Ο Αρίσταρχος Παπαδανιήλ είναι ένας πολυπράγμων καλλιτέχνης που διαχειρίζεται με φαντασία και ευαισθησία σχεδόν όλα τα μέσα – δημιουργεί εικόνες, ήχους, ταινίες, σκίτσα, γελοιογραφίες, μουσικές, ιστορίες, βιβλία, animation και ένα μικρό σύμπαν μέσα στο οποίο ο ίδιος και οι συνεργάτες του βρίσκουν τη δική τους έκφραση.
Mετά το βραβευμένο από το Awardeo (Video of the Week) και το Athens Animfest (Special Mention) μιούζικαλ σπλάτερ «The Rains of Castamere / An Animated Choreography Of Departures», όπου διασκεύασε και ερμήνευσε τον ποιητικό λόγο του Τζορτζ. Ρ. Ρ. Μάρτιν σε μουσική Ραμίν Τζαγουάντι, o Αρίσταρχος επιστρέφει με το οπτικοακουστικό επίγραμμα «H ΠΟΛΙΣ | Όπου Το Μάτι Μου Γυρίσω» μελοποιώντας και ερμηνεύοντας το εμβληματικό ποίημα του Κωνσταντίνου Π. Καβάφη.
Ο ίδιος περιγράφει το έργο ως εξής: «Ως νεκρικό πορτρέτο Φαγιούμ, το βλέμμα του Ποιητή που «εκόμισε εις την Τέχνη» «κάτι μισοειδωμένα, πρόσωπα ή γραμμές» διακρίνει με την κόχη του ματιού την περιφορά ψυχών στην κώχη του Ματιού. Οπτικοακουστικό επίγραμμα εις μνήμην. Εις μάτην.»
Το έργο «Κ. Π. ΚΑΒΑΦΗΣ | H ΠΟΛΙΣ (Όπου Το Μάτι Μου Γυρίσω)» είναι επίσημη συμμετοχή στο 14ο Athens Animfest 2019 (Experimental).
Το Σάββατο 16/03 (20:00-22:00) θα γίνει η φεστιβαλική του πρεμιέρα στο ελληνικό διαγωνιστικό μέρος του 14ου Athens Animfest, το οποίο πραγματοποιείται στο πλαίσιο της ΑΘΗΝΑ 2018 – Παγκόσμια Πρωτεύουσα Βιβλίου, του δήμου Αθηναίων, μέγας χορηγός της οποίας είναι το Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος. Update: το έργο «K. Π. ΚΑΒΑΦΗΣ | Η ΠΟΛΙΣ (Όπου Το Μάτι Μου Γυρίσω)» έλαβε το Βραβείο Κοινού για το Ελληνικό διαγωνιστικό μέρος του 14ου Athens Animfest.
Στις 21/03, Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης: «Ο Κωνσταντίνος Καβάφης στο Τόκυο», στις 20:15, η ταινία θα προβληθεί, ως ελληνική παρουσία, μαζί με ταινίες animation πάνω σε ποίηση Κ. Π. Καβάφη, που δημιουργήθηκαν από σπουδαστές του Musashino Art University του Τόκυο, υπό την επίβλεψη του καθηγητή τους και επικεφαλής του project, animator Dino Sato, σε ειδικό αφιέρωμα με τίτλο «Ο Κωνσταντίνος Καβάφης στο Τόκυο».
