Νόβακ Τζόκοβιτς, ο νικητής 22 τίτλων γκραν σλαμ - Ο αγώνας του με τον Στέφανο Τσιτσιπά στο Australian Open και η νίκη του.
Δεν ξέρω τένις.
Δεν με συγκινεί το τένις.
Δεν παρακολουθώ τένις.
Όλα αυτά όμως ίσχυαν μέχρι προχθές το πρωί. Τα χειμωνιάτικα πρωινά της Κυριακής στο Λονδίνο είναι τα πιο δημιουργικά που μπορεί να φανταστεί κανείς. Έχεις κυριολεκτικά εκατοντάδες ενδιαφέροντα πράγματα να κάνεις, αφού η πόλη φοράει τα καλύτερα ρούχα της τις Κυριακές, και ας είναι παγωμένες, όπως η προχθεσινή (7οC). Το πιο απλό όμως εξ αυτών ίσως είναι και το πιο απολαυστικό: μία κούπα ζεστό καφέ και βύθιση στα κυριακάτικα φύλλα. Οι Sunday Times, η Sunday Telegraph, και ο Observer με τις broadsheet εκδόσεις τους, δεν σε γεμίζουν μόνο πληροφόρηση, δεν σου αναλύουν με σπάνια γλώσσα τα διεθνή γεγονότα, αλλά δεν σε αφήνουν ούτε καν να παγώσεις, αφού αν τις διαλέξεις σε εξωτερικό χώρο λειτουργούν και ως αντιανεμικό! Πώς; Μα είναι τέτοιες οι διαστάσεις τους, που μπορείς ακόμη και να κουκουλωθείς στο ένθετο των διακοπών και να νομίζεις ότι ταξιδεύεις κιόλας!
Τι ήταν λοιπόν αυτό που με έβγαλε από το «Sunday Comfort Zone»; Ο τελικός του Australian Open! Ναι του Τένις. Που δεν, δεν, δεν…
Γιατί τέτοια ανακολουθία;
Οι λόγοι έχουν να κάνουν με τα πρόσωπα με τους ανθρώπους.
Πρώτον, η παρουσία του νέου Έλληνα υπεραθλητή, του Στέφανου Τσιτσιπά για τον οποίο έχω ακούσει τόσα πολλά και τόσο αντιφατικά, που τραβάνε την προσοχή τόσο εντός όσο και εκτός γηπέδων… Άλλωστε, είχε ξεκινήσει τη χρονιά με ένα εντυπωσιακό σερί 10/10 νίκες, που υποσχόταν πολλά στον 2ο Grand Slam τελικό της καριέρας του (είχε παίξει και είχε χάσει μία φορά και στο Παρίσι). Στο Α.Ο. μάλιστα είχε χάσει και αγώνα στον οποίο νίκησε στο 1ο σετ. Μόνο που εδώ… δεν πρόλαβε.
Δεύτερον, η κορύφωση της βεντέτας του ανταγωνιστή του -όχι με τον Tsitsi- με τις αυστραλιανές Αρχές. Ποιος θα ξεχάσει την κόντρα του (σκεπτικιστική ή αντιεμβολιαστή;) Novak Djokovic με τον λαϊκιστή Πρωθυπουργό Scott Morrison και την πολιτεία της Victoria;
Μια αντιπαράθεση που είχε κρατήσει εβδομάδες και βρήκε τον Djoko να κρατείται σε περιορισμό στο ξενοδοχείο του για μέρες, ενώ η υπόθεση της visa του παραπέμφθηκε στα δικαστήρια, ξεπερνώντας τα στενά όρια ενός τουρνουά τένις. Έγινε η pop κορωνίδα της αντιπαράθεσης δύο κόσμων που τους χώριζε –και δυστυχώς τους χωρίζει– η στάση απέναντι στα εμβόλια… Προσθέστε στα παραπάνω, τον πατέρα Djokovic, ο οποίος –ως ιδιόρρυθμο ον– κατάφερε να μπλέξει για άλλη μια φορά το γιό του με τα εξωαγωνιστικά του καμώματα. Τον «συνέλαβαν» οι κάμερες να πανηγυρίζει τη νίκη στον ημιτελικό έξω από το ROD LAVER ARENA με φιλορώσους οπαδούς, ένας εκ των οποίων φορούσε ένα μπλουζάκι με το απαγορευμένο στη Δύση «Ζ»…
Τρίτον, ο οιωνός: Βρισκόμουν πριν λίγες ημέρες για επαγγελματικούς λόγους στη Σερβία και ακριβώς δίπλα στο φιλόξενο ξενοδοχείο «in» που διέμενα, έπεσα επάνω σε ένα τεράστιο πόστερ του Novak με κοστούμι! Και δεν ήταν διαφήμιση. Ήταν κάτι σαν «τοπόσημο», αφού ακριβώς από κάτω είναι το ομώνυμο εστιατόριο που έχει ανοίξει στο Novi Beograd.
