Προσοχή, προσοχή, αυτό εδώ δεν είναι κανένα μικροδωράκι της σειράς! Τη νύχτα της 27ης Μαρτίου, οι Rattler Proxy ανέβασαν έξι τραγούδια στη σελίδα τους στο soundcloud, τα οποία μπορείτε να κατεβάσετε σε αρχεία .wav, ουσιαστικά σε ποιότητα όμοια με ενός cd, δηλαδή.
Καθώς προς το παρόν, δεν υπάρχει ούτε cd, ούτε βινύλιο των Rattler Proxy στην αγορά, τα οποία ωστόσο επίκεινται, αυτά τα φρεσκότατα downloads είναι η καλύτερη ευκαιρία για να εμβαπτιστείτε στον ήχο του πιο γρήγορου, μινιμαλιστικού και επικίνδυνου γκρουπ της Αθήνας, έναν ήχο – βάλσαμο για αυτούς τους επισφαλείς καιρούς.
Το ψηφιακό e.p. των Rattler Proxy είναι ένα επίμονο εντερικό μουγκρητό, μια μηχανή που αλέθει μητροπολιτικά στιγμιότυπα για να τα μεταπλάσει σε μια υπνωτική αφηγηματική σερπαντίνα που ξετυλίγει ιστορίες χαρακτήρων στα όρια της ζωής. Η μουσική τους είναι ταυτόχρονα ψυχρή σαν παγωμένο νερό και παράφορη σαν καυτός παλμός –τους Rattler Proxy τους αγαπάμε, πώς να σου το πούμε αλλιώς;
Το ντουέτο των Μάκη Παπασημακόπουλου και Δημήτρη Πίχλιαβα, μας παραχώρησε συνέντευξη για το SOUL #62, την οποία και αναδημοσιεύουμε σαν ένα πρώτο insight για ένα σχήμα περί του οποίου ελπίζουμε να διαβάζουμε τακτικά.
Σημειώστε επίσης την 25η Απριλίου, ημερομηνία της επόμενης εμφάνισής τους στην Αθήνα, μαζί με τους Mechanimal στο Six D.O.G.S.
Μάκης Παπασημακόπουλος: Σε ελεύθερη μετάφραση, είναι κάτι σαν «ο νομικός εκπρόσωπος του κροταλία». Έχω μια ψύχωση με τους κροταλίες, το μιλήσαμε λίγο με τον Δημήτρη, μας άρεσε και η εικόνα του κροταλία, που, αν και ζοχάδας, σου ανακοινώνει με την ουρά του ότι έχει νεύρα, ή κάτι τέτοιο, και καταλήξαμε εκεί.
Είσαι εδώ και χρόνια κομμάτι της ελληνικής σκηνής. Σαν ακροατής, σαν συλλέκτης, σαν συντάκτης, έχεις περάσει τη ζωή σου καταβροχθίζοντας δίσκους. Και ενώ έχεις ξαναπαίξει με γκρουπ, νομίζω πως αυτή είναι η πρώτη φορά που φτιάχνεις μουσική σε τόσο οργανωμένο επίπεδο, με συναυλίες, τραγούδια, website. Θα έλεγες πως επενδύεις σε αυτή την μπάντα;
Μ. Π.: Πάντα επενδύω στις μπάντες που παίζω. Με χρόνο, με χρήμα, με λαγκοστίνα, με πρόβες, με εμφανίσεις. Απλώς, αυτήν τη φορά, εγώ και ο Δημήτρης είναι αυτό που λέμε «διαβάζουμε από την ίδια σελίδα». Ως εκ τούτου, υπάρχει κοινή κατεύθυνση, κάτι που στο παρελθόν δεν υπήρχε.
Πώς να διατυπώσω αυτή την ερώτηση χωρίς να ακουστεί σαν μομφή; Νομίζω πως δεν έχω ξανακούσει μπάντα που να αντηχεί τόσο πρόδηλα τους Suicide.
