Δημοσιογράφος δεν υπήρξα ποτέ κι ούτε που έγινα. Ένας φτωχολοδιάβολος της ζωγραφικής ήμουν και παραμένω, αλλά στις μεγάλες λιγούρες της τέχνης μου με σώζανε οι μπάρες. Δεκατρία συναπτά χρονάκια έβγαζα το χρήμα και το πέταγα στις μπογιές και στα νοίκια, οπότε στο μπαρμανιλίκι και στα αλκοόλια χρωστάω πολλά. Για να μην τα πολυλογώ, τώρα που φτιάξανε λιγάκι τα πράγματα, πήγα και τον συνάντησα. Κατοικοεδρεύει πια στη Μάλαγα. Αυτός και η Flairmotion, η τύπου σαολίν σχολή μπαρτέντιγκ που δημιούργησε. Πέρασα μία εβδομάδα μαζί του και με άλλους έξι από διάφορες άκρες της γης. Η εκπαίδευση αυστηρή, σκληρή, σχεδόν σπαρτιατική, ενώ η διδασκαλία, ακριβής, συγκεκριμένη και ανοιχτή στη δημιουργικότητα του καθενός, θύμιζε περισσότερο πνευματική και σωματική εκπαίδευση Θιβετιανών μοναχών παρά ένα ακόμα μάθημα μπαρτέντινγκ.
Αυτά για τις δέκα ώρες περίπου που σπάζαμε τα δάχτυλά μας και διαρκούσε η καθημερινή εκπαίδευση. Κατά τις υπόλοιπες, ο δάσκαλος έδινε τα ρέστα του σαν οικοδεσπότης, μεριμνώντας ώστε να τρώμε και να πίνουμε τα καλύτερα, κι όταν δεν βουτούσαμε στην πισίνα του, φρόντιζε να μας κάνουν μασάζ αποθεραπείας φυσιοθεραπευτές από τη Μάλαγα.
Ποιος; Αυτός που έκανε να μοιάζει ενδιαφέρουσα μια από τις πιο άχαρες δουλειές του πλανήτη. Μπάρμαν, να παριστάνεις δηλαδή το μπάτλερ και τον φίλο σε όποιον λάχει και προσγειωθεί μπροστά στο πόστο σου κάθε βράδυ μέχρι το πρωί. Ποιος; Η μεγαλύτερη μορφή του σύγχρονου μπαρτέντινγκ. Ο εισηγητής του flair, δηλαδή της α λα performance εκτέλεσης ενός ποτού. Γιατί ποτό δεν είναι πια μόνο τα χιλιόγραμμα, οι μεζούρες και οι ακριβείς αναλογίες, αλλά και η εκτέλεσή του με πρωτοτυπία, προσωπικότητα και στιλ. Κι επειδή το στιλ είναι η απάντηση σε όλα. Κι επειδή το στιλ είναι ένας τρόπος να πλησιάζεις με φρεσκάδα κάτι που είναι βαρετό ή κάτι που είναι επικίνδυνο. Κι επειδή είναι καλύτερα να κάνεις με στιλ κάτι βαρετό, παρά να κάνεις χωρίς στιλ κάτι επικίνδυνο. Κι επειδή το να κάνεις με στιλ κάτι επικίνδυνο ο μέγας Τσαρλς Μπουκόφσκι το αποκάλεσε «τέχνη», έχω την τιμή να μου δίνει συνέντευξη ο ζωντανός θρύλος της μπάρας. Ο μύθος που για την κάθε καινούργια κίνηση που επινοεί, τα μπαρμάνια ανά την υφήλιο στήνουν μια ολόκληρη φιλολογία και παραφιλολογία. Η αυτού μεγαλειότητα. Ο Nicolas Sean Jean στην πρώτη συνέντευξη σε ελληνικό μέσο.
