Μιχάλης Παΐδας, καθαριστής του δήμου Αγίας Παρασκευής

Οι άνθρωποι της καθαριότητας, δίνοντας καθημερινά τη δική τους μάχη για να κρατήσουν την πόλη καθαρή, ανήκουν στην κατηγορία με τους «αφανείς ήρωες» κι αναντικατάστατους κρίκους της αλυσίδας της ζωής, που τους τελευταίους μήνες καλούνται να αντιμετωπίσουν τον κορωνοϊό που κρύβεται ακόμα και στα σκουπίδια. Μιλήσαμε με τον κύριο Μιχάλη Παΐδα, υπάλληλο καθαριότητας του δήμου Αγίας Παρασκευής που μας περιγράφει τη καθημερινότητά του δίπλα στις εστίες μόλυνσης εν μέσω πανδημίας. Θα ξεκινήσει το πόστο του από το αμαξοστάσιο τη νύχτα, αφού πρώτα προετοιμαστεί κατάλληλα για να προστατευτεί από τον ιό. Θα δουλέψει 6 ασταμάτητες ώρες και θα αδειάσει τους κάδους σε 400 σημεία μέχρι να τελειώσει το δρομολόγιο. Ένα λάθος και ολόκληρη η υπηρεσία του δήμου μπαίνει σε καραντίνα.

«Τα κορωνοσκουπίδια»

Ο κίνδυνος υπήρχε ούτως η άλλως αφού κινούμαστε κυριολεκτικά μέσα σε σημεία μόλυνσης. Τώρα όμως έχουμε να κάνουμε με μια νέα πραγματικότητα. Τα «κορωνοσκουπίδια». Στα τόσα χρόνια που κάνω αυτή τη δουλειά, ποτέ δεν είχα δει τόσο μεγάλες ποσότητες από αυτά, πεταμένα. Μιλάω για γάντια, μάσκες, συσκευασίες αντισηπτικών, χαρτομάντιλα. Ο κόσμος φοβάται να πιάσει τους κάδους ρίχνει τα κορωνοσκουπίδια του χύμα, τα δαγκώνουν τα αδέσποτα ζώα που δεν φταίνε σε κάτι και τα μεταφέρουν από δρόμο σε δρόμο. Αν αυτό δεν είναι υγειονομική βόμβα τότε τι είναι; Νιώθω σαν να μη νοιάζεται ο δημότης για όλους εμάς, αρκεί ο ίδιος να ξεφορτωθεί τα «επίφοβα» πράγματα απ’ το σπίτι του.

Σταδιακά, μαθαίνουμε να ζούμε με καινούριες φοβίες. Τελειώνουμε από την υπηρεσία, επιστρέφουμε σπίτι και κάνουμε τον σταυρό μας. Λέμε «μακάρι να μην κολλήσαμε και κάτι αυτή τη φορά». Ασυναίσθητα στη δουλειά μπορεί να πιάσουμε τα μαλλιά μας και μας πιάνει ο πανικός «ωχ τι πάθαμε!» Κάποιοι έχουν ηλικιωμένους γονείς, τότε το στρες γίνεται ακόμα πιο ψυχοφθόρο.

Οι υπάλληλοι μεταξύ μας κρατάμε αποστάσεις κι όποιος ξεχνιέται γίνονται παρατηρήσεις, γιατί έχουμε γίνει καχύποπτοι. Μπορεί κάποιος να είναι ασυμπτωματικός φορέας. Σωστά; Συμβουλεύουμε ο ένας τον άλλο μέχρι και για τον τρόπο που θα βγάλει τα γάντια, να προσέξει μην ακουμπήσει κάτι στο γυμνό δέρμα. Πλέον απολυμαίνουμε και τους κάδους σε υψηλές θερμοκρασίες. Eντωμεταξύ πολλοί συνάδελφοι λείπουν με άδειες ειδικού σκοπού και έχουν αυξηθεί οι αρμοδιότητες. Με αυτά τα δεδομένα όμως η ευθύνη είναι μεγαλύτερη και για έναν άλλον λόγο. Αν αρρωστήσει ένας από εμάς, μπαίνει σε καραντίνα ολόκληρη η υπηρεσία του δήμου, από τον διευθυντή ως τον τελευταίο εργάτη, που είναι γύρω στα 140 άτομα και κλείνει, που λέμε, το γκαράζ. Πώς θα γίνει η αποκομιδή των σκουπιδιών μετά; Θα περιμένει 14 μέρες να τελειώσει η καραντίνα μας;

«Μια παραδοσιακή ελληνική οικογένεια, που πλέον βάζει τη βίντεοκλήση στη καθημερινότητά της»

Έπειτα είναι κι ένα μικρό σφύξιμο στο στομάχι που η πόλη είναι πιο άδεια από ποτέ. Μόνο αστυνομία συναντάς στη Μεσογείων τώρα τα βράδια. Και πάνω που τα πράγματα έμοιαζαν να παίρνουν έναν δρόμο, να πηγαίνει καλά η οικοδομή, γυρίσαμε στο αβέβαιο εργασιακό μέλλον. Ήδη έχουν βγει κάποιοι υπάλληλοι σε διαθεσιμότητα. Ανάμεσά τους η γυναίκα μου, που εργάζεται κανονικά σε μια κατασκευαστική εταιρεία και τώρα θα είναι για κάποιους μήνες εκτός. Αλλά και για τους νέους είναι κάπως περίεργη η κατάσταση. Η κόρη μου είναι 18, όλο αυτό συνέβη πάνω στη χρονιά που θα έδινε πανελλαδικές. Είχε ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα όμως τώρα δεν ξέρει πώς θα κυλήσει η κατάσταση. Κάνει μαθήματα ιντερνετικά αλλά και πάλι, με τι ψυχολογία; Όταν έμαθε ότι η απαγόρευση μπορεί να πάει μέχρι τον Μάιο, έγινε πόλεμος στο σπίτι. Από μια πλευρά λογικό. Αυτά είναι πρωτοφανή μέτρα, μεγαλώσαμε τη νέα γενιά ελεύθερα και από τη μια μέρα στην άλλη τα μαντρώσαμε στα σπίτια σαν να τα βάζουμε τιμωρία. Είμαστε μια τυπική, παραδοσιακή ελληνική οικογένεια που πλέον βάζει τη βίντεοκλήση ως αναγκαιότητα στην καθημερινότητά της.