Δεν έχασα την ευκαιρία να πάρω μια selfie στη σκιά –κυριολεκτικά– του συμβόλου του σερβικού αθλητισμού (και νεοεθνικισμού;) και την οποία με περηφάνια σας ενθέτω στο κείμενο.
Τρεις λόγοι λοιπόν για να καθίσουμε μπροστά στην οθόνη και να απολαύσουμε τον τελικό! Δεν είμαι ο καταλληλότερος να κρίνω την αγωνιστική δράση. Άλλωστε το σκορ μάλλον μιλάει από μόνο του…
3-0 σετ υπέρ του Σέρβου, με αρκετή αντίσταση όμως από τον Έλληνα που ναι μεν δεν του πήρε ούτε ένα σετ, αλλά του έβαλε δύσκολα, κερδίζοντας μόλις 15 games, αλλά οδηγώντας τον δύο φορές σε tie break [6-3 7-6 (7-4, 7-6 (7-5)]. Μάλιστα η κορύφωση στο 3ο σετ ήταν ανάλογη της αξίας των δύο αθλητών.
Δίκαιο το αποτέλεσμα;
Σίγουρα ναι. Ειδικά αν σκεφτεί κανείς πως ο Σέρβος έπαιζε όλο το τουρνουά με μπανταρισμένο το αριστερό πόδι. Ήταν τόσος ο πόνος από τον οπίσθιο μηριαίο μυ, που σύμφωνα με τον προπονητή του Goran Ivanisevic (παλιά δόξα και αυτός, νικητής του Winbledon), οι 97 στους 100 αθλητές θα είχαν αποχωρήσει μετά το MRI τεστ. «Με 77 θεραπείες και να συνεχίζει, πρέπει να είναι εξωγήινος», δήλωσε εκφράζοντας παράπονο του Djo που είπε ότι «εκεί που οι άλλοι πονάνε, εμένα με κατηγορούν πως προσποιούμαι…». Όμως, όπως φάνηκε το αντι-Τζόκοβιτς αφήγημα των συστημικών μέσων του έδωσε έξτρα δύναμη, και τον κινητροδότησε υπέρμετρα!
Γιατί όλους εμάς τους συμπατριώτες του Στέφανου ίσως ο τελικός να άφησε μια πικρή επίγευση, αφού είναι στενάχωρο, αναμφίβολα πικρό, να φτάνεις πρώτη φορά στον τελικό του απόλυτου τουρνουά της γενέτειράς σου και να χάνεις. Αλλά όπως μου έγραψε και δικός μου σύμβουλος προπονητής τένις ο Magic Mike: «δυστυχώς άδικη νίκη στο τένις δεν υπάρχει»…
Αφού λοιπόν δεν θα μιλήσουμε για τα αγωνιστικά του αθλήματος, γιατί σπαταλάμε τόσες λέξεις και τόσο χρόνο;
Γιατί κάθε περίσταση σαν αυτή δεν είναι μόνο ένα παιχνίδι, είναι ένα πολυδιάστατο mega event με διάρκεια τριών εβδομάδων. Δεν αναφέρομαι μόνο στην οργανωτική αρτιότητα του τουρνουά (900.000 θεατές live, 1.500.000 επισκέπτες, εκατοντάδες εκατομμύρια τηλεθεατών, 12.000 εθελοντές, 128 top αθλητές, που συνεισέφεραν 387,7 mil USD στην τοπική οικονομία και μοιράζουν 76 mil AUD στους συμμετέχοντες), αλλά κυρίως για τα around the court τεκταινόμενα.
Και ξεκινώ με αυτό το οποίο γνωρίζω καλά, τον λόγο και τα συναισθήματα. Η ανάλυση των post game δηλώσεων αποτελεί από μόνη της ένα ξεχωριστό κεφάλαιο για το μέγεθος των χαρακτήρων και κυρίως την ποιότητα των χαρακτήρωνδύο πρωταγωνιστών.
