Ντόναλντ Τραμπ: Η διεθνής της απολυταρχίας αντεπιτίθεται
Χτύπημα στην καρδιά του δυτικού πολιτισμού, σε εκείνη που πάντα θεωρούσαμε ως την ισχυρότερη Δημοκρατία του σύγχρονου κόσμου


Ντόναλντ Τραμπ: Ο νέος εκπρόσωπος του απολυταρχισμού και τα κοινά σημεία με άλλους ηγέτες της ίδια ιδεολογίας
Με την εκ νέου ενθρόνιση του Ντόναλντ Τραμπ στην προεδρία των ΗΠΑ, η διεθνής του απολυταρχισμού απέκτησε έναν ισχυρότατο ηγέτη, πλανητικού βεληνεκούς. Όχι πια στην περιφέρεια αλλά στην ίδια την καρδιά του δυτικού πολιτισμού, σε εκείνη που πάντα θεωρούσαμε ως την ισχυρότερη Δημοκρατία του σύγχρονου κόσμου. Με τον τρόπο αυτό, η ατζέντα της απειλεί να κυριαρχήσει παγκοσμίως: απομονωτισμός, νατιβισμός και αντιπαγκοσμιοποίηση, νομιμοποίηση του εδαφικού αναθεωρητισμού από την πλευρά των ισχυρών δυνάμεων, επίθεση σε ατομικά δικαιώματα με όχημα την αντί-woke υστερία, φανατικές αντιμεταναστευτικές θέσεις, αμφισβήτηση της πράσινης μετάβασης, στενότατη διαπλοκή με την οικονομική ολιγαρχία, ροπή στη συνωμοσιολογία, την μετά-αλήθεια και την πολιτική τοξικότητα.
Ντόναλντ Τραμπ: Ο νέος ισχυρός εκπρόσωπος του απολυταρχισμού
Έτσι, μετά την επέλαση των εθνολαϊκιστών της αντισυστημικής Αριστεράς, την προηγούμενη δεκαετία της οικονομικής κρίσης, με αφορμή τις αδυναμίες του καπιταλιστικού (και χρηματοπιστωτικού) συστήματος να εγγυηθεί μια συμπεριληπτική και δίκαιη ανάπτυξη, χωρίς τεράστιες ανιστότητες και εξίσου τεράστια ρίσκα, έρχεται σήμερα η σειρά των νατιβιστών της Δεξιάς να εργαλειοποιήσουν τους φόβους των μεσαίων και κατώτερων τάξεων, που προκύπτουν από τη μετάβαση του μετανεωτερικού κόσμου μας σε μια καινούργια εποχή.
Φόβοι και ανασφάλειες που έχουν να κάνουν με τη διαρκή οικονομική αστάθεια και τον υπερπληθωρισμό που ροκανίζει τα μεσαία εισοδήματα, τις μαζικές μετακινήσεις (συχνά αλλόθρησκων και με διαφορετική κουλτούρα) πληθυσμών από τον νότο προς τον βορρά, την τέταρτη βιομηχανική επανάσταση και τις συνεπαγόμενες μεγάλες ανακατατάξεις στην αγορά εργασίας, την αμφισβήτηση των παλιών ταυτοτήτων και του παραδοσιακού οικογενειακού πλαισίου από νέα μοντέλα έρωτα και ζωής, και εντέλει τον μεγαλύτερο φόβο όλων: της καθοδικής κοινωνικής κινητικότητας, δηλαδή μιας ζωής που κινδυνεύει να είναι χειρότερη από εκείνοι των γονιών μας. Σε έναν κόσμο τέτοιας ρευστότητας, όπου τίποτε δεν είναι δεδομένο και δεν κρατάει για πολύ, όπου δεν υπάρχουν πλέον σταθερές αναφορές στην εργασία, στις σχέσεις, στις ιδεολογίες και στις εθνικές πατρίδες, όπου το παρόν δεν κρύβει χαρές αλλά άγχη και το μέλλον δεν υπόσχεται ελπίδα αλλά αβεβαιότητα, ο δεξιός εθνολαϊστικής εμφανίζεται με μεσσιανικούς όρους να σώσει ό,τι δήθεν έχει καταστρέψει ο προοδευτισμός, υποσχόμενος ταυτόχρονα επιστροφή σε εκείνον τον παλιό παραδεισένιο κόσμο της τάξης, της οικογένειας και της ασφάλειας που χάθηκε, βυθίζοντας τους απλούς ανθρώπους στη δυστυχία και την ταπείνωση. Όπως είπε και ο Τραμπ αναφερόμενος στην πρόσφατη απόπειρα δολοφονίας του, «ο Θεός με έσωσε για να κάνω την Αμερική σπουδαία ξανά».
