Ένα οργιώδες σύμπαν βίας και διαστροφής δίχως αντίστοιχο στη σύγχρονη λογοτεχνία σκιαγραφείται στο μυθιστόρημα του Donald Ray Pollock «Πάντα ο διάβολος» (εκδ. Μεταίχμιο, μτφ. Βάσια Τζανακάρη), έργο θεμελιωμένο στη γοτθική παράδοση, του οποίου οι γκροτέσκοι χαρακτήρες αποδύονται σε κάθε λογής απίστευτες πράξεις.
Αυτό εδώ είναι το κάτι άλλο. Έχουμε εντρυφήσει και στο παρελθόν σε απεικονίσεις του κοινωνικού απόπατου –σε διηγήματα του Ρέιμοντ Κάρβερ, σε τραγούδια του Τομ Γουέιτς, σε αφηγήσεις του Χιούμπερτ Σέλμπι Τζούνιορ, σε φωτογραφίες της Ντάιαν Άρμπους και σε καρέ του «True Detective»–, ποτέ όμως ένα βιβλίο δεν δομήθηκε με τόση νοσηρή μεθοδικότητα πάνω στη γενεαλογία του αμερικάνικου «λευκού σκουπιδιού». Ένδεια, αμάθεια, θρησκοληψία, αιμομιξία, δεισιδαιμονίες, ανθρωποθυσίες, κουβάδες αίματος, φτώχεια καταραμένη και ανόσιο, ρυπαρό σεξ αποτελούν τα συστατικά στοιχεία αυτού του υποβλητικού χρονικού που εκτείνεται στις μεσοδυτικές πολιτείες των ΗΠΑ από το φθινόπωρο του 1945 έως τα τέλη της δεκαετίας του 1960, ενός στυγνού road movie το οποίο υπαγορεύει μια φωνή που μοιάζει να αναρωτιέται σε κάθε αφηγηματική στροφή: «Μπορώ να βάλω λίγο περισσότερο κακό στο παιχνίδι;»
Θέατρα του ασύλληπτου είναι το Μιντ του Οχάιο, το Κόουλ Κρικ της Δυτικής Βιρτζίνια και το επαρχιακό Νόκεμστιφ, όπου ζουν τετρακόσιοι περίπου άνθρωποι, με τον έναν ή με τον άλλον ανίερο τρόπο συνδεδεμένοι μεταξύ τους με συγγένεια εξ αίματος. Εκτός από τις καλύβες από πισσόχαρτο και τα σπίτια από τσιμεντόλιθο, υπάρχουν στην κοιλάδα δύο μπακάλικα, μια εκκλησία και ένα μπαρ. Υπάρχει ο Γουίλαρντ Ράσελ, βετεράνος της εκστρατείας του Ειρηνικού που εμφορείται από ακλόνητη χριστιανική πίστη, παρότι τις αναμνήσεις του κατατρέχουν γδαρμένοι ζωντανοί στρατιώτες και μια δουλειά στο τοπικό σφαγείο. Ο καρκίνος κατατρώει τα σωθικά της συζύγου του Γουίλαρντ, που στήνει ένα ιδιότυπο θυσιαστήριο στο ξέφωτο του δάσους στο οποίο πραγματοποιεί καθημερινές δεήσεις, έστω και αν ο Δημιουργός του αρνείται να εξευμενιστεί από τις προσφορές σε ανθρώπους και ζώα. Για ένα έργο που επικαλείται τον Θεό σε τέτοια αμετροεπή συχνότητα, το «Πάντα ο διάβολος» δεν έχει σε τίποτα να κάνει μαζί του.
Ο σκάρτος ιεροκήρυκας Ρόι Λάφερτι καταπίνει ζωύφια και περιλούζεται με αράχνες για να εκμαυλίσει το εκκλησίασμά του, υποβοηθούμενος από τις γοερές συγχορδίες της κιθάρας του παιδόφιλου ομοφυλόφιλου Θίοντορ, που κατέληξε σακάτης όταν θεώρησε την κατάποση στρυχνίνης σαν έναν καλό τρόπο για να ανοίξει τις πύλες του παραδείσου. Αργότερα οι δυο τους θα πάρουν τη ζωή της γυναίκας του Λάφερτι με κατσαβίδι, απλά και μόνο για να δοκιμάσουν το ταλέντο τους στην ανάσταση νεκρών. Ενώ οι τοξικές αναθυμιάσεις της ιστορίας απλώνονται παντού, γνωρίζουμε περισσότερους υπηρέτες του θεού στο ρόλο αρχόντων του Άδη. Τον ιερέα Πρέστον Τιγκάρτιν, του οποίου το επουράνιο φαλλικό άγγιγμα προσφέρεται μόνο σε ανήλικες παρθένες. Τον αλκοολικό διεφθαρμένο σερίφη Λι Μπόντεκερ και το δικηγόρο Χένρι Ντάνλαπ που καταστρώνει φονικά για να ανακουφιστεί από την ασύδοτη νυμφομανία της συζύγου του. Τη σερβιτόρα Σάντι, η οποία εκδίδεται στο πάρκινγκ του μπαρ και στα τραπέζια του μπιλιάρδου, και τον κρυπτοομοφιλόφιλο άντρα της Καρλ.
Οι δύο τους αποταμιεύουν φραγκοδίφραγκα για να εξαπολυθούν το καλοκαίρι σε αιμοσταγείς αυτοκινητάδες υπό τους ήχους της Πάτσι Κλάιν και του Τζόνι Κας, σκορπώντας στο διάβα τους περισσότερα από 26 πτώματα, καθώς εμπλουτίζουν τη συλλογή τους με φωτογραφικά φιλμ νεκροφιλικού πορνό. Ανάμεσα στους τόσους λύκους, διακρίνουμε και κάποια ισχνά ερίφια, και γαντζωνόμαστε πάνω τους σθεναρά, παρ’ όλο που οι προοπτικές τους δεν μπορεί παρά να είναι γλίσχρες σε αυτό το σύμπαν των λυκοφωτικών υπάρξεων όπου οι «άνθρωποι γεννιούνται για να θαφτούν». Το σύνολο εθίζει στη νοσηρότητα και δοκιμάζει τις αντοχές του αναγνώστη διαπερνώντας το δέρμα και τρυπώνοντας κάτω από το πετσί δίχως να αφήνει άθικτα ούτε τα όνειρα των πιο ευαίσθητων αναμεταξύ μας.
Ο Donald Ray Pollock οργανώνει ένα βιβλίο που διαβάζεται ξέπνοα και καταγράφεται στα αυλάκια της μνήμης, ακριβώς στις θέσεις εκείνες που προορίζονται για τις θλίψεις, τις ματαιώσεις, τις απώλειες και, ναι, για το συγγραφικό δέος απέναντι σε ένα σπουδαίο δημιουργό.
16°
