Οι «Απόστολοι» είναι μια ομάδα από πρώην πράκτορες διεθνών κυβερνητικών και παρακυβερνητικών οργανώσεων που έχουν προδώσει τα αφεντικά τους και σχεδιάζουν μια καλά συντονισμένη επίθεση με πυρηνικά όπλα σε τρεις μεγαλουπόλεις της υφηλίου. Αρχικά ο Ιθαν Χαντ της IMF έχει την ευκαιρία να τους σταματήσει αλλά τα κάνει μαντάρα και η CIA του «φοράει» δίπλα του βλοσυρό πράκτορα για να παρακολουθεί τις κινήσεις του.
Στην έκτη του μεταμφίεση ως Ιθαν Χαντ, 22 χρόνια μετά από εκείνη την πρώτη φορά στην παλιομοδίτικη ταινία του Μπράιαν ντε Πάλμα, ο Τομ Κρουζ εξελίσσει τον χαρακτήρα του σε διπλό ταμπλό. Οι φυσικές επιδόσεις του και η κατάργηση της βαρύτητας του χρόνου στις γυμνασμένες πλάτες του (είναι 56 ετών πλέον) του επιτρέπουν να πραγματοποιεί ακόμη απίθανα ακροβατικά χωρίς τη βοήθεια κασκαντέρ – μετά από το «Μυστικό έθνος» που ήταν δεμένος σε ένα αεροπλάνο εν πτήσει (!) τώρα πηδάει πάνω από ταράτσες στο κενό- αν και εδώ αποκόμισε ένα κάταγμα στον αστράγαλο. Αυτή είναι η μια όψη του νομίσματος. Στην άλλη ο πράκτορας της IMF έρχεται face to face με το πεπρωμένο του ερωτευμένου ανθρώπου που είναι καταδικασμένος να μην ευτυχήσει ποτέ. Στην «Πτώση» ο τίτλος έχει διττή έννοια και αφορά ακόμη στη δοκιμασία του προσωπικού συστήματος αξιών του Χαντ και την επικείμενη κατάρρευση της κοσμοθεωρίας του. Όλα αυτά δίνονται με αρκούντως εντυπωσιακό τρόπο από τον Κρίστοφερ ΜακΚουάρι που είχε σκηνοθετήσει και το προηγούμενο φιλμ του δημοφιλούς franchise. Δεν λείπουν βέβαια κάποια κουλά στην πλοκή ή υπερβολές (ο Ρέιμς βγάζει σχεδόν όλο μεροκάματο καθιστός μπροστά σε υπολογιστές ή βόμβες που προσπαθεί να αφοπλίσει) αλλά το φιλμ δεν προδίδει την εμπιστοσύνη του θεατή που θέλει να απολαύσει μια χορταστική και θεαματική δράση. Αποκορύφωμα της, η σκηνή καταδίωξης με μηχανές στο Παρίσι και φυσικά η τελική σεκάνς με τα ελικόπτερα που έκαναν το 10χρονο γιο μου να χοροπηδάει στο κάθισμα του από την αγωνία στη δημοσιογραφική προβολή του Ιντεάλ.
Τσε: Ο Αργεντίνος (Che: Part One) (****) Σκηνοθεσία: Στίβεν Σόντερμπεργκ Πρωταγωνιστούν: Μπενίσιο ντελ Τόρο, Οσκαρ Αϊζακ, Τζούλια Ορμοντ
Το 1956 ο Φιντέλ Κάστρο και άλλοι 81 άντρες φτάνουν μυστικά με ένα πλοιάριο από το Μεξικό στην Κούβα για να οργανώσουν τον ένοπλο αγώνα κόντρα στο δικτάτορα Μπατίστα. Ανάμεσά τους βρίσκεται κι ένας νεαρός Αργεντίνος γιατρός που δεν έχει πειστεί απόλυτα για την τελική έκβαση του εγχειρήματος αλλά γοητεύεται από την προσωπικότητα του Κάστρο κι αποφασίζει να τον ακολουθήσει.
Το πορτρέτο του Τσε Γκεβάρα μέσα από τις πρώτες μέρες του ανταρτοπόλεμου στο πλευρό του Φιντέλ Κάστρο, όταν από ιδεαλιστής γιατρός μεταμορφώνεται σε εμβληματική, ηγετική φιγούρα της κουβανικής επανάστασης, δίνεται από τον Σόντερμπεργκ με συνδυασμό ντοκιμαντέρ και μυθοπλασίας σε ένα έπος διάρκειας 4,5 ωρών που κρίθηκε σκόπιμο να κοπεί σε δύο μέρη (σε δύο βδομάδες η συνέχεια του φιλμ, που βλέπουμε με καθυστέρηση 10 ετών στη χώρα μας) για προφανείς εμπορικούς σκοπούς. Κυρίως ο αμερικανός σκηνοθέτης ενδιαφέρεται να δώσει το κλίμα από την καθημερινότητα των επαναστατών και τη σταδιακή μεταμόρφωση του Τσε, με αφηγηματικά όπλα του ότι ακριβώς πάει κόντρα στην αντίληψη περί «ηρωικού έπους». Η ιστορική ακρίβεια (ερευνούσε 7 χρόνια το υλικό για τις μέρες και τα έργα του Τσε), ο ρεαλισμός στις μικρές στιγμές, οι διάλογοι αβεβαιότητας και σύγκρουσης μεταξύ των ανταρτών, οι ρωγμές ανθρωπιάς και αδυναμίας (το άσθμα που τον ταλαιπωρούσε) του ήρωά του, η υποτονική δράση που σκόπιμα απέχει από τη θεαματική απόδοση ενός έπους που θα ξενίσει κάποιους οι οποίοι θα την αντιληφθούν ως κακοτεχνία του σκηνοθέτη. Αυτός ο Τσε Γκεβάρα, παρά την προφανή αδυναμία του Σόντερμπεργκ να τιθασεύσει το θαυμασμό του για εκείνον, είναι μια ανεπανάληπτη ιστορική μαρτυρία και μαζί ένα αληθινό έργο τέχνης, που έχει ως μεγάλο ατού την εντυπωσιακή ερμηνεία του Μπενίτσιο ντελ Τόρο (βραβεύτηκε στις Κάννες) που κάποιες στιγμές –ειδικά στα ασπρόμαυρα στιγμιότυπα από την ομιλία του στη Νέα Υόρκη το 1964– ξεχνάς ότι είναι εκείνος και νομίζεις ότι παρακολουθείς τον αληθινό Γκεβάρα.
