Αυτή: 35άρα αναρχοκουλτουριάρα ζωγράφος εκ Σαν Φρανσίσκο, αναζητά τον εαυτό της και την τέχνη στην Ευρώπη. Καταλήγει για ημερίδα yoga στη Σκύρο.
Αυτός: ζεν τύπος, γόνος λονδρέζικης οικογένειας. Υψηλή κοινωνία. Σπουδές στην κινέζικη κρανιοθεραπεία. Ηλικία απροσδιορίστου (νεότερος από αυτήν, εικάζω). Παίρνει πτυχίο και πετιέται στη Σκύρο. Υoga και ξεκούραση.
Τα επόμενα δύο χρόνια τα φαντάζεστε. Μοιράζουν τον αστρικό έρωτά τους ανάμεσα σε υπερατλαντικές πτήσεις. Αυτή έρχεται Λονδίνο, νοικιάζει στούντιο και ξεκινάει μάστερ. Αυτός απαρνιέται της εργένικης του φύσης και μαθαίνει να πετάει τις κονσέρβες που έληξαν πρόπερσι. Αυτή μένει έγκυος. Αυτός καθωσπρέπει. Παντρεύονται.
(...) Κάθομαι σε μία από τις αίθουσες δεξιώσεων του Belvedere στο Holland Park - τη μεγάλη, με την αναγεννησιακή ταπετσαρία και τη θέα στο καλοκουρεμένο γκαζόν. Γύρω μου 40άρες ορκισμένες χίπισσες φέρουν μπαντάνες και τατουάζ, ενώ 60άρες γαλαζοαίματες εστέτ Βρετανές κουνούν τα καπέλα και τις πέρλες τους με χάρη. Αναρωτώμενη ποιό απ’ όλα τα πηρούνια να είναι το σωστό, κοζάρω στο μενού το επιδόρπιο.
«Καλαθάκι από καραμελωμένη σαμπάνια, γεμιστό με παγωτό μπράντι, συνοδευόμενο από φρούτα του δάσους περιχυμένα με κρεμ μπρυλέ». Ο σερβιτόρος προσγειώνει το πιάτο μπροστά μου με χαρακτηριστική ευλυγισία. Η όψη του εδέσματος ταιριάζει της περιγραφής. Με συγχαίρω για την προνοητικότητά που επέδειξα και άφησα το κυρίως ανέγγιχτο (μαζί με το πηρούνι).
Ο (σ.σ. χλεχλές) Λονδρέζος με το εμπριμέ πουκάμισο που κάθεται παραδίπλα, διατυμπανίζει πως έχει κόψει τη ζάχαρη: “Πρόκειται περί του πιο εθιστικού ναρκωτικού. Νιώθω δυνατός. Πάνε τρεις μήνες τώρα.” Μπουκώνομαι με φράουλες και παρακαλώ το σύμπαν να σκάσει. Ο ευτραφής δικός του παραδιπλανός (εικάζω Αμερικάνος) με το ροζ κουφετί πουκάμισο, τη ροζ κουφετί γραβάτα και τους τρεις κρίκους στο ένα αυτί (το άλλο δεν το βλέπω) ανταπαντά σκουπίζοντας την κρέμα από τα χείλη του "το πιο εθιστικό ναρκωτικό είναι ο αυνανισμός”. Σκουντάω τον Π., που με κοιτάζει με νόημα.
Όταν σερβίρουν τη σούπερ σοκολατένια γαμήλια τούρτα δεν παίρνω τα μάτια μου από τον χλεχλέ. Και με το που σηκώνεται, κοιταζόμαστε με τον Π., του κλέβουμε γρήγορα το πιάτο και εξαφανίζουμε τη μερίδα του.
Ο καθένας είναι άξιος της τύχης του στη ζωή αυτή. Και στα δικά σας.
Η διεθνής κατάσταση, όπως διαμορφώνεται στο τέλος του τρέχοντος έτους, θυμίζει έντονα την τελευταία χρονιά πριν από την έκρηξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου
12°