Προσπαθώντας να προσεγγίσουμε αυτόν τον πυκνό και ενδιαφέροντα συνδυασμό μέσων, επιρροών και αναφορών, ζητήσαμε από τον Αρίσταρχο Παπαδανιήλ να μας εξηγήσει μερικά πράγματα:
Ποια σκέψη σας οδήγησε να συνδέσετε τις φονικές πυρκαγιές του περασμένου καλοκαιριού με τον Καβάφη;
Ένας συνειρμός σκέψεων θα έλεγα. Η έμπνευση της μελοποίησης του ποιήματος «Η Πόλις» του Καβάφη είχε προκύψει ενάμιση χρόνο πριν. Πραγματοποίησα τη studio ηχογράφηση προς το τέλος του 2017 και τον Ιούνιο του 2018 παρουσιάζοντας το τελικό ηχογράφημα στον Θεσσαλονικιό φίλο κινηματογραφιστή Παναγιώτη Κουντουρά, εκδήλωσα το ενδιαφέρον μου να δημιουργήσουμε πάνω σε αυτό το έργο ήχου μια μικρού μήκους ταινία, η οποία να συνδυάζει το live action με το animation. Του άρεσε πολύ η σκέψη αυτή και μάλιστα, από κοινού είχαμε συμφωνήσει ότι θα αναζητούσαμε κάποιο εγκαταλελειμμένο εργοστασιακό περιβάλλον για να πραγματοποιήσουμε τα γυρίσματα. Όμως, ο Ιούλιος έμελλε να ανατρέψει πλήρως τα σχέδια μου, μιας και ήρθα αντιμέτωπος με τον ξαφνικό θάνατο του πατέρα μου. Ματαίωσα κάθε τι δημιουργικό. Όμως ήταν η επιμονή του Παναγιώτη, ο οποίος θα κατέβαινε για λίγες ημέρες τον Αύγουστο στην Αθήνα, που με έπεισε να αλλάξω γνώμη και να υλοποιήσουμε τις δημιουργικές μας ιδέες. Κλείσαμε το τηλέφωνο λέγοντας ότι πρέπει να σκεφτούμε που θα κάνουμε τα γυρίσματα. Η συνομιλία μας αυτή έγινε την ώρα που από παντού -τηλεόραση, διαδίκτυο, εφημερίδες- γινόταν λόγος για την ασύλληπτη τραγωδία στο Μάτι. Ακαριαία τον ξαναπαίρνω τηλέφωνο και του λέω θα πάμε εκεί. Και μέχρι να φτάσουν οι ημέρες του Αυγούστου, το ποίημα αποκαλυπτόταν αλλιώς, «όπου το Μάτι μου γυρίσω», δίνοντας την κατεύθυνση που έπρεπε να ακολουθήσουμε. «Αισθάνομουν» ότι καταγράφοντας το “παρελθόν τώρα” υπογραμμίζουμε το “επερχόμενο πάντα”. «Και αισθάνομουν» στον τόπο αυτό, το προσωπικό μου πένθος να αγκαλιάζει το συλλογικό.
Πιστεύετε ότι μπορεί να υπάρξει ποίηση μέσα στην καταστροφή;
Η ποίηση -με την έννοια του ποιώ- είναι δημιουργία, η αντιστροφή στην καταστροφή. Η ποίηση είναι ενέργεια που εκλύεται για να περιθάλψει, δρώντας ως καταλύτης παρηγορίας και έμπνευσης σε μια πορεία με φόρα και φορά φθοράς, όπως αυτή της ζωής.
Πώς επιλέγετε ένα ποίημα για να σας εμπνεύσει να δημιουργήσετε το δικό σας έργο; Ποιες συνιστώσες λειτουργούν;
Η συγκίνηση που προκαλεί η ανάγνωση του ποιήματος. Όταν οι λέξεις και τα νοήματά τους -σαν άλλος Νάρκισσος- προκαλούν με την ωραιότητά τους την Ηχώ της εσωτερικής φωνής. Για παράδειγμα, το ποίημα «Η Πόλις» ήταν ένα ποίημα που το γνώριζα ήδη από το σχολείο, ωστόσο ξαναδιαβάζοντάς το, το 2017, χωρίς κάποια πρόθεση μελοποίησης, «εξαίφνης με κυρίευσε» η ανάγκη να το τραγουδήσω. Βοηθούσης της τεχνολογίας των κινητών, κατέγραψα αυτή την κεραυνοβόλο έμπνευση κι έτσι είχα την δυνατότητα να επανέλθω σε αυτήν και να την μελετήσω.
