Το έργο γράφτηκε στα 60s, σε μια εντελώς διαφορετική εποχή. Συμπεριφορές ή κοινωνικά πρότυπα που στο παρελθόν είχαν βαρύτητα σήμερα μπορεί να μη σημαίνουν τίποτα. Κάνατε έρευνα για την εποχή;
Σίγουρα όλη η ομάδα δούλεψε σκληρά και πραγματοποιήθηκε μεγάλη έρευνα και εις βάθος ώστε να εντοπιστεί ο παραλληλισμός των διαφορετικών εποχών καθώς και η βαρύτητα των προτύπων στην οποία αναφέρεστε. Στην ουσία όμως των πραγμάτων, αν κανείς απλά αποτελέσει βουβός παρατηρητής σε μια κοινωνία που ξεπροβάλλει καθημερινά τα διαφορετικά της προσωπεία, γίνεται ο ίδιος καταγραφέας της πραγματικότητας στην οποία ζει. Συνεπώς, ευκολότερα κανείς αισθάνεται τον παλμό, νιώθει τις διαφορές, εντάσσεται πια στην πραγματικότητα. Και αυτό ήταν κάτι που προτίμησα να κάνω επιλέγοντας να παίξω αυτό τον ρόλο.
Το κοινό, εξαιτίας της ταινία με την Εlizabeth Τaylor και τον Richard Burton, έχει ταυτίσει το θεατρικό έργο του Edward Albee με τη σχέση ενός προβληματικού ζευγαριού που επιδίδεται σε ένα ανελέητο πόλεμο προσβολών και αποκαλύψεων ντροπιαστικών ιστοριών από το παρελθόν. Είναι μόνο αυτό;
Φυσικά και όχι. Θα ήμασταν αφελείς αν θεωρούσαμε πως η σχέση του George και της Martha αρκούταν μόνο σε ύβρεις και προσβολές. Η ιστορία τους είναι πολλά περισσότερα. Εξ ορισμού οι σχέσεις των ανθρώπων είναι προβληματικές, αυτή είναι η βάση της συνισταμένης. Όλοι γινόμαστε George ανά φορές και άλλες Martha, και αν όχι στο ίδιο λεκτικό επίπεδο, σίγουρα η οργή που εκφράζεται μέσα από τη δυναμική της σχέσης που επιλέγει να μας αποτυπώσει ο σκηνοθέτης, αποτελεί βίωμα για όλους τους θεατές σε ένα βαθμό. Απλώς ο George και η Martha, τολμούν να ξεπεράσουν τον εαυτό τους και άρα να ισοπεδώσουν έννοιες, ερμηνείες λέξεων, αισθήματα, αλήθεια και ψέμα. Φτάνουν στον υπέρτατο βαθμό οικειότητας μέσω αυτής της οδού, η οποία φαντάζει απελευθερωτική. Αλήθεια, ποιος δεν θα το ήθελε αυτό αναρωτιέμαι;
Οι χαρακτήρες του George και της Martha είναι δύο από τους πιο εμβληματικούς χαρακτήρες του θεάτρου. Υπάρχει κάτι που «φοβάσαι», τώρα που ετοιμάζεσαι να «αναμετρηθείς» μαζί τους;
Με φοβίζει ο θεατής να μην εντρυφήσει στην ουσία του George, που είναι και η ουσία των πραγμάτων αν το καλοσκεφτεί κανείς.
Μπορείς να καταλάβεις τη διάψευση των προσδοκιών του George;
Απόλυτα. Είναι κάτι το οποίο με συγκλονίζει περισσότερο, επειδή μπορώ να καταλάβω την ταύτιση αυτής της διάψευσης σε καθημερινό επίπεδο. Αν κοιτάξουμε γύρω μας βρίσκουμε αλλεπάλληλη εφαρμογή της συνθήκης, ανεξαρτήτως μεγέθους προσδοκίας. Ίσως φρονιμότερο θα ήταν να μην είχαμε καθόλου προσδοκίες και έτσι θα αποφεύγαμε τη διάψευση που συνήθως ακολουθεί, άρα και την αλλεπάλληλη ματαίωσή μας μέσω της λανθάνουσας προσδοκίας.
