Διονύσης Παπαγιαννόπουλος: Όοοοοοξωωωωωω!

Πέθανε στις 13 Απριλίου του 1984 ολομόναχος. Μέρες μετά, στις 17 Απριλίου, η Ελλάδα του 1984 μαθαίνει πως ο Διονύσης Παπαγιανόπουλος δεν μένει πια εδώ. Στο ερώτημα γιατί δεν παντρεύτηκε και κατέληξε γεροντοπαλίκαρο, μπεκιάρης και μαγκούφης, ο Παπαγιαννόπουλος απαντούσε: «Μα καμιά δεν με παίρνει, εγώ ροχαλίζω, ποια γυναίκα θα με παντρευτεί;».

Κι όμως, θα μπορούσε να ανοίξει σπιτικό με την Άννα Καλουτά με την οποία υπήρξε ένθερμο ζετέμ, μα μόνο από πλευράς του, μιας και ο πόθος έμεινε ανεκπλήρωτος και ανομολόγητος: η Καλουτά ήταν σε δεσμό με τον Λάμπρο Κωνσταντάρα κι ο Διονύσης με τίποτα δεν τολμούσε να κοιτάξει «διαφορετικά» το κορίτσι του φίλου και συμπολεμιστή του στον Ελληνοϊταλικό. Πέρασε μάλιστα πολύν καιρό σε κατάθλιψη, που «πρόλαβε ο Λάμπρος να την καπαρώσει», όπως δήλωσε σε μια παλιά συνέντευξή του στη «Βραδυνή» μερικές δεκαετίες αργότερα. Πολέμησαν μαζί  πρώτη γραμμή στην Αλβανία: «Ανεβήκαμε στο ύψωμα του Αγίου Αθανασίου στη Χειμάρρα με τα χέρια, τα πόδια και πολεμώντας με πέτρες, είχαμε μόνο από πέντε φυσίγγια για τις επόμενες είκοσι ώρες κι εκεί που είχαμε κρυφτεί δεν μας έφταναν τα μεταγωγικά». 

Ο πρώτος του ρόλος ήταν αυτός του ιππότη στον Βασιλιά Ληρ, μιας και στο Εθνικό Θέατρο, ως απόφοιτος της Δραματικής Σχολής του, παρέμεινε  ως το 1941. Έπαιξε σε 136 ταινίες, σύνδεσε το όνομά του με τη χρυσή εποχή του ελληνικού σινεμά και από τα σενάρια των Πρετεντέρη - Σακελάριου έως το «Ταξίδι στα Κύθηρα» του Θόδωρου Αγγελόπουλου, που ήταν και ο τελευταίος του ρόλος, κατάφερε να μείνει στο λαϊκό υποσυνείδητο ως ο «άνθρωπας» ο καλοκάγαθος, ο πατέρας ο στοργικός, ο αφελής μεν μα και παμπόνηρος, όταν καταλάβαινε πως ο «απαπέναντις» του πουλά τρέλα ή μουσαντό! 

Βροντάκηδες, Φορτουνάκηδες, Βουγιουκλάκη, Καρέζη στον ρόλο της «Βασούλας», ή της «Τζένης - Τζένης», γιατρός Καρλάτης στο «Κάτι κουρασμένα παλικάρια», αλλά και παρότι κακός ως «Κόντε Δημάρας» που έβαλε τον επιστάτη Σπύρο Καλογήρου να τσακίσει στο ξύλο τον επαναστάτη ποπολάρο Κώστα Πρέκα, ο Παπαγιαννόπουλος κατάφερε να υπερπηδήσει τους κόντρα ρόλους και στο εθνικό θυμικό να παραμείνει ένας καλόκαρδος τύπος! Που στην τελική συγχωρούσε τους πάντες κι όλα τα κορίτσια ήθελαν να τον έχουν μπαμπά ή πεθερό. 

Κάθε Σαββατοκύριακο που στα κανάλια παίζουν για χιλιοστή επανάληψη εκείνες οι ταινίες, που μοιάζει μέρα να μην πέρασε και να χάλασε ή σκούριασε η δημοφιλία τους, ο Παπαγιανόπουλος κάνει κλασική εμφάνιση: κοστουμάκι, γιλεκάκι, φρύδι παχύ, ξύσιμο κεφαλής, όταν πρέπει να σκεφτεί. Αλλά, για να επιστρέψουμε στα ερωτηματικά και τα ερωτικά του: «Ούτε ωραίος είμαι, ούτε τον γόη κάνω, αλλά φαλάκρα να ξέρεις απέκτησα γιατί κάθε τρίχα μου χαρίστηκε και σε μια τους». 

Ναι, ήταν γόης και ζεν πρεμιέ, αλλά και διακριτικός: «Δεν είναι σωστό να κάθομαι και να σου αραδιάζω τις κατακτήσεις μου». Την τακτική αυτή ακολούθησε ως το τέλος της ζωής του και μόνο ο Αλέκος Σακελλάριος ήξερε πόσα τηλέφωνα είχε το καρνέ και πόσες «αναμνήσεις» το ημερολόγιό του. Όμως ο ρόλος ο τηλεοπτικός, που θα μπορούσε η ΕΡΤ -γιατί όχι;- να επαναφέρει είναι αυτός του μπάρμπα-Γιώργη στο «Λούνα Παρκ». 

Εποχή δικτατορίας και ασπρόμαυρης εικόνας, λογοκρισίας και ασφυκτικού ελέγχου. Υπογραφή Δαλιανίδης, σύζυγος του κυρ-Γιώργη η αιωνίως αθώα «Ουρανία, φρόνιμα» (Αλέκα Παϊταζή). Και ανιψιά του η ελαφρόμυαλη «Κάθριν» (Ρένα Παγκράτη). Που πάντα είχε μια ιδέα και με την υποστήριξη της θείας της προσπαθούσε να αλλάξει τις παρωχημένα συντηρητικές ιδέες και αντιλήψεις του θείου. Τζίφος! 

Η ατάκα - κραυγή - επιφώνημα - σήμα κατατεθέν του γκρινιάρη, επαρχιώτη και συνεπή αρνητή κάθε προόδου από τα «εξωτερικά» ήταν το θορυβώδες… «Οοοοξωωωωω». Γιατί στον ρόλο αυτό ήταν γκρουπαρισμένη θαρρείς όλη η ελληνική ανάδελφη αντίληψη, για τη Δύση  και τον καπιταλισμό που θέλει να διαφθείρονται οι νέοι με σεξ, κατανάλωση, υπόπτου ηθικής γκομενικά και άλλα έκφυλα. Μπροστά τους ο «μπαρμπά-Γιώργης» -μέσος Έλληνας- έβλεπε να του αλλοιώνουν την ιδέα της πατρίδας! Τυχαίο που από συντηρητικούς δεξιούς μέχρι ορκισμένους κομμουνιστές, ο ρόλος του Παπαγιαννόπουλου είχε τέτοια απήχηση; Τηλεθέαση γκράντε και σουξέ ανεπανάληπτο, όλη η Ελλάδα τον αποθέωνε. 

Αιωνία του λοιπόν, μιας και τον Απρίλιο του 1984 ο κυρ-Διονύσης εγκατέλειψε τα εγκόσμια! Και ευκαιρία, αν σε βγάλει ο δρόμος στο Διακοφτό, τη γενέτειρα, να σταθείς μπροστά στην προτομή που αφιέρωσε ο δήμος προς τιμήν του.