Γιατί πιστεύετε ότι ο Καβάφης είναι τόσο διαχρονικός και, μάλιστα, τόσο σημερινός;
Θα έλεγα πως ο Καβάφης δεν είναι τόσο σημερινός, όσο… τόσο μελλοντικός. Έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον η διαχρονία του λόγου ενός ποιητή που ύμνησε τις στιγμές ως αναμνησιακά βιώματα και απαθανάτισε ρωμαλαία το φευγαλέο της ωραιότητος.
Ποια είναι η μουσική σας «βιβλιοθήκη»; Ποιες μουσικές σας έχουν επηρεάσει στο δικό σας έργο;
Η μουσική μου «βιβλιοθήκη» είναι μια συλλογή “φωνών” που παρήγαγαν ή παράγουν έργο. Με αυτή τη λογική θα σας αναφέρω ενδεικτικά σπουδαίους Έλληνες δημιουργούς, όπως για παράδειγμα οι Μάνος Χατζιδάκις, Μίκης Θεοδωράκης, Μάνος Λοΐζος, Θάνος Μικρούτσικος, Σταμάτης Κραουνάκης, όπου στη μελωδία και τη ρυθμολογία των πιο προσωπικών τους έργων -ακόμη κι αν είναι ερμηνευμένα από άλλες εξαίσιες φωνές- “ακούς” έντονα τη “φωνή”, με και χωρίς εισαγωγικά, του δημιουργού. Ερμηνευτικά, αγαπώ σε όλες της τις εκφάνσεις τη -βαθιά ελληνική- φωνή της Χαρούλας Αλεξίου και θαυμάζω τη λυρική φωνή της Άννας Βίσση, και τον καθηλωτικό τρόπο που και οι δύο προσεγγίζουν ποικίλα μουσικά είδη κάνοντάς τα δικά τους.
Το «Μάτι» είναι μουσικό ποίημα ή μία εικονογραφημένη τραγωδία; Ή πώς το προσδιορίζετε εσείς;
Το ορίζω και το «κομίζω εις την Τέχνη» ως οπτικοακουστικό επίγραμμα. Το επίγραμμα ξεκίνησε από την αρχαιότητα ως σύντομη επιτάφια επιγραφή μνημόνευσης και εξύμνησης των νεκρών και αναπτύχθηκε ως ποιητική φόρμα σε βάθος χρόνου. Ο ίδιος ο Καβάφης έγραψε ποιήματα με τη μορφή επιγραμμάτων, όπως για παράδειγμα τα «Θερμοπύλες», «Εν τω Μηνί Αθύρ», «Για τον Aμμόνη, που πέθανε 29 ετών, στα 610» κ.ά. Το ποίημα «Η Πόλις» δεν έχει γραφτεί από τον ποιητή με την πρόθεση επιγράμματος, όμως -και εδώ είναι η νέα ματιά- θα μπορούσε να αναγνωστεί ως τέτοιο, αν υποθέσουμε ότι αναφέρεται σε έναν ζώντα νεκρό, όπως το πάσχον πρόσωπο του ποιήματος αυτοπροσδιορίζεται «κ' είν' η καρδιά μου σαν νεκρός θαμμένη». Αυτό όμως που το καθιστά ανεπιφύλακτα επίγραμμα, και μάλιστα οπτικοακουστικό, είναι η καταγραφή του τόπου της τραγωδίας και η αίσθηση που αποκομίζει ο ακροατής και θεατής ότι πέραν της προφανούς περιφοράς στην κώχη του Ματιού, είναι οι ψυχές που περιφέρονται μέσα και έξω από τα κινηματογραφημένα πλάνα.
Θα έλεγα η ανημπόρια ή η αίσθηση αυτής. Είναι μεγάλη ευτυχία να αισθάνεσαι ικανός. Ικανός να ανταποκριθείς, να αντεπεξέλθεις, να νιώσεις, να πράξεις, να ερωτεύεσαι, να αγαπάς, να ζεις.