Ονειρεύομαι σε άλλη γλώσσα (Sueño en Otro Idioma)(***) Σκηνοθεσία: Ερνέστο Κοντρέρας
Πρωταγωνιστούν: Φερνάντο Αλβάρεζ Ρεμπέλ, Χοσέ Μανουέλ Πονσέλις, Ελίγιο Μελέντεζ
Νεαρός παθιασμένος γλωσσολόγος φτάνει σε απομονωμένη περιοχή του Μεξικού όπου παλιά μιλιόταν από τους ιθαγενείς η γλώσσα Ζικρίλ, και προσπαθεί να κάνει τους δύο μοναδικούς ανθρώπους που την γνωρίζουν να μιλήσουν μεταξύ τους για να καταγράψει τους διαλόγους τους. Όμως οι δύο ηλικιωμένοι έχουν μεγάλη έχθρα και δεν μιλιούνται εδώ και μισό αιώνα.
Η ανθρώπινη και τρυφερή ιστορία με το εύρημα της αρχαϊκής γλώσσας λειτουργεί σε πολλά επίπεδα που ξεπερνούν το απλό τρικ του καπρίτσιου των δύο ηλικιωμένων. Σταδιακά ο ήρωας, όπως και ο θεατής, γίνονται μάρτυρες μιας τραγωδίας που έχει τις ρίζες της σε πεδία βαθιάς ιστορίας και γνώσης. Το άλυτο μυστήριο όμως και η σφραγίδα του μαγικού ρεαλισμού που είναι συνώνυμος με την λατινοαμερικανική παράδοση κάνει το φιλμ ένα εθνογραφικό αξιοπερίεργο που καταπιάνεται με πολλά ζητήματα πέρα από το προφανές τέλος μιας ολόκληρης εποχής. Το ερωτικό ένστικτο, η φιλία, η ηθική ως βασικός φάρος στη ζωή των αγνών ιθαγενών, η αυστηρή προσήλωση στους άκαμπτους κοινωνικούς κανόνες, η σύγκρουση παλιού και νέου, και τέλος η έννοια τη ίδιας της γλώσσας ως κάτι περισσότερο από ένα απλό μέσο επικοινωνίας. Όλα αυτά είναι τα στοιχεία που κάνουν το όμορφο αυτό φιλμ να συγκινεί και να γοητεύει τον θεατή με την αυθεντική δύναμή του.
»»» Στη Ρώμη του σήμερα εμφανίζεται ξαφνικά ο Μουσολίνι αυτοπροσώπως και στην Ιταλία ξεσπούν φαινόμενα τρομερής λαοφιλίας τα οποία ο σκηνοθέτης Λούκα Μινιέρο δεν ξέρει πως ακριβώς να τα αντιμετωπίσει στο «Κοίτα ποιος γύρισε» (**): ως φάρσα ή ως τραγωδία;
»»» Ευχάριστη έκπληξη το «Upgrade» (***) του Λι Γουανέλ συνδυάζει υποδειγματικά το sci-fi, την αγωνία του ανθρώπου για την τεχνητή νοημοσύνη, το καθαρόαιμο σπλάτερ και την b-movie περιπέτεια.
»»» Στο «Νόμο περί τέκνων» (**) ο Ρίτσαρντ Έιρ διασκευάζει Ίαν Μακ Γιούαν και η Έμα Τόμσον θυμίζει πόσο καλή ηθοποιός είναι σε ένα ακαδημαϊκό πάντως δράμα για το διαχωρισμό του προσωπικού και του επαγγελματικού «νόμου περί δικαιοσύνης».
»»» Ο Άντριου Φλέμινγκ στο «Ένα φανταστικό σπίτι» (-) με τους Στιβ Κούγκαν και Πολ Ραντ δίνει τον ορισμό της εναλλακτικής οικογένειας ενώ το γεωργιανό δράμα «Εξομολογήσεις της δασκάλας του πιάνου» (-) προέρχεται από τον Ζάζα Ουρουζάτσε που είχε φτάσει με την προηγούμενη ταινία του «Μανταρίνια» ως την τελική κούρσα για το ξενόγλωσσο ‘Όσκαρ.
16°
