Η επανακυκλοφορία του «Little Girl Blue» της Νίνα Σιμόν, το νέο τραγούδι της Angel Olsen, τα άλμπουμ των Sister Cookie, A. Billi Free και Nina Nastasia.
Η καριέρα της Νίνα Σιμόν δεν ξεκίνησε όπως ακριβώς εκείνη οραματιζόταν. Από πολύ μικρή σπούδαζε κλασικό πιάνο και από τα 18 της είχε την ελπίδα ότι θα μπορούσε να κάνει μεγάλα πράγματα ως σολίστ. Ξεκίνησε να σπουδάζει στο Juilliard αλλά οι οικονομικές δυνατότητες της οικογένειάς της δεν επέτρεψαν να ολοκληρώσει τις σπουδές της. Πιστεύοντας ότι το ζήτημα ήταν περισσότερο φυλετικό παρά οικονομικό, μα χωρίς να εγκαταλείψει το όνειρο να γίνει μια σπουδαία πιανίστα κλασικής μουσικής, επέστρεψε στον κόσμο από τον οποίο προερχόταν: έχοντας ήδη πίσω της τα gospel των συνοικιακών εκκλησιών, κατευθύνθηκε στα blues. Το 1959 που κυκλοφορεί ο πρώτος της δίσκος από την Bethlehem, είναι μόλις 26 ετών. Και είναι η στιγμή που ανακαλύπτει ότι έχει έρθει η ώρα να εμβαθύνει στη μουσική που σχετίζεται με τις ρίζες της. Το “Little Girl Blue” παρουσιάζει τη Nina Simone στο εξώφυλλο να κάθεται σ’ ένα παγκάκι κάπου στο Central Park και μάλιστα ο δίσκος κλείνει με το instrumental “Central Park Blues”, τοποθετώντας αυτό το κορίτσι από την επαρχία της Βόρειας Καρολίνας στην πολιτιστική πρωτεύουσα της Αμερικής. Τραγούδια όπως το “Little Girl Blue”, παρουσιάζουν τη θλίψη της εγκατάλειψης των ονείρων και τραγούδια όπως το “My Baby Just Cares For Me” τη δίψα για την κατάκτηση ενός ολόκληρου καινούργιου κόσμου. Η Simone με την ιδιαίτερη βαθιά φωνή της γίνεται μία από τις σημαντικότερες τραγουδίστριες της μαύρης μουσικής και, με τις γνώσεις του κλασικού ρεπερτορίου, μια πολύ ξεχωριστή αυτοσχεδιάστρια. Το “Little Girl Blue” επανακυκλοφόρησε πολύ πρόσφατα σε καινούργιο remaster και ακούγεται σαν να ηχογραφήθηκε μόλις χθες.
Ομολογώ ότι όλη αυτή η τρέλα γύρω από την Angel Olsen ποτέ δεν με άγγιξε. Βεβαίως πάντοτε τα μουσικά έντυπα της εναλλακτικής σκηνής είχαν τη δύναμη να μετατρέψουν σε μεγάλα ονόματα τραγουδοποιούς που δεν είχαν κάτι ιδιαίτερο να παρουσιάσουν. Έτσι, για παράδειγμα, δεν μπόρεσα να κατανοήσω για ποιον λόγο η μοναχικότητα του προηγούμενου δίσκου της Olsen, “Whole New Mess”, την έφερε στα καλύτερα εκείνης της χρονιάς. Στα φτωχά μου αυτιά ολόκληρο το album ακουγόταν ως μια συνεχής γκρίνια, την οποία θα απέφευγα όπως ο διάβολος το λιβάνι στην πραγματική ζωή. Άρα ποιος ο λόγος να την αναζητήσω σε δίσκο; Όμως, το καινούργιο της τραγούδι, το “All The Good Times”, που έρχεται ως προπομπός του “Big Time”, του album που θα κυκλοφορήσει τον Ιούνιο, παρουσιάζει μια εντελώς διαφορετική εικόνα: μελετημένη σειρά ακόρντων, εξωστρεφής –επιτέλους– ερμηνεία και μια country κατεύθυνση, που φαίνεται ότι της ταιριάζει γάντι.
Η σύγχρονη soul παρουσιάζεται σήμερα ως ένα ολόφρεσκο ιδίωμα, ένα πολύχρωμο και πλούσιο μπουκέτο ήχων, που περιλαμβάνει κάθε πλευρά της παράδοσης αλλά και κάθε εξέλιξη της παράδοσης αυτής. Η Sister Cookie κατάγεται από το Λάγος της Νιγηρίας, ξέρει καλό πιάνο, έχει δυνατή φωνή και γράφει ωμά και δυναμικά τραγούδια για τον έρωτα και την απώλεια. Το “In The Blue Corner” ξεχωρίζει για τον δυναμισμό του, είχε κυκλοφορήσει το 2020 και επανακυκλοφορεί τώρα με την ευκαιρία της Record Store Day της 23ης Απριλίου.
Η A. Billi Free είναι ένα κορίτσι από το Νέο Μεξικό, που για τον καινούργιο της δίσκο, το “Holly Body Roll”, συνεργάζεται με τον Lasso, έναν παραγωγό από το Μίσιγκαν για να δημιουργήσουν μαζί έναν δίσκο που συνδυάζει την pop, την electronica, το hip hop και τη soul σ’ ένα εκ πρώτης όψεως παράξενο αλλά –τελικά– πολύ ελκυστικό ακρόαμα. Δίπλα στους γεννημένους από synths ρυθμούς και μελωδίες, έρχεται η φωνή της A. Billi Free και μαζί της το σαξόφωνο και το πιάνο, για να δημιουργήσουν την ατμόσφαιρα ενος σχεδόν ακουστικού δίσκου. Εξαιρετικά πράγματα συμβαίνουν εδώ…
H Nina Nastasia είναι μια singer/songwriter από το Λος Άντζελες, που είχε κυκλοφορήσει 6 δίσκους από το 2000 έως το 2010. Τώρα ηχογραφεί το “Riderless Horse”, ρίχνοντας το βάρος της απουσίας της στον Kennan Gudjonsson, το πρώην αγόρι της και παραγωγό των δίσκων της. Στο επίπεδο της παραγωγής, τον αντικατέστησε με τον Steve Albini, πράγμα εκ πρώτης όψεως αρκετά ενδιαφέρον.
Έργο μεικτής τεχνικής του Γιώργου Φλωράκη για τη στήλη του Σημειώσεις Ενός Μονομανούς
Υ.Γ.: Να ρίξουμε (ξανά) μια γερή αυτιά στη Wendy Carlos και τη μουσική από το “Tron” που επανακυκλοφορεί…
16°
