Η 55χρονη Κλερ, χωρισμένη μητέρα δύο αγοριών, καθηγήτρια πανεπιστημίου, έχει σχέση με τον αρκετά νεότερο της Λουντό, ο οποίος τελευταία της κάνει νερά. Όταν μετά από ένα ταπεινωτικό τηλεφώνημα (που για κάποιους θα σήμαινε και το τέλος στη σαρκική σχέση Λουντό - Κλερ) η ηρωίδα αποφασίζει να επιμείνει φτιάχνοντας ψεύτικο προφίλ στο Facebook, καταφέρνει να γίνει «φίλη» με ένα συνεργάτη του Λουντό, τον Άλεξ. Η συνέχεια θα έχει πολλές δραματικές συνέπειες.
Το φιλμ αυτό δεν θα μπορούσε να γυριστεί πριν από 20-25 χρόνια, όταν το όργιο στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και η μαγική λέξη Facebook ήταν άγνωστοι ακόμη όροι για την κοινότητα της παγκοσμιοποίησης και των εικονικών ερωτικών σχέσεων. Η μυθιστορηματική φαντασία της Καμίλ Λοράν ενέμπνευσε στον σκηνοθέτη Σαφί Νεμπού μια ταινία που ενώ σε ένα πρώτο επίπεδο μπορεί να απωθήσει τον μέσο θεατή (λόγω της αξιολύπητης πρωταγωνίστριας που κάνει τη μία σπασμωδική κίνηση μετά την άλλη), η ειλικρίνεια και κυρίως η αποφασιστικότητα να αναμετρηθεί με προαιώνια ταμπού αλλά και μελλοντολογικές ανωμαλίες στο θέμα της ανθρώπινης επικοινωνίας, της προσδίδουν μια πηγαία γοητεία και ζεστασιά που κάμπτει τις όποιες διανοουμενίστικες ενστάσεις. Η Ζιλιέτ Μπινός στον άχαρο-πιασάρικο ρόλο να υποδυθεί μια ώριμη γυναίκα που παλεύει με τις κοινωνικές ανασφάλειες και τις σωματικές επιθυμίες της είναι πιο αποτελεσματική από ό,τι σε πρόσφατα φιλμ ανάλογης προβληματικής («Η λιακάδα μέσα μου», «Κάθε χίλια χρόνια», «Η μαύρη τρύπα») που ξεχείλιζαν από σοβαροφάνεια και δήθεν αντισυμβατικότητα. Η Κλερ, που ομολογεί στην ψυχολόγο της το «έγκλημά» της (έχει κατασκευάσει στο Facebook την 25χρονη Κλάρα όχι τόσο για να «παγιδεύσει» τον Άλεξ αλλά για να βρει διέξοδο στην ερωτική της θύελλα –«είμαι μια γυναίκα με πάθος για τον έρωτα» της λέει– ώστε να μπορέσει να συνεχίσει να ζει όπως ακριβώς επιθυμεί), αποφασίζει να γυρίσει την πλάτη σε όλα τα στερεότυπα που θέλουν μια γυναίκα όταν μεγαλώνει να εγκαταλείπει όσα αγαπά. Όχι μόνο τον έρωτα, αλλά και τον χορό, την ξενοιασιά, τη νεανικότητα. Υπό αυτή την έννοια η ταινία του Νεμπού, που μιλάει για τη συναισθηματική ελευθερία και το πέρασμα του χρόνου, είναι μια τολμηρή ταινία με συνεχείς εκπλήξεις. Η υποδειγματική σύνδεση του διάσημου έργου του Λακλό «Επικίνδυνες σχέσεις» με τη ζωή της Κλερ είναι ακόμη μια απόδειξη για την εκφραστική δύναμη ενός φιλμ, που δεν περνά απαρατήρητο.
Sex και ψυχανάλυση (Sibyl) ** Σκηνοθεσία: Ζιστίν Τριέ
Πρωταγωνιστούν: Αντέλ Εξαρχόπουλος, Βιρζινί Εφιρά, Γκασπάρ Ουλιέγ
Μια ψυχοθεραπεύτρια που νιώθει ότι έχει φτάσει στο όριο με την εξουθενωτική δουλειά της αποφασίζει να τα παρατήσει για να επιστρέψει στη μεγάλη της αγάπη, το γράψιμο. Θα αποφασίσει πάντως να κρατήσει μία από τις τελευταίες ασθενείς της, μια νεαρή ανερχόμενη ηθοποιό, η οποία της προσφέρει κάποιες δημιουργικές ιδέες για το μυθιστόρημα που ετοιμάζει.