Δ. Π.: Από την αρχή είπαμε ότι η κύρια έμπνευσή μας είναι οι Suicide και η εποχή που αντιπροσωπεύουν, δηλαδή η Νέα Υόρκη των late 70s. Από εκεί και πέρα, οποιοσδήποτε άλλος παραλληλισμός με τους Suicide δεν είναι κάτι άλλο από άστοχος μέχρι γελοίος. Δεν είμαστε οι Suicide. Δε θέλουμε να γίνουμε οι Suicide. Είναι η μεγαλύτερη μπάντα που πέρασε ποτέ από τούτο τον κοσμάκη. Συνεπώς, κάθε σύγκριση μαζί τους προσβάλλει και εμάς αλλά και τον μύθο τους.
Μ. Π.: Συμφωνώ απόλυτα. Δεν είμαστε τόσο αστείοι και γραφικοί (οκ, είμαστε, αλλά για άλλους λόγους), ώστε να αρνηθούμε την επιρροή των Suicide. Αλλά από εκεί και πέρα, δεν είμαστε κάποιο karaoke band το οποίο έχει μείνει εκεί. Και προφανέστατα δεν επιδιώκουμε κάποια σύγκριση. Άλλωστε, ούτε ο Δημήτρης έχει το μαλλί του Ρεβ, ούτε εγώ έχω τα σακάκια του Βέγκα. Πικρή η αλήθεια, αλλά αλήθεια.
Ας κάνουμε ένα βήμα πίσω. Πότε παίξατε για πρώτη φορά μπροστά σε κοινό; Ήταν ευτυχής εμπειρία;
Δ. Π.: Το πρώτο μας live ήταν στο φετινό Reworks Festival, όπου ο Ιson μας έδωσε μια μοναδική ευκαιρία να παρουσιάσουμε το υλικό μας, και του είμαστε ευγνώμονες για αυτό. Ως πρώτο δε θα το ξεχάσω ποτέ. Θυμάμαι τα χέρια μου να στάζουν ιδρώτα και τα δάχτυλά μου να γλιστράνε πάνω στα πλήκτρα. Από το άγχος δεν μπορούσα να πάρω ανάσα. Βεβαίως, από τότε και έπειτα ξεκίνησε η κατάρα των soundchecks.
Μ. Π.: Εγώ θα πω μόνο ότι πριν το live είχα ξυπνήσει δίπλα σε ένα τεύχος του περιοδικού «Το Άλογο: Σπορ και Θέαμα», το οποίο μου στοίχισε 12 ευρά, που από μόνο του αποτελεί μια μοναδική εμπειρία. Πέραν τούτου, όντως ήμασταν πολύ τυχεροί να παίξουμε για πρώτη φορά σε ένα φεστιβάλ όπως το Reworks και είμαστε, βέβαια, και πολύ τυχεροί που μας εμπιστεύτηκαν. Ελπίζουμε να τα ξαναπούμε συντόμως.
Ψάχνω βίντεό σας στο YouTube, αλλά δεν υπάρχουν πολλά. Εν μέρει, τα ψάχνω γιατί πάντοτε σε φανταζόμουν σαν διονυσιακή φιγούρα επί σκηνής, σε κάτι μεταξύ Iggy Pop και Lux Interior. Τελικά όμως διαπιστώνω ότι δεν κυλιέσαι στα πατώματα. Γιατί έτσι;
Μ. Π.: Απλώς δεν έχεις πετύχει το κατάλληλο live. Μια χαρά κοπανιέμαι κατάχαμα, αν με πάρει η όρεξη. Και το κεφάλι μου έχω ανοίξει και μικρόφωνα έχω στραβώσει και όλα.
Μπορείς να μας πεις δυο πράγματα για το E.P. που ετοιμάζετε; Αν δεν κάνω λάθος, θα ονομάζεται «Vertebrata».
Μ. Π.: Έτσι θα ονομάζεται, ναι. Απλώς, επειδή βρισκόμαστε σε μια κουβέντα με την Juts Gazing για την κυκλοφορία ενός εφτάιντσου, δεν ξέρω τι θα έρθει πρώτο. Το concept πίσω από το «Vertebrata» έχει να κάνει με μια σκηνή μιας γειτονιάς του Bowery στα τέλη του ’70. Μια σκηνή από ένα παράθυρο όπου βλέπεις φάτσες και χαρακτήρες στα όρια της ζωής. Κάθε τραγούδι είναι και μια διαφορετική ιστορία από εκεί. Ένας πόρνος που ψάχνει πελάτη, μια τύπισσα που γυρνάει στον τόπο του εγκλήματος, ένας χρήστης που ψάχνει τη δόση του, και πάει λέγοντας. Όλα μαζί τα κομμάτια ολοκληρώνουν την εικόνα και μαζί τον πρώτο κύκλο της μπάντας.