Το animation σαν τέχνη νομίζετε ότι μπορεί να δώσει μία άλλη διάσταση στην καταστροφή; Να δώσει μία αίσθηση τρυφερότητας;
Ο όρος animation αποδίδεται στα ελληνικά ως εμψύχωση, διότι είναι η τέχνη, που μπροστά στα μάτια μας, δίνει σε άψυχα αντικείμενα, μορφές και γραμμές, την αίσθηση της κίνησης και κατ’ επέκτασιν την ψευδαίσθηση της ζωής. Αυτή την αίσθηση επιδίωξα να δώσω κι εγώ με τη χρήση εμβόλιμου animation σε αυτή την live action ταινία. Αρχική δημιουργική πρόθεση ήταν η μεγαλύτερη παρουσία του animation μέσα στην ταινία, αλλά όταν το οπτικοακουστικό έργο οδηγήθηκε στα πυρόπληκτα μονοπάτια, άλλαξε αυτή η αναλογία. Πιστεύω ακράδαντα ότι χρέος του καλλιτέχνη κατά την πορεία δημιουργίας ενός έργου είναι να βρίσκεται σε διαρκή διάλογο με αυτό και να επιλέγει για την υλοποίησή του τον δρόμο που το ένστικτό του τον οδηγεί, χωρίς να υποκύπτει σε διαθέσεις ανούσιας επίδειξης ικανοτήτων. Στην προκειμένη περίπτωση, όταν πια η κινηματογράφηση είχε αυτά τα συγκλονιστικά πλάνα από το Μάτι, αισθάνθηκα ότι το animation θα έπρεπε -όπως και η ποίηση επιζητά- να έχει ισχυρό αποτύπωμα δια της αφαιρέσεως. Έκρινα λοιπόν, ότι ως μέσο θα το αξιοποιούσα αυστηρά σε τρία πλάνα. Το πρώτο είναι το πλάνο όπου πραγματοποιείται η μετάβαση από την πρόζα του πάσχοντος προσώπου στην ερμηνεία του ποιητικού λόγου, κατά το οποίο φανερώνεται μπροστά μας το βλέμμα του Ποιητή ως νεκρικό πορτρέτο Φαγιούμ. Και δύο ακόμη πλάνα, όπου καθιστούν εμφανή την περιρρέουσα ατμόσφαιρα των περιφερόμενων ψυχών.
Μιλήστε μου για το 14ο Athens Animfest και τη συμμετοχή σας σε αυτό.
To 14ο Athens Animfest είναι το αρχαιότερο φεστιβάλ animation στην Ελλάδα και φέτος είναι μια ενδιαφέρουσα συγκυρία, καθώς πραγματοποιείται στο πλαίσιο της ΑΘΗΝΑ 2018 - Παγκόσμια Πρωτεύουσα Βιβλίου, του Δήμου Αθηναίων, μέγας χορηγός της οποίας είναι το Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος. Η ταινία συμμετέχει στην ενότητα των πειραματικών, λόγω της εμβόλιμης και καταλυτικής, για την αφήγηση της ιστορίας, παρουσίας του animation σε αυτήν. Αξίζει να αναφέρω ότι εκτός από την προβολή της στο διαγωνιστικό τμήμα το Σάββατο 16/03 στις 20:00, η ταινία θα προβληθεί, ως ελληνική παρουσία, και την Πέμπτη 21/03 Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης, στις 20:15, μαζί με ταινίες animation πάνω σε ποίηση Κ. Π. Καβάφη, που δημιουργήθηκαν από σπουδαστές του Musashino Art University του Τόκυο, υπό την επίβλεψη του καθηγητή τους και επικεφαλής του project, animator Dino Sato, σε ειδικό αφιέρωμα με τίτλο «Ο Κωνσταντίνος Καβάφης στο Τόκυο», το οποίο πραγματοποιείται σε συνεργασία με το Athens Animfest και την Κινηματογραφική Λέσχη Βριλησσίων «Σινέ Δράση».
