Δίκην σάκων άμμου ή σαν ένσαρκες νάρκες, το ρωσικό καθεστώς πετά στα χαρακώματά του ό,τι βρει, ό,τι μπορεί να πληρώσει, και ό,τι έχει για ξόδεμα — κυριολεκτικά. Κάτι κατάδικους, κάτι ταλαίπωρους από μακρινές «επαρχίες» που μόνο κατ’ όνομα είναι ρωσικές, κάτι μισθοφόρους από τρίτες χώρες που αποφασίζουν να καταταγούν όπως άλλοι επιλέγουν να πάνε στα καράβια ή να κατέβουν σε ένα ορυχείο να σκάβουν για κάρβουνο. Ανθρώπους που ούτε να πολεμούν έχουν μάθει ποτέ τους, ούτε η Ουκρανία ξέρουν καλά-καλά πού βρίσκεται ή γιατί οποιοσδήποτε πολεμά εναντίον της, ούτε κάποια πάτρια εδάφη ετάχθησαν να προασπίσουν. Πραγματικός κιμάς για τα κανόνια, φτηνός κιμάς, κατιμάς, που στα λογιστικά κιτάπια του Κρεμλίνου αξίζουν εφιαλτικά λιγότερο από ένα σιδερένιο αντιαρματικό εμπόδιο, φέρ’ ειπείν, ή από άλλον έναν βρόμικο εκρηκτικό μηχανισμό κρυμμένο στους θάμνους.
Τέτοια σπατάλη σωμάτων και τέτοια αδιαφορία για τη ζωή κάμποσων δεκάδων χιλιάδων «μικρών ανθρώπων» είναι πράγματα που δεν τα χωρά ανθρώπου νους, ή που, αν τυχόν τα χωρά, ναι: είναι στ’ αλήθεια ένας τραγικός νους. Και όλα αυτά, για να συγκρατήσει το φεουδαλικό αυτό καθεστώς, ή μάλλον για να καθυστερήσει, την ουκρανική αντεπίθεση, που ήδη έχει να αντιμετωπίσει αρχικά τις πυκνά ναρκοθετημένες εκτάσεις. Το ουκρανικό χώμα που έχει ναρκοθετηθεί από οπουδήποτε υποχώρησαν οι Ρώσοι είναι μεγαλύτερο —βέβαια, αδυνατούμε να το φανταστούμε— από όλη την έκταση της Ελλάδας. Κάθε εβδομάδα, εξουδετερώνονται περί τις 1.800 νάρκες. Μα είναι ένας πολύ μικρός αριθμός αυτός, γιατί συνολικά έχουν ναρκοθετηθεί περί τις 175.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα ουκρανικού εδάφους από τους Ρώσους εισβολείς. Όλη η Ελλάδα είναι 132.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα. Σε κάποια «επίκαιρα» σημεία, μάλιστα, όπως πληροφορούμαστε, υπάρχουν έως και πέντε (5!) νάρκες ανά τετραγωνικό μέτρο.
Να την καθυστερήσει λοιπόν την προέλαση των Ουκρανών. Πετώντας στα χαρακώματα ανθρώπους που η ίδια η Ρωσία κοστολογεί φτηνά, και δεν τη μέλλει όσοι και να χαθούν, λες και είναι πάνινες κούκλες. (Που όμως οι σφαίρες και οι βόμβες τους τσακίζουν τον ανθό της Ευρώπης). Σωστά. Αλλά για ποιον ακριβώς λόγο; Για να μην τους πετάξουν τάχα στη Μαύρη Θάλασσα ή για να μην τους κυνηγήσουν στις στέπες; Όχι, η Ουκρανία αφενός μεν δεν έχει τέτοια πρόθεση, αφετέρου δε δεν έχει και τα όπλα για να το κάνει. Η Δύση τής τα παρέχει, όχι στάγδην μεν —ίσα-ίσα που κάποια (όχι όλα) παρέχονται σε σχετική αφθονία—, αλλά σε κάθε βήμα του πολέμου πολύ αργότερα από ό,τι τα χρειάζεται: τα μαχητικά αεροσκάφη, βασικό επιθετικό όπλο, θα δράσουν αίφνης κάπου την… άνοιξη του ’24! Ούτε θέλει ο Πούτιν να κρατήσει πάση θυσία κάποια εδάφη για να τα χρησιμοποιήσει σαν ατού στις διαπραγματεύσεις που θα έρθουν κάποια στιγμή. Αυτό είναι ακόμη κάτι μακρινό.