Νίκολας, τι είναι αλήθεια ο μπάρμαν, αν δεν είναι απλώς αυτός που βάζει τα ποτά; Μπάρμαν είναι αυτός που έχει την ικανότητα να σερβίρει οποιονδήποτε κάτσει στην μπάρα του, συμπεριφερόμενος με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Εκτός από γνώσεις γύρω από την παρασκευή ενός ποτού, το πιο βασικό είναι το ανθρώπινο κομμάτι, δηλαδή το να μπορείς να κάνεις τον καλεσμένο να αισθανθεί διαφορετικός, χαρούμενος και «ευλογημένος», ακόμα κι αν του σερβίρεις το πιο απλό ποτό στον κόσμο.
Ο περισσότερος κόσμος θεωρεί ότι το φλερ είναι να κάνεις ζογκλερικά πετώντας μπουκάλια πίσω από την μπάρα. Τι, στα αλήθεια, είναι το φλερ και από πού αντλεί την έμπνευσή του; Το φλερ είναι ο τρόπος να διασκεδάζεις τους πελάτες σου την ώρα που ετοιμάζεις το ποτό τους ή την ώρα που το πίνουν, χρησιμοποιώντας αποκλειστικά αντικείμενα του μπαρ. Είμαι flair bartender. Δεν είμαι ζογκλέρ. Αντλώ την έμπνευσή μου από κάθε είδος τέχνης και προσπαθώ να ανακαλύψω τη λειτουργία της και το νόημά της μέσα από το φλερ. Ο χορός, το Κουνγκ Φου, το θέατρο, η μουσική, το καποέιρα, για παράδειγμα, είναι μορφές τέχνης που έχουν ασκήσει επίδραση στο φλερ μου, όπως και τα ζογκλερικά που προανέφερες, αλλά κι αυτό αποκλειστικά και μόνο σαν πηγή έμπνευσης, όπως όλα τα προηγούμενα.
Έχεις πει ότι στο φλερ υπάρχει μόνο ένας κανόνας, η προπόνηση. Πώς προπονήθηκες για να γίνεις ο καλύτερος στον κόσμο; Όσο πιο πολύ προπονηθείς τόσο καλύτερος θα γίνεις και τόσες περισσότερες πιθανότητες θα έχεις να κερδίζεις τους διαγωνισμούς, αλλά δεν μπορούν όλοι να θυσιάσουν τόσα πολλά από τη ζωή τους. Προπονήθηκα πάρα πολύ για να γίνω παγκόσμιος, ίσως δεκάωρα και δωδεκάωρα σε καθημερινή βάση, αλλά το φλερ ήταν πάντα μια αντεργκράουντ τέχνη που στην πραγματικότητα δεν είχε ποτέ κάποιον παγκόσμιο πρωταθλητή, ας πούμε ότι είναι κάτι που δημιουργήθηκε μέσα στον χρόνο. Εγώ ήθελα απλώς να νικάω οποιονδήποτε έπαιρνε μέρος σε οποιονδήποτε διαγωνισμό. Στην πραγματικότητα όμως ανταγωνιζόμουν και πολεμούσα εναντίον του εαυτού μου, προσπαθώντας να τρέψω σε φυγή τους προσωπικούς μου δαίμονες - αυτό ήταν και είναι το κίνητρό μου. Το να νικάω ήταν απλώς μια προσωρινή ανακούφιση.
Κίνηση, δημιουργία, στιλ, δημιουργία προσωπικού στιλ, πώς μπορεί κάποιος να φτάσει εκεί; Πρέπει να προπονηθείς σαν τρελός, με απόλυτη αφοσίωση, συγκέντρωση και χωρίς να δίνεις δεκάρα για το τι σκέφτονται οι άλλοι γι’ αυτό που προσπαθείς να πετύχεις. Όταν δημιουργείς μια νέα κίνηση ή μια νέα χορογραφία, πρέπει να πιστέψεις σε αυτό στο οποίο το σώμα σου προσπαθεί να σε οδηγήσει, και για να είσαι απόλυτα προσηλωμένος στην τέχνη σου, πρέπει να την αγαπάς. Η τέχνη σου πρέπει να σε γεμίζει με ευτυχία. Κάνεις φλερ αποκλειστικά και μόνο γιατί χρειάζεσαι το φλερ, γιατί χωρίς το φλερ δεν θα μπορούσες να ζήσεις. Αν κάνεις φλερ για τα λεφτά, ξέχασέ το, θα καταντήσει πραγματικά εξουθενωτικό με το πέρασμα των χρόνων. Αν το φλερ όμως είναι κάτι ζωτικό για σένα, όπως το νερό για το σώμα σου, θα φλεράρεις όπως και να έχει, και οι κινήσεις σου θα είναι στ’ αλήθεια όμορφες, γιατί θα σκέφτεσαι μόνο πάνω σε αυτό, θα δημιουργείς αβίαστα γύρω από αυτό και στο τέλος θα ξεδιαλέγεις το καλύτερο από αυτό. Το αποτέλεσμα αυτής της διαλογής θα είναι αυτό που πραγματικά σε αντικατοπτρίζει και σου δίνει ταυτότητα, δηλαδή το προσωπικό σου στιλ.
