«Unbelievable»: Η νέα μίνι σειρά του Netflix που πρέπει να δεις

Στις 13 Σεπτεμβρίου ανέβηκε στην πλατφόρμα του Netflix η μίνι σειρά οκτώ επεισοδίων (διάρκειας περίπου 45 λεπτών) με τον τίτλο «Unbelievable». Και είναι πραγματικά απίστευτη η ιστορία που πραγματεύεται και ανατριχιαστικά απίστευτο το γεγονός ότι βασίζεται σε μια αληθινή ιστορία. Για την ακρίβεια, η σειρά των Susannah Grant, Michael Chabon και Ayelet Waldman μετέφερε στη μικρή οθόνη τα ακριβή γεγονότα τα οποία είχε φέρει στη δημοσιότητα το άρθρο των ρεπόρτερ T. Christian Miller και Ken Armstrong, για το οποίο κέρδισαν το βραβείο Πούλιτζερ το 2015.

Η 18χρονη Μαρί καταγγέλλει στην αστυνομία τον βιασμό της στο δωμάτιό της –στην κοινότητα νέων όπου διαμένει– από έναν άγνωστο εισβολέα. Η περίεργη στάση της κοπέλας κατά τη διάρκεια των επαναλαμβανόμενων εξαντλητικών καταθέσεών της στην αστυνομία, οι ανεξήγητες αντιδράσεις της, οι τρομακτικές καταστάσεις που έχει ζήσει από τριών χρονών στις δεκάδες ανάδοχες οικογένειες που έχει μείνει και οι ισχυρισμοί της τελευταίας θετής μητέρας της οδηγούν τις αρχές στο συμπέρασμα πως κάτι κρύβεται πίσω από τις φειδωλές περιγραφές της Μαρί. Σύντομα, η κοπέλα καταρρέει και παραδέχεται πως τίποτα δεν συνέβη στην πραγματικότητα και πως όλα ήταν ένα ψέμα. Τρία χρόνια αργότερα, δύο ντετέκτιβ, η Γκρέις Ράσμουσεν και η Κάρεν Ντουβάλ στο Κολοράντο ενώνουν τις δυνάμεις τους όταν αναλαμβάνουν να ερευνήσουν δύο υποθέσεις βιασμών όπου ο δράστης ακολουθούσε παρόμοιο μοτίβο δράσης με εκείνο που κατέθεσε η Μαρί και αναίρεσε στην πορεία. Σύντομα, θα ανακαλύψουν πως τα θύματα είναι περισσότερα αλλά δεν υπάρχουν ίχνη και στοιχεία που να αποδεικνύουν την ύπαρξή του.

Η σειρά είναι ένας εκρηκτικός συνδυασμός μιας ανατρεπτικής ιστορίας που κόβει την ανάσα και μιας αστυνομικής έρευνας που ξεκινάει από το μηδέν και καταλήγει σε απτές και ατράνταχτες αποδείξεις.

Το πρώτο επεισόδιο εστιάζει στην περίπτωση της Μαρί και δίνει το στίγμα της σκηνοθετικής ματιάς. Απουσία ωμών και σκληρών σκηνών χωρίς λόγο, έλλειψη ακραίων συναισθηματικών εξάρσεων που σκοπό έχουν να πουλήσουν τον ανθρώπινο πόνο. Οι σκηνές του βιασμού γίνονται αποσπασματικά, σαν στιγμιαία καρέ, θραύσματα αναμνήσεων που έρχονται και φεύγουν καθώς το θύμα καταθέτει. Η κάμερα εστιάζει στις αντιδράσεις, στις αλλαγές που αποτυπώνονται στις εκφράσεις του προσώπου, στα συναισθήματα που αλλάζουν με τρομακτική ταχύτητα. Η Μαρί αναγκάζεται να σκύψει το κεφάλι, να θέσει στον τοίχο τον ίδιο της τον εαυτό και να ομολογήσει πως τίποτα δεν συνέβη, πως όλα ήταν μια φαντασίωση, ένας εφιάλτης που δεν έχει καμία βάση αλήθειας. Δέχεται την κατακραυγή, την απόρριψη φίλων και γνωστών, τα λόγια πίσω από την πλάτη, τον οίκτο στα μάτια των άλλων, και μένει κενή. Μετέωρη. Να ζει παθητικά, χωρίς συναισθήματα. Εγκλωβισμένη μέσα στον βιασμό για χρόνια. Η Κέιτλιν Ντέβερ ως Μαρί είναι απόλυτα πειστική, σε παραπλανά και σε οδηγεί όπου εκείνη θέλει. Τη μία στιγμή δείχνει εύθραυστη, ευάλωτη, φοβισμένη, και το επόμενο λεπτό μεταμορφώνεται σε κακομαθημένο κοριτσάκι που δεν έχει όρια και δεν υπακούει σε κανόνες. Το πρόσωπό της είναι σαν μια μάσκα και δεν επιτρέπει σε κανέναν να καταλάβει τι πραγματικά κρύβεται από κάτω.

