Ο Μάνος Βουλαρίνος σχολιάζει την κακοκαιρία Μπάρμπαρα και τους λόγους για τους οποίους δυσανασχέτησαν και γκρίνιαξαν αρκετοί συμπολίτες.
Το ελληνικό κράτος (αυτό δηλαδή το κράτος που δημιούργησαν και συντηρούν ως κόρη οφθαλμού οι Έλληνες) δίνει πολλές ευκαιρίες για γκρίνια. Αλλά δεν είναι απαραίτητες. Απ’ ό,τι φαίνεται είναι πολλοί οι συμπολίτες που τους αρέσει τόσο πολύ να γκρινιάζουν που κάνουν τις ευκαιρίες για γκρίνια εντελώς περιττές.
Ας πάρουμε για παράδειγμα τον χιονιά του διημέρου. Αυτόν στον οποίο η απουσία κάποιας σοβαρής αβλεψίας αυτού που σαρκαστικά ονομάζουμε «κρατικός μηχανισμός» (ενώ στην πραγματικότητα είναι ένας χαοτικός οργανισμός που ουδεμία σχέση έχει με την ακρίβεια που απαιτεί οτιδήποτε μηχανικό) δεν εμπόδισε την γκρίνια.
Συμπολίτες γκρίνιαξαν γιατί η πολιτεία δεν ασχολήθηκε ειδικά με το στενό τους στα Βόρεια (ή και σε άλλα) Προάστια και δεν έστειλε κάποιο μίνι εκχιονιστικό, κάποιο που να χωράει ανάμεσα στα παρκαρισμένα ΙΧ, να το καθαρίσει. Άνθρωποι που στο 40% δηλώνουν εισόδημα μέχρι 5.000 ευρώ και στο 60% μέχρι 10.000 ευρώ απαιτούν χιλιάδες εκχιονιστικά 24 ώρες το 24ωρο να δουλεύουν γι’ αυτούς.
Γκρίνιαξαν γιατί έκλεισαν τα σχολεία. Από όλες τις μέρες χαμένου μαθήματος, για λόγους από ασήμαντους ως εξοργιστικούς, θεώρησαν ότι ένα καιρικό φαινόμενο κατά το οποίο οι κάτοικοι της Αττικής νιώθουν όπως οι Γερμανοί στον καύσωνα, δεν είναι καλός λόγος να μείνουν τα σχολεία κλειστά. Κάποιοι πιο μερακλήδες γκρινιάρηδες γκρίνιαξαν που έκλεισαν όλα τα σχολεία στην Αττική και η πολιτεία δεν φρόντισε να ξέρει από πριν σε ποια σχολεία θα είναι αδύνατη η πρόσβαση ώστε να κλείσει μόνο αυτά (και να μισοκλείσει αυτά στα οποία η πρόσβαση θα έχει απλώς δυσκολίες).
Γκρίνιαξαν για τα μηνύματα του 112 που τους «έχουν ζαλίσει» και «τους ταράζουν» και βάζω στοίχημα ότι αυτοί οι ίδιοι θα ήταν που μέχρι το 2020 φώναζαν περισσότερο απ’ όλους επειδή η πολιτεία δεν ενημερώνει (παρεμπιπτόντως, αυτοί οι συμπολίτες ας συζητήσουν το θέμα ζαλάδα και ταραχή από το 112 με κάποιον επιζώντα του Ματιού).
Γκρίνιαξαν επειδή έπρεπε να περιμένουν στην ουρά για χιονοαλυσίδες ή χιονοκουβέρτες που θυμήθηκαν να τις αγοράσουν την παραμονή του χιονιά. Πριν από αυτό είχαν γκρινιάξει γιατί είναι υποχρεωμένοι να έχουν αλυσίδες ή χιονοκουβέρτες για τα οχήματά τους κι ένας θεός ξέρει τι θα έλεγαν αν είχαν και την υποχρέωση να μάθουν να τις τοποθετούν.
Γκρίνιαξαν γιατί, αντί για μάθημα στην τάξη, θα δούλευαν από το σπίτι κάνοντας τηλεκπαίδευση επειδή «ο ελεύθερος χρόνος τους τούς ανήκει» (εν προκειμένω πληρώνεται κιόλας αλλά τα κορόιδα γι’ αυτό είναι, για να πληρώνουν). Μετά γκρίνιαξαν γιατί δεν έχουν «προσωπικό υπολογιστή» που για καθηγητή είναι το αντίστοιχο του να ακούς ποδοσφαιριστή να λέει ότι δεν έχει ποδοσφαιρικά παπούτσια*.
Γκρίνιαξαν γιατί κόλλησαν στο χιόνι στο οποίο μόνοι τους αποφάσισαν να βολτάρουν.
Γκρίνιαξαν που δεν καθάρισε κανείς το χιόνι στο πεζοδρόμιο μπροστά από το σπίτι τους και στο τσακ κρατήθηκαν να μην γκρινιάξουν που η πολιτεία δεν φρόντισε να καθαρίσει το παρμπρίζ του αυτοκινήτου τους.
Και μετά έπεσαν για ύπνο, λίγο απογοητευμένοι γιατί, ενώ εκείνοι έκαναν ό,τι μπορούσαν, τα προβλήματα δεν ήταν αντάξια της γκρίνιας τους. Ίσως στην επόμενη χιονόπτωση ή ακόμα καλύτερα στην επόμενη βροχή. Και μπράβο τους.
*Η μόνη κατανοητή γκρίνια για το θέμα είναι πως σε ένα σπίτι που μπορεί να πρέπει να δουλέψουν πάνω από ένα άτομο μέσω υπολογιστή, αυτό μπορεί να μην είναι δυνατόν εξαιτίας της ανεπάρκειας του διαδικτύου που παρέχουν οι εταιρείες τηλεπικοινωνιών.
