Κάτι συμβαίνει τελικά στην Ελλάδα, παρά το χάος/χαμό/χάλι μας με ένα μυστήριο τρόπο ανασηκώνουμε κεφάλι, χέρι, ό,τι προαιρείται ο καθείς. Δεν το βάζουμε κάτω. Είναι απίστευτο, ναι. Λάζαρος, κανονικά.
Στο μετρό Συντάγματος έχει συνήθως «μικρούς παραγωγούς», με χαλβάδες, τυριά, μέλια, κουλουράκια, παξιμάδια, αλλαντικά, μπαχαρικά και ζυμαρικά: μα είναι τέλεια όλα. Κάποιος μου είπε ότι «παίζει λάδωμα» για να πιάσει ο μικρός παραγωγός τη θέση στο σταθμό, αλλά εδώ (σε αυτή τη χώρα) παίζει λάδωμα όχι για να σε δει ο γιατρός πριν σε χειρουργήσει, ακόμα και για να σου κόψει τα νύχια – η μανικιουρίστα, ούτε καν ο χειρούργος… Ακόμα κι αν ο Χ στο Σύνταγμα δεν είναι πολύ-πολύ μικρός παραγωγός, εκπλήσσεσαι από τα αριστουργήματα που βγάζει η Ελλάδα.
Παίρνω ένα σούπερ τυρί από τον «Ζουριδάκη» – την πρώτη φορά το αγόρασα επειδή ο πωλητής φορούσε στιβάνια, με είπε «τσοπελιά» και ήταν σαν κομπάρσος από το «Ζορμπά», με το σωστό αξάν και μπόι. Ο «Ζουριδάκης» έχει μαγαζί και στην Αθήνα, φτιάχνει τυριά, κουλουράκια και σούπερ παξιμάδια με σταμναγκάθι. Πόσο σούπερ μπορεί να είναι ένα παξιμάδι; Κάμποσο, ειδικά αν έχει μέσα σταμναγκάθι…
Στο ίδιο μοτίβο, φάγαμε κα-τα-πλη-κτι-κά στο «Μπελ Αμί»: ο σεφ Χρήστος Τζιέρας (πόσο πίσω με πας τώρα, Πιλ Πουλ, Κόσμος…) ψάχνει την Ελλάδα πάνω-κάτω και ανακαλύπτει σπιτικά αλλαντικά, λάδια, τυριά, αλίπαστα, αλλαντικά, γλυκά και αλμυρά εδέσματα που φαντάζεσαι, επειδή είσαι φαντασμένο άτομο, ότι τα τρώνε στο Παρίσι σε κυριλέ εστιατόρια με άσπρα γάντια, όμως όχι. Τα τρώνε σε χωριά/νησιά της Ελλάδας, όπου τα φτιάχνουν με τα χεράκια τους. Μαζεύουν τα χορταρικά, βόσκουν τα κατσίκια, ταΐζουν τις κότες με παντεσπάνι, χτυπάνε το τυρί, αποστάζουν το τσίπουρο και δεν ξέρω τι άλλο. Το «Μπελ Αμί», λοιπόν, το ιστορικό (από το άσμα του Μπιθικώτση), είναι ένα υπέροχα ελληνικό, υπέροχο γενικά εστιατόριο-εμπειρία. Στεγάζεται σε, εεεε, επίσης υπέροχο νεοκλασικό κτίριο διάσημο στον Πειραιά, ανακαινισμένο, χωρίς να χάσει τίποτε από την αυθεντικότητα/καλλιτεχνία του, με μοναδικά έπιπλα από αντικερί και ακόμα πιο μοναδικά πιάτα εντελώς ελληνικά – πιο ελληνικά, βγάζεις τσαρούχι στο κούτελο.
Όλα είναι σπιτικά: η μελιτζανοσαλάτα, η σαρδέλα ψητή στο αμπελόφυλλο, τα κεφτεδάκια, το γιουβέτσι, ο μπαλκαβάς, το οτιδήποτε. Τα αλλαντικά, τυριά, κρέατα, κρασιά, αποστάγματα, μέχρι και τα λουκούμια, είναι ψαγμένα με πάθος. Το τσίπουρο με μήλο-κανέλα είναι απίστευτο, και δεν είναι το μόνο. Όταν πέφτει ο ήλιος το πρωί στα τεράστια παράθυρα, μπορείς να πιεις σουμάδα (!) ή καφέ με το πρωινό σου – όλα σπιτικά και πεντανόστιμα… Προσπαθώ, όπως καταλαβαίνετε να κρατήσω τα υπερθετικά και επίθετα συμμαζεμένα, αλλά έχω δυσκολία: δικαίως είναι γεμάτο το «Μπελ Αμί», και είμαι περήφανη για τον Τζιέρα, που έστησε μια τέτοια μοναδική κουζίνα. Σε ένα τέτοιο μοναδικό κτίριο. Το κόβω αμέσως – σημειώστε όμως ότι οι τιμές είναι πολύ καλές (τρως και πίνεις σπάνια πράγματα με 15-20 ευρώ).
Μια και βρήκα θέμα που φτουράει… εντυπωσιακό και (άντε πάλι) υπέροχο είναι το καινούργιο μαγαζί της «Apivita», «The Apivita Experience Store»: έχει τα πάντα σχετικά με το μέλι, τις μέλισσες, την ολιστική αντιμετώπιση της ζωής, και φαρμακείο, ένα πολύ ωραίο «Juicy Bee Juice Bar» με βιολογικούς σούπερ χυμούς, Spa, κομμωτήριο, αίθουσα διαλέξεων. Είναι 5 φωτεινοί όροφοι με ωραία έργα Τέχνης, σαν ναός της (ελληνικής) μέλισσας. Αιθέρια έλαια, κρέμες που φτιάχνονται στα μέτρα σου, καλλυντικά sur mesure, γύρη, πρόπολη, αρώματα σε τυλίγουν από παντού. Λες και βρίσκεσαι σε ευάερη, ευήλια, καλλιτεχνίζουσα κυψέλη… Συγνώμη για το λυρισμό, απλώς… τα τελευταία χρόνια δεν είχαμε πολλές ευκαιρίες να αισθανθούμε περήφανοι για τη χώρα μας. Τώρα ή αλλάζει το πράγμα, ή με έχει βαρέσει η άνοιξη, τι να πω. Ανθίζουν διάφορα άνθη, οι μυρωδιές μπορεί όντως να σε κοπανήσουν στο κεφάλι με έναν περίπατο, ακόμα και σε μια πόλη τόσο τσιμεντωμένη όσο η Αθήνα.
Αλλάζουμε κι εμείς, είναι αλήθεια ότι οι κρίσεις στη ζωή σε κάνουν καλύτερο άνθρωπο, με περισσότερα επίπεδα. Πιο γενναιόδωρο ώρες-ώρες: στο μπαράκι «37» ο μπάρμαν κέρασε έξτρα ποτό τη φίλη μας για να μείνει λίγο ακόμα με την παρέα της, κι ήταν συγκινητικό γιατί το έκανε έτσι, «από την καλή του την καρδιά» που λέγαμε παλιά. Είναι και νόστιμο μπαρ, φιλικό, soul/jazz-άτο, με περισσότερα επίπεδα από όσο δείχνει… (προσπαθώ να συγκρατηθώ αλλά δεν γίνεται), όπως η Ελλάδα, τελικά…
