Οι πολιτικοί συντάκτες και οι επαγγελματίες σχολιαστές μετά από κάποια χρόνια έχουν τις ευκολίες τους: Για παράδειγμα, ξέρουν τι να κάνουν όταν προκηρύσσονται εκλογές, τι να ψάξουν, τι να προσέξουν, με ποιους να μιλήσουν, πώς να δομήσουν το κείμενό τους, πώς να επαναλάβουν τίτλους του παρελθόντος με νέο περιεχόμενο.
Όμως αυτή τη φορά τα πράγματα φαίνεται πως είναι πραγματικά δύσκολα. Στην αρχή νόμισα ότι είναι προσωπικό, ότι κουράστηκα ή ότι δεν έχω άλλο, ότι πάντως πρόκειται για μια δυσκολία που έχει να κάνει με τις δικές μου ιδιαιτερότητες και τη δική μου επαγγελματική διαδρομή.
Μετά ανακουφίστηκα γιατί μίλησα με έναν αγαπημένο συνάδελφο, που τον εκτιμώ τόσο πολύ, και δεν είχε γράψει ούτε αυτός έστω μια παράγραφο για το κυριακάτικο φύλλο.
Ήταν αργά Παρασκευή απόγευμα, θα έπρεπε να έχουμε τελειώσει σχεδόν τα πάντα, κι όμως είχε κερδίσει το λευκό του αρχείου στην οθόνη του υπολογιστή. Τελικά, δεν ήταν απλώς ένα δικό μου πρόβλημα.
Γιατί και άλλος συνάδελφος με τον οποίο μίλησα γι' αυτό, αρθρογράφος, ήταν σε ακόμη χειρότερη κατάσταση, εντελώς μπλοκαρισμένος, αφού άλλωστε έπρεπε να γράψει την άποψή του, ένα σχόλιο, επομένως εκείνος δεν θα μπορούσε να κρυφτεί πίσω από το αράδιασμα πληροφοριών και κάποιων κλισέ πολιτικής ανάλυσης για να ξεπεράσει την αμηχανία του.
Το μόνο ευχάριστο είναι ότι δεν πρόκειται για δική μας αδυναμία. Δεν μας κατέβαλαν τα ατελείωτα ξενύχτια των χρόνων του μνημονίου, ούτε μας τσάκισε ότι η ζωή μας -όχι μόνο η δουλειά- καθορίστηκε από τα Γιούρογκρουπ, τις Συνόδους Κορυφής και τις εκλογές.
Δεν χάσαμε τις δυνάμεις μας λόγω του επαγγελματικού άγχους και της αβεβαιότητας, επειδή δεν μπορέσαμε να κάνουμε διακοπές χωρίς να κοιτάμε κάποια οθόνη, επειδή δουλεύουμε όλο και περισσότερο για όλο και χαμηλότερες αποδοχές, επειδή ακόμη και το καλύτερό μας έχει το στοιχείο της ματαιότητας.
Η δυσκολία μας να γράψουμε είχε να κάνει με το ότι πραγματικά δεν είχαμε και πολλά να πούμε, όχι πάντως κάτι σημαντικό ή ενδιαφέρον. Πάμε σε εκλογές επειδή διασπάστηκε ο ΣΥΡΙΖΑ λόγω του μνημονίου και στο μεταξύ η δημόσια συζήτηση είναι για τις διαδικασίες και για τη θεσμική τάξη αλλά χωρίς σεβασμό στο Σύνταγμα, κάθε άλλο, το έχουν κάνει κουρέλι πάμπολλες φορές τα τελευταία χρόνια.
Ο ΣΥΡΙΖΑ έφερε μνημόνιο ενώ εξελέγη με σημαία το αντιμνημόνιο και αντί να κατεδαφιστεί διεκδικεί πάλι την πρώτη θέση. Γιατί; Γιατί στο μνημόνιο περιλαμβάνονται οι μεταρρυθμίσεις που ξέμειναν από τα προηγούμενα μνημόνια. Έτσι, αντί να οργιστεί κανείς με το μνημόνιο που έρχεται παραμένει οργισμένος με αυτά που προηγήθηκαν και του διέλυσαν τη ζωή χωρίς να γίνουν οι αλλαγές που θα οδηγούσαν τελικά κάπου.
Κυβερνών κόμμα και αξιωματική αντιπολίτευση συμφωνούν στο πρόγραμμα των τριών επόμενων ετών (μνημόνιο) αλλά τσακώνονται για το ποιος έφταιξε περισσότερο για τα χάλια μας.
Είναι σχεδόν αστείο μέσα στην ανοησία του και πολύ κουραστικό για τους πολιτικούς συντάκτες και τους επαγγελματίες σχολιαστές που δεν έχουν και πολλά να πουν - πώς να κεντρίσουν το ενδιαφέρον του αναγνώστη, όταν θα πρέπει να γράψουν κάτι για τις εκλογές του τίποτα.
16°
