Σεισμοί στη Σαντορίνη: Αυτοί που φεύγουν κι αυτοί που μένουν

Κλείνει δεκαήμερο και το κούνημα δεν λέει να τελειώσει. Η ένταση εξασθενεί κάπως, αλλά όχι η συχνότητα. Το σφυροκόπημα δεν σ’ αφήνει να κοιμηθείς. Στρες, πίεση, ψυχικά σκαμπανεβάσματα. Κάποια τεσσάρια, αξημέρωτα, σε κάνουν να πεταχτείς και να χάσεις τη μπάλα. Ηρεμείς μόνο με τις ανακοινώσεις των επιστημόνων, μα παραμένεις μπουχτισμένος από τις χαζές ερωτήσεις και το ράδιο αρβύλα. Βοηθούν κι όσοι ψεκάζουν ξύδι και χολή (τοξικότητα το λένε τώρα).

Στην κρίση ανέλυαν τα spreads και στην πανδημία ήταν ειδήμονες στα μονοκλωνικά αντισώματα· πλέον έχουν χριστεί ειδικοί στις σμηνοσειρές. Με ασπίδα το πληκτρολόγιο και κράνος την ανωνυμία δίνουν τη μάχη του καναπέ, ενάντια σ’ όλα τα κακά της οικουμένης που έλκει, καθώς λεν, η Σαντορίνη. (Όμφακες εισίν, κοινώς όσα δε φτάνει η αλεπού…) Πού να βρεις δύναμη να τους αγνοήσεις; Και όμως, οι περισσότεροι κάτοικοι γύρω σου το καταφέρνουν, απαντώντας με ψυχραιμία και ακαταμάχητο χιούμορ.

Περιμένεις τη γαλήνη, που δεν διαρκεί πάνω από ένα δεκάλεπτο και πάλι χάνεται. Προέχει η ανάγκη σου να ξαποστάσεις. Η ανάγκη να πιαστείς από μια κουβέντα και η ανάγκη να μη σου φύγει η λάθος κουβέντα. Τελικά φεύγεις εσύ. Με μισή καρδιά και με την ηθική υποχρέωση να απολογηθείς σε όσους μένουν πίσω. Στο μεταξύ έχουν φύγει χιλιάδες άλλοι, με αξιοπρέπεια κι ένα μέρος της καρδιάς τους αφημένο στο νησί.

Αέρας, απαγορευτικό, δεμένα πλοία. Μόνο πετώντας. Στο αεροδρόμιο όλα ήσυχα και πολιτισμένα. Η σύνθεση των επιβατών πρωτόγνωρη· τόσα καρότσια κι αμαξίδια, τόσα μωρά και υπερήλικες δεν έχεις ξαναδεί σε πτήση. Το βουητό του σκάφους, όμοιο με του σεισμού. Θα συνεχίσεις να το ακούς στα βαρέα οχήματα που περνούν στον δρόμο, στο τραπεζάκι που κουνά ο διπλανός σου, στο πλυντήριο που κάνει το τελευταίο στύψιμο. Θα πετάγεσαι για καιρό, θα λαχταράς να επιστρέψεις, θα έχεις τον νου σου σ’ αυτούς που μένουν.

Στο μεταξύ, αυτοί που μένουν ζουν την καθημερινότητά τους, συναντούν τους φίλους τους, πορεύονται με σύμπνοια και παραδίδουν στη χώρα μαθήματα θάρρους. Με τις συλλογικές τους δράσεις δημιουργούν ένα δίχτυ που προστατεύει από κατολισθήσεις μικροψυχίας και κακεντρέχειας. Αυτοί που μένουν εντείνουν τις ενέργειες της δραστήριας κοινωνίας των πολιτών στη Σαντορίνη. 

Ξεκινούν την εθελοντική αιμοδοσία ενόσω το χέρι του αιμοδότη τραντάζεται από τις δονήσεις, δακρύζουν όταν το πρόγραμμα διακοπεί λόγω της κατάστασης, κρατούν εν μέσω σεισμού την Τράπεζα Αίματος της Σαντορίνης πρώτη στην Ελλάδα και στην πρώτη δεκάδα πανευρωπαϊκά. Συντηρούν το μεγαλύτερο καταφύγιο ζώων στις Κυκλάδες και συμμετέχουν στην τεράστια κινητοποίηση του Φιλοζωικού Συλλόγου που φροντίζει τα αδέσποτα (ναι, και τα γαϊδουράκια, ηρεμήστε!). Συνεργάζονται με τα ποικίλα κλιμάκια που έχουν κατέβει να συνδράμουν. Κάνουν επισκέψεις κατ’ οίκον για ψυχολογική υποστήριξη και παρακολουθούν μαθήματα διαχείρισης πανικού στα κοινοτικά κέντρα. Εκφράζω την αγάπη και τον θαυμασμό μου στον κάθε ένα ξεχωριστά.

Σχετικό Άρθρο

Ελλαδα Σεισμοί στη Σαντορίνη: Μετρώντας δονήσεις

Μαρία Μαυρικάκη 04.02.2025, 18:24

Είμαστε όλοι της άποψης πως η φέρουσα ικανότητα του νησιού και το ξερίζωμα των αμπελιών αποτελούν μείζονα θέματα· πως η βιώσιμη ανάπτυξη και η προστασία του φυσικού περιβάλλοντος είναι καθήκον όλων· πως η διαφύλαξη της μοναδικής ομορφιάς και των χαρακτηριστικών της Σαντορίνης είναι προτεραιότητα· πως η εκδήλωση στο Μουσείο της Ακρόπολης για το «Έτος Αυθεντικότητας» -που αναβλήθηκε τόσο απρόσμενα- πρέπει οπωσδήποτε να πραγματοποιηθεί, καθώς οι ενέργειες της δράσης είναι ήδη δρομολογημένες. Ας περιμένουμε όμως πρώτα να σταματήσει να τρέμει η γης.

Μέχρι τότε, αγαπητοί αυτόκλητοι δικαστές και τιμωροί, ας σταθούμε ταπεινοί μπροστά στο μεγαλείο της φύσης και των νησιωτών.

Η Μαρία Μαυρικάκη είναι συγγραφέας. Το έργο της «Χωρίς Αναστολή» παίζεται στη Θεατρική Σκηνή Αντώνη Αντωνίου την περίοδο 2024-25.