Από το δεύτερο επεισόδιο η ιστορία ακολουθεί δρόμους παράλληλους: από τη μία παρακολουθείς την εξέλιξη της ζωής της Μαρί μετά την αναίρεση της κατάθεσής της και από την άλλη τις έρευνες των δύο ντετέκτιβ καθώς προσπαθούν να ανακαλύψουν έναν φαινομενικά καθ’ έξιν βιαστή. «Αν δεν βλέπουμε τον δρόμο, δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει».

Η Τόνι Κολέτ και η Μέριτ Γουίβερ, ως Γκρέις Ράσμουσεν και Κάρεν Ντουβάλ αντίστοιχα, χτίζουν μια αστυνομική έρευνα from the scratch. Σκάβουν βαθιά, ερευνούν κάθε λεπτομέρεια, σκύβουν το κεφάλι και ψάχνουν, ψάχνουν, ψάχνουν. Αναζητούν ένα ίχνος. Μια χιονονιφάδα που μπορεί να κρύβει DNA, ένα γάντι, ένα σημάδι εκ γενετής, μια φράση που ειπώθηκε κατά τη διάρκεια του βιασμού. Μεθοδικά και αργά, κατορθώνουν να βρουν κομμάτια του παζλ. Ύψος, βάρος, χρώμα, ματιών και μαλλιών, μάρκα παπουτσιών, χρώμα σακιδίου. Ανούσιες πληροφορίες, δηλαδή. Πληροφορίες που φωτογραφίζουν εκατοντάδες πολίτες. Και όμως εκείνες συνεχίζουν να ελπίζουν και να το παλεύουν κόντρα σε όλα τα προγνωστικά. Με αποφασιστικότητα και πάθος. Αντιμάχονται τη φρίκη και τη δυσπιστία ερευνώντας εξονυχιστικά. Τελικά ο λευκός καμβάς στον τοίχο γεμίζει. Βασανιστικά αργά, αλλά γεμίζει. Και οδηγεί κάπου…

Οι δύο αυτές γυναίκες ταυτίζονται συναισθηματικά και κατορθώνουν με αυταπάρνηση, πείσμα, προσωπικό αγώνα και επιμονή να φτάσουν στην άκρη του νήματος και να προσφέρουν γαλήνη και δικαίωση σε εκείνες τις γυναίκες που βιάστηκαν ξανά από την πολιτεία με την αμφισβήτηση των λόγων τους, την καχυποψία και την ελαφρότητα με την οποία αντιμετωπίστηκε το δράμα τους. Γυναίκες που τρελαίνονται στη σκέψη ότι όλο αυτό τελικά μάλλον το ονειρεύτηκαν ενώ την ίδια στιγμή αισθάνονται διαλυμένες, εξευτελισμένες, καταρρακωμένες, φοβισμένες, τρομοκρατημένες και καλούνται να συνεχίσουν τη ζωή τους. Σαν μη συνέβη τίποτα. Γιατί η αστυνομία δεν μπορεί να βρει την άκρη, δεν τους δίνει την πρέπουσα σημασία, δεν πολυπιστεύει όσα καταθέτουν. Γυναίκες τόσο διαφορετικές μεταξύ τους όσο και ο τρόπος που βιώνουν την επώδυνη και οδυνηρή αυτή κατάσταση. Τα τραύματά τους είναι εκεί, στέκουν σαν δαμόκλειος σπάθη πάνω από τα κεφάλια τους κάθε φορά που επιχειρούν να αφήσουν τον εφιάλτη πίσω τους.

Οι ερμηνείες των δύο ντετέκτιβ είναι εξαιρετικές, με μέτρο και πλήρη επίγνωση των διαχωριστικών γραμμών που δεν επιτρέπεται να περάσουν. Οι συναισθηματικές τους συγκρούσεις διαφαίνονται στα λόγια τους, στις αντιδράσεις τους, στις εναλλαγές της ψυχολογίας τους, στις συγκρούσεις τους με τους συντρόφους τους. Επικοινωνούν την οργή τους, τον πόνο τους, τη συντριβή τους, την απογοήτευσή τους, και καθηλώνουν.

Οι δεύτεροι ρόλοι είναι εξίσου δυνατοί. Όχι μόνο πυροδοτούν τις εξελίξεις και κλιμακώνουν την αγωνία, αλλά καταφέρνουν, οδεύοντας προς το φινάλε, να προκαλέσουν άλλοτε ένα δυνατό σφίξιμο στο στομάχι και άλλοτε συγκίνηση και οργή μαζί. Οικονομία λόγου, γρήγοροι διάλογοι, ουσιαστικές σιωπές και βλέμματα. 

Κάθε λεπτό θαυμάζεις την τεχνική ύφανση –σκηνοθεσία, σενάριο, μοντάζ, μουσική επένδυση, φωτογραφία– που κουμπώνει αριστοτεχνικά με τις εξαιρετικές ερμηνείες προσφέροντας ένα άρτιο δράμα με κοινωνικές προεκτάσεις, έντονη δράση και μυστήριο.

Μια police procedural σειρά που αγγίζει ευαίσθητες χορδές, σε αφοπλίζει σε κάθε επεισόδιο και σε αναγκάζει να αναφωνήσεις: Unbelievable.