«Μεγάλωσα σε αίρεση»: Τα βασανιστήρια, η απόδραση, το τέλος
Όταν η συγγραφέας και σκηνοθέτις Μπέξι Κάμερον* αποφάσισε να μιλήσει για τη διαβόητη αίρεση Children of God πριν βρει το θάρρος να αποδράσει σε ηλικία μόλις 15 ετών
Δραπετεύοντας από την αίρεση Παιδιά του Θεού: μία συγκλονιστική αφήγηση για τα παιδιά - σκλάβους της σέχτας
«Οι γονείς μου προσχώρησαν στην αίρεση τα Παιδιά του Θεού στις αρχές της δεκαετίας του 1970. Τότε, όλο αυτό, ήταν πολύ μεγάλο μέρος της επανάστασης των φρικιών του Ιησού, των χίπις. Υπήρχαν πολλοί άνθρωποι που ήθελαν να αλλάξουν τον κόσμο, να έχουν έναν διαφορετικό τρόπο ύπαρξης, να ζουν έξω από όσα συνέβαιναν πολιτικά και κοινωνικά. Μπορώ να καταλάβω γιατί κάποιος από εκείνη τη γενιά θα μπορούσε να πει: ‘Σταματήστε τον κόσμο, θέλω να κατέβω!’ - το οποίο είναι ουσιαστικά αυτό που έκαναν η μαμά μου και ο μπαμπάς μου.
Μέχρι την εποχή που γεννήθηκα εγώ, είχε μετατραπεί από μια κοινότητα τύπου «επανάσταση για τον Ιησού» σε μια κοινότητα που ήταν εξαιρετικά επικίνδυνη. Ο ηγέτης είχε περάσει από το να μιλάει για απρόσκοπτη αγάπη και ειρήνη στο να δημιουργεί ένα περιβάλλον τοξικό και καταχρηστικό, ειδικά για τα παιδιά. Οι γονείς μου είχαν ενταχθεί σε ένα είδος ομάδας, και τα 11 αδέλφια μου και εγώ γεννηθήκαμε σε κάτι διαφορετικό.
Πώς γίνεται οι άνθρωποι να γίνονται να αναισθητοποιούνται απέναντι στον κόσμο στον οποίο βρίσκονται; Στον κόσμο των αιρέσεων, ακούγεται συχνά αυτή η αναλογία για τον βάτραχο και το νερό που βράζει. Αν βάλετε έναν βάτραχο σε μια κατσαρόλα με βραστό νερό, θα πηδήξει κατευθείαν έξω. Αλλά αν τον βάλεις σε κρύο νερό και ανεβάσεις σιγά σιγά τη θερμοκρασία... ε, λοιπόν, θα βράσει μέχρι θανάτου.
Όταν γεννιέσαι σε κάτι που είναι ξεχωριστό από την υπόλοιπη κοινωνία, αυτό είναι το «φυσιολογικό» σου. Ήταν το «φυσιολογικό» μας να μεγαλώνουμε πιστεύοντας ότι ήμασταν στρατιώτες για τον Αρμαγεδδώνα και ότι θα είχαμε υπερδυνάμεις και ότι θα πεθαίναμε ως έφηβοι. Ωστόσο, μέσα σε αυτό το ανορθόδοξο πλαίσιο, η καθημερινότητά μας ήταν πεζή και γεμάτη από πραγματικά σκληρή εργασία.
Η βασική ιστορία που μας είπαν ήταν ότι το τέλος του κόσμου θα ερχόταν μέσα στα επόμενα επτά χρόνια. Μεγαλώσαμε πιστεύοντας ότι κανένας από εμάς δεν επρόκειτο να ενηλικιωθεί, ότι είχαμε ένα ρολόι που χτυπούσε πάνω από το κεφάλι μας, ότι θα πεθάνουμε σε αυτούς τους ‘πολέμους του τέλους του κόσμου’.
Αυτό σήμαινε ότι δεν υπήρχε λόγος να πηγαίνουμε στο σχολείο. Δεν χρειαζόταν να μάθεις τίποτα πέρα από το να διαβάζεις και να γράφεις για να ακολουθήσεις τον λόγο του Θεού και τον λόγο του [ιδρυτή της αίρεσης] Ντέιβιντ Μπεργκ. Δεν χρειαζόταν να προετοιμαστείς για να γίνεις ενήλικας, γιατί δεν θα γινόσουν ποτέ ενήλικας. Δεν χρειαζόταν να μάθεις τίποτα για τον έξω κόσμο, γιατί δεν θα βρισκόσουν ποτέ σε αυτόν.
