Κριτική για την ταινία «Μαϊσάμπελ (Μaixabel)» του Ισιάρ Μπολέιν με τους Μπλάνκα Πορτίγιο, Λουίς Τοσάρ, Μπρούνο Σεβίγια
To 2000 o πολιτικός του σοσιαλιστικού κόμματος Χουάν Μαρία Χαουραγκί δολοφονείται από Βάσκους αυτονομιστές. Δέκα χρόνια αργότερα ένας από τους δράστες που έχει αναθεωρήσει στη φυλακή τη ζωή του και έχει αποκηρύξει την ένοπλη βία επιδιώκει να συναντηθεί με τη χήρα του Χαουραγκί, τη στωική και αποφασισμένη για όλα Μαϊσαμπέλ.
Σαν σε ένα τεντωμένο σκοινί μοιάζει να ακροβατεί η ταινία της φιλότιμης Ισιάρ Μπολέιν (δική της η υπέροχη «Ελιά») που θέλει να δραματοποιήσει πειστικά τα υπαρκτά γεγονότα που συνοδεύσουν τη δράση της ΕΤΑ, με βασικό εργαλείο της τη συγχώρεση και βάζοντας μια γυναίκα μοναδικού θάρρους και αυταπάρνησης στην πρώτη γραμμή του μετώπου. Η Μαϊσάμπελ της θαυμάσιας Μπλάνκα Πορτίγιο συνεισφέρει στο διάλογο για τη συμφιλίωση μεταξύ των δύο αντίπαλων στρατοπέδων, με ρίσκο να χάσει τα πάντα: τους φίλους, την κόρη, τους συνεργάτες της, αφού πολλοί είναι εκείνοι που δεν βλέπουν με καλό μάτι τους αγώνες της στην προσπάθεια να δοθεί «συγχωροχάρτι» στους δολοφόνους του άντρα της. Η Μπολέιν έχει την αφηγηματική ζεστασιά για να ακουμπήσει με τρυφερότητα στους κεντρικούς χαρακτήρες της (δίπλα στην Μπλάνκα Πορτίγιο ο συνεπής Λουίς Τοσάρ δίνει ακόμα μια αψεγάδιαστη ερμηνεία) αποφεύγοντας την εύκολη συγκίνηση ή τους φτηνούς μελοδραματισμούς αν και ο πολιτικός σχολιασμός της είναι ημιτελής και κάπως παρωχημένος. Τρία βραβεία Γκόγια και εισπρακτική επιτυχία στην Ισπανία.
22°
