Όταν η Σου Αν, μια φαινομενικά άκακη και μοναχική γυναίκα, αγοράζει αλκοόλ για λογαριασμό κάποιων εφήβων όταν εκείνοι της το ζητάνε, βρίσκει την ευκαιρία για να αποκτήσει νέους φίλους. Τους παραχωρεί το υπόγειο του σπιτιού της για να διασκεδάσουν, ώστε να είναι ασφαλείς και να μη χρειαστεί να οδηγήσουν στην επιστροφή υπό την επήρεια του αλκοόλ, με τη συμφωνία να μην παραβιάσουν κάποιους βασικούς κανόνες: ένα τουλάχιστον από τα παιδιά πρέπει να παραμείνει νηφάλιο, ενώ δεν πρέπει να βλασφημούν ή να ανέβουν στον επάνω όροφο. Και κυρίως επιβάλλεται να την φωνάζουν όλοι «Ma». Όταν η παρέα των παιδιών αρχίζει να ξεκόβει, η μυστηριώδης γυναίκα αρχίζει να γίνεται επίμονη και ανεξέλεγκτη.
Το «Ma» δεν είναι η τυπική ανάλαφρη scary movie που μόνο σκοπό έχει να τρομάξει τον θεατή όσο περισσότερες φορές μπορεί. Η περίπτωση της προβληματικής Σου Αν δεν είναι απλή. Το εύκολο είναι να πούμε ότι είναι μια γυναίκα «για τα σίδερα» και κάπου εκεί να τελειώσει όλη η ιστορία με την κριτική αποτίμηση του φιλμ. Όμως η εγκλωβισμένη στις εμμονές και τις ψυχώσεις της αφροαμερικανίδα έχει πολύ… ψαχνό στην ανάλυση του χαρακτήρα και τους συμβολισμούς που κουβαλάει. Το τραύμα από το παρελθόν και συγκεκριμένα το σχολικό περιβάλλον του λυκείου στο Οχάιο είναι το κλειδί για να κατανοήσουμε το σοκ που συνέβη στην ζωή αυτού του κοριτσιού που μόνο ο θύτης - μπαμπούλας δεν είναι σε αυτή την ιστορία, κι ας δείχνει ως τέτοιο. Η «αθώα πλακίτσα» που της σκαρώνουν οι συμμαθητές της, εκτός από ξεκάθαρη περίπτωση ελεεινού σχολικού μπούλινγκ, είναι και το περίγραμμα μιας ρατσιστικής, σεξιστικής και ταξικής επίθεσης προς μια μαύρη, νεαρή κοπέλα ταπεινής καταγωγής. Το σενάριο είναι πολύ πιο έξυπνο (και πονηρό μαζί…) από ό,τι θα περίμενε κανείς. Βάζοντας στο ίδιο μπλέντερ τα συστατικά μιας ιστορίας εκδίκησης και ενός φυλετικού δράματος, πετυχαίνει να φτιάξει μια αιματοβαμμένη κοινωνική αλληγορία με ταξικό χαρακτήρα που αποδεικνύεται ικανό τόσο στην ψυχαγωγική όσο και την ιδεολογική του διάσταση. Η Οκτάβια Σπένσερ στον ρόλο της Μα παραδίδει ένα μάθημα υποκριτικής υψηλού επιπέδου, αποφεύγοντας με άνεση τον σκόπελο των σχηματικών ευκολιών και του μονοδιάστατου χαρακτήρα. Χτίζει μεθοδικά τον ρόλο της, βάζοντας τη σφραγίδα της σε αυτό το ιδιαίτερα ψαγμένο θρίλερ που καμουφλάρει έξυπνα τη βασική του ιδέα (οι φυλετικοί διαχωρισμοί στην εποχή του Τραμπ συναντούν αξίες όπως η δημοτικότητα και η φιλία μέσω του Διαδικτύου) μέσω κάποιων πραγματικά ζόρικων σκηνών που αγγίζουν τα όρια του αυστηρά ακατάλληλου.
