Τι σημαίνει στην Ελλάδα το ιστορικό «You’ll Never Walk Alone»;

Σε λίγες ώρες η Λίβερπουλ αντιμετωπίζει την Τότεναμ για τον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ, ετοιμάζεται για την 6η κατάκτηση στην ιστορία της και κάποιος θα έλεγε ότι στο Μέρσεϊσαιντ οι καρδιές των Reds έχουν ήδη αρχίσει να χτυπούν δυνατά. Όμως πώς θα αντιδρούσατε αν κάποιος άλλος σας έλεγε ότι υπάρχει και στην Αθήνα ένα μικρό Μέρσεϊσαιντ και ότι στις 22:00 του Σαββάτου μια γωνιά του ιστορικού κέντρου θα θυμίζει το Άνφιλντ;

Κι όμως η Πανελλήνια Λέσχη Φίλων Λίβερπουλ όχι μόνο υπάρχει, αλλά λειτουργεί στην ουσία τα τελευταία 24 χρόνια και παρόλο που η ομάδα του χρόνου θα συμπληρώσει 3 δεκαετίες μακριά από την κατάκτηση της Premier League, εντούτοις τα μέλη χρόνο με το χρόνο αυξάνονται και σήμερα έχουν ξεπερνούν τα 1.100. Ας πάρουμε τα πράγμα από την αρχή όμως.

Ο Γιάννης Σκοτίδας είναι ιδρυτικό μέλος της Πανελλήνιας Λέσχης Φίλων Λίβερπουλ και μας μίλησε για την τρέλα του, τη στιγμή που διοργανώνει και ένα τεράστιο event για τον τελικό του Σαββάτου, με αντίπαλο την Τότεναμ. Εκεί περισσότεροι από 500 έλληνες φίλοι της Λίβερπουλ θα μαζευτούν με τις κόκκινες φανέλες τους, για να παρακολουθήσουν παρέα τον σπουδαίο αγώνα και χάσουν-κερδίσουν θα τραγουδήσουν όλοι μαζί το «You’ ll never walk alone», αφού όπως είπε και ο Γιάννης περιγράφοντας μία από τις πιο τρελές-τρελές ιστορίες του, με αυτήν την ομάδα «αν μη τι άλλο φτάνει που είναι εκεί».

Πανελλήνια Λέσχη Φίλων Λίβερπουλ. Στην Αθήνα. Πώς σας ήρθε τέτοια ιδέα;
Λειτουργούμε με αυτό το όνομα από το 2002, ωστόσο το κλαμπ είχε ουσιαστικά γεννηθεί 7 χρόνια νωρίτερα, το 1995. Ταξίδεψα πρώτη φορά στην Αγγλία στα 80s και στις αρχές των 90s ξεκίνησα να κάνω αρκετά περισσότερα ταξίδια για να παρακολουθήσω τη Λίβερπουλ. Τη σεζόν 94-95 ήμουν μέλος της Λίβερπουλ και όταν γύρισα από ένα ταξίδι, στη θυρίδα είχε βρει ο πατέρας μου ένα γράμμα από την ομάδα, που αφορούσε τα νέα της το τελευταίο τρίμηνο. Μέσα όμως, υπήρχε και ένα μήνυμα από έναν μετέπειτα φίλο, τον Άκη Λιόλιο, ο οποίος μου έγραφε για να βρεθούμε όλοι οι φίλοι των Reds στην Ελλάδα και να φτιάξουμε ένα κλάμπ.

Ε δεν δίστασα στιγμή. Του έστειλα επιστολή και τελικά το Πάσχα του 1995 κανονίσαμε και πήγαμε για έναν πρώτο καφέ. Τις επόμενες ημέρες βρεθήκαμε και με άλλους «τρελούς», με τους οποίους σήμερα είμαστε οικογένεια και ξεκινήσαμε αυτήν την προσπάθεια.