Ας ξεκινήσουμε με τον «δικό μας»: ο 24χρονος Στέφανος έχει γίνει πολλές φορές στόχος επικρίσεων, για τα άστοχα σχόλιά του, κυρίως στα social media. Οι περισσότεροι όμως ξεχνάνε ότι είναι απλά ένα παιδί, που πολλές φορές εκφράζεται ελεύθερα. Επιμένουν οι πολιτικοορθάκηδες να έχουν μαζί τους όλοι οι αθλητές και από έναν spin doctor, να «μαστορεύει» ακόμη και τα πιο προσωπικά κείμενά τους. Να τους στερήσουν εντελώς τον αυθορμητισμό;
«Τέσπα» (τέλος πάντων), όπως θα έλεγε και ο ίδιος ο Τσιτσιπάς ο οποίος βάλθηκε να βουλώσει και σε αυτούς τους κακίστρους τα στόματα, αποδεικνύοντας ότι όχι μόνο είναι ο πιο ανερχόμενος τενίστας του κόσμου αλλά και ένας άνθρωπος που ωριμάζει και βελτιώνεται μέρα με τη μέρα.
Τι είπε ο #3 της παγκόσμιας κατάταξης; Ο πανύψηλος (1,93 μ.) Έλληνας άσσος τον οποίο πολλοί haters χαρακτηρίζουν αλαζονικό, τους διέψευσε, αφού συνεχάρη από καρδιάς τον αντίπαλό του, ξεπέρασε γρήγορα το αγωνιστικό («τα λένε όλα οι αριθμοί») και στάθηκε στη συνεισφορά του Τζόκοβιτς στην εξέλιξη του ιδίου (ναι! του Τσιτσιπά) και του αθλήματος! Πιο συγκεκριμένα: δήλωσε «με έχεις κάνει καλύτερο παίκτη», «μου βγάζεις τον καλύτερό μου ευατό», «με κάνεις να προπονούμαι σκληρότερα», «έχεις σπρώξει το άθλημα τόσο μακριά».
Όταν μάλιστα τον αποκάλεσε ως «έναν από τους μεγαλύτερους που έβγαλε το άθλημα», το κοινό τον ρώτησε -σχεδόν απαίτησε- να πει αν είναι ο GOAT, (ο καλύτερος όλων των εποχών). Εκεί ο Στέφανος έδειξε off court κάτι που έχει on court: ευστροφία και ταχύτητα σκέψης λέγοντας: «είναι ο μεγαλύτερος που είχα εγώ αντίπαλο».
Κάτι που τεκμηριώνουν άλλωστε και οι τίτλοι του.
Τι αναγραφόταν στο λευκό footer που φορούσε ο Nole στην απονομή: 22 κατακτήσεις GRAND SLAM, (20 o Roger Federer), 374 εβδομάδες στην κορυφή (310 o Federer), 10 Australian Open και όλα αυτά ενώ επανήλθε στη θέση του #1 σε ηλικία 35 ετών (γενν. 22.5.1987)!
Αν αναλογιστούμε ότι ο Federer, «το ελβετικό ρολόι», αποσύρθηκε στα 40 του, τότε ο Σέρβος για πόσο μπορεί ακόμη να νικάει και νεώτερους αντιπάλους και το χρόνο μαζί;
Σύμφωνα με τον υποστηρικτή του, τον θρύλο John Mc Enroe, μπορεί να φτάσει τον πήχη στα 25 GRAND SLAM!
Πού βρίσκεται το μυστικό του;
Σίγουρα όχι -μόνο- στην εκπληκτική του φυσική κατάσταση. Σίγουρα όχι -μόνο- στη μυοσκελετική του δομή. Από πού αντλεί τόση δύναμη; Πώς παραμένει τόσο “hungry” (πεινασμένος), όπως τον αποκάλεσε ένας αναλυτής του BBC;
Το συμβόλισε -δεν το είπε ο ίδιος- με τρεις χαρακτηριστικές κινήσεις αμέσως μετά το match point. Έδειξε με το δάκτυλό του α) στο μυαλό του, β) στην καρδιά του και γ) στον ουρανό.