Το σχέδιο του Γιάννη για να φύγει από την Κύπρο γίνεται άνω κάτω όταν ο σκύλος του, Τζίμι, μπαίνει στα Κατεχόμενα. Επειδή η μεταφορά ζώων από τα κατεχόμενα απαγορεύεται, ο Γιάννης αναγκάζεται να ζητήσει τη βοήθεια κάποιων «ανεπιθύμητων» προσώπων όπως της πρώην του ή του τουρκοκύπριου εποίκου που ζει στο πατρικό του!
Δεν είναι εύκολο να φτιάξεις μια ταινία για τα Κατεχόμενα χωρίς να αγγίξεις κόκκινες (ή έστω πράσινες στην περίπτωση αυτή) γραμμές, ρισκάροντας να προκαλέσεις την οργή της μιας ή της άλλης ομάδας. Ο Μάριος Πιπερίδης, στην πρώτη του μόλις ταινία, βουτάει στα βαθιά και επιχειρεί με τις καλύτερες των προθέσεων να φτιάξει ένα φιλμ έντιμο, ειλικρινές αλλά και συνεπές με την κοσμοαντίληψη ενός ανθρώπου που προφανώς δεν πιστεύει στα σύνορα, αλλά στη δύναμη της ανθρώπινης επικοινωνίας και τη φιλία των λαών. Η ιστορία του βέβαια πατάει στα στερεότυπα που διαχρονικά χωρίζουν τους δύο λαούς αλλά τα αξιοποιεί με τέτοιο τρόπο ώστε και το κέφι να διατηρείται αμείωτο και ο ζωντανός ρυθμός να μην πέφτει σε νεκρά διαστήματα. Θα μπορούσε βέβαια να αποφύγει κάποιες γραφικές καταστάσεις στο σενάριο, αλλά χάρη στην άνεση και το δέσιμο όλων ανεξαιρέτων των ερμηνευτών του πετυχαίνει να γράψει θετικό πρόσημο στην αξιολόγηση της πολιτικής αυτής κομεντί, η οποία έκανε πρεμιέρα στο περσινό φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.
Η Μόναρκ, μια κρυφή επιστημονική ομάδα, έρχεται αντιμέτωπη με τιτάνια τέρατα, συμπεριλαμβανομένου και του Γκοτζίλα, ο οποίος συγκρούεται με το αντίπαλο δέος του, τον τρικέφαλο Γκιντόρα.
Η συνέχεια του προ πενταετίας φιλμ «Γκοτζίλα» του Γκάρεθ Έντουαρντς συνεχίζει από την ίδια δραματική σκοπιά εκείνης της ιστορίας που έβαζε την οικογενειακή τραγωδία να ορίζει τις συμπεριφορές των ανθρώπινων ηρώων. Εδώ βέβαια το πράγμα κάπου ξεφεύγει, αφού ο χαρακτήρας της Βέρα Φάρμιγκα αποφασίζει την πλέον χοντροκομμένη απόφαση, καθώς απελευθερώνει τους Τιτάνες για να επέλθει η ισορροπία στον πλανήτη «καθώς ο άνθρωπος οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια τη Γη στην καταστροφή». Η σκέψη βέβαια ότι τα θηρία θα ισοπεδώσουν τα πάντα στο πέρασμά τους (μαζί με κάποια δισεκατομμύρια ανθρώπων) δεν περνάει παρά μόνο σαν σκιά από τα μάτια της ορθολογίστριας κατά τα άλλα ηρωίδας που όταν συνειδητοποιεί τι έχει κάνει είναι πλέον αργά. Όμως οι σεναριογράφοι βρίσκουν την εύκολη λύση στο γεμάτο τρύπες στόρι και εντοιχίζουν τη δράση (εντυπωσιακές αν μη τι άλλο οι συγκρούσεις σε νερό και αέρα των θηρίων) με κάποια πιασάρικα σημεία που βοηθούν να κατέβει απολαυστικά το ποπκόρν στο στομάχι, ενώ το κερασάκι στην τούρτα είναι η αποκάλυψη της ταυτότητας της «Αρχιέρειας» των τεράτων και η οριστική μεταγραφή του Γκοτζίλα στο στρατόπεδο των «Καλών». Φτάνουν όμως αυτά για να γίνει υποφερτό ένα φιλμ σαν κι αυτό;
H άνοδος στην κορυφή, οι καθοριστικές σχέσης ζωής, τα πρώτα ξέφρενα πάρτι σε ΗΠΑ και Αγγλία, αλλά και ο εθισμός του σε ναρκωτικά και αλκοόλ είναι μερικά μόνο από τα «ενσταντανέ» της επεισοδιακής καριέρας του Έλτον Τζον.