Ωστόσο, ηγέτες όπως ο Πούτιν, ο Ερντογάν, ο Κιμ Γιονγκ Ουν δεν είναι απλώς λαϊκιστές. Ο λαϊκιστής είναι ένας λαοπλάνος και πολιτικός απατεώνας που είναι όμως ταυτόχρονα έτοιμος, προκειμένου να παραμείνει στην καρέκλα της εξουσίας, να υποσχεθεί το οτιδήποτε αλλά και το αντίθετό του, ανάλογα με την εκάστοτε συγκυρία. Με άλλα λόγια, δεν θα δώσει ποτέ πραγματική μάχη για τις ιδέες του διότι απλούστατα δεν έχει τέτοιες ή αν έχει, είναι απλουστευτικές αφέλειες και ουτοπικές ρητορείες.
Όπως ωστόσο επισημαίνει η Αν Απλμπάουμ, στο βιβλίο της, «Απολυταρχία ΑΕ» (εκδ. Παπαδόπουλος, μτφρ. Χρ. Θεοχάρη), οι σημερινοί ηγέτες της Ρωσίας, της Κίνας, της Βόρειας Κορέας, του Ιράν, της Βενεζουέλας, της Νικαράγουα, της Ανγκόλας, της Μιανμάρ, της Κούβας, της Συρίας, της Τουρκίας, της Ζιμπάμπουε, του Μαλί, της Λευκορωσίας, του Σουδάν, του Αζαρμπαϊτζάν και σήμερα των ΗΠΑ, ίσως και καμιά 30αριά ακόμη κρατών στον πλανήτη, δεν παραπλανούν απλώς τους πολίτες τους προκειμένου να καρπώνονται τα οφέλη της εξουσίας, διαιωνίζοντας έτσι την εσαεί παραμονή τους στην καρέκλα της. Αν και καταφανώς διεφθαρμένοι και σε στενότατη αλληλεξάρτηση με τους οικονομικά ισχυρούς της πατρίδας τους (συγκεντρώνοντας έτσι αδιαφανώς μυθικές περιουσίες), ο σκοπός τους ξεπερνάει την προσωπική τους ιδιοτέλεια. Ιδεατός στόχος τους είναι η αποδόμηση της ίδιας της δημοκρατίας και η οικοδόμηση ενός νέου, λιγότερο ή περισσότερο, συγκαλυμμένου απολυταρχισμού που –ακόμη και αν χρησιμοποιεί στη βιτρίνα του τον όρο «δημοκρατία» και κάνει εκλογές για τα μάτια του κόσμου– θα προσπαθεί να μαγειρέψει (ή να αμφισβητήσει) τα αποτελέσματα της κάλπης, θα βάζει φρένο σε δικαιώματα, θα περιορίζει ή θα εξαφανίζει τη διαφάνεια και τη λογοδοσία όσων ασκούν την εξουσία, θα επιδιώκει να ελέγχει τη δικαστική εξουσία και τα ΜΜΕ, θα φιμώνει και θα εξοντώνει ηθικά (ή και βιολογικά, αν χρειαστεί) τις αντιπολιτευτικές φωνές και θα αντιμετωπίζει τους πολιτικούς της αντιπάλους ως εχθρούς που πρέπει να πάνε σπίτι τους ή και να εξαφανιστούν από προσώπου γης, αν επιμένουν να εναντιώνονται στο «καθεστώς».