Μας είπαν επίσης ότι θα αποκτούσαμε αυτές τις υπερδυνάμεις, κάτι που είναι καταπληκτική αφήγηση για τα παιδιά - είσαι σαν, ουάου, η ζωή μπορεί να είναι πραγματικά φρικτή αυτή τη στιγμή, αλλά περίμενε μέχρι να ενεργοποιηθούν τα λέιζερ μου και να αρχίσω να ανατινάζω πράγματα!
Όταν εξετάζετε τον εξαναγκαστικό έλεγχο, ένα από τα καλύτερα πράγματα που μπορείτε να κάνετε είναι να κάνετε κάποιον όσο το δυνατόν πιο ευάλωτο. Και τι είναι πιο ευάλωτο από έναν έφηβο που δεν έχει μόρφωση και είναι εντελώς απροετοίμαστος για τον έξω κόσμο; Εξαιτίας αυτού, πολλά από τα κορίτσια που έφυγαν όταν ήταν έφηβες κατέληξαν να στραφούν σε αυτό που μας δίδαξαν - που ήταν η εργασία στο σεξ. Τα Παιδιά του Θεού έγιναν διαβόητα τη δεκαετία του εβδομήντα και του ογδόντα για το «ψάρεμα με φλερτ» - το χρησιμοποιούσαν για να βγάλουν χρήματα, ουσιαστικά χρησιμοποιώντας τις γυναίκες της αίρεσης ως εργάτριες του σεξ.
Συνειδητοποίησα ότι τα πράγματα δεν ήταν σωστά, όταν μας έβαλαν σε ‘κατασκηνώσεις εφήβων της Τελευταίας Ώρας’ για να διασφαλίσουν ότι ακολουθούσαμε τις κατευθυντήριες γραμμές της αίρεσης. Μας έκαναν κακό, ψυχολογικά και σωματικά: τα πάντα, από την απομόνωση για μήνες κάθε φορά, μέχρι την πείνα σε σημείο παραισθήσεων, την άσκηση σε σημείο σπασμένων οστών, τον υποσιτισμό, τους δημόσιους ξυλοδαρμούς. Όλα αυτά έμοιαζαν πολύ με τα βασανιστήρια στα οποία υποβάλλουν τους στρατιώτες για να ‘σπάσουν’ σε καιρό πολέμου.
Το άλλο μεγάλο σημείο καμπής ήταν όταν συνάντησα έναν δημοσιογράφο από τον Guardian, στον οποίο επετράπη να έρθει στην κοινότητα των Παιδιών του Θεού. Είχαμε στήσει μια πλήρη βιτρίνα γι' αυτόν - το όλο θέμα ήταν μια άσκηση δημοσίων σχέσεων. Μας εκπαίδευσαν στο πώς να απαντάμε σε ερωτήσεις σχετικά με την ευημερία μας, την εκπαίδευσή μας και τις διδασκαλίες του Ντέιβιντ Μπεργκ. Έπρεπε να απομνημονεύσουμε όλα αυτά τα ψέματα.
[Αυτός ο δημοσιογράφος]μας μίλησε -σε εμάς τα παιδιά- όπως δεν μας είχε μιλήσει κανείς ποτέ πριν: σαν να ήμασταν ανθρώπινα όντα. Μας ρώτησε τι θέλαμε να γίνουμε όταν μεγαλώσουμε, μια ερώτηση που δεν μας είχε γίνει ποτέ πριν. Εκεί ξεκίνησε να δουλεύει το δικό μου το μυαλό και να σκέφτομαι: Κι αν αυτός έχει δίκιο και οι άλλοι κάνουν λάθος;
Ζούσαμε τότε σε ένα μικρό χωριό έξω από το Λέστερ, που είχε δύο παμπ και ένα ταχυδρομείο. Άρχισα να βγαίνω κρυφά και να κάνω παρέα με τους ντόπιους εφήβους, για να καταλάβω τον τρόπο ζωής τους.