Η ουσία του έργου είναι η ωμή ειλικρίνεια. Η σκληρή γλώσσα του θεατρικού που τόσο είχε ταράξει το κοινό το '62 μπορεί να μας ταράξει σήμερα;
Κατά μία έννοια, και λαμβάνοντας υπόψη τις συνιστώσες, αναλογίζομαι καμιά φορά αν το κοινό έχει όντως αλλάξει. Αν τα πράγματα έχουν όντως αλλάξει στην ουσία τους. Κάτι τέτοιο θα σήμαινε πως έχουν αλλάξει και οι σχέσεις των ανθρώπων, θέμα που διαπραγματεύεται το έργο. Αλλά μήπως οι σχέσεις μεταξύ μας έχουν παραμείνει αναλλοίωτες στον πυρήνα τους, μήπως το πέρασμα του χρόνου έχει κρατήσει ατόφια τη σύνδεση και έτσι, η έννοια είναι η ίδια; Δεν έχω καταλήξει και ο ίδιος για να είμαι ειλικρινής.
Πού ρίχνετε μεγαλύτερο βάρος σε αυτή την παράσταση, στην ωμότητα και στη σκληρή γλώσσα ή στην ψυχοσύνθεση των πρωταγωνιστών; Θέλετε περισσότερο να σοκάρετε ή να προβληματίσετε το αθηναϊκό κοινό;
Η ψυχοσύνθεση των πρωταγωνιστών είναι σαφέστατα το άλφα και το ωμέγα στην παράσταση αλλά χωρίς την ωμότητα στην οποία αναφέρεστε, η σχέση θα ήταν πολύ διαφορετική. Δεν θα υπήρχε αυτή η έκρυθμη ισορροπία, αυτή η υποβόσκουσα αγανάκτηση, δεν θα γινόταν η υπέρβαση και οι πρωταγωνιστές θα χάνονταν στη σιωπή τους. Σαφέστατα μια σχέση σαν αυτή του George και της Martha σε κάνει να αναρωτιέσαι, αλλά συνάμα ξαφνικά έρχεσαι αντιμέτωπος με την δική σου ισορροπία και αντιπαραθέτεις έναν εσωτερικό διάλογο που στην πραγματικότητα σκοπό έχει να σε προκαλέσει.
Τι θα θέλατε να αποκομίσουν φεύγοντας οι θεατές; Τι να «ξανασκεφτούν»;
Ίσως μπουν σε σκέψεις σχετικά με το ποια είναι στα αλήθεια η σχέση του George και της Martha. Είναι αυτή που φαίνεται; Μια ωδή στην ύβρη και την απογύμνωση ή ίσως μέσω αυτής της απογύμνωσης ψυχής επιτυγχάνεται η απόλυτη ταύτιση, και τότε είναι που η μοναδικότητα πολλαπλασιάζεται; Είναι λοιπόν, μια σχέση μίσους ή μήπως τελικά είναι η απόλυτη σχέση αγάπης; Είναι σχέση προς αποφυγήν ή προς μίμηση; Είναι απίστευτα λεπτή η γραμμή, όπως συμβαίνει και στη ζωή. Τα πάντα εξαρτώνται από την οπτική που θα δει κανείς τα πράγματα και έτσι αλλάζει το πώς ξεπροβάλλει η σχέση τους στα γυμνά μάτια του θεατή.
«Ας τελειώνουμε με τις ψευδαισθήσεις». Ο Έντουαρντ Άλμπι το ζητά από το 1962! Τι λέτε, οι Έλληνες έχουμε τελειώσει με τις ψευδαισθήσεις;
Όχι βέβαια. Τελειώνει κανείς ποτέ με τις ψευδαισθήσεις; Και γιατί να τελειώσει; Όλη η ζωή μια ψευδαίσθηση δεν είναι άλλωστε;
17°