Η μουσική των Rattler Proxy έχει δυναμική εξαγωγής. Πιστεύω, μάλιστα, ότι θα μπορούσε να ενθουσιάσει περισσότερους στον διεθνή χώρο από ό,τι στη χώρα μας. Θα κυνηγήσετε αυτή την πιθανότητα;
Δ. Π.: Εξ αρχής είχαμε ως στόχο να πάμε τη μουσική μας έξω αλλά και να τη χρησιμοποιήσουμε σαν μέσο για να πάρουμε τον πούλο από δω χάμω. Ως εκ τούτου, μην περιμένετε πολλά live.
Μ. Π.: Δεν ξέρω τι είναι εξαγώγιμο και τι δεν είναι. Ειλικρινά. Προσωπικά, το βλέπω και ως έναν τρόπο ψυχικής διάσωσης, είτε αυτή η διάσωση με πάει έξω είτε με αφήσει εδώ. Δε με απασχολεί πάντως το εδώ, ούτως ή άλλως, και δεν εννοώ μουσικά. Αν βρει μεγαλύτερο κοινό κάπου αλλού τώρα, αυτό θα το δούμε.
Νιώθετε άνετα μέσα στον ψηφιακό κόσμο; Ασπάζεστε το ίντερνετ σαν μέσο επικοινωνίας της δουλειάς σας;
Μ. Π.: Ναι, μωρέ, αφού έτσι πάει το μοτόρι, γιατί να κάνεις εσύ τον καμπόσο; Αφού έτσι λειτουργεί η κατάσταση, θα μανουβράρεις κι εσύ μέσα σε αυτά τα όρια, δεν είναι ντροπή. Απλώς, από εκεί και πέρα, βάζεις κάποια προσωπικά όρια. Αλληλοτσίμπουκα με μπάντες, προμότερς, περιοδικά και τέτοια δεν υπάρχει λόγος να κάνεις. Να αναγνωρίσεις κόσμο που σε αναγνωρίζει και σε βοηθάει, ναι. Αλλά άλλο αυτό και άλλο αυτό το αέναο circle jerk, που είναι ο σύγχρονος κόσμος της κοινωνικής δικτύωσης. Το εργαλείο μου, δηλαδής, το μαγκονάω καλύτερα μόνος μου, δε θέλω βοήθεια και ούτε θέλω να μαγκονίσω κανενός αλλουνού το μπουζόκλειδο.
Εξακολουθείς να χωρίζεις τον κόσμο ανάμεσα σε αυτούς που έχουν διαβάσει και σε αυτούς που δεν έχουν διαβάσει «Preacher»; Δεν είναι λίγο περιοριστικός αυτός ο τρόπος κατηγοριοποίησης ανθρώπων;
Μ. Π.: Απόλυτα. Πάντα πίστευα σε κάποιους κοινωνικούς «κόφτες» που σε σώζουν από το να σπαταλάς χρόνο με άτομα που δε θα σου δώσουν τίποτα παραπάνω από ένα άσκοπο τσιν τσιν. Ο δικός μου τυγχάνει να είναι αυτός. Yes Preacher; Προχώρα. No Preacher; Σόρι να πούμε, κυρ-μάστορα, το μαγαζί είναι γιομάτο.
Ποιο είναι το σάουντρακ των Rattler Proxy στην Αθήνα του 2012; Φτιάξτε μας ένα νοερό playlist.
Δημήτρης Πίχλιαβας
Α.R.E. WEAPONS - Mr. Creature
TO THE BONES – Rex
ULTERIOR - Sister Speed
Μάκης Παπασημακόπουλος
CPC GANGBANGS - Teenage Crimewave
TEENGENERATE - Dressed in black/ Fake Fake Fake SCORPION VIOLENTE - Viol Et Revanche
21°
