Κάθε εβδομάδα ζητάμε από κάποιον καλλιτέχνη να γυρίσει πίσω στη «μουσική ζωή του». Να θυμηθεί τι μουσική άκουγε στα 5, στα 10 κ.ο.κ. μέχρι σήμερα και να μας διηγηθεί μια σχετική ιστορία/ ανάμνηση.
Tην προηγούμενη εβδομάδα, είχαμε τον πρώτο foreigner φιλοξενούμενο της στήλης κι αυτήν υποδεχόμαστε τον πρώτο «καθαρό» DJ. Ο Bad Spencer (Βαγγέλης Καμαράκης γράφει το δίπλωμά του, αν και δεν τον κόβω να έχει) τα πρωινά διαβάζει δικογραφίες και μπαινοβγαίνει σε δικαστικές αίθουσες. Από το μεσημέρι και μετά ασκεί την υψηλή τέχνη της ερασιτεχνικής γευσιγνωσίας.
Όποτε δεν γράφει στο twitter για πολιτικά, τον απασχολεί το μέλλον του ΠΑΟΚ και νοσταλγεί Θοδωρή Ζαγοράκη και Φερνάντο Σάντος. Και τα βράδια παίζει μουσική. Σε διάφορα μέρη, αλλά κυρίως στα πάρτι των YesItDoes!!SureItDoes!!, της ομάδας που ίδρυσε και μαζί της έστησε μερικά από τα καλύτερα πάρτι των τελευταίων χρόνων. Γιατί ξέχασα να πω ότι ο Βαγγέλης είναι εξαιρετικός μπιζνεσμαν.
Το Σάββατο, οι YID έχουν το πασχαλινό τους πάρτι στη Στοά (Κοδριγκτώνος & Πατησίων) με ελεύθερη είσοδο, δύο stages και 11 συνολικά DJs. Τον βάλαμε να (ξανα)κάνει τη διαδρομή Κομοτηνή – Θεσσαλονίκη – Αθήνα και να μας πει τι μουσική άκουγε…
Γεννήθηκα στην Κομοτηνή το 1980. Οι γονείς μου, ο Θανάσης και η Χρύσα, ακούγανε αρκετή μουσική, μάλλον όχι περισσότερη από το μέσο ζευγάρι της εποχής που κουβαλούσε πλήθος κασέτες στο αυτοκίνητο του. Σίγουρα δεν μεγάλωσα με Can και Pink Floyd αλλά με Αντώνη Καλογιάννη και Χαρούλα Αλεξίου. Η μητέρα μου άκουγε και νέο κύμα και για χρόνια ντρεπόταν να πει ότι της αρέσει ο Πάριος, όπως πολλές γυναίκες της εποχής (αλήθεια είναι, ρωτήστε τις μάνες σας). Από την πολύ τρυφερή μου ηλικία δεν θυμάμαι πολλά πράγματα από μουσικής απόψεως. Θυμάμαι όμως που η μητέρα μου έπαιζε συχνά μια κασέτα Νανά Μουσχουρη στο παλιό μας Ρενώ 18. Πολύ χαρακτηριστικά θυμάμαι την «Ενδεκάτη Εντολή» που έχει ένα σχεδόν μέταλ epicness factor που μου άρεσε.
Φυσικά πέρασα τη φάση Βασίλης Παπακωνσταντίνου που κορυφώθηκε στα 11 μου στην πρώτη συναυλία του ινδάλματος που πήγα και μου πέρασε στα 12 στη δεύτερη συναυλία του ινδάλματος που πήγα και δε μου άρεσε και τόσο και αποφάσισα από τούδε και εφεξής να ακούω OPA (των οποίων και τα 2 άλμπουμ έχω σε βινύλιο). Θυμάμαι κάπου τότε είχαμε πάει εκδρομή με το δήμο Κομοτηνής στο Παμπόροβο, Βουλγαρίας. Εκεί τα «μεγάλα παιδιά» είχαν δώσει στον dj της τοπικής παμπ κασέτα με τον «Κουρσάρο» και είχανε ετοιμάσει χορογραφία (να την κάνει ο Θεός): είχανε σκεπάσει έναν με σεντόνι στη μέση της πίστας που έκανε τον πεθαμένο και οι υπόλοιποι κάθονταν γύρω και τον κλαίγανε τάχα. Μου είχε φανεί φοβερά γαμάτο αυτό που κάνανε. Την εποχή αυτή κυκλοφορούσε ο μύθος ότι τον «Κουρσάρο» ο Παπακωνσταντίνου τον έγραψε για τον νεκρό αδερφό του που πέθανε από ηρωίνη ή πάνω σε μηχανάκι (το ένα από τα 2 ή και από τα 2 ταυτόχρονα, δεν θυμάμαι καλά). Μετά έμαθα ότι το τραγούδι το έγραψε ο Λάκης με τα ψηλά ρεβέρ.