Η βιογραφία του Φλέτσερ έχει την έγκριση του Έλτον Τζον που ήθελε η ταινία να αποτυπώνει όσο πιο πολλά γίνεται από την πραγματική ζωή του. Αυτό δεν σημαίνει ότι το φιλμ είναι πετυχημένο, αφού σε πολλές περιπτώσεις ακολουθείται η λογική ενός συμβατικού μιούζικαλ, που σχολιάζει τις κρίσιμες στιγμές από τη ζωή του σταρ με περίσσευμα μελοδραματισμού και μουσικοχορευτικών σκετς. Η αλήθεια είναι πως από ένα σημείο και μετά βαρεθήκαμε το φιλμ που το παρακάνει με τα συνεχή τραγούδια και εστιάζει άτσαλα στην προβληματική σχέση του τραγουδιστή με τους γονείς του (ο άκαρδος πατέρας είναι λιγότερο επώδυνος για την τρυφερή καρδιά του Έλτον Τζον, που δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα με την απερίγραπτη μάνα του που του πετάει στα μούτρα φαρμακωμένες ατάκες του τύπου «ντρέπομαι για σένα και μακάρι να μην σε είχα γεννήσει!») και τα εκκεντρικά κοστούμια του, ενώ λίγα στοιχεία μάς δίνονται γύρω από την καλλιτεχνική του αξία. Το ότι ήταν πάμπλουτος στα 25 του και ήταν ένας εξαιρετικός σόουμαν που έβαζε φωτιά στο κοινό στα ανεπανάληπτα live του ήταν ήδη γνωστά πριν καν δούμε την ταινία, ενώ το κομμάτι της ομοφυλοφιλίας του δίνεται μεν με ειλικρίνεια και εξομολογητική διάθεση (φτιάχνοντας ουσιαστικά το θετικό προφίλ μιας ταινίας που άρεσε ιδιαίτερα στις Κάννες όπου έκανε παγκόσμια πρεμιέρα προ ημερών) αλλά και στιλιζαρισμένη υπερβολή που ενισχύεται αρνητικά από την «αστεία» αλλά και υπερτιμημένη ερμηνεία του άνισου Έτζερτον.
ΑΚΟΜΗ
»»» Το «Αποκαλύψεις» (The Uncovering) (**) του Νάτσο Ρουιπέρεζ είναι μια ακόμη ενδιαφέρουσα ισπανική ομελέτα – μυστήριο, θρίλερ, δράμα, δράση: όλα σε ένα, με άνετη αφηγηματική ροή αλλά και δίχως ιδιαίτερες εκπλήξεις γύρω από την προσπάθεια ενός νεαρού άντρα να ανακαλύψει μετά από αρκετό καιρό την αλήθεια που κρύβεται πίσω από το μυστηριώδη θάνατο του πατέρα του.
»»» Τα «Όνειρα σε ψηλοτάκουνες γόβες» (Dumplin’) (-)της Αν Φλέτσερ είναι μια κομεντί για τη σημασία της ομορφιάς, βασισμένη στο εφηβικό best-seller της Τζούλι Μέρφι με πρωταγωνίστριες τις Ντανιέλ Μακντόναλντ, Τζένιφερ Άνιστον και Οντέγια Ρας.
»»» Η υποψήφια το 1970 για ξενόγλωσσο όσκαρ «Τριστάνα» (****) του Μπουνιουέλ δίνει την ευκαιρία στην Κατρίν Ντενέβ να επιστρέψει στα δοκίμια περί μαζοχισμού τρία χρόνια μετά από την «Ωραία της ημέρας».
Ταινίες, κυρίως από το Νέο Κύμα —συχνά με πολλά «avant-garde» στοιχεία— που ξεχώρισαν για την εκκεντρική τους πλοκή και τις δυνατές τους εικόνες, αποκτώντας με τα χρόνια καλτ «status»
19°
