Πώς βρίσκει κανείς την ισορροπία ανάμεσα στις απώλειες του, τα αισθήματα και τις καταστάσεις που έχει για πάντα αποχαιρετίσει και την πραγματικότητα που βιώνει; Αυτό είναι το ερώτημα που με ώθησε να κάνω την «Χρυσόσκονη». Δεν έχω την απάντηση. Ούτε η ταινία έχει απάντηση. Δεν μ’ αρέσουν οι ταινίες που δίνουν λύσεις και απαντήσεις. Προσωπικά, έχω μόνο ερωτήματα. Και την ανάγκη να απαλύνω αυτό που με πονάει. Να μικρύνω το ρήγμα ανάμεσα σε ό,τι χάνω και ό,τι κερδίζω μεγαλώνοντας.
Η «ενηλικίωση» δεν είναι κάτι που μας συμβαίνει στα δεκαοχτώ. Τότε αρχίζει μόνο το παραμύθι της. Αυτό που λέει ότι κρατάμε τη ζωή μας στα χέρια μας και την κάνουμε ό,τι θέλουμε. Νομίζω πως όσο ζούμε κι όσο μεγαλώνουμε, βιώνουμε μια διαρκή «ενηλικίωση». Και πιστεύω πως η πρώτη-πρώτη στιγμή που βιώνουμε την «ενηλικίωση» είναι η στιγμή της πρώτης ουσιαστικής απώλειας. Το γεγονός του πρώτου θανάτου. Του πρώτου οριστικού αποχαιρετισμού.
Αν κάτι μας καθορίζει για πάντα είναι αυτό που ονομάζουμε «τόπος». Η πατρίδα όλων μας είναι η παιδική μας ηλικία. Ο πρώτος φθόγγος που ακούμε, το πρώτο φως που βλέπουμε, οι πρώτοι ήχοι γλώσσας, οι πρώτες θαμπές εικόνες, η πρώτη φασαρία, όλα τα «πρώτα». Ο τόπος που μεγάλωσα είναι η γονιδιακή μου μνήμη. Δεν πρόκειται ούτε για νοσταλγία – μία έννοια που σιχαίνομαι – ούτε για «μουσειακή» αναπόληση, κάτι που επίσης σιχαίνομαι.
Οι πόλεις αλλάζουν ακολουθώντας τις εποχές που αλλάζουν. Όπως και οι άνθρωποι που τις κατοικούν. Το πρόβλημα με την Αθήνα είναι ο τρόπος που αυτή η δυναμική πολίτη-πόλης συμβαίνει. Για μένα συμβαίνει τυχάρπαστα. Χωρίς αγάπη και – κυρίως – χωρίς αισθητική. Χωρίς πολιτισμό, θά’ λεγα. Οι Αθηναίοι ασελγούν ασύστολα πάνω στο σώμα της Αθήνας. Με τρόπο αρπακτικό και συχνά χυδαίο. Πιστεύω πως η πλειοψηφία των Αθηναίων δεν αγαπάει την Αθήνα. Έχω πολλά χρόνια την αίσθηση πως για τους περισσότερους κατοίκους της, η πόλη αυτή λειτουργεί σαν μια πόλη-τράνζιτο. Σαν ένας προσωρινός σταθμός όπου έρχονται για να ευημερήσουν κι απ’ όπου ονειρεύονται συνέχεια να φύγουν. Κι ας μην φεύγουν ποτέ.
15°