Στα 16
GREEN VELVET - Flash
Κι ενώ στην Αθήνα περνούσατε την μάνα-ρέηβερ φάση, στην Κομοτηνή 5-6 ταλαίπωροι που ακούγαμε ηλεκτρονική μουσική και μας την έσπαγε όποιος την έλεγε rave είχαμε μοιράσει τα τσανάκια μας για να ακούμε ο καθένας διαφορετικό είδος και να είμαστε ο καθείς αρχηγός στο micro-χωριό του. Μια στο τόσο βρίσκαμε και κανένα μαγαζί να βάλουμε όλοι μαζί του δίσκους μας να έρθουν και άλλοι 5-6 φίλοι μας και να κάνουμε «πάρτυ». Εκείνη την εποχή με μάθανε να μιξάρω ο Δημήτρης, ο Καραμήτσος και ο Βασίλης και έκανα practice στη ραδιοφωνική εκπομπή που είχα στο ξακουστό «ράδιο Ροδόπη» με τα πρώτα μου βινύλια. Φυσικά έπαιζα συνέχεια τα ίδια γιατί δεν είχα πολλά. Πριν και μετά από μένα κάνανε κάτι 14χρονα εκπομπή που έπαιζαν συνέχεια Τριαντάφυλλο. Μετά από πολύ ψάξιμο (not) κατέληξα ότι μου αρέσει η house μουσική και ότι αυτό ήταν το micro-χωριό μου. Σήμερα μου αρέσουν πολλά από τα κομμάτια που άκουγα και τότε και τα ξαναπαίζω. Ένα από αυτά είναι το ‘Flash’.
Φοιτητής στη Θεσσαλονίκη ακόμα άκουγα house και ακόμα περισσότερο techno και πήγαινα στα σχετικά πάρτι 1-2 φορές το μήνα. Τα υπόλοιπα βράδια ξημεροβραδιαζόμουν στα εναλλακτικά μπαρ: Residents, Berlin, Lucky κι άλλα μαγαζιά, πολλά από τα οποία υπάρχουν και σήμερα. Κάθε βράδυ μπορεί και να άκουγα το ‘Love will tear us apart’ σε ΚΑΘΕ μαγαζί που άρχιζε να παίρνει την κατηφόρα προς το κλείσιμο και μοιραία έπρεπε να τους αδειάσουμε τη γωνιά και να πάμε στο επόμενο. Ήταν το σήμα για την παρέα που αποτελούνταν από 2-3 μηχανικούς , ένα χρυσοχόο κι ένα νομικάριο (εμένα ντε) να πάμε στο επόμενο μπαρ.
Στα 26
UNDERGOUND RESISTANCE – Hitech Jazz
Την άνοιξη 2006 μετακόμισα στην Αθήνα. Μου πήρε χρόνια να την αποδεχτώ ως την πόλη που προτιμώ να ζω, γνήσιος Βόρειος γαρ. Σήμερα δε νομίζω ότι θα μπορούσα εύκολα να ζήσω οπουδήποτε αλλού, τουλάχιστον εντός συνόρων. Εκείνη τη χρονιά πρόλαβα και το τελευταίο Synch στο Λαύριο όπου είδα ίσως την καλύτερη συναυλία στη ζωή μου από την Detroit Techno κολεκτίβα των UR/Galaxy 2 Galaxy/Interstellar Fugitives και λοιπούς. Μόνο που δεν κλαίγαμε στο τέλος.
ΣΗΜΕΡΑ
JESSIE WARE – Running (Disclosure remix)
Δε νομίζω ότι αξίζει να σπαταλήσω άλλο από το χρόνο σας με χαζές ιστορίες. Θα προτείνω απλά το σχήμα που μου έκανε περισσότερο εντύπωση τη χρονιά που διανύουμε. Οι Disclosure είναι Λονδρέζοι, πιτσιρικάδες και γράφουν αυτό το μονδέρνο bassy house που πατάει με το ένα πόδι στην αμερικάνικη house παράδοση και με το άλλο στη βρετανική bass κουλτούρα που κυριεύει τον πλανήτη τα τελευταία χρόνια. Το remix αυτό, στο ‘Running’ της Jessie Ware, είναι το peak των set μου τους τελευταίους μήνες…
17°