Αν την αποκαλούμε διεθνή των αυταρχικών ηγετών είναι διότι, εκτός των άλλων, μπορεί κανείς να διακρίνει και μια αλληλεγγύη μεταξύ τους. Η Βόρεια Κορέα στηρίζει στρατιωτικά τον πόλεμο του Πούτιν στην Ουκρανία, η Ρωσία παρείχε για χρόνια στήριξη στον δικτάτορα Άσαντ της Συρίας, το Ιράν χρηματοδοτεί χρόνια τώρα τους τρομοκράτες της Χεζμπολά, ο Ερντογάν συμμετέχει πάντα στις διεθνείς συναντήσεις όλων αυτών κ.λπ. Όπως επισημαίνει η Απλμπάουμ, «Ένας κόσμος στον οποίο οι απολυταρχίες συνεργάζονται για να μείνουν στην εξουσία, συνεργάζονται για να προωθούν το σύστημά τους και συνεργάζονται για να βλάψουν τις δημοκρατίες, δεν είναι κάποια μακρινή δυστοπία. Αυτός είναι ο κόσμος στον οποίο ζούμε τώρα». Αλλά εκτός από το ότι συνεργάζονται ή τουλάχιστον αλληλοκατανοούνται, καθώς έχουν κοινούς σκοπούς και χρησιμοποιούν τα ίδια μέσα για την εκπλήρωσή τους, οι πιο ισχυροί εξ αυτών αποτελούν και πρότυπα για τους επόμενους. Ιδίως, όταν είσαι πρόεδρος της ισχυρότερης χώρας στον κόσμο και έχεις καταφέρει να εκλεγείς με αυτή την ιδεολογία, τη ρητορική και τις συναφείς τεχνικές (τοξικότητα, θεωρίες συνωμοσίας, κατασκευασμένες ειδήσεις, εκτενή χρήση των κοινωνικών δικτύων κ.λπ.), είναι πολύ πιθανό να ακολουθήσουν το παράδειγμά σου και άλλοι φιλόδοξοι λαϊκιστές ηγέτες του υπόλοιπου κόσμου. Είσαι ο εμπνευστής μιας συνταγής κυριαρχίας, σε έναν κόσμο που όλα επιτρέπονται. Γιατί να μην σε αντιγράψουν; Εκτός από το να επηρεάσεις, έχεις άλλωστε τη δυνατότητα και να εκφοβίσεις τους άλλους. Άλλωστε, περιπτώσεις όπως του ιδιοκτήτη της πλατφόρμας Χ και φανατικού υποστηρικτή και συνεργάτη του Τραμπ, Ίλον Μασκ, που προσπαθεί το τελευταίο διάστημα να παρέμβει πολιτικά μέσω αναρτήσεων στο δίκτυό του στα εσωτερικά μεγάλων ευρωπαϊκών κρατών όπως η Αγγλία και η Γερμανία, δείχνουν ότι σε μια εποχή που ο κόσμος είναι τόσο «μικρός», η ψηφιακή τεχνολογία μπορεί να μετατραπεί σε φοβερό όπλο ηγεμονικής ισχύος, ιδίως αν κατέχεται από τέτοιους διακηρυγμένους οπαδούς της απολυταρχίας.
