιτυχία;

Την ορίζω με την ευτυχία και την ασφάλεια. Τόσο απλά. Όλη αυτή η επιτυχία που έχουμε είναι υπέροχη και μας δίνει χαρά μέχρι ένα επίπεδο που δεν θα μπορούσα να καταλάβω αν δεν είχα την ευκαιρία να μπω σε αυτή την μπάντα. Αλλά την ευτυχία και τη χαρά που παίρνω από τους φίλους μου στη σκηνή, από την περηφάνια της γυναίκας μου γι’ αυτό που κάνω, την ασφάλεια που μπορώ να παρέχω μέσα από τις επιλογές που έκανα με την μπάντα, όλη αυτή η ευτυχία είναι απλό, ανθρώπινο συναίσθημα. Δεν είναι επειδή έκανα έναν χρυσό δίσκο, ή επειδή αγόρασα καινούργιο αυτοκίνητο, ούτε καν επειδή παίξαμε σε ένα μεγάλο φεστιβάλ. Είναι η ανθρώπινη σύνδεση.

Ποιο είναι το πιο σημαντικό μάθημα που σας έμαθε η ζωή, εντός ή εκτός μουσικής, και γιατί είναι σημαντικό;

Κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός, κάθε άνθρωπος ψάχνει την ευτυχία. Αυτό είναι δύσκολο να το βρεις, και ο καθένας προσπαθεί για το καλύτερο. Δεν πιστεύω ότι υπάρχει κάποιος στον πλανήτη που δεν θέλει να είναι ευτυχισμένος. Κάποιος που να μην θέλει να τον αγαπούν ή να έχει αποδοχή. Όλα αυτά είναι τόσο δύσκολο να τα βρεις γιατί ο κόσμος είναι ένα δύσκολο και τρομακτικό μέρος μερικές φορές, και αυτό κάνει τους ανθρώπους να φοβούνται. Να καταλάβουμε ότι οι ανθρώπινες συνδέσεις είναι αυτές που κάνουν τον κόσμο ένα καλύτερο μέρος.