Όχι. Απλούστατα, η Ρωσία θέλει να συγκρατήσει την ουκρανική αντεπίθεση τόσο όσο να φτάσει ο χειμώνας —ο δεύτερος του πολέμου— και ν’ αρχίσουν πάλι να γκρινιάζουν οι Ευρωπαίοι στις κυβερνήσεις τους: για την τιμή του γκαζιού, για τη βενζίνη, και για τις επακόλουθες αυξήσεις στα τρόφιμα. «Φτάνει πια με τη βοήθεια στην Ουκρανία! Δεν αντέχουμε, αποκάμαμε. Μη χρηματοδοτείτε άλλο αυτό τον πόλεμο». «Εκλογές τώρα!» Όλοι οι Ευρωπαίοι; Όχι όλοι οι Ευρωπαίοι. Αλλά αυτοί που το κάνουν —κάποιες μάζες εδώ, κάποιες μάζες εκεί— το κάνουν με δύναμη, και με καλό συντονισμό. Έχουν μεγάλη πείρα σε κάτι τέτοιες δράσεις: ζουν από δαύτες. Και συνιστούν μια μαγιά που, με τη δύναμη των ψηφιακών κοινοτήτων, δίνει στους σχηματισμούς τους πολύ μεγαλύτερες διαστάσεις από αυτές που έχουν πραγματικά. Και πάντα, βέβαια, συνεπικουρούνται από «σοβαρούς» σχολιαστές, αρθρογράφους κλπ., ανθρώπους ειδικών σχέσεων με τη Ρωσία και το εκεί καθεστώς —και ειδικών αποστολών—, αξιωματούχους, δημοσιολόγους κλπ., που λίγο-λίγο, σαν το σαράκι, έρποντας, γλείφοντας και διά των κεράτων τους, ρίχνουν λάδι στη φωτιά του φασισμού: «Κόλλησε η αντεπίθεση», «Μηδαμινά τα αποτελέσματα», «Δεν οδηγεί πουθενά η παρούσα κατάσταση» κ.ο.κ., βελάζοντας κάτω από τη λυκίσιο τομάρι τους. Τέτοια έχουμε πολλά να δούμε μπροστά μας. Υπομονή.
Όμως υπάρχει και κάτι άλλο: μιλούσαμε ήδη για την «κόπωση συμπόνιας» από τον Μάρτιο. ΟΧΙ ΟΜΩΣ ΤΟΝ ΦΕΤΙΝΟ. Τον Μάρτιο του 2022. Και ξανά και ξανά στη συνέχεια. Και πέσαμε όλοι έξω. Όλοι! Καμία κόπωση στη συμπόνια μας απέναντι στον μαχόμενο ουκρανικό λαό δεν στόμωσε τη βούληση της Δύσης να κάνει ό,τι μπορεί αυτή τη στιγμή —με τους ρυθμούς της; ναι, με τους ρυθμούς της— για να σταθεί στο πλευρό των Ουκρανών. Βασικά, το αντίθετο συμβαίνει, σε πείσμα των ρωσόφιλων εχθρών της κραταιάς Δημοκρατίας μας. Και έτσι θα συνεχίσουμε. Ώς το τέλος. Αυτός ο πόλεμος —για τον οποίο άλλοι χάνουν τη ζωή τους, τον άντρα τους, τη γυναίκα τους, το παιδί τους, ή ένα δυο πόδια ή μάτια, κι εμείς αγοράζουμε ακριβότερα τα μαρούλια— είναι και δικός μας: είναι πολιτισμός vs βαρβαρότητα.
ΥΓ. Ασφαλώς, είναι πολύ εύκολο να λήξει ο πόλεμος, να ξαναρχίσει απρόσκοπτο το εμπόριο, να αποκατασταθεί πλήρως η τάξη, και να ακολουθήσει μια περίοδος εκρηκτικής προόδου —και οικονομικής— για όλους: αν η Ρωσία αποσύρει τον στρατό της από τα κατεχόμενα εδάφη. Ο πόλεμος θα λήξει την πρώτη κιόλας ημέρα της υποχώρησης. Όπως επίσης, θα αντιτάξει κάποιος, μπορεί να λήξει με μια άνευ όρων συνθηκολόγηση της Ουκρανίας, δηλαδή με μια ρωσική νίκη. Πώς θα μας φαινόταν άραγε αυτό που αποσοβούν ενάμιση χρόνο τώρα με το αίμα τους οι ηρωικοί Ουκρανοί; Πώς θα διαχειριζόταν η Ευρώπη, και όλος ο ελεύθερος κόσμος, την ενδυνάμωση της Ρωσίας και το άρπαγμά της από την καρδιά της ηπείρου; Μάλλον όχι και πολύ καλά.