Τα κινούμενα σχέδια έχουν τη θέση που τους αξίζει στα σύγχρονα media; Ή βρίσκονται ακόμα στις κατηγορίες «παιδικά» και «για μυημένους»;
Ξέρετε, πάντα χαμογελώ γλυκόπικρα, ακούγοντας αυτή την ερώτηση στην Ελλάδα, διότι επί της ουσίας αναπαράγει ένα ζήτημα που είναι καίριο για τη βιομηχανία animation του εξωτερικού, όπου πραγματικά η αγορά κατακλύζεται από ταινίες κινουμένων σχεδίων, που απευθύνονται κατεξοχήν σε παιδιά. Στην Ελλάδα αντίθετα, παρά το γεγονός ότι τα κινούμενα σχέδια έχουν πλέον μια πολυετή ιστορία -η οποία καταγράφεται στο λεύκωμα «70 Χρόνια Δημιουργίας Ελληνικών Κινουμένων Σχεδίων. 1945-2015» (ASIFA Hellas-Greekanimation.com), που είχα την τιμή να συνεπιμελούμαι μαζί με τον δημιουργό και ερευνητή, Άγγελο Ρούβα και τον επίκουρο καθηγητή Παν/μίου Αιγαίου, Παναγιώτη Κυριακουλάκο- στην πλειοψηφία τους αφορούν σε μικρού μήκους ταινίες κοινωνικοπολιτικού ενδιαφέροντος με στόχο τα φεστιβάλ ή διαφημιστικής επικοινωνίας με στόχο την αγορά. Είμαι πραγματικά περήφανος, που μέσα στις δύσκολες συγκυρίες που η χώρα μας διανύει, μαζί με την καταξιωμένη συγγραφέα και εκπαιδευτικό τεχνολόγο Σοφία Μαντουβάλου, δημιουργήσαμε για την Εκπαιδευτική Ραδιοτηλεόραση του Υπουργείου Παιδείας το «Ένα Γράμμα Μια Ιστορία», την πρώτη εκπαιδευτική σειρά κινουμένων σχεδίων ελληνικής παραγωγής, η οποία προβλήθηκε από την ΕΡΤ, και με αγγλικούς υπότιτλους από την ERT World για την ομογένεια, και χρησιμοποιείται μέσω διαδικτύου στα σχολεία, βάζοντας τα ελληνικά κινούμενα σχέδια στην τάξη. Μάλιστα, η σειρά εξελίσσεται και σε διαδραστικό ψηφιακό περιβάλλον μάθησης, βραβευμένο από τα Medea Awards (highly commented) για την καινοτόμο χρήση των μέσων στην εκπαίδευση.
Μερικές αγαπημένες σας ταινίες που συνδυάζουν την ποίηση με το animation.
Θa αναφέρω πρώτη-πρώτη την «Φαντασία» του Ουόλτ Ντίσνεϊ καθώς και το σίκουελ της, “Φαντασία 2000”. Ειδικά η πρώτη αποτελεί ένα αξεπέραστο και πρότυπο έργο αυτού που ορίζουμε ως visual poetry, οπτική ποίηση. Ξεχωρίζω επίσης για την αφηγηματική ποίησή της, την ταινία «Βαλς με τον Μπασίρ» του Άρι Φόλμαν. Από μικρού μήκους θα αναφέρω δύο έξοχες περιπτώσεις συνδυασμού ποίησης και animation, τις «Πατέρας και κόρη» του Μίκαελ Ντουντόκ ντε Βιτ και «Ο υπάλληλος» του Σαντιάγκο “Μπου” Γκράσο.
