Η φυσιολογία της «ελληνικής ισχύος»

Ο Θουκυδίδης κάπου γράφει ότι «ο ισχυρός προχωρά όσο του επιτρέπει η δύναμή του και ο αδύναμος υποχωρεί όσο του επιβάλλει η αδυναμία του». Αν θέλουμε να συνειδητοποιήσουμε πού ανήκουμε ποιοι είμαστε και πόσα μπορούμε, θα πρέπει να μετρηθούμε.

Ζούμε, ως έθνος, στο σταυροδρόμι τριών ηπείρων. Που δεν ησύχασε ποτέ από  προκλήσεις στα χιλιάδες χρόνια της ιστορίας του. Και που οι νίκες και οι καταστροφές του υπήρξαν αποτέλεσμα ικανότητας ή αδυναμίας. Σωφροσύνης ή ηλιθιότητας. Υπεροχής ή αυτοκτονικής διάθεσης.

Το 1897 οι Τούρκοι σταμάτησαν στο Δομοκό κι αν δεν τους γύριζαν πίσω οι σύμμαχοι, θα έφταναν στον ισθμό της Κορίνθου. Από το 1893 είχαμε χρεοκοπήσει...

Στους Βαλκανικούς διπλασιάσαμε την επικράτεια. Γιατί από το 1898 είχαμε «μνημόνιο» (ΔΟΕ) με όλα τα μονοπώλια στη νοικοκυρεμένη διαχείριση των ξένων. Εξοπλισμούς και τον Βενιζέλο στο τιμόνι της κυβέρνησης.

Το 1920 καταψηφίσαμε αυτόν που επέστρεφε θριαμβευτής από τις Σέβρες, στη συνέχεια «κόψαμε στη μέση το νόμισμα..,  και φέραμε πίσω τον μισητό στους συμμάχους, Κωνσταντίνο. Δυο χρόνια μετά πέρασαν το Αιγαίο 1,3 εκ πρόσφυγες!

Το 1923, ο Βενιζέλος για να υπογράψει ο Ινονού τη Συνθήκη της Λωζάνης, απείλησε  ότι η στρατιά του Έβρου ήταν έτοιμη να ξεκινήσει για την Κωνσταντινούπολη...

Από το 1936, η οικονομία είχε σταθεροποιηθεί και είχαν ιδρυθεί 566 νέες βιομηχανίες! Το 1940 νικήσαμε τους Ιταλούς.

Η «ισχύς» αποτελεί για τον άνθρωπο και τα κράτη τη βασική αξία διαχείρισης της οντότητάς τους. Και σε συνδυασμό με την ηθική, τον ρυθμιστικό παράγοντα αξιοποίησης του «δικαίου της πυγμής» στις σχέσεις τους με τους άλλους.

Τα παραπάνω ιστορικά δείγματα αποδεικνύουν ότι η οικονομική, πολιτική και στρατιωτική ισχύς  πρέπει να βρίσκονται σε απόλυτη ισορροπία για να είναι σε θέση μια χώρα να προασπίσει τα συμφέροντά της.

Επομένως, η «κυρίαρχη εθνική ιδεολογία» μιας κοινωνίας δεν μπορεί να βασίζεται μόνο σε μύθους αλλά στην ιστορική και κυρίως σύγχρονη αυτογνωσία των δυνατοτήτων της.

Με πολύ απλά λόγια: Μπορεί η ελληνική οικονομία να αντέξει έναν πόλεμο; Διαθέτει ηγεσίες και πολιτικό σύστημα που θα επιθυμεί την ενότητα και όχι τον διχασμό; Έχει τους εξοπλισμούς και την κατάλληλη οργάνωση στο στράτευμα;

Είναι προφανές ότι δεν μπορούμε να πολεμήσουμε τους Τούρκους μόνο με τα rafale. Ούτε και η αμφιλεγόμενη βοήθεια  των συμμάχων (ισχύς της διπλωματίας) μπορεί να μας καταστήσει κυρίαρχους. Γιατί όλα εξαρτώνται από την «εθνική ισχύ» την οποία, δυστυχώς, ποτέ δεν φροντίσαμε να εξασφαλίσουμε, δεόντως, στην μακροχρόνια πορεία του ελληνικού κράτους.

Στα 200 χρόνια της ιστορίας είχαμε πολλές ευκαιρίες. Υπό προϋποθέσεις θα μπορούσε η εθνική επικράτεια να εκτείνεται από την Μαύρη Θάλασσα μέχρι την  Κύπρο. Με ένα -δύο έχουμε τώρα-  τρία ή και τέσσερα ελληνικά κράτη στην περιοχή. Θα μπορούσαμε εδώ και δεκαετίες να έχουμε εκμεταλλευτεί τους υδρογονάνθρακες. Να συγκεντρώνουμε  στα ελληνικά πανεπιστήμια φοιτητές από όλο τον κόσμο. Να είμαστε ο σημαντικότερος επιχειρηματικός κόμβος της Μεσογείου. Να αποτελούμε , ως κοιτίδα των θεσμών, το πιο λειτουργικό κράτος δικαίου στον κόσμο. Και οπωσδήποτε, να διαθέτουμε τον ισχυρότερο στρατό στην Ευρώπη.

Τίποτε από όλα αυτά δεν συμβαίνει. Πιθανότατα γιατί η φυσιολογία της ισχύος μας δεν έχει τα ανάλογα χαρακτηριστικά. Και πιθανότατα επειδή η «κυρίαρχη εθνική ιδεολογία» μας δεν μας εκπαιδεύει με αξίες ενεργητικής ανάτασης αλλά με βολικές απαξίες παθητικού ωφελιμισμού. Όχι στον ρεαλισμό του νικητή αλλά στην φαντασίωση του ηττημένου.

Δεν αποκλείεται να μπούμε σύντομα σε περιπέτειες. Είτε για να αντιμετωπίσουμε το νέο αναθεωρητικό δόγμα της Τουρκίας είτε για να απορροφήσουμε το ωστικό κύμα του εμφυλίου της.

Σε κάθε περίπτωση, μόνο αν εξασφαλίσουμε την ποιότητα της «εθνικής μας ισχύος» μπορούμε να σταθούμε επάξια ως δυναμικό μέλος του δυτικού κόσμου. Και όχι ως «ψοφοδεή κουτσαβάκια» που επαιτούν  πάντα τις δηλώσεις «στήριξης» των συμμάχων τους.