Μια Εθνική που αγαπήσαμε και ένας Γιάννης Αντετοκούνμπο που μας έκανε να σηκώσουμε το κεφάλι ψηλά
Δεν είναι μόνο ότι όσοι παρακολουθήσαμε το Eurobasket 2025 μοιραστήκαμε ένα κοινό αίσθημα, ως Έλληνες, μακριά έστω και για λίγο από μιζέριες, διχόνοιες και διχασμούς· ένα αίσθημα εθνικής ανάτασης, χαράς και περηφάνιας. Όταν η εθνική σου ομάδα, με τον σούπερ σταρ Γιάννη Αντετοκούνμπο, φτάνει στις τέσσερις καλύτερες της Ευρώπης, κερδίζοντας τελικά το χάλκινο μετάλλιο, και την έχεις παρακολουθήσει σε όλες τις στιγμές της –στις θριαμβευτικές ή στις λιγότερο καλές, ακόμα και στις κακές, όπως ο αγώνας με την Τουρκία– είναι σαν να το έχετε ζήσει μαζί όλο αυτό. Ανάμεσα σε εκείνους και σε εμάς δημιουργείται μια σχέση και μια συνέχεια στο βίωμα από παιχνίδι σε παιχνίδι. Μαθαίνουμε τους παίκτες, ακόμα κι αν δεν τους ξέραμε· έχουμε μοιραστεί μαζί τους συναισθήματα και αγωνίες, έχουμε φωνάξει από το σαλόνι του σπιτιού μας σφίγγοντας τις γροθιές «έλα αγόρι μου, βάλ’ το… ναι!!» και έχουμε σκύψει το κεφάλι σε στιγμές απογοήτευσης για μια κρίσιμη φάση που δεν τους βγήκε, για απανωτά λάθη ή για χαμένες ευκαιρίες.
Κι έχεις παρακολουθήσει και τη συμπεριφορά τους: πώς χαίρονται όταν παίζουν καλά και τους βγαίνουν οι φάσεις, πώς αντιδρούν στην αδικία, πώς αναγνωρίζουν τα λάθη τους, πώς δίνουν το χέρι στον αντίπαλο να σηκωθεί ή πώς υπερασπίζονται τους συμπαίκτες τους στα άδικα σφυρίγματα ή στις μάχες κάτω από το καλάθι· πώς αγωνίζονται με πείσμα για τη νίκη και πώς διαχειρίζονται τις ήττες. Κι ένα σωρό άλλες μικρές στιγμές που μας γεννούν μια οικειότητα μαζί τους και μια εικόνα για το ήθος και τον χαρακτήρα τους. Γιατί το γήπεδο είναι μια μικρογραφία της ζωής.
Έτσι αγαπήσαμε όλα τα παιδιά αυτής της εθνικής ομάδας –όλα!– από τους μεγαλύτερους Σλούκα και Παπανικολάου μέχρι τον νεαρό Σαμοντούροβ. Κανείς τους δεν έδωσε ποτέ την αίσθηση αλαζονείας –που συχνά έβλεπες σε παίκτες άλλων ομάδων– αλλά όλοι έβγαζαν ομαδικό πνεύμα, σθένος, πείσμα, χαρακτήρα. Και τι συγκινητική στιγμή να ακούς τον εθνικό μας ύμνο πριν από κάθε παιχνίδι· μια συγκίνηση που πολλαπλασιαζόταν βλέποντας τα αδέλφια του Γιάννη Αντετοκούνμπο να τραγουδούν με πάθος: τον Θανάση σχεδόν να χορεύει και τον Κώστα με το παιδικό του πρόσωπο και τα μάτια να λάμπουν. Πόση περηφάνια αισθανόμασταν βλέποντάς τους να εκπροσωπούν τη χώρα μας, μαζί με όλους τους παίκτες, με αυτή την άδολη λαχτάρα και χαρά!
Όσο για τον Γιάννη, μια κατηγορία μόνος του. Ένας από τους καλύτερους παίκτες στον κόσμο, που μεγάλωσε με αυτή την υπέροχη οικογένεια στα Σεπόλια, φτιαγμένος από άλλο υλικό με όλα αυτά τα υπερφυσικά που κάνει όταν παίζει μπάσκετ: όταν κατεβάζει τη μπάλα σαν γκαρντ και μέσα σε τρία βήματα έχει φτάσει από τη μια άκρη του γηπέδου στην άλλη· όταν πετάγεται στον αέρα και καρφώνει με δύναμη που μοιάζει να αψηφά τη βαρύτητα· όταν με μια τάπα αλλάζει όλη τη ροή του αγώνα ή όταν παλεύει για κάθε ριμπάουντ σαν να είναι η τελευταία φάση. Στιγμές που μας κάνουν να ανοίγουμε το στόμα από θαυμασμό, αλλά και να νιώθουμε περηφάνια που αυτός ο αθλητής φοράει τη φανέλα με το εθνόσημο. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Σε όλους αυτούς τους αγώνες με την εθνική μας, έτσι όπως συχνά τον έπιανε η κάμερα σε γκρο πλαν, μπορούσες να διακρίνεις όλες τις μικροκινήσεις του προσώπου του, που ακτινοβολούσαν κάτι πέρα από ομορφιά: έναν εσωτερικό κόσμο. Το πάθος του για την ομάδα και τη νίκη, το σθένος και τη δύναμή του, την επιμονή και την αφοσίωση, την καλοσύνη και τη σεμνότητά του.