Μίλησέ μας λίγο για τις μεγάλες σου στιγμές, τις μεγάλες σου νίκες στα παγκόσμια. Το 2001 στο Ντουμπάι, το πρώτο μου παγκόσμιο. Με έλουζαν με σαμπάνια κι εγώ έκλαιγα όχι από χαρά, αλλά γιατί μπροστά από τα μάτια μου κι αυτοστιγμεί πέρασαν όλα όσα άφησα πίσω στη ζωή μου για να αφοσιωθώ στην τέχνη μου.
Το Ροντχάους στο Λονδίνο το 2002 με την περίφημη πια κίνηση του μπάρσπουν. Tο 2004 στο Λας Βέγκας. Ενενήντα επτά διαγωνιζόμενοι επί τρεις μέρες. Κέρδισα, μα το πιο σημαντικό είναι ότι το φλερ κέρδισε το τζάγκλινγκ. Κατευθείαν μου πρότειναν δουλειά στα καζίνα, αρνήθηκα και επέστρεψα στο Λονδίνο, όπου άνοιξα τη δική μου εταιρία, τη Flairmotion. Kι ο τελευταίος μου παγκόσμιος διαγωνισμός το 2004 στην Ιταλία. Ήδη είχαν αρχίσει να με κουράζουν οι πολιτικές και η διαφθορά των διαγωνισμών. Το έπαθλο ήταν 25000 ευρώ. Κέρδισα. Δεν με πλήρωσαν ποτέ, κι έτσι μου ήταν πιο εύκολο από ποτέ να αποφασίσω να σταματήσω να διαγωνίζομαι. Έπρεπε να βρω άλλον τρόπο για να βιοπορίζομαι από το πάθος μου και άρχισα να διδάσκω.
Τι ακριβώς είναι η Flairmotion; Όταν επέστρεψα από το Βέγκας, ήθελα την αυτονομία μου. Επίσης ήξερα ότι δεν ήθελα να διαγωνίζομαι με τους όρους τους, ούτε να δουλεύω για οποιονδήποτε. Αποφάσισα να στήσω τη Flairmotion, μια σχολή μπαρτέντινγκ, για να διδάξω αυτούς που πίστευαν στην τέχνη μου. Ήθελα να διδάξω αυτό που ήξερα καλύτερα από όλα, κινήσεις και στιλ πίσω από την μπάρα. Η Flairmotion είναι μετακινούμενη, και, όπως βλέπεις αυτή τη στιγμή, βρίσκεται εδώ, στο σπίτι μου στη Μάλαγα. Δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς. Το φλερ είναι ο τρόπος μου για να υπάρχω. Όταν είμαι δυστυχισμένος, κάνω φλερ για να σταθώ στα πόδια μου, όταν είμαι χαρούμενος, κάνω φλερ για να το γιορτάσω. Οι καταστάσεις της ζωής με οδηγούν στο να δημιουργώ νέες κινήσεις συνεχώς. Έτσι ζω. Είναι κάτι που υπάρχει μέσα μου αναγκαστικά, αλλά δεν είναι καταναγκασμός, είναι ζωτική ανάγκη.
Κι ένα βίντεο για να δείτε τι ακριβώς κάνει ο θεός!
17°
