Σάββατο βράδυ, λίγα λεπτά πριν βγουν τα φαντάσματα. Έχω αποχαιρετήσει τους φίλους μου και σκέφτομαι πώς θα πάω σπίτι. Κάποια από τα 20.000 ταξί της Πόλης, «βανδαλίζουν» με τις κόρνες τους την περιοχή του Τουνέλ και τους σχεδόν νηφάλιους περαστικούς. Πλησιάζω διστακτικά έναν κίτρινο και αυτός κακήν κακώς με διώχνει, φωνάζοντας μου ότι δεν τον συμφέρει οικονομικά να διανύσει μια τόσο μικρή απόσταση. Εκνευρισμένη εισβάλω στις πίσω θέσεις ενός άλλου ταξί. Μόλις του ανακοινώνω τη διεύθυνση, μου ζητάει να τον λυπηθώ γιατί έχει γυναίκα, παιδιά και γατιά. Αισθάνομαι ότι βρίσκομαι στην Ελλάδα της προ κρίσης εποχής.
Αποφασίζω, να πάω σπίτι με τα πόδια. Θέτω τα κλειδιά σε θέση μάχης/επίθεσης και περπατώ στο σκοτεινό σοκάκι του Μπαλγιόζ για να κόψω δρόμο. Ένα άδειο πάρκινγκ, ένα χίπικο χόστελ και ένα μαύρο φαρμακείο με κόκκινα φωτάκια που αναβοσβήνουν πάνω στην ταμπέλα (μοιάζει περισσότερο με σαδομαζοχιστικός οίκος ανοχής) συμπληρώνουν το σκηνικό του δρόμου. Νιώθω ότι πρωταγωνιστώ σε ταινία του Ντέιβιντ Λίντς με τούρκικους υπότιτλους. Το μόνο που μένει τώρα είναι να έρθω πρόσωπο με πρόσωπο με τον Τούρκο σωσία του Ντένις Χόπερ. Τα σκέπτομαι όλα αυτά και ανατριχιάζω. Σε λιγότερο από ένα λεπτό θα είμαι στο διανυκτερεύον φωτεινό Τεπέμπασι, το μικρό Λας Βέγκας της Πόλης (λόγω των πολυάριθμων ξενοδοχείων, που είναι συγκεντρωμένα εκεί).
Μια παρέα από πιτσιρίκια κρυμμένα στην εξώπορτα ενός εγκαταλελειμμένου αρ νουβό κτηρίου εισπνέουν κόλλα μέσα από μια χάρτινη σακούλα. Σύμφωνα με επίσημα στοιχεία ο αριθμός των άστεγων παιδιών στην Κων/πολη, εθισμένων στο λεγόμενο «ναρκωτικό των φτωχών» ανέρχεται στα 780-790. Επενδύοντας στο γεγονός ότι «ταξιδεύουν» στη Μέκκα για να βρουν τον Μωάμεθ, προσπαθώ να τους προσπεράσω δίχως να με δουν, έλα όμως που το αναθεματισμένο τακούνι της μπότας ερεθίζει τις αισθήσεις τους. Οι δυο από αυτούς ευτυχώς δεν προλαβαίνουν να αντιδράσουν, παραπατούν και σωριάζονται στα σκαλοπάτια. Ο τρίτος όμως, σχεδόν μετέωρος με παίρνει στο κατόπι και μου ζητάει λεφτά. «Ψυχραιμία Ελένη, λίγο ακόμα και θα είσαι σπίτι», επαναλαμβάνω μέσα μου. Και εκεί πάνω στην επανάληψη και τις δοξολογίες στους αγίους και στους προφήτες, αισθάνομαι δυο χέρια να ακουμπούν άγαρμπα το σώμα μου. Ουρλιάζω σαν ηρωίδα του «Σπιρτόκουτου», (οι φωνητικές μου χορδές είχαν παραλύσει την επόμενη μέρα) και προεκτείνω το χέρι μου-αμόνι πάνω στην πλάτη του εχθρού. Εκείνος σκύβει το σώμα του για να προφυλαχτεί. Τον βρίζω και τον μουτζώνω αλά ελληνικά και τρέχω σαν τρελός λαγός. Εκείνος, νομίζει ότι τον αποχαιρετώ και μου γνέφει αντίο, αφού πρώτα έχει ξεκαρδιστεί στα γέλια.