α) FOCUS: η αυτοσυγκέντρωση, είναι η #1 αρετή για να γίνεις #1. Σε αυτό το επίπεδο και ειδικά στο συγκεκριμένο court, όπου οι φανατικοί και φωνακλάδες ομογενείς των δύο χωρών μας το είχαν μετατρέψει σε ποδοσφαιρική αρένα, θα μπορούσε ακόμη και ο μυθικός Bjorn Borg να χάσει τον αυτοέλεγχό του. Του δόθηκαν άλλωστε τόσες ευκαιρίες από τις πολλές φορές ανάρμοστες κραυγές της κερκίδας…
Πώς μετατρέπεις τη δύναμη του νου σε όπλο, σε συγκριτικό πλεονέκτημα, που κάνει τις μικρές λεπτομέρειες να γυρνάνε υπέρ σου; Σε μια κοινωνία που ο ένας στους τρεις αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα ADD (Σύνδρομο Διάσπασης Προσοχής), αντιλαμβάνεστε πόση αυτοσυγκέντρωση χρειάζεται για να μην χάσεις από τα μάτια σου, ούτε για ένα nanosecond, ένα μπαλάκι διαμέτρου 6,94 -6,8 εκατοστών (βάρους 56-59 γραμμαρίων), σε ένα γήπεδο 195,7 τετραγωνικών μέτρων, (23,72 μέτρα μήκος επί 8,23 μέτρα πλάτος), το οποίο μάλιστα κινείται με την απίθανη ταχύτητα των 134 km/h στο σερβίς;
Πόση διανοητική πειθαρχία χρειάζεται ένας αθλητής (που μπορεί να μπει ακόμη και δέκα φορές την ημέρα στο θάλαμο αποκατάστασης) για να αντέξουν οι μυς του τις απάνθρωπες κακοποιήσεις των ατελείωτων ωρών προπόνησης;
Γιατί μπορεί πολλοί θεατές να ζηλεύουν -έστω και ενδόμυχα- τα πολυτελή αμάξια, τα ταξίδια και τα μοδάτα ρούχα των ανθρώπων αυτών, όμως πόσοι -ακόμη και αν είχαν το ταλέντο- θα άφηναν την άνεση του καναπέ για να προπονηθούν 4 ώρες στο γήπεδο, να κάνουν επιπλέον 1,5 ώρα ενδυνάμωση, και να υπομένουν τα αλλεπάλληλα σκωτσέζικα ντους με 10 λέπτες βουτιές στα παγάκια; Για να μην πω για τις δίαιτες…
Γιατί αυτά είναι τα basics της καθημερινότητας ενός αθλητή επιπέδου Grand Slaom…
Ο Τσιτσιπάς με σεμνότητα παραδέχτηκε πως «είμαστε εξαιρετικά προνομιούχοι που έχουμε αυτή τη δουλειά για να ζούμε». Πόσοι όμως θα είχαν τη νοητική πειθαρχία να προπονούνται καθημερινά τόσο σκληρά σε ένα κόσμο που δεν μπορεί να ξεκολλήσει ούτε τον αντίχειρά της από την οθόνη του κινητού της; Ο Τζόκοβιτς δήλωσε σχετικά πως μέχρι τον τελευταίο πόντο «δεν επέτρεπα στον εαυτό μου να διασπαστεί απ’ ότι συνέβαινε εκτός του γηπέδου. Χρειάζεται τεράστια διανοητική ενέργεια για να μείνεις στο παρόν, να μείνεις αυτοσυγκεντρωμένος».
Αρκεί όμως το focus για να διεκδικείς τον τίτλο του GOAT;
Το δεύτερο σημαντικότερο δεν είναι ούτε αυτό αθλητικό χάρισμα, αλλά ψυχικό: β) Καρδιά / Ψυχικά αποθέματα: Μπείτε για λίγο στα παπούτσια αυτού του ανθρώπου που (κατά)δέχτηκε να αυτοπεριοριστεί πέρυσι σε ένα ξενοδοχείο ώστε να διεκδικήσει το δικαίωμά του να «παίξει», και αντιμετώπισε τον σκληρό προπαγανδιστικό μηχανισμό της παγκόσμιας εμβολιαστικής κοινότητας, η οποία προσπάθησε να τον αποδομήσει κιι ως αθλητής και σε προσωπικό επίπεδο, και άντεξε! Όχι μόνο αντιπαρήλθε τη διεθνή κατακραυγή, αλλά ατσάλωσε τα νεύρα του και έκανε το ΑΠΟΛΥΤΟ COMEBACK. Γύρισε και νίκησε τους επικριτές του μέσα στην έδρα τους! Και τους ανάγκασε και να υποκλιθούν στην ανωτερότητά του και να τον χειροκροτήσουν όρθιοι!
