Mιλώντας με την Αλίκη, συνεχίζεται ο διάλογος με τα παιδιά και τους νέους που συνάντησα στα αμερικανικά σχολεία, στη Σχολή Σταυράκου, στα ΙΕΚ – ακόμα και στα φροντιστήρια ξένων γλωσσών όπου εργαζόμουν όταν ήμουν φοιτήτρια. Το μάθημα ήταν άλλοτε η αμερικανική ιστορία, άλλοτε η ιστορία του κινηματογράφου, άλλοτε η ευρωπαϊκή ιστορία και η ιστορία του κόσμου – αλλά, ο διάλογος ήταν ευρύτερος: Πώς πρέπει να ζούμε; Υπάρχει ευτυχία πάνω στη γη; Τι συμβαίνει όταν πεθαίνουμε; Κι αφού πεθαίνουμε, τι νόημα έχουν όλ’ αυτά; Τα παιδιά και οι έφηβοι χρειάζονται ενήλικες στους οποίους να μπορούν να απευθύνουν ερωτήματα· δεν χρειάζονται “φιλαράκια” – φιλαράκια βρίσκουν στη σχολική τάξη, στα καφέ και στα Goody’s.
Ο κάθε άνθρωπος, η κάθε ηλικιακή κατηγορία, το κάθε επάγγελμα παίζει διαφορετικό ρόλο μέσα στον κόσμο: σήμερα, μετά από γενιές και γενιές αυταρχικής εκπαίδευσης, έχουμε αγγίξει το αντίθετο άκρο, εκείνο όπου καθηγητές, γονείς και παιδιά έχουν συγχωνευτεί. Ανασφαλείς γονείς υπόσχονται φιλία στα παιδιά τους, ντύνονται σαν τα παιδιά τους, μιλούν το παιδιάστικο, το εφηβικό ιδίωμα. Κοντολογίς, δεν μεγαλώνουν ποτέ. Ανασφαλείς καθηγητές που αδυνατούν να κάνουν μάθημα, κάνουν «διάλογο», συχνά μάλιστα προβαίνουν σε καταλήψεις σχολείων μαζί με τους μαθητές τους.
Το σχολείο απαξιώνεται, η γνώση περιφρονείται. Όμως ο αληθινός διάλογος –και η αληθινή προσωπική επανάσταση- γίνεται μόνο μέσα από τη γνώση· όταν το πρεσβύτερο από τα δύο μέρη μπορεί να βάλει στην πράξη την πείρα που έχει αποκτήσει και να μοιραστεί τις διανοητικές του αποσκευές με το νεότερο. Αν τα παιδιά σήμερα είναι πολύ ανήσυχα, αγωνιώδη ίσως, οι ευθύνες πρέπει να αναζητηθούν στους γονείς και τους δασκάλους. Και σε πολλά από τα σχολικά εγχειρίδια που έχουν συνταχθεί όχι από τη σκοπιά της θέσης αλλά από τη σκοπιά της αντίθεσης.
Το βιβλιαράκι αυτό είναι το πρώτο μιας σειράς που έχω στο μυαλό μου γύρω από τα γνωστικά μου αντικείμενα: την ιστορία, τον κινηματογράφο, την ιστορία της πόλης, τη διεπιστημονική προσέγγιση της γνώσης. Δεν ξέρω αν θα τα πραγματοποιήσω: πολλά σχέδια μένουν μετέωρα. Σώτη Τριανταφύλλου.
Κάποια από τα άρθρα που έγραψε η Σώτη Τριανταφύλλου στην A.V. κυκλοφόρησαν στο βιβλίο με τίτλο «Η φοβερή τροπή των πραγμάτων»(εκδ. ATHENS VOICE BOOKS)
«Σ’ αυτόν τον τόμο βρίσκονται μερικά από τα πολιτικά άρθρα που έγραψα τα τελευταία τρία χρόνια περιγράφοντας μια λίγο-πολύ σταθερή επικαιρότητα και εκφράζοντας μια σειρά πολιτικές θέσεις σχετικά με τα κοινωνικά κινήματα, τις διεθνείς σχέσεις, την Aριστερά, τον πλουραλισμό και την πολυπολιτισμικότητα, την οικονομική και θεσμική κρίση στη χώρα μας….» Διαβάστε όλο το κείμενο εδώ.
Ο Δημήτρης Φύσσας έγραψε στην A.V. για τη «Φοβερή τροπή»
Διαβάζοντας τα πολιτικά αυτά άρθρα συγκεντρωμένα στη «Φοβερή τροπή των πραγμάτων» (εκδόσεις ATHENS VOICE Books), μου δίνουν την εντύπωση ότι λειτουργούν σαν ένα χρονικό υπομνηματισμού γεγονότων και επετείων, σε κατά βάση ελευθεριακή κατεύθυνση. Ισχύει αυτή η σκέψη;… Διαβάστε όλο το άρθρο εδώ.
15°