Αν και η σεξουαλική παρενόχληση στην Τουρκία σύμφωνα με τον νέο ποινικό κώδικα, που τροποποιήθηκε το 2005, αποτελεί αδίκημα και τιμωρείται με δυο χρόνια φυλάκισης, (παλιότερα ήταν 6), κάποιοι «άνδρες» συνεχίζουν να ασελγούν μεταφορικά και κυριολεκτικά σε βάρος των γυναικών. Τα θύματα πρέπει να αποδείξουν με στοιχεία την προσβολή που υπέστησαν, πράγμα που είναι δύσκολο να επιτευχθεί. Έτσι, οι περισσότερες υποθέσεις κακοποιήσης, καταλήγουν στο αρχείο. Στις περιοχές μάλιστα, του φτωχού αλλά «εναλλακτικού» κέντρου, ποτέ σου δε θα συναντήσεις γυναίκες μόνες να περπατούν αργά το βράδυ, χωρίς τη συνοδεία ενός «σωματοφύλακα». Ενώ τα μηρυκαστικά με την μπόλικη τεστοστερόνη, έχουν το δικαίωμα να περιφέρονται ελεύθερα και να τρομοκρατούν τα θηλυκά με λέξεις και χειρονομίες. Αντίθετα, σε περιοχές που κυκλοφορούν μόνο φεράρι, όπως το Μπεμπέκ και το Ετιλέρ, οι γυναίκες ελεύθερες απολαμβάνουν τη θηλυκότητα τους χωρίς να αισθάνονται ενοχές για τη φύση τους.
Καμιά φορά εκεί που παρατηρώ τους ανθρώπους, το βλέμμα μου ξεχνιέται πάνω στα πρόσωπα τους. Αν τα πρόσωπα αυτά, τυχαίνουν να είναι ανδρικά την έχω πατήσει. Σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις προκαλώ και εγώ την τύχη μου. Υπάρχουν όμως φορές, που κάποιοι ανώμαλοι, με το που συνειδητοποιούν ότι είσαι ξένη, αρχίζουν να σε παρακολουθούν. Να σε κυνηγούν είναι το πιο αντιπροσωπευτικό ρήμα. Και εκεί αρχίζει το θέατρο του παραλόγου. Οι περισσότεροι από αυτούς είναι τελείως ακίνδυνοι.
Την Παρασκευή που μας πέρασε, στην Πόλη διοργανώθηκε η παγκόσμια διάσκεψη γυναικών. Το ζεύγος Ερντογάν ανέβηκε στο βήμα και μίλησε υποστηρίζοντας τις ελευθερίες του γυναικείου φύλου. Μια ομάδα από τουρκάλες φεμινίστριες, διαμαρτυρήθηκε σιωπηλά κατά τη διάρκεια της ομιλίας τους, υψώνοντας πλακάτ που με έντονα κόκκινα και μαύρα γράμματα αναγράφονταν: «η αγάπη των ανδρών σκοτώνει 3 γυναίκες κάθε μέρα» και «όσο μας λένε ότι δεν είμαστε ίσες με το ανδρικό φύλο, τόσο μας σκοτώνουν». Είπαν και άλλα πολλά για το δικαίωμα στη μόρφωση, στην εργασία, μόνο που ξέχασαν να αναφέρουν ότι πυρήνας του προβλήματος είναι η έλλειψη παιδείας των ανδρών.
9°
