Η ληστεία της Στοκχόλμης

Η ιστορία είναι βασισμένη στα πραγματικά γεγονότα που συγκλόνισαν την παγκόσμια κοινή γνώμη το 1973, όχι μόνο για τη φιλόδοξη απόπειρα του ήρωα να πετύχει με ένα σμπάρο δύο τρυγόνια αλλά κυρίως με την επιλογή των ομήρων να στραφούν υπέρ των δραστών, σε σημείο που έκανε πολλούς ψυχολόγους να δηλώνουν με αυτοπεποίθηση ότι «προφανώς οι όμηροι έχουν δεχτεί πλύση εγκεφάλου από τους θύτες» κάτι που δεν ίσχυε σε καμία περίπτωση. Όμως το φιλμ παρά τη ζωντάνια του θέματος και τις συνεχείς ανατροπές (για όσους δεν γνωρίζουν την ιστορία), κυλάει κάπως άνευρα και δίχως τις μικρολεπτομέρειες που συνήθως κάνουν την κρίσιμη διαφορά σε φιλμ αυτού του είδους. Ελεγχόμενες και οι ερμηνείες (αστείος με την περούκα του ο Στρογκ, χάνει αμέτρητο βάρος και πόντους από τη στιβαρή συνήθως παρουσία του, οριακά στο στιλ της καρικατούρας ο Χοκ, ενώ η πιο αξιόπιστη λύση είναι η πάντα αποτελεσματική Ραπάς), ενώ σαφώς πιο ενδιαφέρον παρουσιάζει η εικόνα ενός κόσμου που πασχίζει να βρει τη γόνιμη ισορροπία του μεταξύ νομιμότητας, φαρσοκωμωδίας, πολιτικής σκέψης και ανεκτικότητας. Τα ίδια δηλαδή που ψάχνει κάπως άτσαλα και η ταινία του άνισου Ρόμπερτ Μπουντρό.