Το βασικό συμπέρασμα που μπορεί να εξάγει κανείς από την προεκλογική περίοδο είναι ότι η επόμενη κυβέρνηση, όποια κι αν είναι αυτή, δεν θα έχει κανένα απολύτως πλάνο. Το πρώτο debate των πολιτικών αρχηγών ήρθε να επιβεβαιώσει αυτό το συμπέρασμα, γεγονός που πιθανότατα θα επαληθευτεί και στο δεύτερο debate μεταξύ των ηγετών των δύο μεγάλων κομμάτων.
Στα σημαντικότερα και πλέον σύνθετα ζητήματα οι απόψεις των πολιτικών ηγετών δεν τεκμηριώνονται με επιχειρήματα και προτάσεις. Στο ζήτημα της παιδείας και της υγείας, τα οποία σκοπίμως συνδέω καθώς αποτελούν τους πυλώνες ανάπτυξης και διαμορφώνουν τους δείκτες ευημερίας ενός σύγχρονου κράτους, δεν υπάρχει καμία διάθεση, πρόθεση, στόχος να αντιμετωπισθούν σειρά ζητημάτων, τόσο σε λειτουργικό/καθημερινό επίπεδο, όσο και σε επίπεδο στρατηγικής. Κατά συνέπεια, τα ίδια συστημικά προβλήματα, οι ίδιες παθογένειες, τα ίδια ζητήματα θα παραμείνουν αναπάντητα για τα επόμενα χρόνια. Και σε συνθήκες οικονομικής ασφυξίας, πνευματικής περιχαράκωσης και ένδειας οράματος, η χώρα, η κοινωνία και οι επόμενες γενιές θα παραμείνουν εγκλωβισμένες στα ίδια ημίμετρα και κραυγαλέα λάθη.
Στο πεδίο της οικονομικής πολιτικής, κανείς δεν πείθει για τίποτα. Ούτε το μνημόνιο πρόκειται να εφαρμοστεί, ούτε η επιστροφή στο εθνικό νόμισμα συζητείται ώριμα και ανοιχτά, μελετημένα και ψύχραιμα, ούτε τα κόμματα του λεγόμενου «ευρωπαϊκού τόξου» δείχνουν διάθεση υγιούς συνεργασίας. Κόπωση και αδιαφορία, ανικανότητα και μικροκομματισμός είναι, εκτιμώ, εκείνες οι λέξεις που μπορούν να περιγράψουν καλύτερα την κατάσταση και την ψυχολογία των πολιτικών κομμάτων και των ηγετών τους. Οι περισσότεροι παίζουν με τις λέξεις, αντιμετωπίζοντας τους πολίτες σαν πρόβατα που άγονται και φέρονται με το ένστικτο. Μέγα λάθος, το οποίο αποτελεί και τη βασικότερη αιτία του κατακερματισμού των κομμάτων που διαπιστώνουμε ήδη από το 2012. Και το πρόβλημα είναι ότι όσο αυξάνεται ο κατακερματισμός, αυξάνεται κατά συνέπεια και η πολιτική αστάθεια στη χώρα.
Στο πεδίο της εξωτερικής πολιτικής, τα περισσότερα κόμματα ξορκίζουν το άνοιγμα προς χώρες εκτός ΕΕ, αγνοώντας πλήρως τον συνεχώς μεταλλασσόμενο συσχετισμό δυνάμεων παγκοσμίως. Η πολυμερής εξωτερική πολιτική είναι στοιχείο επιβίωσης ενός κράτους, ιδιαίτερα όταν εκείνο βρίσκεται σε ευαίσθητη γεωπολιτική θέση, όπως η Ελλάδα. Συνεπώς, η ενδυνάμωση των σχέσεων με τους BRICS, σε ισορροπία με τις διαχρονικά σταθερές σχέσεις με ΕΕ και ΗΠΑ, απαιτούν πέρα από ικανό στελεχιακό δυναμικό και πολιτικές προσωπικότητες με όραμα και στρατηγική. Όπως απαιτούν επίσης και ευρύτερες συναινέσεις σε διακομματικό επίπεδο, σε εθνικό επίπεδο.
Η Ελλάδα αδυνατεί εμφανώς να μεταρρυθμιστεί και να αυτοοργανωθεί, όπως αλλά κράτη του δυτικού κόσμου. Θέτοντας κάποιες προτεραιότητες που θα είναι συμφωνημένες από το πολιτικό σύστημα και δεν θα καθορίζονται ή μεταλλάσσονται ανάλογα με τα κόμματα που βρίσκονται στην εξουσία. Σε αυτό ακριβώς το επίπεδο, της μεταρρύθμισης και της αυτοοργάνωσης, η Ελλάδα χρειάζεται ισχυρή στήριξη. Και αυτή η στήριξη, στην παρούσα φάση, μπορεί να προκύψει μόνο από τους Ευρωπαίους εταίρους. Μόνη της η χώρα αποδεικνύεται εντελώς ανίκανη.
11°