Η Τριέ στην τρίτη της ταινία, που έφτασε να διαγωνιστεί φέτος για τον Χρυσό Φοίνικα στις Κάννες, επιλέγει να κινηθεί μεταξύ του ορίου φαντασίας και πραγματικότητας με οδηγό την ψυχολογία και το… σεξ. Το εύκολα αναγνωρίσιμο σχήμα με την αλληλεπίδραση ψυχανάλυσης και σεξουαλικότητας άλλοτε βάζει φωτιά στην οθόνη και άλλοτε φλερτάρει με το πομπώδες και αφελές αφήνοντας μια αίσθηση ανικανοποίητου στον θεατή. Η προβοκατόρικη ιστορία της Τριέ πάντως διαθέτει τα στοιχεία για να αγγίξει ένα κοινό που αρέσκεται στην ευκολία του συμβολισμού. Η 40χρονη σκηνοθέτιδα της «Βικτόρια» (άπαιχτη στην Ελλάδα η ταινία που της χάρισε τη φήμη της) επιλέγει την επιτηδευμένη γλαφυρότητα για να χτίσει μια ιστορία με λίγο μαύρο χιούμορ, λίγο δράμα και λίγο θρίλερ, σε μια πλοκή που όσο προχωρά χάνεται στα μονοπάτια της αφέλειας (το αποκορύφωμα είναι η εμμονή της ψυχαναλύτριας με την ηθοποιό που την κάνει να την ακολουθήσει μέχρι και στα γυρίσματα της ταινίας της). Η γερμανίδα Σάντρα Χούλερ του «Τόνι Έρντμαν» σε έναν απολαυστικό δεύτερο ρόλο.
Η ληστεία της Μαφίας (Vault) *½ Σκηνοθεσία: Τομ ντε Νούτσι
Πρωταγωνιστούν: Τσαζ Παλμιντέρι, Γουίλιαμ Φορσάιθ, Κλάιβ Στάντεν, Ντον Τζόνσον
Το 1975 μια συμμορία από μικροκομπιναδόρους σχεδιάζουν να κλέψουν 30 εκατομμύρια δολάρια που ανήκουν στη Μαφία του Ρόουντ Άιλαντ.
Ξεκάθαρες οι αναφορές στα παραδοσιακά heist movies με έμφαση στους καλογυαλισμένους, χιουμοριστικούς στο μεγαλύτερο βαθμό τους διαλόγους και τους φωτογενείς, κακόφημους χαρακτήρες, αλλά χωρίς ίχνος πρωτοτυπίας ή έστω προσπάθειας να διατυπωθεί κάτι νέο στο ξεχειλωμένο κινηματογραφικό και τηλεοπτικό είδος. Βλέπεται μεν άνετα αλλά η αίσθηση ότι το έργο το έχουμε ξαναδεί αφαιρεί πόντους θεαματικότητας από το σύνολο. Ικανοποιητική η ανάπλαση της εποχής και ιντριγκαδόρικο το based οn a true story θέμα, αλλά η δοσμένη σαν από ξαναζεσταμένο φαγητό ερμηνεία του Παλμιντέρι και ο γεμάτος ναρκισσισμό χορός της κάμερας περισσότερο κουράζει, παρά γοητεύει.
Μια έφηβη που δουλεύει σε μαγαζί με αντίκες βρίσκει μια παλιά μηχανή Polaroid. Οι φωτογραφίες που τραβάει οδηγούν στο θάνατο τα πρόσωπα που φωτογραφίζει.
Το vintage πολλοί μίσησαν, το καλό γούστο στο θρίλερ ουδείς. Όμως το «Polaroid» του Λαρς Κλέβμπεργκ δεν ανήκει στα εκλεκτά μέλη του είδους, που γνωρίζει μεγάλη δόξα τα τελευταία 2-3 χρόνια, παρά κάποιες φιλότιμες προσπάθειες να μας τρομάξει. Οι αστικοί μύθοι είναι διανθισμένοι με αμέτρητους μπαμπούλες κι ένας ακόμη δεν πειράζει, ειδικά από τη στιγμή που δεν υπάρχει σωτηρία για τους μελλοθάνατουςαπό το κλικ της σατανικής οντότητας. Ο Κλέβμπεργκ πάντως έχει ταλέντο στη δημιουργία ατμόσφαιρας και σασπένς, όπως απέδειξε και στην πρόσφατη «Κούκλα του σατανά» που ανανέωσε υποδειγματικά τον μύθο του Τσάκι. Εδώ φαίνεται να έχει βάλει τον αυτόματο πιλότο να κάνει όλη τη βρώμικη δουλειά.
ΑΚΟΜΗ
»»» Στην επανέκδοση της «Γνωριμίας της σάρκας» (Carnal Knowledge) (***) του Μάικ Νίκολς από το μακρινό 1971 οι Τζακ Νίκολσον, Κάντις Μπέργκεν, Αρτ Γκαρφάνκελ και Αν Μάργκρετ συνθέτουν ένα αλησμόνητο ερωτικό κουαρτέτο με φόντο την Αμερική των 60s-70s, της σεξουαλικής απελευθέρωσης, του πολέμου στο Βιετνάμ και των προβληματικών σχέσεων σε μια εποχή όπου οι αμερικανικές παραδοσιακές αξίες δοκιμάζονται πιο έντονα από ποτέ.
16°