Ποιοι έλληνες δημιουργοί σας αρέσουν;
Τιμώ κατ’ αρχάς, τον Σταμάτη Πολενάκη, ο οποίος με την μικρού μήκους αντιφασιστική σάτιρα «Ο Ντούτσε αφηγείται», που δημιούργησε κατά τη διάρκεια της Κατοχής και ολοκλήρωσε το 1945, είναι ο πρώτος Έλληνας δημιουργός κινουμένων σχεδίων. Θαυμάζω τον Ιορδάνη Ανανιάδη που από τη δεκαετία του ’70 έως σήμερα δημιουργεί ξεχωριστές ταινίες με την τεχνική του κλασικού κινουμένου σχεδίου. Θεωρώ πως ο Νάσος Βακάλης έγραψε σύγχρονη ιστορία στα διεθνή φεστιβάλ με το πολυβραβευμένο και εξαιρετικά ενδιαφέρον “Δείπνο για λίγους”. Από τη νέα γενιά δημιουργών παρακολουθώ με πολλή αγάπη την καλλιτεχνική πορεία της Έφης Παππά, της Ειρήνης Βιανέλλη, του Τάσου Κότσιρα, του Γιώργου Νικόπουλου, αλλά και πολλών άλλων ταλαντούχων animators που από τη θέση μου ως ιδρυτικού μέλους της Ελληνικής Ένωσης Κινουμένων Σχεδίων ASIFA Hellas, μπορώ να επιβεβαιώσω ότι έχουν να προσφέρουν στην σύγχρονη ελληνική δημιουργία της 8ης τέχνης.
Υπάρχει πολιτική γελοιογραφία σήμερα στην Ελλάδα;
Φυσικά και υπάρχει. Η διαφορά είναι ότι πλέον δεν κυκλοφορεί μόνο σε έντυπη μορφή, όπως στο παρελθόν, αλλά και στο διαδίκτυο. Τα νέα μέσα κοινωνικής δικτύωσης δίνουν την δυνατότητα στον πολιτικό γελοιογράφο να μεταδώσει ακόμη πιο γρήγορα το μήνυμά του, απευθυνόμενος άμεσα σε εξαιρετικά διευρυμένο κοινό, το οποίο υπό συνθήκες καθιστά με την δυναμική του το έργο, viral.
Ποιόν/ποιούς έλληνες σκιτσογράφους θα ξεχωρίζατε;
Πάντα με κερδίζει το έξυπνο χιούμορ του ΚΥΡ και του Soloup, που μέσα από την στυλιζαρισμένη απλότητά τους αποκαλύπτουν τα κακώς κείμενα. Από τη νεότερη γενιά ξεχωρίζω τον Τάσο Αναστασίου, που έχει το δικό του προσωπικό στυλ και τα μηνύματά του τα διακρίνει η αμεσότητα. Θα ήθελα να σταθώ στην περίπτωση του Αρκά, ο οποίος με την στροφή του στην πολιτική γελοιογραφία, βάλλεται από μερίδα του κοινού για τις τοποθετήσεις του, έχοντας χάσει μέρος της καθολικής αποδοχής που έχαιρε ως δημιουργός με τα προηγούμενα έργα του. Ωστόσο, πιστεύω, ότι αυτός ο εκρηκτικός διάλογος για τα κοινά, πυροδοτείται μόνον όταν η πολιτική γελοιογραφία -καλώς ή κακώς- πετυχαίνει το στόχο της.
Με τι γελάτε;
Με πετυχημένα Facebook status διαδικτυακών γνώριμων όπως των δημοσιογράφων Χρήστου Ξανθάκη και Δημήτρη Ν. Μανιάτη, του stand-up κωμικού Σωτήρη Μεντζέλου και του γελοιογράφου Σταύρου Κιουτσούκη.
Ο αγαπημένος σας σούπερ ήρωας;
Οι Χ-ΜΕΝ. Με γοήτευε το γεγονός ότι άνθρωποι με ιδιαίτερες δυνάμεις που τους καθιστούσαν διακριτούς, καλούνταν να λειτουργήσουν ως σύνολο, σε μια κοινότητα που αναγνώριζε, σεβόταν και καλλιεργούσε τις ιδιαιτερότητές τους.