Έτσι κι αλλιώς, ήδη βλέπουμε τη διεθνή επικράτηση ενός δεδομένου ύφους της εξουσίας: πολιτικοί και ηγέτες, παντού στον κόσμο εκφράζονται δημοσίως με χυδαιότητα, αλαζονεία, θράσος και έλλειψη σεβασμού για τους πολίτες και τους αντιπάλους τους, με σεξισμό για τις γυναίκες (τις οποίες αποδέχονται μόνο σε συγκεκριμένους παραδοσιακούς ρόλους), χρησιμοποιώντας γενικώς γλώσσα καφενείου, με πιο χαρακτηριστικό μάλιστα το πρόσφατο δημόσιο σχόλιο του Μασκ στον Καναδό πρωθυπουργό: «κοπελιά, δεν είσαι πια κυβερνήτης του Καναδά για να μιλάς»! Επιδεικνύοντας επίσης υπερήφανα την άγνοιά τους για ποικίλα θέματα στα οποία τοποθεντούνται, αδιαφορώντας αν γελοιοποιούνται εξαιτίας της εμφανούς αγραμματοσύνης τους. Όλα είναι πλέον θεμιτά σε έναν κόσμο χωρίς αρχές. Το κιτς αυτού του είδους της εξουσίας –που αισθητικοποιείται τόσο αυθεντικά στη χρυσοποίκιλτη κατοικία του Τραμπ στο Μαρ-α-λάγκο– δεν είναι απλώς θέμα γούστου. Αποτυπώνει και την ηθική της: αλαζονική, επιθετική, τοξική, κυνική, θρασύτατη, χωρίς όρια και αυτοπεριορισμούς είναι έτοιμη για οτιδήποτε. Πίσω από τα απαστράπτουσες τουαλέτες της και τη μυθική περιουσία της, είναι πιο γυμνή από ποτέ. Και από αυτή την άποψη, είναι άξιο απορίας πώς κάποιοι εξακολουθούν να τη θεωρούν απλώς γελοία και όχι αυτό που πράγματι είναι: άκρως επικίνδυνη για τον νέο κόσμο που γεννιέται.
ΤΑ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ

ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΠΑΝΤΑ
ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
«Έχουμε έναν νταή και κακοποιό για πρόεδρο», δήλωσε ο ηθοποιός
Συνεχίζονται οι «παρεμβάσεις» του ιδιοκτήτη του Χ στη γερμανική πολιτική σκηνή
Βρέθηκαν δολοφονημένες από τη Χαμάς ενώ ο ίδιος είχε απαχθεί - Πίστευε ότι επιστρέφει κοντά τους
Απενεργοποιήθηκε ο λογαριασμός του ράπερ μετά τις ρατσιστικές του δηλώσεις
Ο αμφιλεγόμενος ράπερ προκαλεί συνεχώς με τις ακραίες αναρτήσεις του
«Φτιάχνω αυτό το βίντεο προσπαθώντας να σας φτιάξω τη διάθεση», λέει ο Γάλλος πρόεδρος
Η κόντρα μεταξύ τους είναι γνωστή και κρατάει καιρό
Οι προσδοκίες του μακροβιότερου πρωθυπουργού της ΕΕ από τον πρόεδρο των ΗΠΑ
Ο άνδρας που δέχθηκε τις γροθιές «μιλούσε ακατανόητα και κινούνται συνεχώς μπρος-πίσω»
Επιμένει ο Ντόναλντ Τραμπ για άμεσο τερματισμό του πολέμου
Οι εικόνες που κάνουν τον γύρο του διαδικτύου
Kλιμακώνει τον εμπορικό πόλεμο - Αντιδρά η ΕΕ
Σπείρα χρησιμοποίησε εργαλεία της τεχνητής νοημοσύνης για να αναπαράξει την φωνή του υπουργού Αμυνας, Γκουίντο Κροζέτο
Ο ποντίφικας διέκοψε, σήμερα το μεσημέρι, την ομιλία του στην πλατεία του Αγίου Πέτρου, λόγω βρογχίτιδας
Το κίνημα «Αυτοδιάθεση» του νυν πρωθυπουργού 'Αλμπιν Κούρτι αναδείχθηκε πρώτη δύναμη στις βουλευτικές εκλογές
Ο Ντόναλντ Τραμπ επανέλαβε την πλήρη εμπιστοσύνη που έχει στον Έλον Μασκ, στον οποίο έχει αναθέσει περικοπές δαπανών του ομοσπονδιακού κράτους.
Ο «Δολοφόνος των Σιδηροδρόμων» σκότωσε τουλάχιστον 23 ανθρώπους
Πολλοί ερμήνευσαν τη συμπεριφορά της 43χρονης ηθοποιού ως ένα μήνυμα στον Αμερικανό πρόεδρο
Που υπάρχει ο μεγαλύτερος κίνδυνος - Τι συμβαίνει με τα πλοία ελληνικών συμφερόντων
Έχετε δει 20 από 200 άρθρα.