Υπήρξε μια στιγμή, λίγο πριν τελειώσει το παιχνίδι με τη Φινλανδία, όταν όλα παίζονταν στον πόντο. Ο Γιάννης στήθηκε στις βολές –στις οποίες συχνά αστοχεί– και ήταν πολύ κρίσιμο να σκοράρει. Φυσικά τις έβαλε! Αλλά αυτό που ξεχώρισε δεν ήταν μόνο ότι ήρθαμε πιο κοντά στη νίκη. Ήταν το βλέμμα του πριν ρίξει την μπάλα, η έκφρασή του μετά, οι μυς στα μπράτσα του, η πλάτη και το βάδισμά του όπως γύρισε για να φύγει προς το αντίπαλο καλάθι για τα τελευταία αυτά κρίσιμα δευτερόλεπτα. Ήταν συνολικά η αύρα που εξέπεμπε εκείνη τη στιγμή, που με έκανε να σκεφτώ ότι θέλω να του μοιάσω, συνειδητοποιώντας εκείνη τη στιγμή τι σημαίνει «πρότυπο». Ότι θέλω να είμαι συνεπής στις δεσμεύσεις που βάζω στον εαυτό μου, όσο πιο καλή στη δουλειά μου, εργατική και φιλότιμη· να έχω ταπεινότητα και σθένος για να πετύχω· να είμαι καλός άνθρωπος και σε αρμονία με τον εαυτό μου. Ίσως ακούγεται παράξενο, αλλά ήταν ακριβώς αυτό το βίωμα, που έχει να κάνει με το ότι ο Γιάννης, ήδη από το γήπεδο, μας διδάσκει να τιθασεύουμε τον κακό μας εαυτό, να μην είμαστε πλαδαροί στη ζωή μας, να μη μένουμε στις ευκολίες μας και στις ιδιοτροπίες που μας κρατάνε πίσω, να μην είμαστε παλιοχαρακτήρες με τους άλλους, να μη λέμε «έλα μωρέ, δεν έγινε και τίποτα» ή «έτσι είμαι εγώ». Με το παιχνίδι του, το ήθος του, τις αξίες του, τα ιδανικά του, δεν δείχνει μόνο στα νέα παιδιά τον δρόμο στο μπάσκετ και στον αθλητισμό στην πιο ευγενή τους μορφή, που κι από αυτό πάσχουμε σαν χώρα, όπως έκαναν οι παλιότερες γενιές μπάσκετ πριν από αυτόν από τον θρίαμβο του ’87 και μετά. Διδάσκει σε όλους μας πώς να μη μένουμε μικροί άνθρωποι, αλλά να γινόμαστε η καλύτερη εκδοχή του εαυτού μας.
Και αυτό είναι ανεκτίμητο, γιατί το πρότυπο αυτό μίλησε σε μικρά παιδιά, εφήβους και Έλληνες κάθε ηλικίας που παρακολούθησαν την εθνική ομάδα σε αυτό το Eurobasket.
Έτσι τα timelines μας από χθες άδειασαν από την ασχήμια και γέμισαν με όλες αυτές τις υπέροχες εικόνες και βίντεο: ο Γιάννης με τα παιδιά του στο γήπεδο και οι πανηγυρισμοί με τους συμπαίκτες του μετά τη λήξη του αγώνα, οι πράξεις αβροφροσύνης προς τους αντιπάλους του, τα αστεία και οι πανηγυρισμοί στα αποδυτήρια με μουσική υπόκρουση το «Ας κρατήσουν οι χοροί», οι αγκαλιές και τα δάκρυα με τη Βερόνικα, τη Μαράια και τα αδέλφια του. Και βέβαια η υποδοχή στο ξενοδοχείο, με την υπέροχη μητέρα του και τον Γιάννη με το κοριτσάκι του αγκαλιά να ανεβαίνουν τις σκάλες χορεύοντας στον ρυθμό όσων τραγουδούσαν «Ελλάς ολέ ολέ...!». Αλλά αυτό που, πραγματικά, δεν χορταίνει κανείς να ακούει είναι οι δηλώσεις του μετά τον ημιτελικό, με εκείνα τα πολύτιμα δάκρυα που έρχονται σαν επιβεβαίωση αλλά και μια ανάσα για το μέλλον:
You know, I've heard everything in my life, through ups and downs, good or bad. You know, when you are one of the best players… I don't talk too much, I like my actions to talk. I don't fake. I don't fake it. I like basketball. I don't like the media, I don't like being famous. I just like basketball every day. And sometimes, you know, when you don't play well, people talk shit about you. But for me, it's almost like relief. Relief, because I did it for the country, I did it for myself, I did it for my family. And finally, finally, I fucking did it, and I am so proud.
15°