Όπως είπε και ο ίδιος: «ακόμη και αν βρεθεί ένας μοναδικός άνθρωπος να σε υποδεχτεί, να σε αγκαλιάσει και να υποστηρίξει το όνειρό σου, προχώρα!» Και βέβαια, επειδή δεν είναι ρομπότ, λύγισε με τη λήξη. Κατέρρευσε συναισθηματικά μόνο μετά τον ιδιαίτερα τελευταίο πόντο και ξέσπασε σε λυγμούς. Τα δάκρυά του ήταν εμφανή όταν αγκάλιαζε τη μητέρα και τον αδελφό του.
γ) Πίστη: όταν δείχνει στον ουρανό αναφέρεται και ευχαριστεί μία ανώτερη δύναμη, αφού προφανώς υπάρχει και μια βαθιά μεταφυσική διάστασή τους στη σκέψη και την ψυχή του. Γι’ αυτό κοιτάζει ψηλά. «Υπάρχει Θεός;» Για τον Τζόκοβιτς υπάρχει! Δεν είναι τυχαίο μάλιστα που στο σημείο του πόστερ/ομαδικού μηνυματοδότη του στο Νέο Βελιγράδι, είχε αναρτήσει μια φωτογραφία του με το ιστορικό μοναστήρι Ostrog στο φόντο, κάτι σαν τη δική μας Μονή Αγίας Λαύρας.
Η πίστη στην «ανώτερη δύναμη» σε κάνει μέσα από μια παράδοξη παραδοχή και «ανώτερο άνθρωπο», αφού ακόμη και τις στιγμές της απόλυτης δόξας δεν «ψωνίζεσαι», δεν «καβαλάς καλάμι». Μένεις ταπεινός, γνωρίζοντας -ή έστω αποδεχόμενος- πως υπάρχει κάτι πιο σημαντικό από εσένα στον πλανήτη. Δεν αισθάνεσαι Μεσσίας. Άλλο η ατσαλένια αυτοπεποίθηση και άλλο η ξιπασμένη αλαζονεία.
Αυτό σε οδηγεί σε αυτογνωσία και αυτή με τη σειρά της σε μεγαθυμία. Γι’ αυτό και μίλησε τόσο όμορφα και για τον Τσιτσιπά: «φυσικά είμαστε σκληροί ανταγωνιστές. Αλλά αναγνωρίζουμε αμοιβαία ο ένας τον άλλον. Σήμερα η τύχη ήταν σκληρή μαζί σου. Αλλά έχεις πολύ περισσότερο χρόνο μπροστά σου. Σίγουρα περισσότερο από εμένα». Και έκλεισε με μια παραδοχή: «Ο Στέφανος δεν είναι μόνο ένας από τους πιο σωστούς επαγγελματίες που συμμετέχουν στο τουρνουά αλλά και ένας πολύ ενδιαφέρον τύπος». What a guy!
Αξίζει εδώ να σημειώσουμε πως και οι δύο superstars στάθηκαν με έμφαση στο σημαντικότατο υποστηρικτικό ρόλο που έπαιξαν -και παίζουν- οι οικογένειές τους στη ζωή και στις καριέρες τους, χωρίς να διστάσουν από τον κίνδυνο να φανούν λιγότερο σκληρά τα “macho” αρσενικά από όσο απαιτεί το στερεότυπο του ρόλου του υπεραθλητή SUPERMAN.
Οι κάμερες μάλιστα στρεφόντουσαν συνεχώς πάνω στους συγγενείς τους, αναγνωρίζοντας το στενότατο δεσμό τους. Ο δε Νόλε, αμέσως μόλις τελείωσε το match, σκαρφάλωσε κυριολεκτικά στις κερκίδες για να αγκαλιάσει τον υπερήφανο πατέρα του και τη μητέρα του. (Είναι γνωστό σε όλο το Βελιγράδι πόσο δύστροπος άνθρωπος είναι ο Srdjan. Και όμως, ο GOAT στις δηλώσεις του πήρε την ευθύνη των μεταξύ τους αντιπαραθέσεων πάνω του, ευχαριστώντας (μαζί με τους συνεργάτες του προπονητικού team που «ανέχονται –tolerate- τη χειρότερη πλευρά του εαυτού του!». Όταν η κάμερα εστίασε ξανά στον Djokovic Sr, ο οποίος γελούσε καλόκαρδα, στράφηκε εκ νέου προς το μέρος του και τον ρώτησε γελώντας (σπάνιο για τον φαινομενικά ψυχρό Νole) «γιατί γελάς μπαμπά;». Και συνέχισε «αυτό το τρόπαιο είναι δικό σας, όσο και δικό μου». [Το κύπελλο του Australian Open είναι ίσως το πιο εντυπωσιακό από τα «ασημικά» του Grand Slam].