Πότε έγινε το πρώτο ομαδικό ταξίδι στο Μέρσεϊσαιντ και τι εκδηλώσεις έχετε τρέξει όλα αυτά τα χρόνια;
Το πρώτο ταξίδι έγινε το 1996, ενώ μέχρι το 2011, όταν και άλλαξε η διοίκηση, κάναμε αρκετές εκδρομές σε συνεννόηση με την τότε διοίκηση που βοηθούσε πολύ. Μετέπειτα, άλλαξε κάπως η πολιτική, όμως δεν πτοηθήκαμε. Έχουμε τρέξει αρκετές δραστηριότητες και  εκθέσεις συλλεκτικού υλικού, ενώ από το 2002 έχουμε τιμήσει διάφορους ποδοσφαιριστές που έχουν στεφθεί Πρωταθλητές Ευρώπης όπως τον Ιγκόρ Μπίσκαν, τον Τζιμπρίλ Σισέ, τον Λουις Γκαρσία και τον Λε Ταλέκ, ενώ έχουμε συναντήσει και τιμήσει παλιές δόξες της ομάδας σαν τους Άλαν Κένεντι, Ίαν Κάλαχαν, Φιλ Νιλ, Ίαν Ρας και τον Κένι Νταλγκλίς και πολλούς ακόμα, που πραγματικά μπορούμε να μιλάμε για ώρες. Με κάποιους από αυτούς μάλιστα είχαμε παίξει και ποδόσφαιρο μαζί, σε μία από τις πιο συγκλονιστικές στιγμές της ζωής μου.

Ταυτόχρονα τα μέλη της Λέσχης έχουμε ομάδα 8Χ8 και κατεβαίνουμε σε πρωταθληματάκια, ενώ έχουμε και ομάδα running και όλοι μαζί τρέχουμε. Επιπλέον, έχουμε μια εθελοντική δημοσιογραφική ομάδα, που τρέχει το site μας, το Liverpool.gr, για να ενημερώνεται το κοινό μας, όπως πρέπει και έχουμε και την εκπομπή «Κόκκινη Αρμάδα».

Τι σημαίνει το «You’ll never walk alone» στην Ελλάδα;
Το «You’ ll never walk alone» είναι ένα σύνθημα που διέπει όλη τη φιλοσοφία μας στη Λέσχη. Θα πει παράλληλα «You’ ll never read alone», «You’ ll never play football alone», You’ll never run alone», «You’ll never celebrate alone». Είμαστε μια διαφορετική παρέα, βοηθάμε ο ένας τον άλλον με δουλειές και υποστηρίζουμε ο ένας τον άλλον σε όλες τις στιγμές, εύκολες ή δύσκολες. Προσωπικά πέρυσι πέρασα ένα αρκετά σοβαρό πρόβλημα για 6 μήνες και βρέθηκαν ακόμη και γιατροί ανάμεσά μας που με βοήθησαν. Ζούμε ο ένας για τον άλλον, γιατί στην πραγματικότητα αυτό θα πει το «You’ll never walk alone».

Τι κάνει το κίνημα τόσο ισχυρό στην Ελλάδα;
Η ομάδα από τη δεκαετία του 60’ αλλά και  στα 70s και τα 80s όταν και η ελληνική τηλεόραση, άρχισε να μεταδίδει αγγλικό ποδόσφαιρο, έπαιζε πραγματικά ωραίο ποδόσφαιρο. Μάλιστα οι οπαδοί στην Αγγλία το αντιλαμβάνονται αυτό, ότι δηλαδή «ήταν εκείνη η Λίβερπουλ που μας έμαθε να παίζουμε σωστό ποδόσφαιρο με την μπάλα κάτω». Τα ελληνικά μίντια της εποχής, αναγνώριζαν ότι η ομάδα εκείνη έπαιζε εξωπραγματικό, για την εποχή, ποδόσφαιρο και όπως ήταν λογικό την αναδείκνυαν. Τότε βεβαίως έρχονταν και οι τίτλοι, όμως ήταν κάτι πολύ παραπάνω από αυτό.

Και αυτό το καταλαβαίνει κανείς όταν βλέπει την νεότερη φουρνιά φίλων της Λίβερπουλ. Αυτοί είναι οι πραγματικοί μάγκες. Αφού ακόμη κι αν γεννήθηκαν σε μια εποχή που η Λίβερπουλ δεν πρωταγωνιστούσε και δεν κατάφερε να κερδίσει κάποιο πρωτάθλημα, αυτοί επέλεξαν τη Λίβερπουλ. Δεν επέλεξαν τους νικητές και τη δόξα, αλλά την αγάπη για την ομάδα. Η δική μας εποχή ήταν πολύ διαφορετική, όμως και αυτοί μας έδειξαν τον δρόμο.

