Πριν από λίγες μέρες, αναφερόμενος στο σχέδιο βοήθειας προς την Ελλάδα, ο Γενικός Διευθυντής του ΔΝΤ, κ. Dominique Strauss-Kahn, χαιρέτισε την «εκπληκτικής αυτής αλληλεγγύης χειρονομία» του Μαγαζιού που διευθύνει, απέναντι στη χώρα μας. Στην αρχή κοιτάξαμε ο ένας τον άλλο αποσβολωμένοι, αναρωτώμενοι για το τι μπορεί να χάθηκε στη μετάφραση. Μετά όμως το πιάσαμε:
Ο μέσος Έλληνας έχει ξεχάσει ότι έχει τουλάχιστον ένα θείο που πέρασε 40 χρόνια στην Αμερική ή στην Αυστραλία, στο Βέλγιο, στη Γερμανία ή σε χώρα της Σκανδιναβίας. Ο θείος αυτός ερχόταν τα καλοκαίρια και μας μοίραζε δώρα και μας έλεγε για το δικό του αμερικάνικο όνειρο που μετά από 20 χρόνια, ακόμα όνειρο ήταν. Δεν είχε συνήθως όνομα (ήταν πχ ο θείος ο Αμερικάνος) και επίσης, δεν είχε πατρίδα… Ούτε εκεί, ούτε εδώ. Ο μέσος Έλληνας όχι μόνο ξέχασε τις ιστορίες του θείου του Αμερικάνου, αλλά, όταν κάποτε ήρθε να μείνει στο διπλανό του διαμέρισμα ο θείος ο Έλληνας (πακιστανικής ή αλβανικής ή πολωνικής καταγωγής), φέρθηκε με περισσή αλαζονεία και αμετροέπεια, ως εργοδότης, ως γείτονας ή ως σπιτονοικοκύρης. Ο κ. Strauss-Kahn δίνει όμως σήμερα την ευκαιρία στον μέσο Έλληνα να αποκαταστήσει τη μνήμη του και να επανορθώσει τα λάθη του, με το να γίνει ο ίδιος μετανάστης.
Μπορεί τις μέρες αυτές το Λουξεμβούργο να ζει, για πρώτη φορά στην ιστορία του μια κοινωνική κρίση (την αποτυχία των τριμερών διαπραγματεύσεων μεταξύ Κυβέρνησης, εργοδοτών και συνδικάτων όσον αφορά την Αυτόματη Αναπροσαρμογή των Μισθών), όμως o κατώτατος μισθός στο Μεγάλο Δουκάτο είναι στα 1.682,76 ευρώ και ο μεγάλος τσακωμός είναι αν η μέση αύξηση μισθού θα είναι 40 ή 65 ευρώ… Η αλήθεια είναι ότι ο μέσος Έλληνας που θα έρθει εδώ, θα κάνει ίσως ξανά χειρονακτικές εργασίες και θα δουλέψει πιθανώς για μερικά χρόνια χωρίς ένσημα, αλλά δεν θα βιώσει τη μοναξιά της μειονότητας όπως την έζησε ο θείος του πριν από 50 χρόνια, ούτε (ελπίζουμε) θα δει ταμπέλες τύπου «Απαγορεύονται τα σκυλιά και οι Έλληνες», όπως τις είδαν οι προπαππούδες μας στα εστιατόρια της Νέας Υόρκης την δεκαετία του 1920. Όμως θα έχει τουλάχιστον να ελπίζει σε κάτι, όπως ο θείος των παιδικών του χρόνων…
14°
