Σε ένα σερί περίεργων εξόδων, πήγα σε δύο (2) μαγαζιά που όχι δεν είναι mainstream, η έκφραση «δεν είναι mainstream» θα μπορούσε να είχε δημιουργηθεί ειδικά γι' αυτά - ταμάμ, όπως λένε και στα σήριαλ.
Για λαός που θέλουμε να κάνουμε ο καθένας το δικό του, να μη μπαίνουμε σε καλούπια και να εκφραζόμαστε ελεύθερα, για Έλληνες δηλαδή… διασκεδάζουμε κομματάκι μαζικά: πηγαίνουμε εκεί που έχει πολύ κόσμο, εκεί που έχουμε διαβάσει/ακούσει πολλές κριτικές. Το «πολύ» μας αρέσει δηλαδή, ίσως ενέχει μια αίσθηση ασφάλειας το να είμαστε σε ένα ταβερνάκι με 800 άτομα πάνω στο κεφάλι μας. ΄Η σε μια πίστα με 8.000 άτομα επίσης πάνω στο κεφάλι μας.
Με άγχωνε αυτό από την εποχή που πηγαίναμε σε συναυλίες – προτιμούσα τις αποτυχημένες, με το συγκρότημα επι σκηνής και τις οικογένειες των μουσικών διακριτικά στην πλατεία να κλαίνε που δεν έχουνε κόψει εισιτήρια οι άνθρωποί τους. Το μικρό μαγαζί με λίγο κόσμο το προτιμώ χίλιες φορές από οτιδήποτε (μεγάλο μαγαζί με πολύ κόσμο, μεγάλο με λίγο κόσμο που μέχρι να φτάσεις τουαλέτα τα έχεις κάνει απάνω σου, και η τουαλέτα είναι Σιβηρία γιατί πώς να ζεστάνει ο μαγαζάτορας ολόκληρο αλώνι, είναι και άδειο το ρημάδικο, κλπ κλπ). Επίσης προτιμώ να υπάρχει επικοινωνία, interaction και ανθρώπινες σχέσεις, από το να μου λέει κάποιος έτσι ξερά οτιδήποτε, ακόμα και τραγούδια. Ιδίως τα τραγούδια πρέπει να λέγονται σαν αλισιβερίσι : τραγουδάει κάποιος από πάνω, συμμετέχεις εσύ από κάτω, η ώρα σας περνάει τσίλικα με ταμτιριρί. Μένετε όλοι ευχαριστημένοι, ακόμα και ο μαγαζάτορας που έκλαιγε μέχρι πριν λίγο για την παγωμένη τουαλέτα του. Τρόπος του λέγειν.
Πήγα στο “Gallery” στην Αμερικής: μικρό, κόζυ, με τέσσερις εξαιρετικούς τραγουδιστές (Κώστας Λαμνάτος, Γιάννης Παναγιωτόπουλος, Νανά Παναγιώτου, Μιχάλης Ντερεντίνης) μισό μέτρο από τη μύτη σου να λένε τραγούδια που πολύ ήθελες να ακούσεις (τον άμμο της θάλασσας). Τα ποτά είναι στρέητ, παραδοσιακά και σε τιμές μπαρ, παρόλο που το μαγαζί είναι… κάτι ανάμεσα σε κλαμπ, ξενυχτάδικο παλιού τύπου, στέκι, live-άδικο; Δεν ξέρω πώς θα το’λεγε κανείς πάντως είναι ιδιαίτερο. Στα όρια της ντεκαντάνς και της μόδας, ακριβώς πάνω στην γραμμή που τα χωρίζει, με ροκοκό ταπισερί και αναπαυτικούς καναπέδες, με αγαπημένες παρέες που ξέρουνε τους τραγουδιστές με τα μικρά τους ονόματα και έχουνε έτοιμες τις παραγγελιές τους από την είσοδο.
