Το φαγητό έξω έχει γίνει «τσιμπάτε γιατί χανόμαστε»: όλα στη μέση, συνοδευτικά για το κρασί και όχι φαΐ-να-σκάσουμε. Τα «όλα» είναι μεζέδες με άλλα λόγια ή με αυτά τα λόγια. Η εποχή του ατομικού μουσακά πέρασε…
Οι μεζέδες επίσης έχουν συμμαζευτεί σε μια πιατέλα ή πιατελίτσα – από ένα μονόχνωτο κεφτεδάκι/ντολμαδάκι/τουρσάκι/ντοματάκι κατά άτομο. Καμιά φορά νοσταλγώ τη Βόρεια Ελλάδα, με το μπουγατσάκι/κουλουράκι/τυροπιτάκι/προσθέτετε-φαγώσιμο-με-υποκοριστικό-φαντασίας-σας, συνοδευτικό του καφέ, του ούζου, της μπίρας ή του κρασιού. Μπορεί βέβαια κι εκεί πια να σου πετάνε μια ελιά στη μούρη, να έχουν αλλάξει τα πράγματα μέχρι και στο βορρά, ποιος ξέρει…
Το φαγητό είναι αφορμή για να βγεις από το σπίτι. Να πεις καμιά κουβέντα με άτομα συμπαθητικά ή που συμπαθεί ο άνθρωπός σου και εσύ προσωπικά σκασίλα σου αλλά σφίγγεις τα δόντια και τα αντέχεις. Χρόνια μετά, θα θυμάσαι τι παρήγγειλες και πόσο κοντέψανε να σε βγάλουν από τα ρούχα σου οι καθόλου-συμπαθητικοί ενός/μιας πρώην που έχει φάει τη σκόνη σου. Ή θα τα έχεις ξεχάσει αμφότερα και πολύ καλά θα έχεις κάνει, είσαι σοφό άτομο, zεν. Ίσως κάνεις και γιόγκα.
Βρεθήκαμε σε δύο τέτοιου είδους εξόδους τελευταία, η μία στην Αθήνα, η άλλη εκτός. Το «πιάτο του καλοφαγά» στο «Οξο νου» είναι όντως του καλοφαγά, με πολύ νόστιμα πράγματα-μεζεκλίκια, φτάνει (σαν μεζές) για τέσσερα άτομα μαζί με μια μεγάλη σαλάτα, όλα είναι προσεγμένα και καλοφτιαγμένα και μπράβο τους – ελληνική κουζίνα πιο τολμηρή από της γιαγιάς, νησιώτικη, κρητική, παραδοσιακή πλην όμως (ναι, ναι, χάλια λέξη) μοντέρνα.
Μπήκα μετά σε διάφορα φαγητο-σάιτ και διάβασα σχόλια, «η σαλάτα δεν είχε αρκετό ρόδι», «το απάκι ήτανε στεγνό», αλλά ειλικρινά το απάκι μας ήταν υγρό και η σαλάτα είχε κάμποσο ρόδι, ίσως να έτυχε. Η στραβή ή η ανάποδη – συμβαίνει και στα καλύτερα μαγαζιά. Γενικά πριν το θάψεις το κατάστημα οφείλεις να πας μια δεύτερη φορά, πράγμα που δεν κάνουμε όταν έχουμε τσαντιστεί με ένα φαγάδικο. Λέμε «θα του γράψω εγώ ένα θαψιματουάρ στο τάδε μπλογκ, να του δείξω του αλήτη»… και του γράφουμε, και δεν ξαναπατάμε, ενώ μπορεί απλώς να πέσαμε σε λάθος μέρα… κι είναι καλύτερα να μη γράψουμε λέξη, κατά το «αν δεν έχεις κάτι καλό να πεις, μη λες κουβέντα, κράτα κρυμμένα μυστικά και ντοκουμέντα».
Τέλος πάντων, για το «Οξό νου» δεν έχω τίποτε να καταγγείλω εκτός από το όνομά του (ο τόνος μπαίνει στη λήγουσα, τους άκουσα να το λένε στο τηλέφωνο), που όμως αν το έλεγαν το μαγαζί «Μαγδάλω» ή «Κώτσος» δεν θα του πήγαινε καθόλου ενώ το «Οξό νου» του ταιριάζει τελικά.
Οι τιμές είναι λογικές, από ό,τι είδα στον κατάλογο με 23-25 ευρώ τρως μια χαρά. Η ατμόσφαιρα είναι ευχάριστη, η μουσική πολύ προσεγμένη, προτιμάω το «μέσα» από το «έξω» ως πιο ήσυχο, ε αυτά.
Βρεθήκαμε ένα μεσημέρι Κυριακής στην Τρίπολη όπου δεν είχα ξαναπάει ποτέ, έβρεχε, πράγμα που είναι στάνταρ λέει στην Τρίπολη, και φάγαμε στην ταβέρνα «Κληματαριά Πιτερός από το 1933» με κάμποσα πιάτα στη μέση του τραπεζιού: σουπιές με σπανάκι, μελιτζανοσαλάτα, χόρτα «τσιγαριστά», φασόλια γίγαντες, όλα τέλεια. Όχι nouvelle cuisine, bold ή with a twist, αντίθετα κλασικά όσο φαντάζεστε, με πολύ γνώριμο τρόπο ελληνικής επαρχίας: φρέσκα υλικά, απλό μαμαδογιαγιαδέξ μαγείρεμα, πελατεία που έρχεται σχεδόν κάθε Κυριακή μέχρι να δοκιμάσει οκτακόσιες φορές ολόκληρο το (μακροσκελές) μενού… η ταβέρνα είναι επίσης κλασική – ξύλινη, με διάφορες αντίκες στις εσοχές, μια παλιά γραφομηχανή, μια μηχανή του καφέ κ.λπ. Πράγματα που χαζεύεις μέχρι να έρθει το γλυκό (καρυδόπιτα και πορτοκαλόπιτα με διπλό σιρόπι).
Στην Αθήνα την επόμενη μέρα πήραμε bagels από το «Amandine» και δεν θυμάμαι πόση ζύμη έχει ένα bagel, στο ίντερνετ λέει 125 γραμμάρια, πάντως είναι μίνι-γεύμα (ατομικό, ναι) και σε χορταίνει για πολλή ώρα. Στο «Amandine» το bagel είναι πεντανόστιμο, σε μεγάλη ποικιλία – πήραμε τα «Roma» και «Porto Fino» αλλά είναι υπέροχο και το «Saint Tropez». Το «Vienne» επίσης, με παστράμι, είναι το ακριβότερο (4,50 ευρώ – τα υπόλοιπα αρχίζουν από 2,40 ευρώ). Τα γλυκά του είναι πολύ ωραία εκτός από πολύ φωτογενή – τα χαζεύεις στις προθήκες και τα θέλεις όλα...
Μεγάλη Πέμπτη βάφουμεαυγά και φτιάχνουμε φακή: το φαγητό που λίγοι άνθρωποι μπορούν να κάψουν, και ακόμα λιγότεροι να ψήσουνε μετά την οικογένειά τους ότι έτσι τρώγεται, τσιμπητό και μάλιστα καπνιστό. Ευτυχώς η οικογένειά μου πεινάει πάντα, και ψήνεται εύκολα…
25°