Φέτος πόσα παιχνίδια έχετε παρακολουθήσει;
Φέτος φυσικά βρισκόμασταν στην Αθήνα σε επιλεγμένη pub, όπου βλέπουμε όλοι μαζί τους αγώνες, όμως οργανώσαμε και αρκετά ταξίδια. Η Πανελλήνια Λέσχη Φίλων Λίβερπουλ είχε παρουσία στο Άνφιλντ σε 17 από τα 19 παιχνίδια της Premier League! Ξέρεις είναι πολλές συγκινητικές ιστορίες που γεννιούνται μέσα από αυτά τα παιχνίδια. Ο Γιώργος με την Ανθή είχαν πρωτοπάει στο Άνφιλντ όταν ήταν νιόπαντροι και φέτος το Πάσχα, ξαναταξίδεψαν για δώσουν το βάπτισμα του πυρός στο μεγάλο του γιο.

Ποιες είναι οι τρεις κορυφαίες εμπειρίες που έχετε ζήσει σε όλη αυτή τη διαδρομή;
Τρεις είναι πραγματικά πολύ λίγες. Αν αρχίσουμε να απαριθμούμε παιχνίδια, δεν θα τελειώσουμε ποτέ. Είχα βρεθεί στο Ντόρτμουντ στο 4-3 με την Αλαβές, στην Πόλη, στο Κάρντιφ για τον τελικό με την Άρσεναλ. Είναι αμέτρητες οι στιγμές, όμως εκείνη που δεν αλλάζω με τίποτα είναι η εμπειρία της Πόλης. Η απόλυτη εμπειρία. Όταν στο ημίχρονο χάναμε με 3-0, θυμάμαι με είχαν ρωτήσει «πώς αισθάνεσαι;» και είχα απαντήσει «αν μη τι άλλο, είμαι εδώ». Εκείνη τη χρονιά είχα δει σχεδόν όλα τα παιχνίδια και είχα χάσει τον ημιτελικό με την Τσέλσι, λόγω ενός χειρουργείου. Οπότε αν μη τι άλλο ήμουν εκεί.

Λίγο αργότερα μας θυμάμαι να τραγουδάμε τον ύμνο και να σείεται το γήπεδο. Σε ένα σχιζοφρενικό 6λεπτο άλλαξαν όλα. Οπότε μπορεί οι στιγμές που έχουμε ζήσει όλα αυτά τα χρόνια να αρκούν για να γράψει κάποιος βιβλίο, όμως ο τελικός της Κωνσταντινούπολης στον οποίο μάλιστα βρισκόμασταν από την πλευρά που μπήκαν όλα τα γκολ, ήταν το κάτι άλλο. Απερίγραπτο.

Πάμε και λίγο στα φετινά. Είναι ο Κλοπ η ενσάρκωση της Λίβερπουλ; Δώσε μας και μερικά προγνωστικά για τον σημερινό τελικό.
Είναι ένας άνθρωπος που αντιλαμβάνεται πλήρως που βρίσκεται. Σκέψου μόνο ότι σεβόμενος την ιστορία του συλλόγου, δεν αφήνει τους παίκτες να ακουμπήσουν την πινακίδα «This is Anfield», μέχρι να κατακτήσουν κάποιο τρόπαιο. Ο Κλοπ αυτό που λέει θα το τηρήσει, δεν αγαπάει μόνο το χρήμα και δεν θα θαμπωθεί από τα πολλά.

Τώρα όσον αφορά τον τελικό, είμαστε αρκετά αισιόδοξοι, γνωρίζουμε όμως τις δυσκολίες. Είναι μια ομάδα που μας ξέρει πολύ καλά. Η Τότεναμ είναι πολύ δυνατή, πέρασε την κοιλιά της και τώρα ξεκούραστη, μπορεί να ονειρευτεί. Έχουν κάνει μια αδιανόητη πορεία, που ούτε εκείνοι δεν το έχουν πιστέψει και με έναν προπονητή που εμπνέει σεβασμό, δεν είναι δυνατόν να τους ξεγράψεις. Θα είναι ένα δύσκολο παιχνίδι και για τους δύο, όμως η εμπειρία της Λίβερπουλ από τελικούς, νομίζω ότι θα παίξει σημαντικό ρόλο.