Ο Αλέκος βγήκε από τον παράδεισο

Με αφορμή τα 100 χρόνια από τη γέννηση του Αλέκου Σακελλάριου.

«Περάσανε κιόλας εκατό χρόνια; Από τη γέννησή μου; Αδύνατον!

Άλα, άνοιξε κι άλλη μπουκάλα, μήπως μεθύσουμε και τα μετρήσουμε σωστά επιτέλους, γιατί, να είναι εκατό, α-πο-κλεί-ε-ται!

Για μέτρα λοιπόν!

Ποιος χειμώνας ήτανε;

Πάντως, ήταν χειμώνας βαρύς κι είχες έρθει νωρίς. Ήταν βράδυ! Ένα βράδυ που ΄βρεχε,  

που ΄βρεχε μονότονα.

Και σου έλεγα, αχ, ας ήταν όλη η ζωή μου σαν και σήμερα γιατί εσύ έκανες να

ζωντανέψουνε τα παραμύθια. Κοίτα, στον ουρανό είναι ένα αστέρι κι άσε το χεράκι σου.

το μικρό σου χέρι  να σου το κρατώ και πες μου τα λογάκια του μπάτη κι ας τρέμει σαν το

φύλλο η καρδιά.

Όμως, τα χρόνια μου είχαμε πει να μετρήσουμε.

Είναι πράγματι εκατό από τότε που γεννήθηκα; Απίστευτο! Κάτι λάθος

θα έχουνε κάνει.

Πάντως, εγώ, μόνο τη δική σου αιωνιότητα βλέπω μπροστά μου.

Γι αυτό, μη μου είσαι θυμωμένο! Εγώ, θα σε πάρω να φύγουμε! Σ΄άλλη γη, σ΄άλλα μέρη.

Τρέχα λοιπόν! Τρέχα να προλάβουμε το τράμ το τελευταίο.

Και άσε τα χρόνια!

Αυτά κάνουν τη δουλειά τους κι εμείς τη δικιά μας.

Ιδίως, όταν είμαστε ΑΘΑΝΑΤΟΙ...»