Όταν ήμουν 14 ετών, ήθελα απεγνωσμένα να φύγω. Γνώρισα ένα 18χρονο αγόρι που με βοήθησε να σχεδιάσω την απόδρασή μου- έκανα κρυφά μια παράλληλη δουλειά για να εξοικονομήσω χρήματα. Όταν είσαι έφηβος, νομίζεις ότι μπορείς να ξεφύγεις από τέτοιες καταστάσεις. Αλλά δεν κράτησε πολύ μέχρι να με πιάσουν.
Αντί να μπορέσω να φύγω με τους δικούς μου όρους, αφορίστηκα - όλοι οι ενήλικες με ψήφισαν εκτός σπιτιού, και την επόμενη μέρα με πέταξαν έξω. Έπρεπε να αντιμετωπίσω την πραγματικότητα του να είσαι ένα ανήλικο παιδί στον μεγάλο κόσμο. Ήταν ακόμα πιο τρομακτικό απ' ό,τι φανταζόμουν - έπρεπε να μάθω να επιβιώνω, να δουλεύω σε δύο ή τρεις δουλειές ταυτόχρονα, να λέω ψέματα για το παρελθόν μου, να προσποιούμαι ότι πήγαινα σχολείο.
Δούλευα σε ένα μαγαζί για οκτώ ώρες την ημέρα και μετά έτρεχα κατευθείαν στην (παράνομη) δουλειά μου σε ένα μπαρ. Το μόνο πράγμα για το οποίο με είχαν προετοιμάσει τα Παιδιά του Θεού ήταν να δουλεύω μέχρι τελικής πτώσεως. Αλλά ήταν δύσκολο. Υπήρχαν φορές που δεν είχαμε αρκετά χρήματα για να φάμε. Υπήρχαν στιγμές που θέλαμε να ξοδέψουμε τα λίγα χρήματα που είχαμε σε μερικά κουτιά μπύρας για να ζήσουμε την εμπειρία του να μεθύσουμε για πρώτη φορά. Ήταν καταπληκτικό κατά κάποιο τρόπο, επειδή όλα ήταν καινούργια και απίστευτα - αλλά όλα ήταν επίσης τρομακτικά.
Το να γυρίσω πίσω δεν ήταν ποτέ επιλογή για μένα. Όχι αφού μας είχαν πει ψέματα για τόσα χρόνια. Μόλις φύγεις, σε βλέπουν σαν εχθρό. Υπήρχε ακόμα και μια προφητεία που έλεγε ότι όταν κάποιος έφευγε από τα Παιδιά του Θεού, ζούσε μέσα του ένας δαίμονας. Μου επιτρεπόταν να επιστρέφω και να επισκέπτομαι τα αδέλφια μου μόνο μία φορά το χρόνο υπό την επίβλεψη ενός συνοδού.
Τώρα όλοι είναι έξω, και αυτό είναι καταπληκτικό. Οκτώ από εμάς ζούμε στο Λονδίνο, μιλάμε κάθε μέρα και έχουμε μια φανταστική σχέση. Αλλά είναι σημαντικό για μένα να μην έχω σχέση με τους γονείς μου. Το πώς με κάνουν να νιώθω μου θυμίζει όλα όσα συνέβησαν.
Οι άνθρωποι πιστεύουν ότι όσοι από εμάς μεγάλωσαν σε αιρέσεις θα είναι αυτοί οι δειλοί άνθρωποι που φοβούνται τα πάντα. Αλλά από την εμπειρία μου, γνωρίζω ότι τα παιδιά που καταφέρνουν να βγουν έξω θέλουν να κάνουν τα πάντα. Έχω φίλους που διασχίζουν με μοτοσικλέτα τη Σαχάρα. Έχω φίλους που κάνουν 13 φεστιβάλ σε ένα χρόνο. Κάνουν όλα αυτά τα καταπληκτικά, τρελά πράγματα, επειδή πέρασαν τα παιδικά τους χρόνια λέγοντάς τους ότι δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα. Ναι, φοβόμαστε, αλλά τα παιδιά που μεγάλωσαν σε μια αίρεση έχουν ήδη βιώσει τη χειρότερη μέρα της ζωής τους με κάποιο τρόπο. Τώρα, θέλουμε να γευτούμε τη ζωή».
Η διεθνής κατάσταση, όπως διαμορφώνεται στο τέλος του τρέχοντος έτους, θυμίζει έντονα την τελευταία χρονιά πριν από την έκρηξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου
17°