Η πελατεία δεν είναι τσικό αλλά δεν είναι και μαμούθ: μια παρέα τριαντάρηδες το γλεντούσαν με τις ώρες, μια άλλη παρέα πενηντάρηδες επίσης. Κάπως έχεις την αίσθηση ότι ο πελάτης είναι «Κύριος»…. Ότι φορούσε κοστούμι μέχρι πριν λίγο, δεν είναι φλώρος, γιατί ξέρει τα λόγια στο «μη βροντοχτυπάς τις χάντρες», αλλά δεν είναι και λαμόγιο… ότι υπάρχει τέλος πάντων ένας τέτοιος Κύριος κάπου στο Σύμπαν, συνοδεύεται από μία αντίστοιχη Κυρία, και πηγαίνει στο “Gallery” να πιεί το ποτό του μετα μουσικής…
Μια Δευτέρα μετά πήγαμε στο “La Boheme” στη Βούλα: κι εκεί τρείς καταπληκτικοί τραγουδιστές – μάλιστα ο Κώστας από το “Gallery” τραγουδάει τις Δευτέρες στο “La Boheme” - με δικό τους πρόγραμμα, κι εκεί αίσθηση παλιάς εποχής, μέχρι και σκρίνιο γιαγιάς κρεμασμένο στον τοίχο με άσχετα κρυστάλλινα ποτηράκια, σα να έχουν ξεμείνει από την προίκα της εν λόγω γιαγιάς που πλύνε-πλύνε, τα άφησε όλα παράταιρα κι ησύχασε. Στη μέση του προγράμματος εμφανίστηκε ως surprise-party ο Χάρης Γαλανός: όποιος έκανε φοιτητής στο Λονδίνο στην δεκαετία του ΄80 και ’90, ή γκόμενος/α φοιτητή/τριας του Λονδίνου, ή απλώς περαστικός για να μη το τραβάμε φορέβα, θα πήγε σίγουρα ένα βράδυ στο «Ελυζέ» και θα πέτυχε τον Γαλανό να τραγουδάει, επίσης ΤΑ ελληνικά άπαντα. Αν δεν πήγε, δεν μπορώ να φανταστώ τι άλλο έκανε, μέρες που ήταν.
Ο Χάρης Γαλανός λοιπόν είναι ο θεός του μπουζουκιού, της μπουζουκλερί, του νυχτομάγαζου, της νύχτας, της ελληνικής νύχτας, όπως να΄ναι πείτε το. Τραγουδάει τα πάντα με δικό του τρόπο, όλα σούπερ. Κάθισε στο τραπεζάκι μας, πήρε το μικρόφωνο, είπε ότι ήταν να πει… και στο τραπεζάκι στο σβέρκο μου καθόταν άλλος απίστευτος, ο Λάκης Τζιλιάνος («Έλα κοντά», σας λέει κάτι; Από το «Φελισιτά»;) Ο Λάκης έχει το καφε-μπαρ «Εκάτη» στην Κέρκυρα, όπου πρωτοεμφανίστηκε ο Σάκης Ρουβάς παρακαλώ… επίσης ο Λάκης Τζιλιάνος τραγουδάει υπέροχα, είναι κεφάτος, ζωντανός, συντονισμένος με τον κόσμο, interactive… δηλαδή επικοινωνεί: τραγουδάει για αυτούς που είναι από κάτω.
Δεν ξέρω γιατί έχω κολλήσει με το επικοινωνιακό: σε όλα πια, δεν μπορεί να μην σε κόφτει ο άλλος ντιπ καθόλου και να του λες τα δικά σου, αιντεεέ, πήραμε φόρα και θα τα σερβίρουμε όλα. Πρέπει να σε ενδιαφέρει – ο άλλος, ο πελάτης, ο θαμών, ο άνθρωπος; Ο ότι-να΄ναι; Αν δεν σε ενδιαφέρει είσαι σε λάθος μέρος – σε όποιο μέρος και να βρίσκεσαι, πρέπει να τα μαζέψεις και να γυρίσεις σπιτάκι σου…
Info Gallery, Αμερικής 17, 210-3623910/ La Boheme, Πλαστήρα 12, Βούλα, 6972297654.
13°