Αναρωτιέμαι σε πόσες συνεντεύξεις τύπου ποδοσφαιρικών αγώνων γίνονται από καρδιάς τέτοιου επιπέδου ειλικρίνειας δηλώσεις… Είναι σαφές: πως αυτοί οι άνδρες έχουν τη δύναμη να ξεδιπλώνουν όχι μόνο την macho αγωνιστική πλευρά της προσωπικότητας, αλλά και την πιο ανθρώπινη και ευαίσθητη πλευρά τους, χωρίς δεύτερες σκέψεις.
PERFECT 10 λοιπόν σε επικοινωνιακό επίπεδο και για τους δυο τους.
Τελευταίο ερώτημα: Υπάρχει χώρος στην κορυφή για να τον μοιραστούν; Ταυτόχρονα, μάλλον δύσκολα…
Όπως είπε και ο Τσιτσιπάς, «σε αυτό το παιχνίδι υπάρχει πάντα 1 νικητής».
Όμως εδώ νομίζω πως ο Στέφανος έκανε ένα μικρό λάθος. Στον συγκεκριμένο αγώνα υπήρχαν 2. Το μέγεθος του αντιπάλου σου καθορίζει το μέγεθος της νίκης σου. Ο Τζόκοβιτς μπορεί να τον νίκησε μαζί με το «Σύστημα» και να κατέρριψε το αντι-Τζόκοβιτς πολιτικό αφήγημα στο 111ο Australian Open, αλλά είχε και τον καλύτερο δυνατό αντίπαλο. Ο GOAT που φεύγει συναντήθηκε σε ένα ιστορικό τελικό -λόγω και των γεγονότων που προηγήθηκαν- του ελληνοσερβικού βαλκανικού εμφυλίου με το #1 που έρχεται από το μέλλον. Ένας ήταν ο τροπαιούχος, δύο όμως ήταν οι νικητές.
Κλείνουμε, αυτό το long read, κρατώντας την υπόσχεση του Τζόκοβιτς, η οποία ήταν συνάμα και ευχή του Τσιτσιπά: να τον ξαναδούμε του χρόνου στη Μελβούρνη!
Και εμείς οι Έλληνες ευχόμαστε να αντιμετωπίσει ξανά στον τελικό έναν ακόμη πιο δυνατό Τσιτσιπά, που θ’ αποθεωθεί ξανά, αυτή τη φορά όχι μόνο για την υπερπροσπάθειά του αλλά και για τη νίκη του!
Γ. 1. Το τένις απέκτησε έναν ακόμη φίλαθλο! Ελπίζω να παρασύρω και κάποιους από εσάς που υπομονετικά με διαβάσατε και να δώσουμε ραντεβού στο Roland Gaross, στο Παρίσι, στις 22 Μαΐου.
ΥΓ. 2. Κρατήστε κατά νου κάτι ακόμη…
Ο Τζόκοβιτς μια μέρα θα γίνει Πρόεδρος της Σερβίας!
Πώς ξεκίνησε τις δηλώσεις του; Αναφέρθηκε στις «δύο μικρές χώρες, την Ελλάδα και τη Σερβία, που δεν έχουν μεν παράδοση στο τένις, αλλά μπορούν να διδάξουν στα παιδιά τους να έχουν ΜΕΓΑΛΑ ΟΝΕΙΡΑ! ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΑ! Μην αφήνετε κανένα να σας στερήσει το όνειρο. Από όπου και αν προέρχεστε. Ακόμη και αν είστε μη προνομιούχοι… Τότε είστε καλύτερα «εξοπλισμένοι» να αγωνίζεστε, γιατί έχετε μάθει να αντιμετωπίζετε τα όποια προβλήματα».
Όπως επανέλαβε: «Θέλω να γράψω ιστορία». Δεν είμαι λοιπόν απόλυτα σίγουρος ότι η φιλοδοξία του θα εξαντληθεί στον αθλητικό στίβο και μόνο… Το τένις είναι η αρχή μιας μεγάλης ζωής. Το ομολογεί έμμεσα λέγοντας πόσο του αρέσει «να προχωράει μπροστά»…
10°