Ποια είναι η δική σας υπερ-δύναμη;
Να αφουγκράζομαι.
O Αρίσταρχος Παπαδανιήλ είναι συγγραφέας του βιβλίου «Ελληνική Πολιτική Γελοιογραφία. Η Σοβαρή Πλευρά Μιας "Αστείας" Τέχνης» και δημιουργός της σειράς φυλλοσκοπίων «Σινεμά Τσέπης» (Syllipsis). Συνδημιουργός, μαζί με τη συγγραφέα Σοφία Μαντουβάλου, της πρώτης ελληνικής εκπαιδευτικής σειράς κινουμένων σχεδίων «Ένα Γράμμα Μια Ιστορία» (Εκπαιδευτική Ραδιοτηλεόραση | Υπουργείο Παιδείας, ΕΡΤ1) για την ελληνική αλφάβητο και γλώσσα, που εξελίσσεται σε διαδραστικό περιβάλλον μάθησης (Medea Awards, Highly commended). Στιχουργός των τραγουδιών «Με την Καμπύλη της Γραμμής και την Αιχμή του Λόγου» και «Χρώμα Βάζω Μαρκαδόρου», που μελοποίησε ο συνθέτης Δημήτρης Μαραμής. Το πρώτο έγινε τραγούδι τίτλων της σειράς βιογραφικών ντοκιμαντέρ «Από το Μικρό στο Μεγάλο» (Ένωση Σεναριογράφων Ελλάδος, Βουλή Τηλεόραση) αφιερωμένη στη ζωή και το έργο σπουδαίων Ελλήνων γελοιογράφων. Συνεπιμελητής του βιβλίου «70 Χρόνια Δημιουργίας Ελληνικών Κινουμένων Σχεδίων» (ASIFA Hellas - Greekanimation.com). Συνιδρυτής του βραβευμένου δημιουργικού γραφείου Syllipsis και ιδρυτικό μέλος της Ελληνικής Ένωσης Κινουμένων Σχεδίων ASIFA Hellas.
Ο Παναγιώτης Κουντουράς είναι αριστούχος απόφοιτος του Τμήματος Κινηματογράφου (ΑΠΘ). Οι ταινίες του «Αφανείς Ήρωες», «Ξύλινο Κουτί» και "Emoticon Man" έχουν συμμετάσχει σε δεκάδες φεστιβάλ της Ελλάδας και του εξωτερικού. Η βραβευμένη νέα του ταινία "IVAN", πραγματοποίησε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Leeds. Έχει σκηνοθετήσει περισσότερα από 60 διαφημιστικά, 120 τηλεοπτικά επεισόδια αλλά και music videos για καταξιωμένους καλλιτέχνες (Gus G., Δημήτρης Μαραμής). Έχει επιτελέσει σκηνοθέτης του διακρατικού προγράμματος EUFORIA σε συνεργασία με το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, για το οποίο και δημιούργησε 15 εκπαιδευτικές ταινίες τεκμηρίωσης. Με τη σειρά ντοκιμαντέρ "My Name is not Refugee" (TV100), συμμετείχε ως σκηνοθέτης στο Παγκόσμιο Συνέδριο Δημόσιας Τηλεόρασης (Input 2017). Διετέλεσε υπεύθυνος κινηματογραφικών προγραμμάτων στα Εκπαιδευτήρια Μαντουλίδη και ήταν ένας από τους 6 φιναλίστ στα Medea Awards 2018 για παγκόσμια καινοτομία στη χρήση βίντεο στην εκπαίδευση. Σκηνοθετεί και παρουσιάζει την ταξιδιωτική εκπομπή "SELFIE" στην ΕΡΤ2. Τέλος, κατά την τρέχουσα περίοδο βρίσκεται στη θέση του Creative Director της διαφημιστικής εταιρείας Vibrand.
16°
